บทที่ 6 : ตกลงพี่มึงเป็นผัว หรือ เป็นเมีย?

มหาลัยคิงส์เวล

“เออ เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่กูเล่าไป เล่นกูแสบฉิบหาย”

ภายในห้องเรียนที่เพิ่งจะหมดคาบสุดท้ายไปนั้น ขณะนี้เหลือเพียงสามหนุ่มหัวสีที่ต่างพากันนั่งสุมหัวพูดคุยถึงเรื่องราววีรกรรมสุดแสบของกานที่ไปเหมาข้าวมันไก่และน้ำมะม่วงปั่นมาเมื่อวาน จนคนถูกแกล้งต้องรีบโทรกลับหาร้านหลังจากตั้งสติได้ แล้วไหว้วานให้ทางร้างนำอาหารไปบริจาคให้กับคนยากไร้แทน

ธีต์นั่งเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองได้ฟัง วาโยนั่งฟังเงียบ ๆ โดยไม่พูดสิ่งใดออกมา ผิดกลับมหาสมุทรที่หัวเราะเสียงดังลั่นไปทั่วห้องเรียนด้วยความพึงพอใจที่คนอย่างไอ้พี่ธีต์โดนกระตุกหนวดเสือเข้าให้

“สมน้ำหน้า! อยากไปแกล้งเขาดีนัก เป็นไงโดนเอาคืนเสียบ้าง”

“กูแม่งไม่คิดเลยว่ามันจะเอาคืนด้วยวิธีนี้”

“นี่แหละหนา เขาถึงเรียกว่าเวรกรรมตามทัน”

“พอเลยไอ้หมุด พูดแล้วกูเซ็ง แดกข้าวมันไก่ครึ่งแสน ไหนจะน้ำมะม่วงปั่นอีก เมื่อวานกูนึกว่ามะม่วงทั้งประเทศมารวมอยู่ที่คอนโดกูหมดแล้ว”

คนหล่อหวนนึกถึงตอนที่พนักงานร้านเปิดลังโฟมที่ภายในอัดแน่นไปด้วยน้ำมะม่วงปั่นจำนวนมาก จนเขานับด้วยตาไม่หวาดไม่ไหว ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นลูบไปตามแขนของตัวเอง พลางทำสีหน้าไม่สู้ดี

ทุกคนรู้ โลกรู้ว่าเขารักน้ำมะม่วงปั่นยิ่งกว่าอะไร แต่พอเห็นสภาพตัวเองเมื่อวานแล้ว บอกตรง ๆ ว่าสัปดาห์นี้อาจจะต้อง ‘ห่างกันสักพัก’ กับสุดที่รักอย่างน้ำมะม่วงปั่น

“งั้นคืนนี้ไปหาอะไรทำแก้เบื่อไหมพี่มึง”

“ทำไรวะ”

“แดกเหล้ากัน เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”

“มึงไปติดสาวร้านเหล้าอีกละสิ ทำมาเป็นจะเลี้ยงเหล้ากูเพื่อโชว์สาวนะไอ้หมุด”

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้ตัวดีมันมีจุดประสงค์อะไรถึงนึกคึกอยากเลี้ยงเหล้าเขา เพราะตลอดเวลาที่คบหาเป็นเพื่อนกันมา มีอยู่กรณีเดียวที่คนอย่างมหาสมุทรจะชวนเพื่อไปร้านเหล้า นั่นคือจีบสาว

แน่นอนเมื่อเพื่อนรู้ทัน มหาสมุทรจึงไม่สามารถหาข้ออ้างมาปฏิเสธข้อกล่าวหาได้

“รู้ทันอีกแล้วนะพี่มึง”

“เบา ๆ หน่อยเถอะ สอนธรรมะกูแทบตาย ตัวเองนี่ควงสาวไม่เว้นวันนะมึง นรกจะกินหัวเอา”

“โถ่ กูคบทีละคนเถอะพี่มึง ไม่มีคบซ้อน โนเมียชาวบ้าน ที่พูดมาทั้งหมดนั้น ไม่ได้มุสาวา-”

“ปึ้ง!!”

