ตอนที่6 ที่แท้...รองแม่ทัพเยี่ยนก็แค่คนขี้ขลาดตาขาว2

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย มู่เลี่ยงหรงปรับสีหน้าเป็นปกติดุจเดิม พลันสาวเท้าตรงไปหาเยี่ยนเยว่ฉีแล้วดึงมือของนางมากอบกุมเอาไว้ เขาปลอบประโลมคู่หมั้นสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่หลงเหลือความดุดันแม้แต่น้อย อากัปกิริยาที่แสดงออกบ่งบอกถึงความห่วงหาอาทร ทั้งหมดนี้สร้างความเจ็บปวดและริษยาให้สตรีอีกผู้ที่มองมาจากอีกมุมหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้

จ้าวกุ้ยอินเม้มริมฝีปากแน่น เล็บแหลมคมจิกเข้าที่ฝ่ามือเพราะเผลอกำหมัดอย่างแรง แต่ความเจ็บเพียงเท่านี้ก็ไม่เท่าที่ดวงใจถูกบีบรัด นางเองก็เป็นห่วงมู่เลี่ยงหรงไม่แพ้สตรีผู้นั้น เพียงแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้

สุดท้ายก็ปลอบใจตนเองว่าอีกไม่นานไทเฮาจะทรงพระราชทานสมรสให้พวกเขา เมื่อถึงเวลานั้นนางไม่เชื่อว่าชายในดวงใจจะไม่แลเห็นคุณธรรม ความสามารถ และส่วนที่ดีงามภายในจิตใจของตนเอง

แม้เยี่ยนเยว่ฉีมีรูปโฉมสะคราญตา แต่ตนเองก็เป็นหนึ่งในยอดพธู หนำซ้ำศักดิ์ฐานะก็เหนือกว่าหลายขุม อีกทั้งเรื่องเล่ห์กลในเรือนหลังนางล้วนเห็นมาจนชินตา ย่อมไม่มีทางเพลี่ยงพล้ำให้อีกฝ่ายโดยง่าย ขอเพียงนางช่วงชิงความโปรดปรานจากมู่เลี่ยงหรงมาได้ ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะต้องกลัวอีกต่อไป

เหตุการณ์สงบลงแล้ว คนร้ายถูกจัดการจนสิ้น แต่หารู้ไม่ว่ายังมีอีกหนึ่งภัยซ่อนอยู่

คนร้ายพร้อมธนูอาบยาพิษเร้นกายอยู่บนขื่อนานแล้ว เมื่อแผนแรกล้มไม่เป็นท่าชายในชุดดำปิดหน้าจึงลอบยิงใส่ฉินอ๋องจากมุมสูง ขณะที่ทุกคนคลายความระแววระวังหมดแล้ว จ้าวกุ้ยอินเกิดได้ยินเสียงผิดปกติจากด้านบนพอดี นางแหงนหน้าขึ้นไปมองก็เห็นคนร้ายกำลังเล็งธนูหมายสังหารฉินอ๋อง

ร่างกายไวกว่าความคิด จ้าวกุ้ยอินวิ่งตรงเข้าหามู่เลี่ยงหรงจากด้านหลัง ใช้ร่างบางต่างโล่กันลูกธนูที่แล่นมา

“กรี๊ด!”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของจ้าวกุ้ยอินดังไปทั่วห้องโถง มู่เลี่ยงหรงหันกายกลับมา

ทว่าเยี่ยนหยางจงไวกว่าจึงคว้าร่างบางเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับปามีดสั้นสังหารมือเกาทัณฑ์บนขื่ออย่างง่ายดาย

รองแม่ทัพหนุ่มยอบกายลงนั่ง แล้วกอดจ้าวกุ้ยอินไว้แนบอก ดวงตาจดจ้องลูกธนูที่ปักอยู่ที่กลางแผ่นหลังของนาง  พลางโทษตนเองที่ประมาทจนละเลยไปชั่วขณะ รู้สึกสลดอยู่ลึก ๆ ในชั่วเวลาที่เคลื่อนสายตากลับมาบนใบหน้างดงามที่อิงซบบนอกเขา

บัดซบ!

