บทที่ 4 ไม่พร้อมปะทะ

วีด้าคล้ายคนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่างอย่างรวดเร็วให้มาอยู่อีกโลกที่ไม่รู้จัก เรียวปากหยักขยับขบเม้มจากนุ่มนวลค่อย ๆ ร้อนแรงเพิ่มระดับตามอารมณ์ เสียงหายใจกระเส่ารุนแรง 

ลิ้นเปียกแฉะแตะขอบปากนุ่มของเธอไล้เลียจากอีกมุมไปอีกมุมเรียกร้องต้องการรุกล้ำเข้ามาด้านใน ทั้งที่รู้อย่างนั้นควรจะต่อต้านแต่กลับโอนอ่อนคล้อยตาม  เปิดปากให้ความอุ่นซ่านแทรกสอดล่วงล้ำเข้ามาหยอกเย้าปลายลิ้นของตัวเองได้อย่างง่ายดาย

อชิระรั้งท้ายทอยเล็กขยับเข้ามาใกล้ เบี่ยงใบหน้าในองศาที่สามารถตักตวงเอาความหวานจากกลีบปากอุ่นอย่างเต็มที่ ทุกอณูภายในความอุ่นชื้นมีทั้งตื่นกลัวและอยากค้นหา เป็นจูบไม่ประสาแต่กลับทำให้เขาไม่อยากหยุด 

ท่อนแขนใหญ่คว้าเอวคอดเข้าแนบชิดกายแกร่ง จงใจบดเบียดตัวเองเข้าหาความนุ่มจากเรือนร่างเล็ก แรงเสียดสีของร่างกายทำให้เขาอยากทำมากกว่าแค่จูบ มันอยากมากกว่าแค่ได้สอดลิ้นตวัดพันกัน มือที่อยู่เหนือเอวลูบไล้ผ่านผิวนุ่มลงมาสะโพกสวย

“อื้อ...”

วีด้าประท้วง ทั้งจูบดูดดื่มทั้งสัมผัสเร่าร้อนจนร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจค่อย ๆ แผ่วลง

อึก⁓

 อชิระผละริมฝีปากร้อนจัดออกจากคนที่กำลังทรงตัวได้ยาก ระยะห่างของใบหน้ายังใกล้กันรับรู้ได้ถึงลมหายใจหอบรุนแรง นิ้วก้านยาวยกขึ้นเกลี่ยแก้มนุ่มเนียนละเอียดยิ่งกว่าผิวเด็ก 

สายตาแพรวพราวกวาดมองความงดงามประดับอยู่บนดวงหน้าเล็ก ราวกับเจอศิลปะชั้นเอกสมบูรณ์แบบที่สุด วีด้าเปรียบดังดอกไม้เบ่งบานได้อย่างสมบูรณ์แบบ ยามเคลื่อนไหวก็โอนอ่อนพลิ้วไหวได้อย่างสง่างาม ปลายลิ้นอ่อนนุ่มโต้ตอบเขาเมื่อครู่ยังตราตรึงอยู่ในทุกอณูของการสัมผัส 

กระทั่งนัยน์ตาสีซินนาม่อนหยุดตรงกลีบปากแดงก่ำซ้ำยังบวมเปล่ง!

วีด้าถึงได้รู้สึกตัวว่าได้ปล่อยให้สติเลือนหาย ปล่อยให้เพื่อนพี่ชายล่วงล้ำเข้ามาพื้นที่หวงห้าม ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อลมหายใจร้อนกระทบแก้ม 

ผลัก!

อชิระก้าวถอยด้วยแรงผลักอันน้อยนิด ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใดกายเล็กก็วิ่งพรวดออกไปจากวงแขน

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอ มองตามแผ่นหลังเจ้าของเรือนร่างสมส่วนสับเท้าขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ถึงได้หมุนตัวหันมายังทางออก

ทว่ากลับเจอกับคนยืนพิงขอบประตูกอดอกมองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ

“ไอ้ก้า! มึงมาทำอะไร” สาวเท้ามาหาเพื่อน บางอย่างบอกเขาว่าการมาของมันไม่ใช่แค่บังเอิญ

“กูต้องถามมึงมากกว่า ไหนบอกว่ามาเข้าห้องน้ำแล้วเมื่อกี้คืออะไร? วีทำไมถึงรีบวิ่งขึ้นไปแบบนั้น?”

เสียงเล็ดลอดออกมาจากไลก้านั้นเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก คล้ายกับมีแรงกดดันชวนให้คนฟังตึงเครียด 

ทว่าไม่ใช่กับอชิระ!

“แล้วถ้าบอกว่ากูไม่ได้ทำอะไร มึงจะเชื่อหรือเปล่าล่ะ” 

อชิระหยุดอยู่ตรงหน้าไลก้า เสียงที่ตอบออกมานั้นไร้แววของความตื่นกลัวหรือมีพิรุธใด ๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเมื่อได้จ้องเข้าไปในดวงตาแข็งกระด้างของอีกคนแล้ว ยิ่งทำให้เขาอยากกระตุ้นให้ไลก้าเผยสิ่งที่อยู่ในหัวมันออกมา 

แต่ก็นั่นแหละนะ...

