บทที่ 7 : ไม่เก่งจริง อย่ามาล้อเล่นกับระบบ

“ถ้าพี่มึงไม่ใช่ผัวมัน แสดงว่าเป็นเมียมันอย่างนั้นเหรอ?”

“ไอ้หมุด!!”

“เอ้า กูแค่ถาม พี่มึงจะมาขึ้นเสียงทำส้นตีนอะไรครับ”

คนพูดเพียงแค่สงสัยจึงถามออกไป แต่ด้วยความที่ปากมันไวกว่าสมอง คำถามที่ออกมาจึงดูเหมือนเป็นการไปกระตุกหนวดเสือเข้าให้ แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ไม่ควรจะมาขึ้นเสียงใส่เขา

“หล่อแบบกูถ้าจะมีเมีย กูหาได้ดีกว่ากว่าคนแบบไอ้กานโว้ย อีกอย่างกูชอบสาว ๆ อกบึ้ม ๆ มึงก็รู้”

ธีต์รีบโต้กลับทันควันเพื่อไม่ให้เพื่อนคิดเลยเถิดไปไกลกว่านี้ ส่วนตัวเขานั้นยังไม่อยากคิดสั้นด้วยการคว้าไอ้เด็กเปรตนั่นมาทำเมีย

“เออกูรู้ มึงมันไอ้แก่บ้ากาม”

“ปากมึงนี่นะไอ้หมุด!”

ผู้อาวุโสที่สุดในกลุ่มตั้งท่าจะลุกจากโซฟาฝั่งตนเองเพื่อมาเพ่นกบาลเพื่อนรักสักดอก แต่ยังไม่ได้ทำอย่างที่ใจนึกคิด เสียงจากบุคคลที่นั่งเงียบมาตลอดอย่าวาโยดังสวนขึ้นมาก่อน

“มึงชอบเขา”

วาโยยังคงอยู่ในชุดสีดำดังเดิมไม่ต่างจากที่ใส่ไปเรียน ประโยคสั้น ๆ แต่ทรงพลานุภาพของเจ้าชายน้ำแข็งทำเอามหาสมุทรเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น เพราะวันนี้เพื่อนของพวกเขามันพูดจาเกินหนึ่งคำแล้ว

แต่คนที่ร้อนรนจนนั่งไม่ติดเก้าอี้คือธีต์ ร่างสูงถึงกลับชะงักงันแล้วหันไปจ้องตาเพื่อนรักเขม็ง

“มึงหมายถึงใครไอ้โย”

“มึงไง มึงชอบเด็กนั่น”

“เลอะเทอะ” ปากบอกปัดแต่เนื้อตัวเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข สีหน้าฉายชัดเหมือนเด็กทำความผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ “บะ บ้า ใครมันจะไปชอบเด็กเปรตแบบนั้น มึงอย่าพูดมั่วนะ กูลูกมีพ่อมีแม่ พูดแบบนี้กูเสียหายโว้ย” คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก แต่มันไม่สามารถไปลบล้างกับข้อกล่าวหาของเพื่อนได้เลยสักนิด

“แถจนสีข้างถลอกหมดแล้ว”

“โย มึงเงียบปากไปเหมือนเดิมเถอะ ถ้าจะพูดออกมาแล้วไม่สร้างสรรค์”

“หึ กูจะคอยดู”

แก้ววิสกี้ถูกยกจรดริมฝีปากก่อนที่เจ้าของเรือนผมสีเทาจะสาดมันลงคอเหมือนเป็นการเยาะเย้ยเพื่อนรักกลาย ๆ แต่มีหรือที่คนหน้าหนาอย่างธีต์จะยอมรับ ร่างสูงยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างแล้วเบ้ปากเหยียดตรง ก่อนจะพ่นถ้อยคำออกมาด้วยโทนเสียงหนักแน่น

“รอจนแก่ มึงก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นวันนั้น”

วาโยเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดโกหกของเพื่อน เขาเบนสายตากลับไปจ้องมองเหล่านักท่องราตรีด้านล่าง และไม่ลืมที่จะมองไปยัง ‘เด็กนั่น’ ที่ตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับการเป็นผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์

 

อีกด้าน

“พี่ขุนพลอันนี้ใส่แก้วแบบไหนนะพี่”

