บทที่ 12 : ก็บอกว่าไม่ได้ชอบ แค่ไม่อยากเห็นมันอยู่กับคนอื่นเฉย ๆ

01:00 น.

 

“เลิกงานแล้วโว้ย”

กานร้องขึ้นเสียงดังท่ามกลางเสียงดนตรีและแสงไฟที่ยังคงทำหน้าที่สร้างบรรยากาศให้กับเหล่านักเที่ยวราตรีได้รู้สึกครึกครื้น เขาละมือจากกองแก้วขนาดมหึมาตรงหน้า หลังจากที่เช็ดทุกใบจนแห้งสนิทแถมยังใสกริบมองทะลุไปถึงดาวอังคาร พร้อมทั้งจัดวางมันลงไปในตำแหน่งเดิมได้อย่างสวยงามจนน่าภาคภูมิใจ

ขุนพลมองผู้ช่วยด้วยแววตายิ้ม ๆ กับความโก๊ะ ๆ ของอีกฝ่าย “รีบจังนะ มีใครรออยู่ที่ห้องหรือไง”

“เห้ย ไม่มีครับพี่ ผมเนี่ยหล่อมากก็จริง แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านลืมส่งเนื้อคู่มาให้”

“จริงดิ เราโสดขนาดนั้นเชียว”

คราวนี้คนถามที่อยู่ในช่วงไม่มีออเดอร์ จึงหันมาจ้องหน้า ขุนพลมองกานตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังสำรวจว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มบอกเขาเมื่อครู่นั้นไม่เป็นความจริง

“จริง ๆ ครับพี่ขุนพล โสดสนิท อีกนิดจะไปบวชแล้ว”

“จีบได้ไหม?”

ขุนพลได้ทีเลยโพล่งในสิ่งที่อยากถามออกไป ทำเอาคนฟังอย่างกานตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้ยินคำถามแบบนี้ซึ่ง ๆ หน้า ใบหน้าหล่อทว่าดูกวน ๆ เลิ่กลั่กแถมยังหาต้นเสียงของตัวเองไม่เจอ

“บะ บ้า พะ พี่ขุนพลพูดอะไรออกมารู้ตัวไหมครับ”

“พี่จีบเราได้หรือเปล่า”

“จะมาจีบกานได้ยังไงครับ เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง”

“ชอบ เลยอยากจีบ ถ้าอนุญาตให้จีบ เราค่อยมาศึกษานิสัยใจคอกันทีหลังก็ได้ ถ้าได้คบกันเป็นแฟนน่าจะมีเวลาให้ได้ดูใจกันอีกยาว”

ประโยคราบเรียบทว่าดูรวบรัดแต่เป็นขั้นตอนตามแบบฉบับของผู้ชายเป๊ะอย่างขุนพล ยิ่งทำให้กานทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยถูกจีบ แต่ส่วนใหญ่จะไม่มีใครมาบอกกันต่อหน้าเช่นนี้

พอมาถูกคนตัวเป็น ๆ บอกว่าขอจีบ ไอ้กานที่ดูหน้าหนาหน้าทนขนาดไหนก็ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

“พะ พี่ขุนพลชอบผู้ชายเหรอครับ”

ตัดสินใจถามออกไปด้วยใจที่หวั่น ๆ ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจเรื่องความรักระหว่างชายชาย เพราะส่วนตัวคิดว่าการที่เราจะชอบใครสักคน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายมีเพศสภาพเป็นอย่างไร หากเขาอยู่กับคนนี้แล้วเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กันและกัน รู้สึกมีความสุขเมื่อมีเขาคนนั้นอยู่ในชีวิต จะเป็นหญิงหรือชายก็ไม่ติดขัดอะไร

“อืม พี่ชอบผู้ชาย กานรังเกียจหรือเปล่า”

“โอ้ย เดี๋ยวนี้โลกเขาไปถึงไหนกันแล้วครับ จะเพศไหนชอบกัน แค่คนสองคนมีความสุข กานก็โอเคหมด ไม่รังเกียจหรอกครับ”

“ถ้าอย่างนั้นให้พี่จีบได้ไหม?”