ธีต์ชิงพูดประโยคสุดท้ายขึ้นมาก่อน หากแต่เขาไม่ได้ทำเพียงพูดเท่านั้น

“โอ้ย พี่มึงมาตบหัวกูทำไม สมองไหลหมดแล้วมั้งเนี่ย”

ใบหน้ามุ่ยถูกส่งมายังคนพี่ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบไปตามเรือนผมของตนเบา ๆ เมื่อจู่ ๆ ไอ้พี่เวรมันก็แจกตบพิฆาตใส่หัวเขา

“หมั่นไส้”

“ไรวะ”

มหาสมุทรได้แต่ย่นคิ้ว เบ้ปากใส่อีกคน โดยที่ธีต์ไม่ได้สนใจ เขาหันไปถามเพื่อนรักอีกคนที่ตอนนี้ยังคงนั่งหาวราวกับว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าไอ้โยมันจะฟุบหลับลงไปบนโต๊ะเรียน

“มึงไปด้วยไหมโย”

“อืม”

วาโยยังคงคอนเซ็ปต์เดิมของผู้ชายพูดน้อยต่อยหนัก ใบหน้านิ่งๆ ส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปิดเปลือกตาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราของตัวเองทันที

“โอเค งั้นไปมันหมดนี้เลย”

เป็นอันว่าจุดหมายในค่ำคืนนี้ของทั้งสามหนุ่ม คือการไปร้านเหล้าที่มหาสมุทรเป็นคนนำเสนอ บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าหลงใหลในรสพระธรรมจนบางครั้งเพื่อน ๆ อยากจะยุยงให้มันไปบวชให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถึงแม้จะซึ้งในผ้าเหลือง แต่ไอ้หมุดมักจะหยวน ๆ เรื่องบาปกรรมเสมอ ในยามที่อยากไปร้านเหล้าเพราะสาว

…นับเป็นพฤติกรรมที่ดูย้อนแย้งในทุกการกระทำจริง ๆ

อีกด้าน

“สวัสดีครับคุณปูน”

กานยกมือไหว้ทำความเคารพหัวหน้างานคนใหม่ของเขา หลังจากที่วันนี้ไม่ต้องไปช่วยไอ้หัวส้มทำวิจัย พอเลิกเรียนปุ๊บเขาและไอ้พร้อมก็ตรงดิ่งกลับบ้านมันทันที และเป็นอย่างที่เพื่อนรักว่าเอาไว้ ‘ป๊ามันรับเขาเข้าทำงานโดยไม่ซักถามอะไรเลยสักข้อ’ แต่พอจะเริ่มทำงาน พี่พฤกษ์ พี่ชายไอ้พร้อมก็โผล่เข้ามาในบ้านก่อน

เขาจึงได้นั่งเล่าเรื่องราวของตัวเองคร่าว ๆ ให้พี่พฤกษ์ฟัง สุดท้ายพี่ชายเพื่อนก็เห็นดีเห็นงามชวนให้มาทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ร้านของเพื่อน ซึ่งเพิ่งเปิดใหม่ยังไม่พ้นเดือน เหตุเพราะรายได้มันมากกว่าทำกับที่บ้านเกือบเท่าตัว นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเวลา 5 โมงเย็นแบบนี้ เขามายืนยกมือไหว้เจ้าของร้านอยู่หน้าประตูทางเข้าบาร์นั่นเอง

“คุณอะไรเล่า เรียกพี่ปูนก็พอ มาคงมาคุณพี่ฟังแล้วขนลุกหมด”

ปูนที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของบาร์ อีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทกับพฤกษ์บอกออกไปตามประสาคนอัธยาศัยดี ทำเอาพนักงานใหม่ที่ตอนแรกเกร็ง ๆ ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนตัวลีบตัวแบบทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัวฉีกยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“ครับพี่ปูน ผมกานนะครับพี่ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับที่รับผมเข้าทำงาน”

“สบายมาก น้องไอ้พฤกษ์ก็เหมือนน้องพี่ด้วยคน มา ๆ เข้ามาในร้านก่อน”

เจ้าของร้านในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำสวมกางเกงสีเดียวกัน เปิดประตูร้านเข้าไปด้านใน แต่ก็ไม่ลืมที่จะดึงประตูเปิดค้างเอาไว้เพื่อให้กานได้เดินตามเขาเข้ามา

