ตอนที่ 5 ผู้มีพระคุณ

สาวผมทองเองก็นิ่งไปชั่วครู่ เมื่อได้สบตากับเจ้าของดวงตาสุกใสสีพีนัท

‘สวยจนใจเจ็บ’ 

เพราะมัวแต่ตกตะลึงในความสวยของอีกฝ่าย สะโพกของเธอจึงถูกสิ่งที่อยู่ต่ำสุดถีบเข้าให้ หญิงสาวถลาด้วยแรงไม่มากนัก ดีที่มีอ้อมแขนของสาวนัยน์ตาสวยประคองไว้ 

“ขอบคุณ” 

“ไม่เป็นไร ระวัง!” 

วีด้าผลักคนในอ้อมแขนออกเบา ๆ เมื่อฝ่ายตรงข้ามพุ่งเข้ามา ครั้งนี้เธอมีสติกว่าตอนแรกจึงได้สวนอีกฝ่ายกลับไปเต็มหน้าท้องจนคนตัวสูงล้มไม่เป็นท่า 

จากนั้นสาวผมแดงยังไม่ทันได้ตวัดขาด้วยซ้ำก็ล้มกลิ้งไปกองที่พื้นเพราะลูกเตะของคนที่เข้ามาช่วยเธอ 

ส่วนคนสุดท้ายพอเห็นว่าเพื่อนน่วมแม้แต่แรงจะลุกยังไม่มีก็ยืนตัวสั่น ก่อนจะหันไปพยุงเพื่อนทั้งสองแทน 

“ฉันจะฟ้องอธิการว่าแกใช้ความรุนแรง แล้วก็ทำร้ายร่างกายพวกฉัน”

สาวผมแดงยังทรงตัวไม่ตรงเลยด้วยซ้ำก็หมายหัววีด้าเอาไว้แล้ว อีกทั้งชี้หน้าทั้งสองอย่างคาดโทษ ส่วนลูกกระจ๊อกอีกสองคนก็ดูเหมือนจะไม่มีหัวคิดเป็นของตัวเองเอาแต่เชิดคอพยักหน้าตาม

“ก็ลองดู ฉันมีหลักฐานว่าเธอคนนี้ถูกทำร้าย แล้วก็สามรุมหนึ่งด้วย ได้ข่าวที่มอนี้เคร่งครัดเรื่องนี้ด้วยสิ! จะแลกก็ได้นะ”

สาวผมทองชูมือถือในมือให้ทั้งสามคนได้เห็นว่าตนเองมีหลักฐานเอาผิดพวกหล่อนได้ 

“แกเอาไงดี ครั้งนี้เราโดนหนักแน่ถ้าเรื่องถึงหูอธิการ”

หญิงตัวสูงเหมือนจะเป็นกังวลมากกว่าใคร น้ำเสียงถึงได้สั่นก็เลยพลอยทำให้อีกสองคนหน้าเสียตามไปด้วย

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะ อย่าพึ่งได้ใจไป”

สาวผมแดงโพล่งออกมาหลังจากเห็นมือถือในมือสาวสวยผมทอง และร่องรอยบนท้องก็ยังเล่นงานจนทรงตัวได้ยาก หลังจากทิ้งท้ายคำนั้นพวกหล่อนก็หันหลังจ้ำเท้าก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

“นึกว่าจะแน่”

สาวผมทองบริภาษไล่หลังนักศึกษาทั้งสาม ลดมือถือลงแล้วสอดเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตัวเอง

“พูดจริงเหรอเรื่องคลิปนั่น”

วีด้าหันมาถามเมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

“ไม่มี เราโกหก ใครจะไปตั้งกล้องไว้กันเล่า อุ๊ย! ปากเธอเลือกออกด้วย” ว่าพลางแตะปลายนิ้วลงผิวปริแตก

“อ๊ะ! ซี้ด”

วีด้าถึงกับสะดุ้ง แต่ที่ตกใจไม่ใช่เพราะเจ็บอะไรมากนัก หากแต่เป็นเพราะว่าอีกฝ่ายประชิดตัวอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใยทั้งที่พึ่งเจอหน้า แล้วตนยังเป็นต้นเหตุทำให้หล่อนเจ็บตัวตามไปด้วย

“ขอโทษนะที่ทำให้พลอยโดนลูกหลง เจ็บตรงไหนมากหรือเปล่า”

วีด้าสำรวจเนื้อตัวของอีกฝ่ายด้วยสายตาเต็มไปด้วยความกังวล ซึ่งปฏิกิริยาของเธอทำให้สาวผมทองถึงกับยิ้มกว้าง 

“ไม่เป็นไรแค่นี้เองสบายมากเราซันเดย์ มาจากแคนาดา ย้ายมาเรียนที่นี่วันแรก” ไม่นึกว่าพอมาเรียนที่ใหม่ก็จะเจอกับเรื่องสนุก ๆ เลย ยิ้มเท่ฉายทั่วดวงหน้าสาวลูกครึ่งแคนาดา 

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นสาวสวยคนนี้เดินมาด้วยท่าทางอึน ๆ รอยยิ้มแรกนับจากมาเหยียบเมืองไทยก็แต่งแต้มมุมปากอวบอิ่ม กระทั่งเห็นว่าเธอถูกทำร้ายก็ไม่นิ่งดูดายยื่นมือเข้ามาช่วยทั้งที่เป็นคนไม่ยอมยุ่งเรื่องชาวบ้านสักนิด!