สุดท้ายแล้ว โชคชะตาก็ต้องเป็นไปใช่หรือไม่ หากปล่อยให้นางรอดไปได้ สตรีผู้นี้ก็จะเป็นเหตุให้เยี่ยนเยว่ฉีถึงความตายก่อนวัยอันควร

“ท่านหญิง เลือกแล้วใช่หรือไม่” เขากระซิบ

แม้จะไม่เข้าใจคำถามเท่าใดนัก แต่นางก็เลือกปกป้องคนที่ตนเองมีใจ นี่ก็ไม่ใช่สิ่งผิดเสียหน่อย “ชะ..ใช่” จ้าวกุ้ยอินตอบเสียงเบา เพราะรู้สึกรวดร้าวจากคมศรที่บาดกระดูกยามหายใจ

“ลูกธนูดอกนี้มีพิษจากแคว้นเป่ย ท่านหญิงจะตายในชั่วครึ่งก้านธูป” เยี่ยนหยางจงตัดสินใจบอกสถานการณ์ที่นางกำลังเผชิญ ถ้าจ้าวกุ้ยอินเกรงกลัวความตายสักนิดล่ะก็ เขาอาจจะยังเปลี่ยนทุกอย่างได้

พอได้ยินดังนั้น ความหวาดกลัวสายหนึ่งก็ถาโถมใส่จ้าวกุ้ยอิน นางยังมีหลายสิ่งที่ยังไม่บรรลุเป้าหมาย แต่ถ้าหากต้องตาย อย่างน้อยก็ขอให้ได้ยินคำขอบคุณ หรือได้เห็นความเป็นห่วงเป็นใยจากดวงตาของมู่เลี่ยงหรงสักครั้งก็พอ

“ชะ...ช่วยด้วย พะ...พี่เลี่ยงหรง ช่วยอินอินด้วย”

ความรู้สึกเดือดดาลโหมกระพือในใจของเยี่ยนหยางจง ขนาดนี้แล้ว...จ้าวกุ้ยอินก็ยังคิดถึงแต่บุรุษที่ไม่เคยเห็นนางในสายตาอยู่อีก ช่างเป็นสตรีที่โง่งมในรักโดยแท้

“ท่านอ๋องไม่มียาแก้หรอกนะ แต่หากท่านหญิงสาบานว่าจะไม่ใช้เรื่องนี้บังคับแต่งงานกับท่านอ๋อง หยางจงจะถอนพิษให้ท่านทันที”

“ถะ...ถ้าไม่ได้แต่งกับเขา ขะ...ข้ายอมตายเสียดีกว่า”

“เช่นนั้น...จงรอความตายกับข้าตรงนี้เถิด” เยี่ยนหยางจงไม่แปลกใจกับคำตอบเท่าใด ใบหน้าคมคายยกยิ้มอ่อนโยน แต่เสียงกระซิบกลับเยียบเย็น

“จะ...เจ้ามันปีศาจ ปะ...ปล่อยข้านะ หากจะตาย ก็ขอตายในอ้อมกอดของคนที่ข้ารักยัง...ยังดีเสียกว่า” อาการบาดเจ็บของนางหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้สุ้มเสียงเบาหวิวเกินกว่าที่ผู้อื่นจะได้ยิน 

“สมเป็นท่านหญิงกุ้ยอิน ช่างดื้อดึงนัก”

จ้าวกุ้ยอินสาบานว่าเห็นความเศร้าสลดในดวงตาคู่นั้นแวบหนึ่ง แต่นางไม่มีแรงพูดอีกต่อไปแล้ว ภาพในคลองจักษุเริ่มพร่ามัว นางละสายตาจากเยี่ยนหยางจง แล้วพยายามมองหาบุรุษในชุดปักลายสีดำที่ยืนดูอยู่ไม่ไกล

ทว่ามู่เลี่ยงหรงกลับมองนางอย่างชิงชัง

เสียงร้องเรียกปานขาดใจของบิดาลอยผ่านเข้ามาในโสต หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้ม นางกำลังจะตายในอ้อมแขนของคนใจหินที่พยายามบีบคั้นตนเองเพื่อแลกกับความช่วยเหลือ

แต่ทำไมเขาถึงดูเศร้านักเล่า? ไม่ใช่ว่าอยากให้นางตายหรอกหรือ?

