บทที่ 3 ไม่หลบได้เหรอ? อันตรายนะนั่น

วีด้าออกมาพร้อมกับเหยือกน้ำใบใหญ่และแก้วครบจำนวนของเพื่อนพี่ชาย เธอวางมันลงบนโต๊ะก่อนจะหันมาทางเจฟฟ์

“วีเตรียมของไว้นิดหน่อย เดี๋ยวเอาออกมาให้นะคะ” 

“ไม่ได้ทำครัวเละใช่ไหม พี่ไม่อยากลุกขึ้นมาเก็บตอนเช้านะ” เจฟฟ์เอี่ยวหน้ามาล้อน้องสาว และเสียงหัวเราะเบา ๆ ก็หลุดออกมาเมื่อเธอย่นจมูกรั้น ๆ ตอบกลับคำพูดของตน 

“งั้นเดี๋ยวกูไปดูวี” ไลก้าผุดลุกจากที่นั่งก่อนที่วีด้าจะเดินฝ่าความมืดกลับเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง 

“ให้ฉันไปดีกว่าไหม นายนั่งดื่มกับพวกนี้ดีกว่า” ซอลเมื่อเห็นว่าควรเป็นตัวเองมากกว่าที่ต้องไปช่วยน้องสาวเจฟฟ์ ทว่ากลับถูกรั้งเอาไว้ด้วยเจ้าของบ้าน

“ไม่ต้องหรอกให้ไอ้ก้านั่นแหละไป มันรู้จักที่นี่ดีหลับตาเดินยังได้เลย” 

“ทีกับไอ้ก้ามึงไม่หวงน้องบ้างวะ” สิ้นคำวิกเตอร์ก็แทบหลบเท้าของเจฟฟ์ไม่ทัน 

“ไอ้ที่อยู่ในมือน่ะยัดเข้าไป เดี๋ยวจะไม่ได้กินดีอะมึง กวนประสาท”

“โหดแต่กับกูนี่แหละ อย่าให้ต้องไปเรียนบ้างแล้วกัน รับรองว่าความไวเหนือชั้นกว่ามึงแน่” 

“อย่าดีแต่พูด สี่ปีแล้วไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้านอกจากตีนเอาไว้เหยียบเกียร์มึงน่ะ” 

วิกเตอร์หมดคำจะแก้ตัว เพราะนอกจากความเร็วของฝีเท้าในการเหยียบคันเร่งแล้ว นอกนั้นก็เทียบอะไรเจฟฟ์ไม่ได้เลย อาเชอร์และซอลยิ้มขำ รวมกลุ่มกันเมื่อไหร่วิกเตอร์เป็นต้องโดนคนแรกก็เพราะความปากไวของเขานี่แหละ 

ส่วนอชิระนั้นถึงจะยิ้มให้กับเหตุการณ์ตรงหน้าก็จริง ทว่าในหัวนั้นมีเรื่องหนึ่งรบกวนอยู่ตลอด!

ห้องครัว

วีด้าตักอาหารที่ตัวเองทำไว้ก่อนพี่ชายจะมาถึงเป็นเมนูง่าย ๆ ไม่ได้ยุ่งยากอะไรสองอย่างใส่จาน ยังใจเต้นไม่หายเรื่องหนีเขาไปดูแข่งรถที่ YOLO 

“ทีหลังอย่าแอบไปที่นั่นอีกนะวี” 

“ว้าย! พี่ก้า ทำอะไรของพี่เนี่ย วีเกือบทำจานยำตกแตกเลยเห็นไหม”

เสียงถอนหายใจดังมาจากเจ้าของร่างเล็กพรูใหญ่ คิ้วโก่งสวยเปลี่ยนเป็นขมวดยุ่งก่อนจะหันมาทางกายสูงยืนพิงบาร์ด้านข้าง 

“เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะคะ” พอเรียกสติตัวเองกลับมาได้ถึงได้ถามถึงคำพูดของเขา

“อย่าไปโยโลตามลำพังแบบนั้นอีก” ทิ้งมือที่กอดกันอยู่ตรงหน้าอกลงขนาบลำตัว แล้วเดินเข้ามาหาคนอ้าปากค้างดวงตาที่โตอยู่แล้วก็แทบจะถลนออกมา 

หึ!

เรียวนิ้วสวยแตะปลายคางมนให้กลีบปากปิดเข้าหากันดังเดิมก่อนที่จะมีตัวแมลงอะไรสักอย่างบินเข้าไปอยู่ภายในท้องคนตัวแสบเสียก่อน 

วีด้าสะดุ้ง ไม่เพราะสัมผัสจากไลก้าแต่ทว่าไม่คิดจะถูกจับได้ เรื่องนี้จะรู้ไปถึงหูพี่ชายเธอหรือยัง?