ร่างสูงกว่ากาน อีกทั้งยังมีหุ่นที่กำยำมากกว่าเดินนำหน้าพนักงานใหม่เข้าไปยังส่วนของบาร์ชงเครื่องดื่ม ซึ่งจะถูกใช้เป็นสถานที่ทำงานของกานในค่ำคืนนี้

“วันนี้มาทำงานวันแรก เป็นผู้ช่วยขุนพลมันไปก่อนนะ เดี๋ยวมันก็มา ระหว่างนี้เราจะเดินดูของ หรือบรรยากาศในร้านไปพลาง ๆ ก่อนได้เลย พี่บอกขุนพลมันให้สอนงานเราแล้ว ที่นี่อยู่กันสบาย ๆ ไม่ต้องเครียดนะ ส่วนอาหาร พนักงานในร้านอยากกินอะไรสามารถเดินไปสั่งในครัวทำให้ได้เลย จะเอากลับบ้านก็ได้ พี่ไม่ว่า”

น้ำเสียงใจดีพร้อมกับฝ่ามือที่ถูกตบลงมาเบา ๆ บนบ่าของกานเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเจ้าของบาร์แห่งนี้นอกจากจะเป็นคนอัธยาศัยดีแล้ว ยังเป็นคนที่โอบอ้อมอารีกับลูกน้องอีกด้วย

“โห พี่ปูนใจดีมาก”

นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นเพื่อเป็นการชมหัวหน้างานคนใหม่

“บอกแล้วไง สบาย ๆ พี่เปิดร้านนี้ไม่เน้นกำไร เน้นเอาสังคมวะ ฮ่า ๆ”

“แต่ร้านพี่ตกแต่งออกมาได้บรรยากาศดีมากเลยครับ ขนาดยังไม่เริ่มเปิดไฟนะ”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ระดับไอ้ปูนซะอย่าง”

เมื่อถูกชมซึ่ง ๆ หน้า คนอย่างปูนที่ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจในการก่อสร้างบาร์แห่งนี้ มันเลยอดไม่ได้ที่จะยิ้มร่าแล้วกวาดสายตามองไปยังรอบ ๆ บริเวณอีกครั้งด้วยความภาคภูมิใจ

“พี่ปูนเก่งมาก”

“ฮ่า ๆ ไม่ขนาดนั้น แต่พี่ขอรับคำชมนั้นไว้แล้วกัน เออ พี่ต้องไปดูเอกสารนิดหน่อย เราอยู่คนเดียวไปก่อนนะ มาเป็นคนแรกของร้านต้องทำใจวะน้อง พนักงานร้านนี้ นู่นไม่ 6 โมงเย็น มันไม่โผล่หัวมาให้พี่เห็นสักราย”

เนื่องจากบาร์ของเขานั้นเปิดให้บริการตั้งแต่ 2 ทุ่มเป็นต้นไป พนักงานส่วนใหญ่จึงเข้างานกันช่วง 6 โมงเย็น แต่ถ้าหากใครที่เตรียมหน้างานของตัวเองเสร็จตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้จะเข้าช้าหน่อย เจ้าของร้านก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะการทำงานของคนในบาร์มันไม่ได้วัดกันว่าใครอยู่หน้างานนานแค่ไหน แต่ปูนเลือกที่จะให้ความสำคัญกับผลของงานและคุณภาพของงานมากกว่า

“สบายมากครับพี่ กานขอเดินส่องร้านหน่อยนะครับ”

“เอาเลยตามสบาย แต่ระวังนะ…”

ท้ายประโยคคนพูดทำเสียงชวนหลอน จนกานที่ยืนรอฟังเริ่มระทึกไปด้วย “ยะ อย่าบอกนะครับ วะ ว่าที่นี่มี ผี” หนึ่งในความลับของเขาที่น้อยคนนักจะรู้ คือเรื่องการกลัวผีขึ้นสมอง แม้ว่าจะเติบโตขึ้นมาภายในวัด แทนที่เขาจะไม่กลัวเรื่องที่มองไม่เห็น ตรงกันข้าม วันไหนมีงานศพจัดที่วัด ตกเย็นมาเป็นอันต้องหอบผ้าไปนอนกับหลวงตาทุกที

“บ้า ผีที่ไหน พี่จะบอกว่าที่นี่สวยมาก ระวังเราจะตื่นตาตื่นใจจนช็อกไปละ”

