ตอนที่ 4 การ์ดเชิญสีดำ  

ตอนที่

4

การ์ดเชิญสีดำ

       ฟ้าใสยอมทำตามแต่โดยดี พวกเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงัด ปริมลดาหยิบการ์ดเชิญสีดำที่หรูหรานั้นขึ้นมา แล้วยื่อนให้เพื่อนดูอย่างไม่ลังเล เมื่อฟ้าใสเห็นชื่อของเมฆา ปรากฏบนการ์ดดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจและมีแววตาหวาดกลัว “นี่มันอะไรกันปริม” ฟ้าใสขึ้นเสียงอย่างตกใจ “แกจะไปทำไมที่นั่น”

“นี่คือโอกาสที่ฉันจะได้เข้าไปในโลกของเขา” ปริมลดาอธิบาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและหนักแน่น “และฉันต้องการให้แกไปกับฉัน”

“ไม่!!! ฉันไม่ไป” ฟ้าใสปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้ มันอันตรายนะปริม”

“ฉันรู้ว่ามันอันตราย แต่ฉันต้องการจะไป” ปริมลดาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ “ถ้าแกไม่ไป ฉันก็จะไปคนเดียว”

ฟ้าใสนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่าปริมลดาไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจง่ายๆ เมื่อคิดจะทำอะไรแล้วก็จะทำจนสำเร็จ และการปล่อยให้เพื่อนไปคนเดียวอาจจะอันตรายกว่า “ก็ได้ฉันจะไปเป็นเพื่อนแก” ฟ้าใสถอนหายใจยาว “แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น แกต้องสัญญาว่าจะหนีมากับฉันทันที”

“สัญญา” ปริมลดาตอบรับด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย แต่เธอรู้ดีว่าการมีเพื่อนไปด้วยทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

ในค่ำคืนนั้นเอง พวกเธอก็นั่งพูดคุยถึงแผนการที่จะไปงานเลี้ยงในวันร่งขึ้นด้วยความหวังและความกลัวที่ปะปนกันไป

ในคืนก่อนวันงานเลี้ยง เมฆานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ กลางห้องที่เงียบสงัด เขานั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ การรอคอยไม่เคยเป็นสิ่งที่อยู่ในพจนานุกรมของเขา เขาคือผู้กำหนดเวลา ไม่ใช่ผู้ถูกกำหนดเวลา แต่คืนนี้ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เคยเป็น

เมฆาเลื่อนหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปที่หน้าโปรไฟล์ของปริมลดา อีกครั้ง เขาเลื่อนดูรูปภาพของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาสนใจในความมุ่งมั่นที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น มันคือดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟแค้น ไฟแบบเดียวกับที่เขาเองก็เคยมี

“นายดูไม่เป็นตัวเองเลยนะครับ” เสียงทุ้มของคีรินทร์ดังขึ้นจากมุมห้อง

เมฆาไม่ได้ตอบ แต่เขารู้ว่าคีรินทร์กำลังหมายถึงอะไร เมื่อหลายวันก่อน เขาได้สั่งให้คีรินทร์ตรวจสอบประวัติของหญิงสาวคนนี้อย่างละเอียดที่สุด และคำเตือนของคีรินทร์ก็ดังก้องอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา “เธอเป็นคนอันตรายนะครับนาย”

“ทำไมนายบอกว่าอันตราย” เมฆาเอ่ยถามคีรินทร์ขึ้นมาแล้วก็จ้องมองภาพถ่ายของปริมลดา

“ก็เพราะประวัติของเธอไม่มีอะไรเลยครับนาย นั่นหมายความว่าเธอเป็นคนระวังตัวนั่นก็หมายถึงว่าเธอต้องอันตรายแน่นอนครับ”

“ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่อันตราย” เมฆาพึมพำกับตัวเอง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคนประเภทนี้มาโดยตลอด คนที่ใช้ความแค้นเป็นแรงผลักดัน และเขามั่นใจว่าจะสามารถจัดการกับคนประเภทนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่กับปริมลดาเขากลับรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไป ความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากจะก้าวเข้าไปในโลกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเธอ และทำความรู้จักกับตัวตนที่แท้จริงของเธอให้มากขึ้น

เมฆาเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่และมองออกไปที่แสงไฟของเมืองยามค่ำคืน เขายกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ แต่กลับไม่มีความอยากดื่มเหลืออยู่เลย เขาอยากจะให้พรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ เพื่อที่จะได้เจอเธอและเริ่มเกมที่แท้จริง

“เธอต้องเป็นคนพิเศษ ปริมลดา” เขาบอกกับตัวเองและรอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “เราจะได้รู้กันในวันพรุ่งนี้”

ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม ปริมลดากำลังแต่งตัวอยู่ในห้องของเธอ ฟ้าใสยืนอยู่ข้างๆ คอยช่วยรูดซิปชุดราตรีสีดำที่เรียบง่ายแต่แฝงความสง่างามไว้ ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นเผยให้เห็นลำคอระหงและผิวขาวเนียนที่ตัดกับสีชุด

         “ปริมฉันว่าชุดนี้สวยมากเลยนะ” ฟ้าใสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสอย่างชื่นชม “แกดูเหมือนเจ้าหญิงเลย”

         “ฉันไม่ได้ต้องการดูเหมือนเจ้าหญิงหรอกนะฟ้าใส” ปริมลดาตอบเสียงเรียบ “ฉันต้องการแค่ชุดเกราะที่จะทำให้ฉันรอดพ้นจากคนอย่างเมฆาและเอาชนะได้”

         ทันใดนั้น ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบาปวริศาแม่ของปริมลดาอยู่ในชุดนอนตัวหลวม เธอค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก

         “ลูกกับฟ้าใสจะไปไหนกัน” ปวริศาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “แต่งตัวซะสวยเชียว”

         ปริมลดาและฟ้าใสชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ปริมลดาจะรีบเข้าไปกุมมือแม่ไว้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ พอดีเพื่อนชวนไปทานข้าวเย็นน่ะค่ะเนื่องในวันเกิดค่ะ” ปริมลดาพยายามยิ้มให้แม่ดูสบายใจที่สุด

         ปวริศามองหน้าลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความกังวล “แม่ไม่ได้ห้ามลูกไปไหนนะ แต่แม่แค่เป็นห่วง ลูกดูไม่เหมือนลูกคนเดิมของแม่เลย”

         คำพูดของแม่ทำให้ปริมลดาใจกระตุกวูบ เธอรู้ดีว่าคำโกหกของเธอกำลังทำให้แม่ไม่สบายใจถ้าแม่รู้ความจริงขึ้นมา แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องแข็งแกร่งพอที่จะเดินต่อไปในเส้นทางที่เธอเลือกแล้ว “ปริมแค่ไปงานวันเกิดเพื่อนค่ะแม่ ไม่เห็นต้องเป็นห่วงขนาดนั้นเลย” ปริมลดาตอบอย่างแน่วแน่แล้วก็มองฟ้าใสที่ตอนนี้กำลังหลบตาปวริศา

         ปวริศาพยักหน้าอย่างเชื่องช้า ก่อนจะหันไปหาฟ้าใส “ดูแลปริมด้วยนะฟ้าใส”

         “แน่นอนค่ะคุณน้า” ฟ้าใสตอบรับอย่างหนักแน่น

         เมื่อแม่เดินออกไปจากห้อง ปริมลดาหันไปหาฟ้าใสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่น่าโกหกแม่เลย”

         “แกไม่มีทางเลือกหรอกปริม” ฟ้าใสพูดขึ้น “แล้วตอนนี้ถึงเวลาที่เราจะต้องไปแล้ว”

         ปริมลดาพยักหน้า เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เป็นครั้งสุดท้ายและเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับฟ้าใส เพื่อเผชิญหน้ากับโชคชะตาที่รออยู่ข้างหน้า