“พี่ได้บอกพี่เจฟฟ์ไหม” เสียงเป็นกังวลเปล่งออกมาแผ่วเบา 

โป้ก⁓

“โอ๊ย⁓ เจ็บนะพี่ก้า” มือเล็กยกขึ้นทาบความร้อนที่พึ่งถูกนิ้วแข็งดีดเข้าให้ ถึงไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่ก็ขอแสดงก่อนเพื่อเรียกร้องความสงสาร

“แทนที่จะกลัวว่าตัวเองจะเป็นอันตรายไหม มากกว่าพี่ชายเธอจะรู้หรือเปล่านะวีด้า ทำแบบนี้รู้ไหมว่าผิด?” คนตัวสูงตวัดสายตาลง เอ่ยเสียงเย็นเยียบตำหนิการกระทำของคนตรงหน้า ถึงแม้จะใจอ่อนยวบทันทีเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยสั่นไหว

“รู้ค่ะ” ยอมรับผิดเสียงอ่อย

“พี่เจฟฟ์รู้ไหม” นี่สิสำคัญกว่าขืนรู้เธอตายแน่

“ครั้งหน้ารู้แน่” จะใจแข็งให้เธอได้สักเท่าไหร่ กายสูงผ่อนความแข็งกระด้างของตัวเองลง จากนั้นก็ก้าวไปยืดชิดวีด้ามากขึ้น 

“อย่านะคะ วีไม่ทำอีกแล้วพี่ก้าอย่าบอกพี่เจฟฟ์เลยนะ นะ ๆ สาบานเลย” เงยหน้าขึ้นส่งสายตาอ้อนวอนพลางยกฝ่ามือเล็กสาบานเสียงกระตือรือร้น 

ไลก้ากลั้นยิ้มจนหน้าแทบเป็นตะคิว เขากระแอมไอหลังจากที่เห็นว่าขู่จอมแสบได้สำเร็จ

“อืม...พี่ไม่บอกมันก็ได้ แต่วีต้องสัญญากับพี่ว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

“สัญญาค่ะ”

“ดีมาก หรือถ้าอยากไปจริง ๆ ก็บอกไอ้เจฟฟ์มันตรง ๆ”

“ขอพี่เจฟฟ์ก็ไม่ให้ไปอยู่ดี” ตอบเสียงเบา

“ลองดูหรือยัง” 

วีด้าส่ายหน้าแทนคำตอบ 

“คิดไปเอง มันไม่ได้ใจร้ายกับเธอขนาดนั้น” เขารู้ดีกว่าใครเพราะอะไรเพื่อนถึงไม่อยากให้น้องสาวพาตัวเองไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้น

“จริงเหรอคะ” 

“หึ ก็ลองถามดูเองสิ เจฟฟ์มันเป็นพี่ชายเธอนะ”

“อ้าว!” สุดท้ายก็มาจบอยู่ที่เธออยู่ดีไม่ใช่หรือไง แล้วจะพูดให้ดีใจเพื่อ!!

“มาอ้าวอะไร อยากได้อะไรก็ต้องทำด้วยตัวเองสิ พี่ยกจานนี้ออกไปนะ มีแค่นี้ใช่ไหม” ไลก้าหยิบจานยำและไก่ทอดขึ้นมาแล้วก้าวออกมาจากห้องครัว ยิ้มมุมปากยกขึ้นเมื่อพ้นใบหน้าบูดบึ้ง 

“นึกว่าจะรอด สุดท้ายก็ถูกบ่นอยู่ดี เฮ้อ...ทำไงได้แกอยากมีพี่ชายโหดทำไมกัน” ว่าแล้วก็หันไปสนใจสิ่งที่ทำค้างเอาไว้ก่อนไลก้าจะเข้ามา จากนั้นถึงได้ตามเขาออกไป

 เวลา 23:17 นาฬิกา

เจฟฟ์หันไปเห็นน้องสาวนั่งปิดปากหาวพอดี ตอนแรกไม่อยากให้เธอนั่งร่วมวงด้วยเลยสักนิด ติดที่ซอลขอไว้ ทั้งสองถึงได้คุยกันจนถูกคอ อาจเป็นเพราะว่าเรียนคณะเดียวกันถึงแม้จะคนละสาขาก็เถอะ แต่ก็เป็นซอลหรอกเขาถึงได้ยอม

“ง่วงก็ขึ้นไปนอน ของพวกนี้เดี๋ยวพี่เก็บเอง” 

“อุ๊ย! พี่ลืมดูเวลาไปเลย วีไปนอนก่อนก็ได้นะ เอาไว้เราค่อยเจอกันที่มอ” ซอลบอกกับน้องสาวเพื่อนทันทีเมื่อยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู ปกติไม่ค่อยได้สนิทกับใครมากนักที่มหา’ลัยแต่เพราะวีด้าทั้งน่ารักแล้วก็มีนิสัยคล้าย ๆ กันจึงรั้งเอาไว้จนดึก 

“ก็ได้ค่ะ วีเก็บที่หมดแล้วเอาไปไว้ในครัว แล้วพี่ก็อย่าอยู่ดึกนักมีเรียนเช้าเหมือนกัน” บอกกับพี่ชายแล้วหันมาบอกลาซอลและคนอื่น ๆ กระทั่งสะดุดกับคนสุดท้าย 

พี่อชิ! ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหม ตั้งแต่มานั่งตรงนี้บ่อยครั้งเห็นว่าเขามักจะเหลือบหางตามาทางเธอและพี่ซอลตลอด อย่าบอกนะว่าพี่อชิแอบชอบพี่ซอลน่ะ! แต่ตอนเดินเข้ามาพี่อาเชอร์โอบเอวพี่ซอลเข้ามานี่น่า? 

‘เป็นรักสามเศร้างั้นเหรอ?’ 

ยิ้มแห้งส่งให้อชิระหลังจากที่ตัดสินไปแล้วว่าคงเป็นอย่างที่ตัวเองคิด น่าเห็นใจพี่เขาอยู่นะแอบชอบแฟนเพื่อนตัวเองคงลำบากใจสุด ๆ แต่พี่ซอลก็สวยมากจริง ๆ ไม่แปลกหากว่าพี่อชิจะคิดแบบนั้น 

 “ปวดท้องว่ะ เข้าห้องน้ำหน่อยนะเจฟฟ์” คล้อยหลังวีด้าไปไม่นานอชิระก็วางแก้วเหล้าในมือลง ดันตัวขึ้นก่อนจะเอ่ยขออนุญาตเจ้าของบ้าน

“ไปดิ เลยห้องครัวไปหน่อยนะ”

“อืม” ตอบรับแค่นั้นอชิระก็เร่งฝีเท้าเข้าไปในตัวบ้าน

วีด้าเช็ดมือหลังจากล้างจานพวกนั้นเสร็จ เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับเพื่อนพี่ชาย เพราะนอกจากพี่ก้าแล้วก็ไม่เคยได้เจอกันซึ่ง ๆ หน้าอย่างนี้ นอกจากผ่านนักศึกษาคนอื่นหรือไม่ก็เพื่อนในห้องที่มักจะหวีดพวกเขากัน 

อีกอย่างคณะของเธอกับเขาอยู่ห่างกันมาก หากไม่จงใจจริง ๆ ไม่มีทางเจอกันที่นั่น 

เมื่อมองดูแล้วไม่มีอะไรต้องเก็บอีกก็เลยจะขึ้นไปนอนเพราะมีเรียนเก้าโมง ทว่ายังไม่พ้นประตูก็ถูกขวางด้วยร่างสูงของเพื่อนพี่ชายเสียก่อน

“พี่อชิ!” 

“ชู่ว์” นิ้วชี้ยกขึ้นป้องปากตัวเองส่งสัญญาณให้น้องสาวเพื่อนอย่าเอ็ดไป

วีด้าก้าวถอยหลังเมื่อกายสูงสืบเท้าเข้ามาใกล้ จะไม่ทำอย่างนี้เลยถ้าสายตาคมดุคู่นี้ไม่มองเหมือนกับว่าเธอเป็นของกิน! 

“อ๊ะ ทำอะไรของพี่คะ?” 

พี่อชิดันไหล่เธอชิดกับผนังห้องครัว แขนใหญ่ยันกับพื้นแข็งรวดเร็วเมื่อเธอกำลังจะโยกตัวหลบจากการบุกมาอย่างอุกอาจ

ระแวงว่าพี่เจฟฟ์จะเข้ามาเห็นหรือเปล่า เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เราสองคนกำลังยืนประจันหน้ากันอยู่ในระยะใกล้ และมันใกล้มาก ๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้า กลิ่นบุหรี่เย็นซึ่งไม่รู้ว่ามันคือยี่ห้ออะไรบวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมคละเคล้านชวนให้หัวใจเต้นแรงผิดปกติ

มิหนำซ้ำเขายังยื่นหน้าเข้ามาใกล้...

“จะหลบทำไม?” 

‘จะไม่ให้เธอหลบได้ยังไง อีกนิดเดียวปากพี่เขาก็จะแตะปากเธอแล้ว!’

หัวใจเจ้ากรรมนี้ก็เต้นแรงเหลือเกินเบาลงหน่อยก็ได้ไหม?

วีด้ายกมือดันหน้าท้องของกายสูง สัมผัสแรกก็ทำให้สั่นเทาไปทั้งตัว

พี่อชิเนื้อตรงนี้แน่นมากเรียกได้ว่าฟิตเปรี้ยะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามเขาแต่อย่างใด แต่หากไม่ทำแบบนี้เราก็แทบจะแนบชิดเป็นปาท่องโก๋ 

“ขะ ขยับออกไปหน่อยได้ไหมคะ” กลั้นลมหายใจสุดฤทธิ์ จนรู้สึกว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

แทนที่อชิระจะทำอย่างที่น้องสาวเพื่อนบอกแต่เขากลับโน้มใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นไปอีก ยิ่งได้เห็นว่าวีด้ากัดริมฝีปากตัวเองแน่นเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก็เปล่งออกมาให้ได้ยิน แล้วยังจงใจเป่าลมผ่านผิวขาวตรงซอกคอของเธอ เป็นผลให้ไหล่เล็กหดเข้าหาตัว คนที่หลบหน้าหนีก็เลยหันกลับมา... 

“วีบอกวะ...อื้อ” เสียงสั่นกำลังจะเอ่ยย้ำก็หายไปพร้อมกับเรียวปากร้อนที่ปิดลงมา!