“โถ่ พี่ปูน” ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อย่าบอกนะว่ากลัวผี”

“ที่สุดในชีวิตแล้วพี่ ให้ผมไปขึ้นเขาลงห้วยแบกหามทำอะไรได้หมด อย่าเอาเรื่องผีมาหลอกผมก็พอ ผมสู้ไม่ไหว”

“โอ้ย ไม่ต้องกลัว ร้านนี้ยังไม่มีใครเมาจนหัวจมชักโครกตายแน่นอน พี่ไปทำงานก่อน มัวแต่พูดวันนี้น่าจะไม่ได้งาน”

“ครับผม ขอบคุณอีกครั้งนะครับพี่ปูน”

กานยกมือไหว้ร่างสูงตรงหน้าเขาอีกครั้ง ซึ่งอีกคนพยักหน้าตอบรับแล้วหมุนตัวเดินขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน สถานที่สำหรับแขกระดับ VVIP อีกทั้งยังมีโซนที่ถูกแยกเอาไว้สำหรับเป็นห้องทำงานและห้องนอนส่วนตัวของปูนอยู่ด้วย

“เริ่มจากมุมไหนก่อนดีวะกู”

กานพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วเริ่มหันมองซ้ายขวาเพื่อดูลาดเลาว่าตัวเองจะออกเดินสำรวจร้านไปทางไหนก่อนดี บรรยากาศของร้านด้านในหลังจากก้าวขาพ้นประตูทางเข้าหลักด้านหน้ามาแล้ว จะเป็นทางเดินทอดยาวเข้ามาสู่โซนที่นั่งตรงกลางของร้าน ซึ่งแต่ละโต๊ะจะมีฉากกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้า หากแต่ทุกมุมนั้นยังสามารถมองเห็นเวทีที่ตั้งอยู่ด้านในสุดได้อย่างชัดเจน โดยข้าง ๆ เวทีมีบันไดวนเพื่อขึ้นไปยังชั้นสอง ซึ่งมองจากสายตาของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าบนนั้นจะมีห้องแยกเป็นส่วนตัวไม่ได้ถูกกั้นด้วยฉากเหมือนโซนที่นั่งด้านล่าง

เมื่อสำรวจคร่าว ๆ จนครบทุกมุม จึงตัดสินใจได้ว่าตัวเองจะเริ่มเดินส่องจากตรงไหนดี

“ไปเดินดูแถวเวทีก่อนก็แล้วกัน

21:15 น.

หลังจากที่กานเดินสำรวจร้านอยู่สักพัก ‘ขุนพล’ บาร์เทนเดอร์ประจำร้านก็เข้ามาทำงานตามปกติ กานจึงมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับชายหนุ่มรุ่นพี่ ซึ่งมีอายุห่างจากเขาถึง 11 ปี แถมยังโคตรเท่สุด ๆ ด้วยรูปร่างสูงล่ำไม่ต่างจากพี่ปูน แถมยังเป็นหนุ่มตี๋หน้าตาดุ ๆ ที่สักแทบจะทุกส่วนของร่างกายที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้า

“ลูกค้าแน่นร้านแบบนี้ทุกวันเลยไหมพี่ขุนพล”

กานตะเบ็งเสียงถามแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มออกมาจากเครื่องเสียงรอบร้าน ในตอนนี้เป็นช่วงที่ดีเจของร้านทำการเปิดเพลงมิกซ์ให้ลูกค้าได้วาดลวดลายกัน หลังจากวงดนตรีล่าสุดเพิ่งโชว์จบไป

ขุนพลที่ยังสาละวนอยู่กับการชงเครื่องดื่ม เนื่องด้วยค่ำคืนนี้มีเหล่าผีเสื้อราตรีออกมาเริงร่ากันมากกว่าทุกคืน ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามตอบกานด้วยการโน้มตัวเข้าใกล้ใบหูของอีกฝ่าย

“วันนี้เยอะกว่าปกติ สงสัยเป็นวันศุกร์”

และด้วยความที่ส่วนสูงไม่ได้ห่างกันมาก หากมองจากภายนอกเข้ามาเลยดูเหมือนว่าบาร์เทนเดอร์สุดฮอตกำลังหอมแก้มพนักงานใหม่ ทำเอาสาว ๆ ที่ตั้งหน้าตั้งตารอรับเครื่องดื่มจากบาร์เทนเดอร์ใจห่อเหี่ยวกันเป็นแถว ๆ