ขุนพลถามต่ออย่างเฝ้ารอคำตอบในสิ่งที่ใจอยากได้ยิน เป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่เสียงดนตรีภายในร้านเงียบลง แล้วเข้าสู่ช่วงเปิดเพลงคลอเบา ๆ ทำให้ตอนนี้กานได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ตรงหน้าชัดเจนทุกถ้อยคำ

“กาน-”

“ขอน้ำมะม่วงปั่นแก้วนึงสิ”

ยังไม่ทันที่กานจะพูดสิ่งใดออกมา เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็ดังสวนขึ้นมาจากทางด้านหลัง จนเขาต้องรีบหันไปมองในทันที “ไอ้หัวขี้” แววตาตกใจมองไปยังกันธีต์ที่กำลังยืนเกาะขอบบาร์สั่งเครื่องดื่มด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองเพิ่งจะทำลายบรรยากาศสุดโรแมนติกของการขอจีบระหว่างกานและขุนพลลงไปหมาด ๆ

“เออ กูเอง บอกให้เรียกดี ๆ มึงนี่ความจำปลาทองจังนะ”

เนื่องจากจุดที่กานยืนอยู่ไม่ได้ห่างจากแขกผู้มาใหม่มากนัก ธีต์เลยอาศัยจังหวะที่กานเผลอยกฝ่ามือขึ้นไปลูบที่เรือนผมของอีกฝ่าย โดยไม่สนใจสายตาจับจ้องของบาร์เทนเดอร์ เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ชอบขี้หน้ามันอยู่ดี ‘ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้จักกัน’

“ปล่อย เล่นบ้าอะไรของมึง” ร่างสูงโปร่งถอยห่างออกจากอีกคน

“บอกให้เรียกพี่ธีต์ มาเรียกไอ้หัวขี้อยู่ได้ ตอนอยู่ที่ห้องกู กูก็ย้ำมึงแล้วนะว่าเรียกพี่ธีต์ ๆ”

“แดกยาไม่เขย่าขวดหรือเปล่ามึง”

“กูสบายดี ขอน้ำมะม่วงปั่นแก้วนึงสิ”

“ร้านเหล้าจะมาสั่งน้ำมะม่วงปั่น มึงบ้าปะ”

กานรำคาญสายตากวน ๆ บวกกับการลอยหน้าลอยตาของอีกคนจนเผลอพูดจาไม่สุภาพออกไป จนขุนพลที่เป็นเหมือนคนกลางต้องเข้ามาห้ามปรามเอาไว้

“ใจเย็น ๆ กาน รู้จักกันเหรอ”

ท้ายเสียงเขาหันไปถามรุ่นน้องให้ได้ยินกันสองคน ท่าทางที่ดูเหมือนกำลังกระซิบกระซาบจนดูแนบชิดมากจนเกินไป ทำเอาคนมองอย่างธีต์ควันออกหู

“ถ้าจะคุยกันใกล้ชิดขนาดนั้น ไม่สิงร่างกันเลยล่ะ”

“ไอ้ธีต์!!”

“ทำไม กลัวกูลืมชื่อตัวเองหรือไง”

“มึงนี่มัน”

ร่างสูงโปร่งโกรธจนเกือบจะควบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ ที่จู่ ๆ เขาก็โดนไอ้หัวขี้มาหาเรื่องเข้าอีกจนได้ แล้วนี่มันรู้ว่าเขาทำงานอยู่ร้านนี้ ยังจะมาแดกเหล้าอีก ปกติคนเกลียดขี้หน้ากัน ถ้าเลี่ยงไม่เจอได้ก็ควรเลี่ยงไหมวะ