กานถามอีกคนเมื่อออเดอร์ล่าสุด ลูกค้าสั่งเครื่องดื่มที่เขาไม่รู้จัก นั่นทำให้ไม่รู้ว่าจะต้องหยิบแก้วทรงไหนส่งไปให้พี่ขุนพลชง ส่วนคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการหยิบจับวัตถุดิบต่าง ๆ สำหรับออเดอร์ก่อนหน้านี้ทำเพียงชี้นิ้วไปที่เหนือศีรษะของกานแล้วเอ่ยบอกให้ผู้ช่วยหยิบแก้วทรงสูงใบนั้นลงมา

“แก้วสูง ๆ อยู่บนหัวเรา”

“อ้อ ขอบคุณครับ”

เมื่อได้แก้วสำหรับชงเครื่องดื่มแล้ว ขั้นตอนต่อไปของกานคือการนำเอาแก้วมาวางเรียงตามลำดับคิวเพื่อให้บาร์เทนเดอร์ตัวจริงได้หยิบไปชงเครื่องดื่ม ระหว่างนั้นกานก็ลอบมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่ยิ้มแย้มและดูมีความสุขเสียเหลือเกินในยามที่ได้เนรมิตเครื่องดื่มหลากสีสันออกมา

“ดูเหมือนพี่จะหลงรักงานนี้มากเลยนะครับ” ใจมันอดไม่ได้ที่จะถามไถ่ออกไป

“อืม พี่ชอบเวลาที่คนเขากินเหล้าที่เราชงแล้วมีความสุข แต่พี่ไม่ได้บอกว่าการกินเหล้าเป็นเรื่องดีนะ”

“ผมเข้าใจครับ ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“ดีแล้ว พี่แค่คิดว่าชงเหล้ามันก็เป็นเหมือนงานศิลปะอีกรูปแบบหนึ่ง แค่เปลี่ยนจากการยืนมอง มาเป็นลิ้มลอง”

ขุนพลว่าจบพร้อมกับยกมือขึ้นไปลูบกลุ่มผมนุ่มของกานเบา ๆ จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวนิ่งไป แต่กานไม่ได้ถอยห่างหรือผลักไสอีกคนแต่อย่างใด เขาทำเพียงพูดจาติดเล่นออกมา

“เล่นไรเนี่ยพี่”

“มันเขี้ยวเด็ก”

“โห ผมตัวโตเท่าควาย ไม่เด็กแล้วนะครับ”

“ก็ยังเด็กอยู่ดี”

“โถ่ พี่ขุนพล”

กานลากเสียงในตอนท้ายเสียยาวยืด จนขุนพลมองตามแล้วอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ บาร์เทนเดอร์หนุ่มชักมือกลับมาแล้วชวนเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะรุกผู้ช่วยส่วนตัวหนักเกินไป ทั้งที่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันเป็นวันแรก

แต่ดูท่าแล้ว เขาน่าจะพ่ายแพ้ให้กับใบหน้ากวน ๆ ของกาน ที่พอได้ทำงานร่วมกัน อีกฝ่ายนั้นช่างดูซื่อขัดกับหน้าตาเสียเหลือเกิน

“พักไปหาข้าวกินได้แล้ว เราช่วยพี่มาหลายชั่วโมง ช่วงนี้คนนิ่ง ๆ ไม่ค่อยสั่งอะไรเพิ่มหรอก”

“อ่า ก็ได้ครับ พี่ขุนพลเอาไรไหม กานจะสั่งมาให้ด้วย”

“เอาเป็นข้าวผัดทะเลก็ได้ บอกป้านีว่าของขุนพล แกรู้ว่าต้องทำยังไง”

ป้านี คือหัวหน้าเชฟของบาร์ ที่รู้ใจขุนพลมากที่สุดว่าชายหนุ่มมักจะสั่งข้าวผัดทะเลที่ไม่ใส่มะเขือเทศและหอมหัวใหญ่ แต่ให้ผัดใส่ต้นหอมและแครอทแทน

“โอเคครับบอส รอไอ้กานคนนี้สักครู่ เดี๋ยวจะรีบไปสั่งแล้วยกมาเสิร์ฟให้ถึงที่”