ซึ่งสาว ๆ ที่มาร้านส่วนใหญ่รู้กันดีอยู่แล้วว่าพี่ขุนพลที่พวกหล่อนหมายปองไม่ได้ชายตามองผู้หญิง แต่ความชะนีที่แวะเวียนมาเที่ยวที่ร้านแล้วถูกบาร์เทนเดอร์ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีไม่ต่างจากเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ มีหรือที่สาว ๆ จะไม่อยากได้พี่เกย์มาเป็นผัว

“พี่ขุนพลหอมแก้มพี่เขาแบบนั้น เพ่ยเพ่ยเสียใจแย่”

หนึ่งในสาวสวยดีกรีดาวมหาลัยคิงส์เวลปีล่าสุดพูดขึ้น ขณะรอเครื่องดื่มของตนเองที่เก้าอี้หน้าบาร์ ทำเอากานที่ได้ยินชัดเต็มสองรูหูรีบยกไม้ยกมือส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ

“มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”

“อย่ามาหลอกเพ่ยเพ่ยเลยนะคะ แค่นี้คนสวยก็ช้ำใจจะแย่ ที่รู้ว่ารักเขาแต่เขาเป็นผัวให้เราไม่ได้”

ใบหน้าสวยงอง้ำ เบะปากคว่ำลงตั้งท่าเหมือนจะร้องไห้ นั่นยิ่งทำให้กานตกใจจนเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

“เอ่อ คือ”

“เพ่ยเพ่ย อย่าแกล้งน้อง กานเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก”

ขุนพลที่เห็นว่ากานอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกจึงเข้ามาช่วย

“หือ”

คนถูกแกล้งเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่เมื่อครู่เหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้กลับมายิ้มแย้มแจ่มใสได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

“เพ่ยเพ่ยรับน้องใหม่ค่ะ เมื่อกี้แค่หยอกกันเล่นนะคะ แต่ที่จริงเลยคือเพ่ยเพ่ยรักพี่ขุนพลข้างเดียวค่ะ”

“ผมกับพี่ขุนพลเป็นเพื่อนร่วมงานกันแค่นั้นครับ เมื่อครู่ที่คุณเพ่ยเพ่ยเห็น ผมแค่ถามพี่เขาเรื่องร้านเฉย ๆ”

“เพ่ยเพ่ยทราบค่ะ แต่โปรดเข้าใจสาววายสมองไหลอย่างเพ่ยเพ่ยด้วยนะคะ”

“สาววายสมองไหล?” กานทวนคำด้วยความไม่เข้าใจ

“สาววายสมองไหลคือสิ่งมีชีวิตที่วัน ๆ เห็นผู้ชายรักกันแล้วมันใจฟูค่ะ ยิ่งเห็นเขามีโมเม้นต์น่ารัก ๆ กับคู่จิ้นด้วยแล้ว ถึงแม้จะเป็นแค่การตัดคลิปบนโซเชียลมายำรวมกัน แต่สาววายสมองไหลมีความสามารถล้ำลึกที่อยากจะเลียนแบบคือ…พวกเราจินตนาการต่อได้ค่ะ ว่าคนทั้งสองเขาเป็นแฟนกันจริง ๆ ขอไม่รับความเห็นต่างนะคะ”

ยิ่งได้ฟังคำอธิบายยาวเหยียดของหญิงสาว กานยิ่งไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม แต่ยังไม่ทันจะได้ถามต่อ บริกรหนุ่มอีกคนก็นำบิลที่เพิ่งไปรับออเดอร์ลูกค้ามาส่งให้กานเสียก่อน

“กาน เครื่องดื่มของ VVIP ชั้นสอง”

“ครับพี่”

เขายื่นมือออกไปรับกระดาษบิลที่เขียนรายการเครื่องดื่มยาวเป็นหางว่าว “พี่ซัน นี่ลูกค้ามากินเลี้ยงเหรอพี่ สั่งเยอะเชียว” เมื่อเห็นว่ารายการเครื่องดื่มมีมากกว่าสิบอย่าง แถมยังมีเมนูอาหารที่ถูกจดเอาไว้ไปจนถึงกระดาษด้านหลัง จึงคิดไปเองว่าลูกค้าน่าจะมากินเลี้ยงบริษัทเป็นกลุ่มใหญ่