“ใจเย็น ๆ กาน รับน้ำมะม่วงปั่นนะครับ”

บาร์เทนเดอร์หนุ่มเข้ามาห้ามด้วยการหันไปถามลูกค้าของร้านอีกครั้ง แม้เขาจะสงสัยว่าอีกฝ่ายสนิทกับกานมากน้อยแค่ไหน หากแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกค้า ถึงอย่างไรสิ่งแรกที่บาร์เทนเดอร์อย่างเขาต้องทำก็คือการต้อนรับ เพราะถ้าแสดงท่าทีไม่ดีออกไป มันจะมีเรื่องเสื่อมเสียไปถึงปูนได้

“ครับ ขอมะม่วงปั่นหวานปกติ”

“สักครู่ครับ ผมคงต้องขอเข้าไปหลังครัวเพื่อถามเขาก่อนว่ามีมะม่วงหรือเปล่า”

“ได้ครับ”

ธีต์ได้ใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะคิดว่าเขาสามารถกันไอ้บาร์เทนเดอร์ออกไปจากตรงนี้ และคงได้อยู่กันตามลำพังกับไอ้กาน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดเพราะอีกฝ่ายดันลากแขนของรุ่นน้องเขาไปต่อหน้าต่อตา

“อ้าว เห้ย!”

ไม่ทันเสียแล้ว ไอ้กานถูกลากออกไปจากบาร์เป็นที่เรียบร้อย แต่ช่างแม่งเถอะ เพราะเมื่อครู่เขาคิดว่าตัวเองเข้ามาขัดจังหวะคนทั้งสองได้พอดิบพอดี ‘คิดจะมาขอจีบไอ้กาน โอ้ย ตาต่ำมาก ไอ้เด็กนั่นมันมีไรดีกันวะ’

ไม่ทันเสียแล้ว ไอ้กานถูกลากออกไปจากบาร์เป็นที่เรียบร้อย แต่ช่างแม่งเถอะ เพราะเมื่อครู่เขาคิดว่าตัวเองเข้ามาขัดจังหวะคนทั้งสองได้พอดิบพอดี ‘คิดจะมาขอจีบไอ้กาน โอ้ย ตาต่ำมาก ไอ้เด็กนั่นมันมีไรดีกันวะ’

ระหว่างรอ ธีต์เปลี่ยนมายืนพิงแผ่นหลังลงไปบนเคาท์เตอร์บาร์ สายตายังคงกวาดมองไปทั่ว ๆ ร้านด้วยใจอันจดจ่อ ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นไปมองยังชั้นสองของร้านที่ตอนนี้มีหน้าของไอ้หมุดแนบอยู่กับกระจกพลางจ้องลงมายังเขาด้วยสายตาขี้เสือก

“เสือก”

ริมฝีปากยกยิ้มแล้วเค้นเสียงส่งออกไปให้เพื่อนรักเบา ๆ พร้อมกับชูนิ้วกลางปิดท้าย เขารู้ว่าไอ้หมุดต้องอ่านปากของเขาออกอย่างแน่นอย

“มึง ชอบ กาน”

และนี่คือสิ่งที่เขาอ่านปากไอ้หมุดกลับมา แววตาคมมองไปทางอื่นทันทีที่ถูกเพื่อนรักจับไต๋ได้ ช่วงนี้มันอะไรกันนะ ไอ้เวรหมุดเอาแต่พูดว่าเขาชอบไอ้กานแทบจะสามเวลาหลังอาหารอยู่แล้ว

‘คนแบบกันธีต์ไม่ตาต่ำไปคว้าเด็กกวนส้นตีนแบบนั้นมาทำเมียหรอกโว้ย ไม่สมศักดิ์ศรีคนหล่ออย่างเขา’

 

อีกด้าน 

 

“ลูกค้าคนเมื่อกี้ใครเหรอกาน”