ไอ้ก้าไม่ใช่พวกพี่เผยอะไรออกมาง่าย ๆ เสียด้วย ดังนั้นนอกจากจะไม่ได้อะไรอาจจะทำให้เกิดแรงปะทะกลับมามากกว่า

อชิระจึงย้ายมายืนอีกฝั่ง ทิ้งตัวพิงขอบประตูเพื่อรอคำตอบอย่างใจเย็น

นัยน์ตาสีเทานิ่งอยู่บนใบหน้ายิ้มยียวน ก่อนที่เขาจะทิ้งท่อนแขนเต็มไปด้วยเส้นเลือดไหลวนโดยรอบน่าเกรงขามขนาบลำตัว แล้วก้าวเข้าไปหาเพื่อน ‘รัก’ อย่างสุขุม

“กูขอเตือนในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกันอชิ! อย่าเล่น ๆ กับวี” เขากดเสียงนิ่งอยู่แล้วให้เย็นลงฟังชวนหนาวเหน็บในหัวใจเป็นที่สุด

แต่แทนที่อชิระจะรู้สึกอย่างนั้นเขากลับกดเสียงทุ้มให้ต่ำลงแล้วหัวเราะในลำคออย่างท้าทาย จากนั้นก็ดันตัวออกจากความแข็งด้านหลัง ก้าวเข้ามาใกล้ไลก้า 

จากสีหน้าประดับรอยยิ้มแปลเปลี่ยนเป็นกระด้างขึ้น เขาจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเพื่อน ‘รัก’ ตลอดเวลาที่คบหากันมามากกว่าสี่ปี ต่อให้เขาทำตัวแย่แค่ไหน ทำร้ายผู้หญิงให้เสียใจเท่าไหร่ไอ้คนทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างคนนี้ก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาสอด

 ‘แล้วทำไมครั้งนี้มันถึงไม่ทำอย่างที่ผ่านมา!’

“มึงชอบเธอ?” ลมร้อนพ่นออกอย่างแรง จงใจให้ไลก้ารับรู้ว่าตนไม่ได้เล่น ไม่คิดจะเล่นเลยสักนิด

“กูไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ของมึง ที่พูดก็เพราะเห็นว่ามึงคือเพื่อน วีคือหัวใจของไอ้เจฟฟ์ ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันต่อก็หยุดความคิดทั้งหมดซะ”

ไลก้าทิ้งคำพูดเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจังไว้บนใบหน้าอชิระ แล้วหมุนตัวหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

ทิ้งไว้เพียงร่างสูงต้องแบกรับความรู้สึกค้างคา หงุดหงิดไว้ สองกรามแกร่งขบกันแน่น จนกลัวเหลือเกินว่าเจ้าตัวจะทำให้สิ่งที่กระทบกันอยู่ร้าวระบม จากการกระทำของตนหรือเปล่า

นัยน์ตาคมดุยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นเมื่ออชิระทอดมองแผ่นหลังกว้างของไล้ก้าเดินห่างออกไปเชื่องช้า

“กูรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร ไอ้ก้า!”

 เช้าวันต่อมา...

Mittap University 

ทางเดินตรงไปยังตึกคณะนิเทศศาสตร์ ปกติจะมีนิสิตนักศึกษาเดินสวนทางกันบ้าง ทว่าเวลานี้เป็นชั่วโมงเรียนจึงมีเพียงวีด้าย่างเท้ามาเพียงลำพังด้วยสภาพอิดโรย เธอยกมือนวดขมับที่รู้สึกปวดตุบ ๆ ตั้งแต่ก้าวออกมาจากรถ 

“เพราะพี่คนเดียวเลย” นวดคลึงขมับไปพลางบ่นพึมพำให้กับคนที่สร้างเรื่องให้ เธอนอนไม่หลับทั้งคืน คิดไม่ตกว่าทำไมเพื่อนพี่ชายอย่างพี่อชิระถึงต้องมาจูบเธอแบบนั้น เป็นเพราะเมาเหรอ หรือเสียใจจากเรื่องพี่ซอล? 

กึก! 

ปลายเท้ากำลังก้าวตรงไปด้านหน้าหยุดชะงักเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกขวางด้วยบุคคลที่ไม่คุ้นเคย!

 “ดูสิว่าเราเจอใคร?”

เสียงกระแหนะกระแหนจีบปากจีบคอพูดจากคนผมแดงเอ่ยกับเพื่อนอีกสองคนดังขึ้น กลอกตามองวีด้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วหันมาทางเพื่อนพลางยิ้มมุมปาก

วีด้าประมวลผลในหัวสมองที่มีประสิทธิภาพไม่เต็มร้อย สำรวจใบหน้าคนทั้งสามอย่างใช้ความคิด นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าพวกหล่อนเป็นใครและเคยพบเห็นที่ไหน แล้วยังมั่นใจว่าตั้งแต่มาเรียนมหา’ลัยนี้ตนไม่เคยไปมีเรื่องหรือหาเรื่องใครก่อนแน่ จนทำคนพวกนี้ต้องใช้สายตามองอย่างขุ่นเคืองติดจะไปทางโกรธมากกว่ามองกันอย่างนี้

 “ดูสายตาหล่อนมองเราสิ! คิดว่าตัวเองเป็นดาวเด่นถูกคัดเลือกให้เป็นดาวมหาลัยแล้วก็เป็นน้องสาวของพี่เจฟฟ์จะทำหน้า ทำตา ทำตัวหยิ่งยโสแบบนี้ได้เหรอ ห๊ะ”

อีกคนซึ่งสูงกว่าคนทั้งสามตาลุกวาว ชี้หน้าวีด้าด้วยท่าทีไม่ชอบใจจัด 

“ใช่ คิดว่าตัวเองสวยมากนักหรือไง? ชิ ที่ได้เป็นดาวก็เพราะเขาเห็นว่าเธอเป็นน้องพี่เจฟฟ์หรอกยะ อย่าคิดว่าตัวเองได้เพราะความสวยเลย”

คนสุดท้ายติดออกจะดูถูก หล่อนแบะปากคว่ำลง มองวีด้าราวกับว่าเคยไปเหยียบท้าวหล่อนมาอย่างนั้น

“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น เอาเป็นว่าถ้าทำอะไรให้พวกเธอไม่พอใจก็ขอโทษแล้วกัน วันนี้ไม่พร้อมมีเรื่องจริง ๆ”

วีด้าบอกปัดอย่างเหนื่อยหน่าย ตำแหน่งดาวอะไรนั่นก็ไม่ได้ตั้งใจตั้งแต่แรก แค่ทำเพราะทนคำรบเร้ายัยไลลาไม่ได้แค่นั้น ใช่ว่าอยากเป็นที่ไหน วุ่นวายจะตาย

น่าเบื่อ! 

ปึก⁓

วีด้าหลับตาข่มกลั้นอารมณ์สุดขีดเมื่อถูกคนตัวสูงผลักไหล่ 

“ทำไม พอไม่มีเพื่อนก็หง๋อยเลยสิ” 

“ฉันมีเรียน แล้วก็ไม่ได้อยากมีเรื่องด้วย”

“ไหนใครที่ว่าเธอเก่งนักหนา แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ” อีกคนสาวเท้าตามคนตัวสูงมา 

“จับมันไว้ ฉันจะทำให้นังนี่มันรู้ว่าการทำตัวเด่นเป็นยังไง” คนผมแดงสั่งเสียงกร้าว 

วีด้าที่ร่างกายอ่อนแรงอยู่แล้วเมื่อถูกรวบจากคนที่มีขนาดตัวใหญ่กว่ามากก็ดิ้นไม่หลุด ในหัวปวดตุบ ๆ มองคนย่างก้าวมาอย่างลำพองแข็งกระด้าง ยังไม่ทันได้คำนวณองศาก็ถูกฝ่ามือฟาดลงมาที่แก้มข้างซ้ายอย่างแรง จนเธอหันไปตามความเร็วของการสะบัดมือ

“เก่งนักใช่ไหม” ด้วยความย่ามใจหญิงผมแดงหมายจะฟาดฝ่ามือลงแก้มเนียนอีกครั้ง

แต่แล้ว...

ตุบ ๆ ๆ ๆ

โอ๊ย , โอ๊ย , โอ๊ย 

ความเร็วของพวกหล่อนยังช้ากว่าใครบางคน!

“ใครมันกล้าถีบฉัน” เมื่อทรงตัวขึ้นมาได้สาวผมแดงก็หันไปทางผู้มาใหม่ 

ส่วนเพื่อนสองคนที่ล้มไม่เป็นท่าเพราะถูกลูกถีบก็ลนลานรีบพยุงตัวขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งมาสมทบกันเผชิญหน้ากับวีด้าและสาวปริศนาคนนั้นด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“เล่นหมาหมู่กันแบบนี้จะไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยเหรอ”

สาวผมทองใบหน้าสะสวย ดวงตาสีอำพันจ้องคนทั้งสามเขม็งพลางประคองวีด้าให้ทรงตัวกลับมายืนตัวตรงได้อย่างเดิม 

“แกเป็นใคร” หญิงตัวสูงตะเบ็งเสียงถาม

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่เล่นหมาหมู่อย่างพวกเธอฉันไม่ชอบ”

สาวผมทองบอกด้วยโทนเสียงราบเรียบไร้แววเกรงกลัวคนที่ตัวใหญ่กว่า มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าถ้าตัวต่อตัวพวกหล่อน ‘ไม่เอาไหน’ อาศัยแค่พวกเยอะเท่านั้น ก่อนจะหันมาสำรวจคนถูกทำร้าย เจ้าของดวงตาสีอำพันก็เม้มปากแนบสนิทจนเป็นเส้นตรง

‘เธอคนนี้ไม่สบาย?’

“โอเคไหม” 

“เจ็บนิดหน่อย” วีด้าตอบคนพยุงตัวเองไว้และยิ่งได้เห็นผู้ที่มาช่วยใกล้ ๆ ถึงได้เห็นว่า

‘สวยมาก’