ไม่พูดเปล่า กานยังยกสามนิ้วขึ้นมาแตะที่ขมับข้างขวาเหมือนตนเพิ่งจะรับคำสั่งจากเจ้านายมา แถมยังเลือกใช้คำที่คนฟังได้ยินแล้วยิ่งรู้สึกมันเขี้ยวเข้าไปใหญ่

“ไป ๆ ก่อนที่พี่จะอดใจไม่ไหวแล้วยีผมเราจนเป็นรังนกขึ้นมาจริง ๆ”

“คิกคิก ไปแล้วครับ”

กานหมุนตัวจ้ำอ้าวไปที่ครัวอย่างว่องไว เมื่อรู้ชะตากรรมว่าหากเขายังยืนพูดจากวนพี่ขุนพล มีหวังผมที่พยายามปาดเจลมาอย่างหล่อคงได้เละไม่เป็นทรง

ทุกการกระทำของคนทั้งสองตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนที่ชั้น 2 ของร้าน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งร้อนรนจนก้นแทบไม่ติดเบาะ อีกทั้งใบหน้าหล่อเหลายังเอาแต่แนบสนิทไปกับกระจกจนแทบจะรวมร่างเป็นหนึ่งเดียว เพียงเพราะกำลังจับจ้องมองกานและบาร์เทนเดอร์ ฝ่ามือหนากำเข้าหากันแน่น แววตาวาวโรจน์ราวกับมีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ในนั้น

 

“แม่ง มีจับหัวกันด้วยมึง ไอ้หมุดมึงเห็นไหม?”

“ไอ้พี่ธีต์ ปากบอกไม่ชอบเขา แต่มึงจ้องเขาไม่พักเลยนะ”

“กูไม่ได้ชอบโว้ย แค่บาร์ตรงนั้นมันอยู่ในระดับสายตากู”

“จับดูสีข้างตัวเองหน่อยก็ดีนะพี่มึง กูว่าน่าจะเป็นแผลฉกรรจ์แล้วมั้ง”

มหาสมุทรสุดจะเอือมระอากับความปากอย่างใจอย่างของเพื่อน ที่ตั้งแต่โดนไอ้โยตอกหน้าหงาย พี่มันก็เอาแต่เอียงคอ 45 องศา แล้วโน้มตัวจนคางแทบจะเกยไปกับโซฟาเพื่อที่จะจ้องมองเด็กนั่น ‘แล้วยังหน้าหนามาเถียงเขาว่าบาร์อยู่ในระดับสาย กูจะบ้า ในระดับสายตาของพวกเขาตอนนี้มันคือเวที ซึ่งอยู่คนละมุมกับบาร์ชงเหล้าเลย’

“พี่มึงจะแถกับพวกกูสองคนได้ แต่ขอร้องว่าอย่าไปแถแบบนี้ให้ใครเขาได้ยิน กูขายขี้หน้าแทน”

“สรุปมึงเป็นเพื่อนกูหรือเพื่อนไอ้กานกันวะ เห็นเข้าข้างมันนัก กูนี่คนถูกกระทำนะ”

“นั่นเพราะมึงไปทำเขาก่อนต่างหาก”

“โว้ย พูดกับมึงแล้วกูหงุดหงิด ไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า”

ที่จริงเขาไม่ได้ปวดหนักเบาอยากเข้าห้องน้ำอะไร แต่เนื่องจากเพิ่งจะโดนสองเพื่อนรักจับทางเข้าให้ บวกกับเมื่อครู่เห็นว่าไอ้เด็กเปรตนั่นมันผละตัวออกจากบาร์เทนเดอร์คนนั้น จึงอยากจะตามลงไปพูดจาให้รู้ความ

หากบอกไอ้หมุดกับไอ้โยออกไปตรง ๆ ว่าเขาจะตามไอ้กานไป มีหวังเพื่อนรักทั้งสองได้แหกอกเขาพอดี

“อย่าให้กูรู้นะว่าไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำจริง ๆ”

“ปวดขี้โว้ย หรือมึงจะให้กูนั่งขี้ใส่ถังน้ำแข็งแทนโถส้วม ห้ะ!” ธีต์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปใกล้จุดวางเครื่องดื่มที่มีถังน้ำแข็งตั้งอยู่ “กูพร้อมนะ” เขาถกเสื้อที่ใส่ขึ้นเล็กน้อยจนสาว ๆ ในห้องมีโอกาสได้ลอบมองซิกซ์แพ็กรำไรเป็นอาหารตา

“โอ้ยพี่มึง จะทำอะไรไม่เกรงใจหน้าขี้เหร่ ๆ ของมึง ก็ช่วยเกรงใจคนหล่อแบบกูและน้องข้าวฟ่างกับเพื่อนเขาด้วย จัญไรฉิบ!”

“กูกลัวมึงไม่เชื่อว่ากูปวดขี้จริง ๆ”

ปู้ดดดดด~

ธีต์เบี่ยงก้นของตัวเองไปอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของมหาสมุทร ก่อนจะผายลมออกมายกใหญ่ และด้วยความที่เพื่อนรักนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเขายืนอยู่นั้น ตำแหน่งของก้นจึงแทบจะชนเข้ากับหน้าของเพื่อน แน่นอนว่ากลิ่นไม่พึงประสงค์ได้อัดเข้าเต็ม ๆ หน้ามหาสมุทรจนน้องข้าวฟ่างที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แทบอ้วกออกมา

“อ้ากกกก! ไอ้พี่ธีต์ ไอ้เวร

“อ้ากกกก! ไอ้พี่ธีต์ ไอ้เวร”

มหาสมุทรตะโกนด่ากับการกระทำไร้มารยาทของเพื่อน “ตดเหม็นขนาดนี้ ขี้จ่อก้นมึงแล้วมั้ง ไอ้ควาย” คนหล่อยกมือขึ้นมาโบกพัดไปที่ใบหน้าเพื่อหวังให้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของเพื่อนจางลงไปจากปลายจมูก

“กูปวดขี้อ่ะ กลัวมึงไม่เชื่อ”

“มึงรีบไปเข้าห้องน้ำเลยนะ”

“เออ ๆ ไปละเนี่ย”

ธีต์ยกยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องทันที การผายลมเมื่อครู่ที่จริงมันก็แค่ ‘ธีต์การละคร’ ที่เขาทำขึ้นเพื่อให้สมจริงเท่านั้น และแม้ว่าเขาจะเดินพ้นเขตห้อง VVIP มาแล้ว แต่เสียงตะโกนด่าทอชื่อของตนยังคงดังไล่หลังมาให้ได้ยิน

ซึ่งมันไม่ใช่เสียงของใครที่ไหน ‘ไอ้หมุด’ กำลังด่าลามไปถึงผมหงอกบนหัวของพ่อเขาอยู่นั่นเอง

อีกด้าน

กานยื่นมือออกไปรับข้าวสองจานจากป้านี โดยแววตาใสมองข้าวผัดสองจานที่หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ เพราะเขาคิดไม่ออกว่าจะสั่งอะไร เลยเลือกที่จะบอกป้านีให้ทำเป็นข้าวผัดเหมือนพี่ขุนพลไปเลย ป้าแกจะได้ผัดแค่กระทะเดียวแล้วแบ่งเป็นสองจาน

“ขอบคุณครับป้านี”

“เลิกงานแล้วกานอย่าลืมมาเอาข้าวกลับไปกินที่บ้านด้วยนะ”

“มีข้าวเหลือด้วยเหรอครับป้านี”

กานตาโตเป็นประกายเมื่อการมาทำงานใหม่ที่บาร์แห่งนี้มันพ่วงมาด้วยข้าวฟรีไม่ต่างจากในตอนที่เสิร์ฟข้าวต้มอยู่ร้านเจ๊ตุ้มกับพี่ยุ้ยเลย

“เหลือเยอะ ป้าทำแบ่งทุกคน คุณปูนเขาไม่ชอบให้พวกของสดค้างคืน แกบอกว่าเอาไปทำอาหารวันถัดไปแล้วมันไม่อร่อย เลยอนุญาตให้ป้าทำอาหารแจกจ่ายพนักงานในร้านให้เอากลับไปกินที่บ้านได้”

ป้านีพูดไปพลางลงมือปรุงรสชาติอาหารในกระทะ ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยหันมาส่งยิ้มให้กาน แม้ว่าเด็กตรงหน้าจะเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่วันเดียว แต่เธอนึกเอ็นดูกานมันนัก เพราะอายุของกานน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับหลานชายที่อยู่ต่างจังหวัด

