ตอนที่5 ที่แท้...รองแม่ทัพเยี่ยนก็แค่คนขี้ขลาดตาขาว

เยี่ยนหยางจงมองภาพตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง บางจังหวะก็หัวเราะเบา ๆ ออกมา หากไม่เห็นศพกองอยู่ตรงหน้า ผู้อื่นย่อมนึกว่าเขากำลังชมงิ้วด้วยความเบิกบานใจอยู่เป็นแน่

จ้าวกุ้ยอินก็เช่นกัน นางจำได้ดี บิดาเคยเปรยให้ฟังว่าแม่ทัพใหญ่และบุตรชายเก่งกล้าสามารถ แต่ตอนนี้เห็นเพียงบุรุษเอื่อยเฉื่อยที่มองคนสู้กันอย่างหน้าตาเฉยผู้หนึ่งเท่านั้น ทำให้นางนึกเดียดฉันท์เยี่ยนหยางจงอย่างยิ่ง

“นี่หรือ ผู้ที่เคยสังหารแม่ทัพแคว้นเป่ย เกรงว่าจะเป็นแค่ราคาคุยเสียมากกว่า”

ครั้นน้ำเสียงกระจ่างใสเจือความเย้ยหยันลอยมาจากด้านหลัง เยี่ยนหยางจงหรี่ตา กำแส้ในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย แต่ยังรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้ หน้าที่ของเขามีเพียงกันจ้าวกุ้ยอินให้ห่างจากฉินอ๋องเท่านั้น ส่วนเรื่องจัดการนักฆ่าเหล่านี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้อื่น

จากการประเมิน หากเยี่ยนจิ้นหลิงไม่ติดเล่นจนเกินไป เพียงหนึ่งก้านธูปก็กำจัดได้หมดแล้ว ไม่ต้องถึงมือเขาหรอก

“ที่แท้ รองแม่ทัพเยี่ยนก็แค่คนขี้ขลาดตาขาว ไร้ประโยชน์สิ้นดี”

“...” ประโยคเชือดเฉือนลอยเข้ามากระทบโสตอีกระลอก ตนเองเป็นคนเช่นไรเยี่ยนหยางจงย่อมรู้ดี

แต่...คนงามไม่รู้นี่!

ครั้นหันกายกลับไปเผชิญหน้ากับจ้าวกุ้ยอินอีกครั้ง เยี่ยนหยางจงแลเห็นสายตาโกรธขึ้งระคนดูถูกเหยียดหยามอย่างชัดเจน นางมองเมินเขา แล้วเอาแต่ชะเง้อชะแง้หามู่เลี่ยงหรงด้วยความห่วงหาอาทร ยิ่งพอบุรุษผู้นั้นฟาดฟันศัตรูให้ล้มลงไปได้ รอยยิ้มชื่นชมยินดีก็ฉายชัดบนใบหน้างามไร้ที่ติอย่างโจ้งแจ้ง ทว่าพอนางปรายสายตากลับมาสบกับเขาอีกที กลับมีเพียงความรังเกียจเต้นระริกอยู่ภายใน รองแม่ทัพหนุ่มจึงรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

ก็ได้...ก็ได้ ข้าจะให้เจ้าได้เห็นตัวตนที่แท้จริง ดูสิว่าเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะกล้าทำหน้าแบบนี้ใส่ข้าอีกหรือไม่

เยี่ยนหยางจงตัดสินใจจะจัดการเรื่องวุ่นวายพวกนี้ให้จบในคราวเดียว คิดว่าหากตนลงมือเก็บกวาดทุกอย่างจนเรียบร้อย จ้าวกุ้ยอินก็คงไม่เกิดเรื่องแล้ว พลันผินหน้ากลับไปทางกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ แล้วเอ่ยถามมู่เลี่ยงหรงด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ท่านชอบการแสดงของผู้ใดมากที่สุด”

“ย่อมต้องเป็นคนที่หมายเอากระบี่แทงว่าที่หวางเฟยของเรา ไอ้พระเอกนั่น” มู่เลี่ยงหรงตอบทันควัน ดวงตาสีนิลแวววามไปด้วยโทสะ

เมื่อได้รับคำตอบ เยี่ยนหยางจงก็หันกายไปหาจ้าวกุ้ยอิน เขาสบนัยน์ตาราวกับนางม้าป่าแสนพยศแล้วยกยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ

“หากท่านหญิงยืนอยู่ตรงนี้จนทุกอย่างจบลงโดยไม่ก่อปัญหา ต่อไปท่านอาจจะได้พบคนที่รักจริง แต่หากยังดื้อดึง วิ่งตามไขว่คว้าหาสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเองก็จะพบแต่ความโศกเศร้า”

“เจ้าพูดบ้าอะไร” คิ้วเรียวขมวดมุ่นจนแทบจะเป็นปม จ้าวกุ้ยอินไม่เข้าใจว่าเยี่ยนหยางจงต้องการสิ่งใดกันแน่ หรือว่าเขาจะสติไม่ค่อยดีกันนะ

“ผู้น้อยคิดว่าท่านหญิงรู้อยู่แก่ใจดี”

คำพูดเช่นนี้ มิใช่กล่าวหากันกลาย ๆ หรอกหรือ คนตรงหน้าทำเหมือนกับว่านางมีแผนการร้ายอะไรในใจ ให้ตายเถอะ! นอกจากจะไร้ประโยชน์แล้ว ชายผู้นี้ยังชอบพูดจาเพ้อเจ้ออีกด้วย เหลวไหลสิ้นดี!

“เจ้ารู้อะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

“ท่านหญิงได้โปรดไตร่ตรองด้วย แต่หยางจงคงต้องไปจัดการมดปลวกน่ารำคาญพวกนั้นแล้ว”

ก็แน่ล่ะ ถ้ายังยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนี้ นางก็ต้องมองว่าเขาเป็นแค่ลูกเต่า แล้วบุรุษคนไหนบ้างเล่าอยากเป็นเพียงตัวโง่งมในสายตาสตรีที่งดงามเช่นนี้บ้าง

 “ดะ...เดี๋ยวสิ”

เยี่ยนหยางจงไม่ได้หันไปหานางตามเสียงเรียก แต่กลับเดินลมปราณเพิ่มอีกขั้น จนแส้หนังในมือส่งเสียงดังโหยหวนราวกับทรมาน เขาไม่ปกปิดจิตสังหารอีกต่อไปแล้ว

บรรยากาศโดยรอบพลันแปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รังสีกดดันพวยพุ่งออกมาจากร่างสูงสง่า ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

จ้าวกุ้ยอินเบิกนัยน์ตามองแผ่นหลังกว้างเบื้องหน้าอย่างตะลึงพรึงเพริด ด้วยสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่แผ่ออกมารายล้อมบุรุษที่นางเพิ่งกล่าวดูถูกเหยียดหยาม

หนังศีรษะชาวาบ ความกลัวค่อย ๆ กัดกินวิญญาณทีละน้อย ร่างทั้งร่างพลันสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ ตอนนี้จ้าวกุ้ยอินเชื่อแล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องเคยตัดศีรษะคนนับหมื่นนับแสนมาแล้วอย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้แม้เยี่ยนหยางจงจะทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจเหล่าคนร้าย ทว่าความจริงเขาลอบสังเกตและประเมินฝีมือคนเหล่านี้ทั้งหมดแล้ว พอเห็นว่าไม่ได้ตึงมือเกินไปนัก จึงปล่อยให้ฉินอ๋อง เยี่ยนจิ้นหลิง จ้าวเฟิงเหลย และเหล่าองครักษ์ของพวกเขาจัดการ แต่นึกไม่ถึงว่าสตรีงดงามแต่ฝีปากกล้าทางด้านหลังจะปรามาสเขาถึงเพียงนี้ หากจะปล่อยให้นางมองเขาเป็นเต่าหัวหด สู้ลุกไปจัดการเรื่องราวให้จบ ๆ ไปเลยดีกว่า และหวังว่าเมื่อจบเรื่องแล้ว นางจะคิดเหลือบแลบุรุษอื่นที่ไม่ใช่ฉินอ๋องบ้าง

นี่ข้าคิดบ้าอะไรอยู่?