ขุนพลชิงถามทันทีที่เขามาถึงโซนครัว หลังจากที่เพิ่งเอ่ยปากขอให้ป้านีทำน้ำมะม่วงปั่นให้ เพราะส่วนตัวเขาถนัดเรื่องชงเหล้ามากกว่า ระหว่างรอกันอยู่สองคน จึงเป็นจังหวะเหมาะในการถามถึงผู้ชายผมสีส้มเมื่อครู่

“รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยกานเองครับ แต่พี่ขุนพลอย่าไปฟังมันมาก ไอ้เวรนี่ปากไม่มีหูรูด”

“แต่เขาพูดเหมือนสนิทกับกานเลยนะ จากที่พี่ฟังดูเหมือนว่าเราไปถึงห้องเขามา”

“พอดีกานขับรถไปเสยกระจกข้างมันมา แล้วทีนี้ไม่มีเงินใช้หนี้ มันเลยให้กานช่วยทำวิจัยจบครับพี่ กานเลยมีโอกาสได้ไปห้องมันมา”

ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้อย่างบอกคนตรงหน้าให้เข้าใจว่าเขาและไอ้ธีต์ไม่ได้เป็นอะไรกัน

“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย พี่เข้าใจแล้วครับ”

“กานไม่อยากให้พี่ขุนพลเข้าใจผิดนี่ครับ”

“พี่ไม่เชื่อจากสิ่งที่ตาเห็นหรอกนะ พี่ชอบถามหาความจริงจากเจ้าตัวมากกว่า”

รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้กานด้วยความเอ็นดู ขุนพลอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปยีผมของอีกคนเบา ๆ แต่มันก็ทำให้ทรงผมที่กานพยายามหวีจนเรียบแป้เสียทรงจนได้

“พี่ขุนพลนี่นะ เอะอะ ๆ ยีผมกานตลอด”

“เรามันน่ามันเขี้ยว รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”

“ถึกและบึกบึนแบบกานนี่นะครับน่ามันเขี้ยว น่าถีบยังจะดูใกล้เคียงกับความเป็นจริงมากกว่า”

“ของแบบนี้เราลองให้คนนอกเป็นฝ่ายบอกดู”

ว่าจบน้ำมะม่วงปั่นที่สั่งไปก็ถูกยกมาเสิร์ฟโดยฝีมือของป้านีคนดีคนเดิม ทำให้การพูดคุยของคนทั้งคู่เป็นอันจบลงไปด้วย เพราะต้องรีบนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า

“ขอบคุณครับคนสวย”

ขุนพลนอกจากจะเป็นบาร์เทนเดอร์สุดฮิตประจำร้านแล้ว ชายหนุ่มยังเป็นคนที่ปากหวานและพูดเพราะเสียจนสาวน้อยสาวใหญ่หลงกันถ้วนหน้า แถมยังชอบเรียกป้านีด้วยถ้อยคำที่คนฟังได้ยินทีไรก็อดยิ้มไม่ได้

“ปากหวานจริงนะพ่อคุณ”

“ก็ป้านี้คือคนสวยสำหรับขุนนี่ครับ”

“ไปเลย มัวปากหวานอยู่นี่ ลูกค้ารอน้ำปั่นนานแล้ว”

“ครับผม”

มือหนายื่นออกไปหยิบถาดใส่น้ำมะม่วงปั่นมาถือไว้โดยที่ไม่ลืมที่จะใช้มืออีกข้างแตะไปที่ไหล่ของกานเบา ๆ “ไปกันเถอะ พี่ปูนมาเห็นว่าหน้าบาร์ไม่มีคน คงได้โกรธจนเส้นเลือดในสมองแตกกันพอดี”

“คิคิ พี่ขุนพลก็ว่าไป”