เยี่ยนหยางจงสบนัยน์ตาดุจนางม้าป่าที่ยังคงดื้อดึงแม้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าประตูผีของสตรีในอ้อมแขน แล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองน้องชายด้วยสีหน้าราวกับต้องการขออภัย

“ใช่ ข้ามันบัดซบ” เขาพึมพำเบา ๆ ที่ข้างหูนาง จากนั้นก็หยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ แล้วป้อนเข้าปากจิ้มลิ้มที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีม่วง

แม้จะไม่เข้าใจที่ฝ่ายยอมช่วยเหลือทั้งที่นางก็ไม่ได้ยินยอมจะทำตามขอเสนอ แต่ด้วยเหตุนี้จ้าวกุ้ยอินจึงรู้สึกว่าเยี่ยนหยางจงไม่ได้เป็นคนเลวสักเท่าใด

“ขะ...ขอบคุณ”

การตัดสินใจครั้งนี้อาจนำมาซึ่งอันตรายต่อเยี่ยนเยว่ฉีในวันข้างหน้า เขาไม่อาจกระทำผิดต่อน้องสาวได้อีกแล้ว จึงจำเป็นต้องยื่นคำขาด

“หากท่านหญิงยืนยันจะแต่งกับฉินอ๋องให้ได้ นับจากวันนี้ไป ข้าจะไม่ช่วยเหลืออะไรท่านอีกแม้แต่เรื่องเดียว จงจำเอาไว้ วันที่เกี้ยวเจ้าสาวจากตระกูลจ้าวเข้าสู่จวนฉินอ๋อง เราทั้งสองถือเป็นศัตรู”

จ้าวกุ้ยอินได้ยินเช่นนั้นก็ทอยิ้มละมุนสายหนึ่ง ก่อนที่จะหมดแรงสลบไปโดยไม่ทันได้ตอบอันใด

เยี่ยนหยางจงอุ้มร่างไร้สติของนางขึ้นแล้วสาวเท้าเดินไปหาจ้าวจวิ้นอ๋อง “ผู้น้อยถอนพิษให้แล้ว ส่วนลูกธนูนั้นไม่ถูกจุดตาย แต่คงไว้ใจไม่ได้อยู่ดี จวิ้นอ๋องรีบพาท่านหญิงกลับไปรักษาเถิด”

“ขอบคุณรองแม่ทัพเยี่ยน เราจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้” จ้าวเฟิงเหลยกล่าวพลางรับร่างของน้องสาวมา

“มิได้ ผู้น้อยเพียงทำตามหน้าที่ ขอให้จวิ้นอ๋องรีบออกไปจากที่นี่เถิด”

จ้าวเฟิงเหลยหันไปส่งสายตาแสดงความห่วงใยให้ถางซือเซียน ก่อนจะรีบพาร่างไร้สติของจ้าวกุ้ยอินออกไปพร้อมกับจ้าวอ๋อง และองครักษ์ที่เหลือ

เห็นมู่เลี่ยงหรงมองตามเงาร่างของจ้าวกุ้ยอินด้วยดวงตาที่ยากจะอ่านออก แต่จากสีหน้าดำทะมึนของเขา ไม่ต้องพูดออกมาเยี่ยนหยางจงก็เดาได้ทันทีว่าผู้เป็นอ๋องคงมิได้ซาบซึ้ง แม้สตรีผู้นั้นจะใช้ชีวิตของตนเองปกป้องเขาเอาไว้ก็ตาม ไม่แน่ว่าฉินอ๋องอาจจะอยากเป็นคนโดนเกาทัณฑ์ดอกนั้นเสียเอง จะได้ไม่ต้องหวั่นเกรงว่าจ้าวกุ้ยอินจะมาเรียกร้องสิ่งใดในวันข้างหน้า

ขณะเดียวกัน เยี่ยนเยว่ฉีกำหมัดแน่น ด้วยมั่นใจว่าสตรีน่าตายผู้นั้นใช้แผนสาวงามช่วยวีรบุรุษ เห็นทีเรื่องวุ่นวายในวันนี้จ้าวกุ้ยอินต้องมีส่วน แต่จะถามหาผู้บงการได้อย่างไร เพราะพี่ใหญ่ของนางสังหารนักแม่นธนูลึกลับบนขื่อไปแล้ว

สายตากรุ่นโกรธอย่างไม่ปิดบังถูกส่งจากเยี่ยนเยว่ฉีไปยังพี่ชายคนโต เยี่ยนหยางจงจึงเดินเข้ามาใกล้น้องสาวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขายื่นมือออกมาหมายจะลูบศีรษะนั้นปลอบประโลม ทว่าถูกน้องสาวปัดออกไปอย่างไม่ไยดี

เยี่ยนจิ้นหลิงเห็นดังนั้นก็รีบเดินเข้ามาห้ามปราม ก่อนที่เยี่ยนเยว่ฉีจะโมโหจนขาดสติ

“ขึ้นรถม้า กลับถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน ทางนี้ข้ามอบหมายผู้อื่นให้จัดการแล้ว”

สิ้นคำก็ลากพี่ชายกับน้องสาวออกไปจากโรงละคร โดยไม่สนใจฉินอ๋องที่ยังยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น