เยี่ยนหยางจงสะบัดศีรษะ ดึงสมาธิกลับมาที่การต่อสู้ เขาจับจ้องคนชุดดำทีละคน นัยน์ตาเหยี่ยวล้ำลึกราวหลุมไร้ก้นบึ้ง ไอสังหารเข้มข้นที่แผ่กำจายออกมาเป็นเสมือนคมมีดที่พร้อมจะเชือดเฉือนผู้มองให้ดับสิ้นชีวา ยามนี้เขาหาใช่ชายหนุ่มแสนอบอุ่นที่ดูปราศจากพิษภัยดั่งเมื่อครู่อีกแล้ว

รองแม่ทัพหนุ่มแตะเท้าทะยานไปเบื้องหน้าราวธนูที่ออกจากแหล่ง รวดเร็ว รุนแรง เกินกว่าผู้ใดจะจินตนาการได้ แม้สิ่งที่เขาถือในมือจะเป็นเพียงแส้หนังธรรมดาเท่านั้น แต่ทันทีที่เสียงหวีดหวิวกรีดอากาศแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวดเนื้อครั้งหนึ่ง ชีวิตของผู้เคราะห์ร้ายกลับจบลงโดยไม่ทันได้ร้องสักแอะ และทุกครั้งที่เงาร่างของเทพสงครามเคลื่อนผ่าน ศัตรูเหล่านั้นก็ทรุดลงกองกับพื้นไม่ต่างอะไรกับใบไม้ที่ปลิดปลิว

ในที่สุดก็เหลือเพียงนักแสดงชายในชุดนักรบที่ฉินอ๋องต้องการตัวเท่านั้น

นัยน์ตาสีนิลที่เคยนิ่งสนิทกลับลุกโชนราวกับแสงตะวัน ช่างร้อนแรงแผดเผาจนผู้มองหายใจไม่ออก เยี่ยนหยางจงสาวเท้าไปเบื้องหน้าทีละก้าว ไม่ต่างอะไรกับการมาของพญายมจากนรก ใบหน้าหล่อเหลาคมคายพลันแสยะยิ้มร้าย

“ไม่ใช่คน แกมันไม่ใช่คน” ชายในชุดนักรบร้องตะโกนราวกับคนเสียสติ เนื้อตัวสั่นเทา สุดท้ายก็ปล่อยของเหลวกลิ่นฉุนออกมาอย่างไม่อาจควบคุม

เยี่ยนหยางจงไม่สนใจสิ่งสกปรกที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย เขาทิ้งแส้หนังที่แทบไม่เหลือสภาพลงกับพื้นอย่างไม่อินังขังขอบ “เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องการถามสิ่งใด ทางที่ดีก็จงบอกมา อย่ามัวร่ำไร อ่อ... แล้วอย่าได้คิดกัดยาพิษในฟันเจ้าด้วย เพราะข้าสาบานได้เลยว่าเจ้าจะไม่ได้ตายด้วยสิ่งนั้น รู้หรือไม่เล่า น้องชายของข้าชอบศึกษาเรื่องพิษนัก ย่อมถอนพิษพวกนี้ได้ไม่ยาก สุดท้ายแล้วเขาก็จะใช้พิษตัวอื่นทำให้เจ้าทรมานไปอีกหลายวันกว่าจะขาดใจตาย...”

“หึ! ฉินอ๋องโหดเหี้ยมอำมหิตสั่งสังหารตระกูลชวียกครัว ตัวข้าผู้เป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวหนีไปได้ วันนี้สบโอกาสขอแก้แค้นแทนบิดา มารดา และทุกคนในตระกูล” ชายในชุดนักรบตัวสั่นเทา แม้เขาจะหวาดกลัวพญามัจจุราชตรงหน้า แต่ก็ยังเค้นคำพูดแข็งกร้าวตอบกลับออกมาจนได้

เมื่อได้ยินคำตอบ มู่เลี่ยงหรงก็สาวเท้าเข้ามายืนตรงหน้าผู้คิดสังหารเขา “ใต้เท้าชวีโกงกิน คบคิดศัตรู บ่อนทำลายแคว้น ข้ามีหลักฐานหนาแน่น สมควรแล้วที่ถูกประหารเก้าชั่วโคตร” เขามองอีกฝ่ายอย่างดูแคลนก่อนจะแสยะยิ้ม ทว่าไม่ถึงดวงตา “ยังเหลืออีกหนึ่ง ก็ควรจะตายตกไปตามกัน”

สิ้นคำท่านอ๋องหนุ่มก็ตบข้างแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ ยาพิษฤทธิ์แรงแตกออกจากฟัน ไม่นานทายาทคนสุดท้ายของตระกูลชวีก็สิ้นใจอยู่แทบเท้า