กานหัวเราะคิกคักไปตามประสาเมื่อได้ฟังคำเปรียบเปรยจากคนข้าง ๆ บางทีเขาก็แอบคิดว่าผู้ชายเพอร์เฟกต์แบบพี่ขุนพล น่าจะเป็นเจ้าของบาร์มากกว่าเป็นบาร์เทนเดอร์เสียอีก แม้ภาพลักษณ์จะดูแบดบอยแต่คำพูดคำจาช่างสุภาพดูเป็นผู้ใหญ่มาก เขามองรอยสักตามเนื้อตัวของอีกคนด้วยความชื่นชม พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินกลับไปหาลูกค้าเจ้าปัญหา 

 

“น้ำมะม่วงปั่นหวานปกติมาแล้วครับ”

ขุนพลทำการเสิร์ฟเครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งไปตรงหน้า พร้อมทั้งสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของผู้ชายตรงหน้า มันเกิดมาจากความหึงหวงในตัวกาน

แม้ว่าเขาจะแสร้งทำเป็นมองข้าม และถามกับกานไปตรง ๆ แต่จากที่เห็นดูท่าแล้วกานไม่น่าจะรู้ตัวว่าตนเองกำลังมีคนแอบชอบ

“ขอบใจ”

“ดื่มให้อร่อยนะครับ”

“อืม”

คนพูดตีบทแตกเป็นลูกค้าได้อย่างแนบเนียน ธีต์ยกน้ำมะม่วงปั่นขึ้นมายืนดูดอยู่ตรงนั้นโดยไม่ยอมเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง อีกทั้งสายตายังคงจับจ้องมองไปยังกานโดยไม่วางตา จนคนถูกมองถึงกลับส่ายหน้าด้วยความสุดจะทน

และดูเหมือนขุนพลจะสังเกตเห็น เขาจึงอยากลองทำอะไรบางอย่างเพื่อตอกย้ำในสิ่งที่คิด “เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวต้มโต้รุ่งกันไหม พี่เลี้ยงเอง”

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่กานที่ได้ยิน ธีต์เองที่ทำเป็นยืนดูดน้ำมะม่วงปั่น แต่หูยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีก็พลอยได้ยินไปด้วย เขาชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดที่หาสาเหตุไม่ได้ว่าเกิดมาจากสิ่งใด แต่รู้แค่ว่าเขาไม่พอใจที่ไอ้บาร์เทนเดอร์ทำท่าจะจีบรุ่นน้องของเขา

“เอ้ย ถ้าเลี้ยงกานไม่ปฏิเสธนะครับ”

“งั้นเราไปกันเลย เดี๋ยวพี่ให้เพชรมาดูต่อ”

เพชรคือหนึ่งในผู้ช่วยอีกคนของขุนพลที่ส่วนใหญ่ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในร้าน แต่น้อยคนนักจะรู้ว่าชายหนุ่มชงเหล้าและเครื่องดื่มได้เช่นเดียวกัน จึงไม่มีปัญหาอะไรหากขุนพลจะออกจากร้านก่อนเวลาเลิกงานหรือลาหยุดไป

“แต่พี่ขุนพลเลิกงานตีสามเลยนะครับ ไปตอนนี้พี่ปูนไม่ว่าเอาเหรอครับ”

“รายนั้นไม่กล้าด่าพี่หรอก ไปกันเถอะ”

“อ่า ได้ครับ กานกินเยอะนะครับบอกไว้ก่อน”

“พี่เลี้ยงไหว สบายมาก”

ทุกประโยคธีต์ได้ยินเต็มสองรูหู เขาเผลอตัวบีบแก้วมะม่วงปั่นในมือแน่นด้วยความร้อนอกร้อนใจ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาเหมือนคนที่กำลังจะอกแตกตาย ยิ่งได้ยินว่าทั้งคู่จะไปกินข้าวต้มโต้รุ่งด้วยกัน เลือดความอิจฉาในตัวยิ่งพลุ่งพล่าน แต่ถึงอย่างนั้นเขายังต้องตีหน้ามึนทำเป็นยืนดูดน้ำมะม่วงปั่นต่อไป โดยไม่ยอมหันไปมองว่าสองคนนั้นแสดงท่าทีอะไรต่อกันอีกหรือไม่