“เราวีด้า ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อกี้ด้วย”

วีด้ายิ้มสวยเต็มไปด้วยความจริงใจ

“อ้อ...งั้นซันเดย์ก็ต้องไปห้องวิชาการใช่ไหม นี่เราทำเธอเสียเวลาหรือเปล่า” พอนึกขึ้นได้ว่าสาวนักศึกษาใหม่จากแคนาดามีน้ำใจมาช่วยจนพลาดไปรายงานตัวอาจจะโดนต่อว่าได้ 

หมับ!

ซันเดย์มองข้อมือตัวเองที่ถูกคว้าด้วยเจ้าของมือนุ่ม แล้วจึงยกระดับสายตามาอยู่บนกรอบหน้าสวย จากนั้นก็คว้าข้อมือของอีกฝ่ายมาไว้ในอุ้งมือตัวเองอีกที

“ไม่เลย ซันไปรายงานตัวมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้อยากรู้มากกว่าว่าตึกนิเทศฯ ไปทางไหน”

ซันเดย์ใช้ชื่อเล่นแทนการพูดถึงตัวเอง ต้องการสนิทกับคนตัวเล็กกว่านี้ ทั้งรอยยิ้มและแววตาดึงดูดให้เข้าหา อยากอยู่ใกล้ ๆ 

“อะ...อ้าวเหรอ!”

เป็นวีด้าที่เริ่มทำตัวไม่ถูก

“ไปพร้อมเราก็ได้ กำลังจะไปพอดี” ยิ้มอ่อนมอบให้กับสาวแคนาดา

“ไม่เรียกแทนตัวเองแบบนั้นได้ไหม ซันยังใช้ชื่อตัวเองเลย หรือไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” กดนัยน์ตาสีอ่อนลง

“วี ไปพร้อมวีก็ได้” เห็นสีหน้าผิดหวังของคนยื่นมือเข้าช่วยก็ไม่กล้าปฏิเสธจึงแทนตัวเองเหมือนใช้กับเพื่อนสนิท

“วีเหรอ เหมือนหน้าสวย ๆ นี้เลยวีสวยมากรู้ตัวไหม”

ไม่พูดเปล่ายังเกลี่ยผิวเนียนละเอียดข้างแก้มจนเจ้าตัวสะดุ้ง ซันเดย์ยิ้ม ยิ้มที่ลามไปถึงดวงตาจนพราวระยับ 

‘ช่วงนี้เป็นอะไรถึงได้มีแต่คนเข้าถึงเนื้อถึงตัวเธอตลอดเลย’ 

เมื่อคืนก็พี่อชิวันนี้ก็สาวแคนาดา พอสมองหวนไปถึงเพื่อนพี่ชายจึงรีบปัดมันทิ้งไป 

ห้องปฏิบัติการด้านสื่อ

“ยัยวี...แกมาสักที ว่าแต่...หน้าแกไปโดนอะไรมา?”

ไลลาถลามาหาเพื่อนเมื่อคนสวยประจำห้องก้าวเข้ามา และรอยช้ำตรงมุมปากนั้นก็ไม่พ้นไปจากสายตาอันเฉียบแหลมได้ ซ้ำมือยังซนไปจิ้มจนคนถูกถามถึงกับซี้ดปาก

“เจ็บนะจิ้มลงมาได้ ถามเฉย ๆ ก็ได้หรือเปล่าแกหนิ” เสียงอ่อยต่อว่าคนมือไว พอ ๆ กับคนยืนอยู่ห่างกัน รอบตัวเธอทำไมถึงมีแต่คนมือไวนะ!

“ขอโทษ ๆ ตกใจไปหน่อย ตกลงหน้าแกไปโดนอะไรมา” 

“มีเรื่องนิดหน่อย”

“เฮ้ย! แล้วบอกพี่เจฟฟ์ยัง ปะ จะพาไปหาพี่เจฟฟ์ ใครมันกล้าทำแก”

“พอเลย”

วีด้ารั้งตัวเองไว้ไม่ก้าวไปตามแรงฉุดของไลลา

“ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพี่เจฟฟ์นั่นแหละ อีกอย่างก็ไม่อยากให้เกิดเรื่อง วุ่นวาย รำคาญ” 

ไลลาคิ้วผูกเป็นโบว์

“ไงเป็นงี้อะวี แกจะยอมให้คนอื่นมาทำแกแล้วจบไปง่าย ๆ แบบนี้เหรอ”