“เปล่า มากัน 6 คนเอง”

“อ่า โอเคครับ เดี๋ยวเสร็จแล้วผมเรียกนะพี่”

“ได้ ๆ พี่ไปรับลูกค้าโต๊ะอื่นก่อน”

“ครับ”

กานกวาดสายตามองรายการเครื่องดื่มและอาหารอีกครั้ง ก่อนจะนำกระดาษแผ่นใหม่มาจดชื่อเครื่องดื่มลงไป จากนั้นจึงนำเอากระดาษแผ่นเดิมถือตรงไปยังห้องครัวที่อยู่ติดกัน เพื่อให้พ่อครัวได้ลงมือปรุงอาหาร ก่อนจะรีบเดินกลับมาหาขุนพลเพื่อช่วยอีกคนทำเครื่องดื่ม ด้วยใบหน้าอันเบิกบาน

“มาพี่ขุนพล ให้ผมช่วยจากตรงไหนก่อนดีครับ”

“เริ่มจากตรงนี้”

ขุนพลทำหน้าที่เป็นคนชงเครื่องดื่ม โดยพยายามถ่ายทอดวิชาให้กับกานไปด้วย ไม่นานเครื่องดื่มมากมายก็ถูกทยอยนำออกไปเสิร์ฟจนในที่สุด

“อันสุดท้ายแล้ว เย้!”

กานยกกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นพร้อมกับเสียงเย้ที่ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ เพราะเขาได้เรียนรู้การทำเครื่องดื่มหลากหลายประเภทจากบิลล่าสุด และเมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จึงลืมตัวเผลอแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า ทำเอาขุนพลยิ้มตามไปด้วย

“เก่งมาก”

บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยชมเพื่อเป็นการให้กำลังใจอีกฝ่าย แม้จะเป็นการเอ่ยชมที่มาจากเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ตนเชื่อว่ามันจะช่วยทำให้คนที่ได้ฟังมีความสุขในการทำงานไปด้วย

“เพราะผมมีครูดีอย่างพี่ขุนพลต่างหากเล่า”

กานไม่รู้ตัวเองเลยว่าตอนนี้ใบหน้าของเขานั้นฉายชัดว่ามีความสุขมากขนาดไหน ความสุขจากใจถูกส่งผ่านออกมาทางรอยยิ้มกว้าง และแววตาเป็นประกาย นั่นยิ่งทำให้ขุนพลเผลอจ้องใบหน้านวลเนียนนิ่งผิดปกติ

“พี่ขุนพล พี่ขุนพลครับ”

“ห้ะ ว่ายังไงนะกาน”

“เหม่ออะไรครับ”

“ปะ เปล่า พี่เผลอคิดไรเพลิน ๆ”

“งั้นเราไปทำงานต่อเถอะครับ นู่นพี่ซันถือออเดอร์ใหม่มาแล้ว”

ทั้งสองหันไปมองซัน ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับขุนพล ในมือของชายหนุ่มข้างหนึ่งถือถาดเสิร์ฟเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างถือบิลจากโต๊ะล่าสุดเดินตรงเข้ามาหาพวกเขา

หลังจากรับออเดอร์มา ทุกคนต่างหันไปให้ความสนใจในหน้าที่ของตัวเองอย่างขะมักเขม้น เพ่ยเพ่ยก็เลือกที่จะนั่งดื่มคนเดียวเงียบ ๆ โดยไม่พูดสิ่งใดออกมาเพราะเกรงว่าจะไปรบกวนการทำงานของพี่ขุนพลและกาน

สถานการณ์ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ดูเหมือนว่าการมาทำงานวันแรกของกานจะลุล่วงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

แต่เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดสีดำที่กำลังง่วนอยู่กับการช่วยชงเครื่องดื่มนั้น ไม่รับรู้ถึงการมาของใครบางคน ‘ศัตรูที่เขารังเกียจยิ่งกว่าขยะเปียกเสียอีก’

 

“พี่มึง กระจกมีไรวะ เห็นมองจนมันจะทะลุอยู่แล้ว”