“งั้นเราไปกันเลยครับ หิวจนไส้บิดแล้ว”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน และมันดังออกมาจากปากของไอ้กาน เขาอยากจะจับมันมาตีก้นให้เข็ด ทีพูดกับเขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะแทนตัวเองว่ากาน หรือพูดลงท้ายด้วยครับ แต่ทำไมพอเป็นไอ้บาร์เทนเดอร์นั่น พูดจาเพราะขึ้นมาทันที ทำตัวเล็กตัวน้อยเลยนะมึง แค่ได้ยินเขาก็หมั่นไส้จะแย่

รออยู่สักพักเมื่อแน่ใจว่าคนทั้งคู่เดินออกไปจากโซนบาร์แล้ว ใจที่ร้อนรนก็นำพาให้เขาวิ่งหน้าตั้งไปยังชั้นสองของร้านทันที

“พวกมึง กูกลับก่อนนะ”

เปิดประตูวิ่งเข้าไปหยิบกุญแจรถและกระเป๋า พร้อมหันมาบอกเพื่อนทั้งสองที่ตอนนี้ได้แต่งุนงงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“รีบกลับไปไหนวะ มีใครตายหรือเปล่าพี่มึง”

“ไอ้หมุด ปากมึงนี่นะ”

“ก็เนี่ย หายลงไปเฝ้าเด็กอยู่นานสองนาน พอเด็กเดินออกจากร้าน มึงก็วิ่งหน้าตั้งขึ้นมาหยิบของจะกลับซะงั้น”

“.....”

“กลับบ้านหรือตามเด็กมันไป บอกกูมาตามตรงไอ้พี่ธีต์”

น้ำเสียงคาดคั้นมาพร้อมกับแววตาดุดัน มหาสมุทรนั่งจ้องคนพี่ราวกับคนรู้ทัน ‘ก็แหงล่ะ ในเมื่อเขานั่งดูไอ้พี่ธีต์อยู่ตั้งนานสองนาน ทำไมจะไม่รู้ว่ามันกำลังปล่อยไก่ใส่เขาตัวโต’

“โกหกตัวเองไปคนเดียวเถอะ มึงอย่ามาตีเนียนโกหกกู”

“เออ กูจะตามไอ้กานไป พอใจมึงหรือยัง”

“เออ ค่อยแมนขึ้นมาหน่อย งั้นกูอวยพรขอให้มึงไม่ถูกน้องมันเตะปากกลับมาก็แล้วกัน”

“ไอ้หมุด!!”

เมื่อไอ้เวรหมุดมันยังตอแยเขาไม่เลิก คนพูดเลยตั้งท่าจะโบกกบาลเพื่อนสักทีก่อนออกไป แต่ด้วยความที่ไอ้กานมันออกไปจากร้านได้สักพักแล้ว ป่านนี้น่าจะยังอยู่ที่ลานจอดรถ ดังนั้นหากเขามัวแต่เสียเวลาทะเลาะกับไอ้หมุดต่อ วันนี้ท่าจะตามออกไปไม่ทันแน่ ๆ

‘เขาไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ไอ้บาร์เทนเดอร์นั้นจีบรุ่นน้องของตัวเองหรอกนะ’

คิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปจากห้อง VVIP ทันที โดยไม่อยู่ต่อปากต่อคำหรือร่ำลาใครให้เสียเวลา เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องสนใจเป็นอย่างแรกเลยก็คือการตามไปก่อกวนมื้อดึกของไอ้กานต่างหากเล่า

‘เขาก็แค่ไม่ชอบเห็นมันเจริญอาหารเฉย ๆ เลยอยากไปแกล้ง ๆ ให้มันแดกข้าวไม่ลง…ก็แค่นี้เอง