คนโมโหแทนเพื่อนพูดเสียงขุ่น ใบหน้าสวย ๆ เป็นรอยได้ไง ไม่ยอมหรอก

“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง อีกอย่างพี่เจฟฟ์ใกล้จะจบแล้วฉันไม่อยากทำให้เขาวุ่นวายกับเรื่องแค่นี้”

วีด้าอธิบายไลลา น้ำเสียงที่ยังคงสงบไม่มีความทุกข์ร้อนเฉกเช่นอีกคนสักนิด 

อีกอย่างถ้าแจ้นไปฟ้องพี่ชายเรื่องได้บานปลายใหญ่โตแน่ ๆ เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นถึงได้ปล่อยทั้งสามคนนั้นไป

“แม่พระ” กระแทกเสียงด้วยความประชดถึงความดีของเพื่อน แล้วเดินกลับมาอิงสะโพกกับโต๊ะเรียนก่อนที่จะหันไปให้ความสนใจหญิงสาวเกาะติดเพื่อนแจ 

‘ว่าแต่แม่สาวหน้าฝรั่งคนนี้ใคร?’ 

ครั้นเห็นสายตาของไลลา วีด้าจึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เข้ามาภายในห้องเรียนเพียงลำพัง 

“ฉันลืมแนะนำ ซันเดย์เป็นคนช่วยฉันไว้แล้วก็พึ่งย้ายมาเรียนมอเราวันแรกด้วย ดีกับเพื่อนหน่อย” แตะแขนเรียวให้หล่อนขยับออกมายืนด้านหน้าย้ำคำว่า ‘เพื่อน’ ให้ไลลาเข้าใจถึงสถานะของอีกฝ่าย 

พอได้ยินอย่างนั้นดวงหน้าเรียบตึงก็ฉีกยิ้มฉับพลันจนดวงตาเป็นประกาย

“ยินดีที่ได้รู้จัก ไลลาเป็นเพื่อนวีด้า ซี้ปึกเหมือนแฝดกันมาตั้งแต่มัธยมเลยล่ะ” อธิบายยาวยืดและไม่ได้จงใจจะเอาความสัมพันธ์ของตัวเองที่มีกับวีด้าข่มผู้มาใหม่ แต่เพราะอยากให้สาวฝรั่งยอมลดความแข็งกระด้างภายในดวงตาคู่สวยนั้นลง 

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

‘อ๊ะ! มือหนักเป็นบ้าเลย’

ไลลากัดฟันข่มความเจ็บนิด ๆ  จากแรงบีบของเพื่อนใหม่ที่ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องสานความสัมพันธ์กับเธอแนบแน่นขนาดนี้ด้วย และเมื่อกี้อีกไม่ได้ตาฝาดไป หล่อนยิ้มสะใจงั้นเหรอ?

“ว่าแต่ซันเรียนสาขาไหนวีจะได้พาไป”

วีด้าเมื่อเห็นว่าทั้งสองปล่อยมือออกจากกันแล้วก็ก้าวขึ้นมาถาม 

“ห้องนี้แหละ” ซันเดย์ชี้ไปที่ประตู

“ห้องนี้งั้นเหรอ แน่ใจนะ” 

“อืม หมายเลขห้องกับอาคารตรงกับตารางที่อาจารย์ส่งมา ซันเรียนสื่อสาร” สาวนัยน์ตาสีอ่อนตอบวีด้าเสียงหวาน ซึ่งทำให้ไลลาถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมยิ่งกว่าเลขแปดเสียอีก 

“งั้นก็สาขาเดียวกัน วีก็สื่อสารส่วนไลลาเอกการแสดง ต่อไปถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกเราสองคน วีกับไลลายินดีช่วย จริงไหมไลลา?” 

“ไลลา! ฉันพูดกับแกอยู่ เป็นอะไรยืนใจลอยไปถึงไหนน่ะ ฮื้ม?”

“อะ...อืม ๆ” ก็จะไม่ให้ใจลอยได้ไง ทั้งแววตาแล้วก็ยิ้มกริ่มของสาวฝรั่งคนนี้เวลามองเพื่อนเธอสิ! 

‘ตายแล้ว...คงไม่ใช่หลงเสน่ห์เพื่อนเธอ

‘อีกคน’ หรอกนะ’

“ขอบคุณ งั้นซันรบกวนวีด้วยนะ ส่วนไลลาน่าจะไม่เท่าไหร่เพราะคนละสาขากันใช่ไหม”

‘นี่มันนางเอกในคราบนางมารชัด ๆ’ 

ไลลากลอกตาไปทางหน้าต่างเมื่อเห็น ‘เพื่อนใหม่’ สาวฝรั่งคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน! 

“ข้างหลังวีว่าง ซันนั่งตรงนี้แล้วกัน”

วีด้าเลื่อนเก้าอี้ให้สมาชิกใหม่ 

“โชคดีจังซันได้นั่งใกล้วีด้วย ต่อไปก็ฝากตัวด้วยนะ” 

“ได้ ได้เลย วีดูงานก่อนนะ” เอี่ยวตัวมานั่งที่ประจำก่อนจะหันไปพยักพเยิดให้ไลลาไปนั่งที่ตัวเอง