มหาสมุทรที่ยังคงนั่งโอบเอวน้องข้าวฟ่าง สาวสวยที่เขาพบเจออยู่ในบาร์แห่งนี้ ก่อนจะสานสัมพันธ์กันมาเรื่อย ๆ และด้วยความที่เรียนอยู่กันคนละมหาลัย บาร์แห่งนี้จึงมักถูกใช้เป็นสถานที่นัดหมายเพื่อพบเจอกันอยู่เสมอ อย่างในค่ำคืนนี้ที่เขาอยากให้หญิงสาวได้รู้จักกับเพื่อน ๆ ของตน จึงชวนไอ้พี่ธีต์กับไอ้โยมา ซึ่งข้าวฟ่างก็ชวนเพื่อนมาด้วยอีกเช่นกัน

นัยน์ตาคมจับจ้องมาที่เพื่อนด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่ไอ้พี่ธีต์มันนั่งลงฝั่งผนังกระจกตรงข้ามกับเขา นอกจากมันจะไม่สนใจเพื่อนฝูงและสาว ๆ เพื่อนของน้องข้าวฟ่างแล้ว ไอ้พี่ธีต์ยังเอาแต่มองผ่านกระจกลงไปยังโซนชั้น 1 ของร้าน แต่แทนที่มันจะหันมาตอบเขาดี ๆ กลับพูดจาหมาไม่แดกเข้าให้ ทั้งที่หน้ายังคงแนบอยู่ใกล้กับผนังกระจก

“เสือก!”

“เดี๋ยวกูทุ่มกบาลด้วยขวดเหล้าเลย”

“ไอ้หมุด!”

“ไรวะพี่มึง พูดเล่นแค่นี้ทำมาเป็นเห่าใส่ เมนจะมาหรือไง ดูอย่างไอ้โยสิ นั่งดื่มเงียบ ๆ ไม่สร้างมลพิษให้ใคร”

“.....”

วาโยได้ยินที่เพื่อนโบ้ยมาทางเขา แต่ที่สุดแล้วก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำหรือพูดโต้กลับออกไป จึงทำแค่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วยกเครื่องดื่มขึ้นมากระดกลงคอรวดเดียวจนหมด

“ทำไมมึงไม่บอกกูว่าไอ้กานทำงานอยู่ร้านนี้”

คราวนี้ธีต์หันหน้ามาจ้องมหาสมุทรพร้อมกับพูดจาขึ้นเสียงใส่อีกคน จนคนที่กำลังวาดมือไปสวมกอดสาวน้อยข้างกายชะงักกึกไปในทันที

“พี่มึงว่าไงนะ ไอ้กานทำงานที่นี่?”

“เออ กูเห็นมันกระดี๊กระด๊าอยู่ตรงบาร์กับไอ้หน้าตี๋นั่น” ธีต์หันกลับไปทางกระจกแล้วชี้นิ้วลงไป เป็นทำนองให้มหาสมุทรลุกจากที่นั่งขึ้นมาดูด้วยตาของตัวเอง

สุดท้ายคนฟังก็ไม่สามารถต้านทานแรงกดดันได้ มหาสมุทรจำใจปล่อยน้องข้าวฟ่างสุดที่รักแล้วลุกขึ้นเดินไปยังฝั่งไอ้พี่ธีต์ เขามองตามมือมันลงไปยังเป้าหมาย “เออ เห็นแล้ว กูไม่รู้นะเว้ย ก่อนหน้านี้ที่มายังไม่เคยเจอมันเลย”

“ทีอยู่กับกูนะ ทำหน้าอมทุกข์เหมือนปลาทองที่บ้านตาย แต่พออยู่กับไอ้หน้าตี๋นั่น ระริกระรี้ฉิบหาย!”

“นี่ถ้ากูไม่เป็นเพื่อนกับพี่มึง แล้วรู้มาก่อนว่าเด็กนั่นทำลูกรักพี่มึงพัง กูจะคิดว่าพี่มึงกำลังนั่งหึงเมียอยู่นะ”

ผัวะ!

“โอ้ย วันนี้พี่มึงตบหัวกูสองทีแล้วนะ”

“พูดจาไม่เข้าหู ใครเป็นผัวมันกัน”

“ถ้าพี่มึงไม่ใช่ผัวมัน แสดงว่าเป็นเมียมันอย่างนั้นเหรอ?”

“ไอ้หมุด!!