“พี่ปูนใจดีเนอะป้านี”

“ใช่ แกใจดีมาก ทุกคนที่นี่เลยรักแก”

“กานดีใจจัง ที่ได้มาทำงานที่นี่ ขอบคุณนะครับป้านี”

เนื่องจากสองมือถือจานข้าวอยู่ กานจึงก้มหัวลงเพื่อแสดงการขอบคุณแก่หัวหน้าเชฟ และไม่ลืมที่จะส่งยิ้มทิ้งท้ายก่อนจะหมุนตัวนำข้าวออกไปเสิร์ฟให้กับหัวหน้าของเขาอีกคน

“ข้าวผัดทะเลสูตรพี่ขุนพลนี่หน้าตาดีใช่ย่อย”

ร่างสูงเดินไปพร้อมกับพูดจาขึ้นมาอยู่คนเดียว ใบหน้ายิ้มแย้มไปตลอดทางเดิน แต่ต้องหุบยิ้มลงแทบไม่ทัน เมื่อตาของเขามันเงยหน้าขึ้นไปสบเข้ากับดวงตาของใครบางคนเข้า

“เห้ย! มึง”

“ทำไม กูหล่อขนาดนี้ มึงร้องเหมือนเห็นผีเลยนะ”

“มึงตามกูมาทำไม”

กานมองไอ้หัวขี้ตาขวาง สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของเขาคือคนตรงหน้าตามรอยตนมาแน่ ๆ นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ‘กูย้ายที่ทำงานใหม่แล้วยังตามมาหลอกหลอนอีกจนได้’

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้กาน ใครบอกว่ากูตามมึงมา”

ธีต์รีบแก้ต่าง ร่างสูงยืนพิงร่างกายท่อนบนไปกับผนังทางเดินด้วยท่าทีสบาย ๆ อันที่จริงเขาตามอีกคนมาอย่างที่มันว่า ก่อนจะดักรอจนได้จังหวะที่อีกฝ่ายอยู่คนเดียวแล้วโผล่หน้าออกมาให้เห็น แต่จะให้ยอมรับกันโต้ง ๆ มันก็ไม่ได้ไหม

“ถ้าแค่บังเอิญมาแดกเหล้าก็เชิญตามสบาย”

“ระริกระรี้นักนะมึง”

“ที่พูดถึงอยู่นี่หมายถึงกูหรือปลากระดี่?”

“ทีอยู่กับกูทำหน้าเหมือนจะตาย กูเห็นอยู่กับไอ้บาร์เทนเดอร์นั่น ยิ้มหน้าบานไปถึงไหนต่อไหน”

“ไอ้ธีต์ ถ้าลืมแดกยาระงับประสาทก็กลับไปแดก อาการแย่นะมึงอะ”

เขาส่ายหน้าอย่างสุดจะทนกับคำพูดจากวนส้นตีนของอีกฝ่าย ก่อนจะประคองจานข้าวผัด แล้วเลือกที่จะเดินเลี่ยงไอ้หัวขี้ไปอีกฝั่งเพราะไม่อยากอยู่เสวนากับมันให้เปลืองน้ำลาย ‘สู้เก็บน้ำลายไว้ถุยทิ้งยังจะดีกว่า’

“เดี๋ยวก่อน” คนพูดคว้าเข้าที่แขนของรุ่นน้องแล้วกระชากให้หยุด “กูยังพูดไม่จบ ใครอนุญาตให้มึงเดินหนีกู” แววตาดุ ๆ จ้องมองไปที่ดวงหน้าของกาน ทำเอาอีกคนถึงกับคิ้วขมวด

“กูไม่มีเรื่องจะพูดกับมึง ถ้าเหงาปากมากขนาดนั้น ทีหลังหาตะกร้อมาครอบเอาไว้สิ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น”

พูดจบก็ขืนตัวหวังสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม “ปล่อยกูไอ้ธีต์”

“ไม่!”

ไม่รู้อะไรเข้าสิงธีต์ เขากระชากแขนกานเข้าหาตัว จนจานข้าวผัดเกือบร่วงหลุดมือ โชคยังดีที่กานประคองตัวกลับมาได้

“มึงเป็นส้นตีนอะไร เห็นไหมว่าจานข้าวกูเกือบหล่นลงพื้น”

“ไม่เห็น”

“โอ้ย มีอะไรมึงก็รีบ ๆ พูดมา พี่กูเขารอกินข้าว”

“พี่?”

