ตอนที่ 13 เกมนี้ใครเป็นใคร

ตอนที่

13

เกมนี้ใครเป็นใคร

 

          “คุณกล้ามากนะปริมลดา” เสียงของเขาทุ้มต่ำและแฝงความตื่นเต้น

          ปริมลดาโยนการ์ดใบนั้นลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี

          “ฉันไม่ได้กล้าหรอกค่ะ แต่คุควรจะดูแลว่าที่ภรรยาของคุณไม่ให้มาวุ่นวายกับพนักงานนะคะ”

          เมฆาเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของเธอ โน้มตัวลงมาเล็กน้อยจนใบหน้าอยู่ห่างจากปริมลดาเพียงเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมหรูหราราคาแพงของเขาอบอวลรอบตัวเธอ

          “ก่อนจะบ่นเรื่องคู่หมั้น ผมขอชวนไปทานข้าวก่อนได้ไหม” เมฆากระซิบชิดใบหูเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ

          “คุณคงเครียดมามากแล้วกับการต้อนรับแม่ของผมและคู่หมั้นที่ผมไม่อยากหมั้น”

          ปริมลดาเชิดหน้าขึ้นเพื่อหลีกหนีความใกล้ชิดที่อันตรายนั้น

          “ฉันมีงานต้องทำค่ะ”

          “นี่มันเวลาพักเที่ยงแล้วนะปริมลดา” เมฆาผละใบหน้าออกแต่ยังคงยืนประชิด

          “ลุกขึ้นแล้วไปทานข้าวกับผม”

          ปริมลดาสบตาเขาอย่างท้าทาย แต่ความสับสนในใจทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธคำสั่งของเขาได้

          “ตกลงค่ะ” ปริมลดาตอบอย่างรวดเร็ว เธอจะใช้โอกาสนี้หาคำตอบที่เธออยากรู้

          “ฉันจะไปทานข้าวกับคุณ เมฆา”

          เมฆายิ้มอย่างพึงพอใจ ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

          “ดีมากครับ ผู้ช่วยคนเก่ง” เขาเดินอ้อมมาข้างหลังปริมลดาแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ

          ปริมลดาไม่ได้พูดอะไร แต่เธอกลับรู้สึกว่าเกมที่เธอเดินเข้ามากำลังเป็นเกมอันตรายที่เธอไม่รู้กฎได้ชัดเจน

          เมฆาพาปริมลดามายังร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่ห่างจากบริษัทพอสมควร โต๊ะอาหารส่วนตัวริมหน้าต่างถูกจัดไว้อย่างดี ปริมลดาจ้องมองเมฆาอย่างไม่ลดละ เธอรู้สึกได้ว่าการทานอาหารครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องมื้อเที่ยง แต่เป็นจุดเริ่มต้นของแผนการบางอย่าง

          “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ ฉันชอบทานอาหารธรรมดาใกล้ๆ บริษัทมากกว่าค่ะ” ปริมลดาเปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างอย่างตั้งใจที่จะต่อต้านทุกอย่างที่เมฆาเลือก

          เมฆาหยิบไวน์ขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า

          “ผมแค่อยากให้คุณได้คุ้นเคยกับบรรยากาศอย่างนี้เพราะอีกหน่อยคุณก็ต้องไปงานสังสรรค์กับผมบ่อยๆ ในฐานะคนของผม” เขาเน้นคำสุดท้ายพร้อมรอยยิ้มที่กรุ่มกริ่ม

          “คนของคุณ” ปริมลดาเลิกคิ้วสูงอย่างท้าทาย เธอรู้สึกถึงแรงกระตุ้นบางอย่างที่ทำให้เธออยากเล่นกับไฟ

          “ฉันไม่คิดว่าฉันมีสถานะพิเศษอะไรขนาดนั้นนะคะ”

          เมฆาไม่ตอบ แต่ใช้มีดหั่นสเต็กอย่างช้าๆ และแม่นยำก่อนจะส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนามาที่เธอ