“เออ พี่ มึงจะทำไม”

“ยืนใกล้จนแทบจะสิงร่างแบบนั้น กูนึกว่ามึงมาเป็นเด็กมันเสียอีก”

“มึงว่ายังไงนะ”

กานเริ่มหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ที่วัน ๆ นอกจากจะไม่ทำอะไรสร้างสรรค์แล้ว เวลาพูดจายังไม่เคยให้เกียรติเขาสักครั้งที่พบกัน หากไอ้หัวขี้มันพูดไม่เข้าหูเขาอีกแค่ประโยคเดียว เขาสัญญาเลยว่าจะซัดมันให้น่วม

“มึงขายเหรอ?”

ประโยคต่อมาของธีต์ทำเอาฟางเส้นสุดท้ายของคนฟังขาดผึง ใบหน้าร่าเริงในยามรับข้าวมาจากป้านีก่อนหน้านี้พลันหายไป หลงเหลือเอาไว้แต่ความเคร่งขรึม เขากัดกรามด้วยความโกรธที่ถูกอีกฝ่ายดูถูกซึ่ง ๆ หน้า แววตาเดือดดาลกวาดมองไปยังของใกล้ตัว ก่อนจะเห็นว่ามันมีโต๊ะว่างอยู่ใกล้ ๆ สองมือหนาประคองจานข้าวผัดไปวางลงเอาไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย เพราะสิ่งที่เขาจะทำหลังจากนี้ อาหารที่มีค่าขนาดนั้นไม่สมควรได้รับความเสียหาย

ผลั่ก!

เพราะหากในสถานการณ์นี้จะมีใคร หรือสิ่งใดเสียหาย สิ่งนั้นควรจะเป็นคนตรงหน้าเขามากกว่า ร่างสูงหันกลับมาปล่อยกำปั้นเข้าไปที่ปลายคางของธีต์จนอีกคนไม่ทันตั้งตัวเซถอยหลังไปหลายก้าว แต่เจ้าของหมัดตอนนี้โมโหจนไม่ยอมรามือง่าย ๆ กานเดินตรงปรี่เข้าไปหาคนที่กำลังยกมือลูบคางตัวเอง โดยที่พูดอะไรไม่ออก เพราะเมาหมัดของรุ่นน้องเข้าอย่างจัง

ผลั่ก! อั่ก!

ฝ่าเท้าข้างขวาถูกยกขึ้นกลางอากาศ ตอนนี้กานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาส่งพลังโมโหทั้งหมดไปที่ฝ่าเท้าแล้วถีบเข้าไปที่หน้าท้องของคนปากหมาก่อนจะถอยหลังออกมายืนชมผลงานด้วยความพึงพอใจที่ได้ระบายความโกรธออกไปให้ทุเลาลง

“ถ้าพูดอะไรออกมาแล้วมันไม่มีประโยชน์ เก็บปากมึงไว้อมเหรียญสิบตอนตายเถอะ”

“อะ-”

“ถ้าโง่จนไม่มีสมองก็หุบปากเน่า ๆ ของมึงไปซะ”

กานไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้โต้กลับ เขาหมุนตัวเดินไปหยิบจานข้าวผัดขึ้นมาถือด้วยความระมัดระวังดังเดิม ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที โดยไม่หันไปเหลียวแลอีกคนที่ตอนนี้ล้มลงไปกองกับพื้นก้นจ้ำเบ้าส่งเสียงโอดโอยเป็นที่เรียบร้อย

โชคดีที่การแจกฝ่าตีนของเขาเมื่อครู่ไม่มีใครเห็น เพราะช่วงเวลานี้ทางร้านเปิดเพลงจังหวะเบา ๆ ทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่เลือกที่จะนั่งพูดคุยอยู่ที่โต๊ะ ไม่ลุกขึ้นเต้นหรือเดินพลุกพล่านเหมือนก่อนหน้านี้

“คิดว่ามีปากแล้วจะมาพูดใส่กูยังไงก็ได้เหรอ รู้จักไอ้กานน้อยไปแล้ว ห้าวไม่รู้กาลเทศะแดกตีนกูเข้าไปเป็นไงละมึง