          “หน้าที่ของคุณจะถูกกำหนดโดยผมปริมลดา” เสียงของเขาทุ้มต่ำลง บรรยากาศรอบโต๊ะเริ่มตึงเครียดขึ้นอย่างรวดเร็ว

          ปริมลดาสบตาเขากลับโดยไม่หลบเลี่ยง แต่ดวงตาของเธอมีประกายแห่งการท้าทาย

          “คุณกำลังพูดเหมือนฉันเป็นสมบัติที่คุณซื้อมาเลยนะคะ”

          เมฆาวางมีดหั่นสเต็กลง สายตาคมกริบของเขาจับจ้องเธออย่างไม่ละไปไหน

          “ก็อาจจะใช่ แต่คุณเป็นสมบัติที่ผมกำลังจะใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด”

          เขาโน้มตัวเข้ามาช้าๆ จนใบหน้าของเธออยู่ในระยะอันตราย

          “ผมมั่นใจว่าในอนาคตคุณจะปฏิเสธผมไม่ได้”

          ปริมลดาหายใจติดขัดเล็กน้อยกับความใกล้ชิดที่รุกล้ำนั้น

          “คุณต้องการให้ทำอะไรคะ แล้วทำไมคุณมั่นใจอะไรขนาดนั้นว่าฉันจะไม่ปฏิเสธคุณ”

          “ก็ไม่ต้องทำอะไร แค่ตามใจผมแค่นั้น” เมฆาพูดแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นมา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนและอันตราย

          “แม้ฉันอยากปฏิเสธแต่ตอนนี้ฉันเป็นเพียงพนักงานของคุณ ก็คงต้องทำตามสินะ” ปริมลดาเอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองหน้าเขาก่อนที่จะหั่นสเต็กเข้าปาก

          “ถ้าอย่างนั้นเรามาจับมือกันเป็นสัญญาว่าคุณจะเชื่อฟังผมทุกอย่าง” เมฆายื่นมือมาเพื่อให้เธอจับเพื่อทำสัญญาต่อกัน

          “นี่คุณหลอกจับมือฉันหรือเปล่าคะ” ปริมลดาเอ่ยขึ้นมาพลางหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

          “นี่คุณถ้าผมจะหลอกจับมือคุณ ผมหลอกจับอย่างอื่นจะไม่ดีกว่าหรือไง”

          ปริมลดาหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดที่คุกคามทางอ้อมนั้น เธอรีบดึงสายตาออกจากการจ้องมองของเขา ก่อนจะวางส้อมลงแล้วยื่นมือไปจับมือเขาอย่างรวดเร็วเพื่อตัดบท

          เมื่อปริมลดายื่นมือไปจับมือของเมฆา เขาไม่ยอมปล่อยมือเธอทันที เขาลูบหลังมือเธอเบาๆ อย่างจงใจให้เธอรู้สึกหวั่นไหว

          “ดีมากครับคุณผู้ช่วยของผม”

          ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั้น สายตาของปริมลดาก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาของพิมพ์แพรเดินตรงมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว พิมพ์แพรมาพร้อมกับใบหน้าที่ถมึงทึง แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

          พิมพ์แพรหยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะด้วยใบหน้าแดงก่ำ

          “พี่เมฆ ฉันไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญเจอพี่ที่นี่กับยัยคนนี้” พิมพ์แพรเน้นคำว่า ‘ยัยคนนี้’ อย่างจงใจ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจเมื่อมองปริมลดาที่นั่งอยู่ตรงข้ามเมฆา

          เมฆาไม่ได้หันไปมองพิมพ์แพรทันที แต่สีหน้าเริ่มเย็นชา

          “พิมพ์แพรนี่ไม่ใช่ที่จะมาโวยวายและอีกอย่างนี้มันเรื่องส่วนตัวของผม” เมฆาเอ่ยขึ้นมาแล้วก็หันไปมองหน้าของพิมพ์แพรอย่างไม่พอใจ

          “ทำไมคะ ก็เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ”