ตอนที่8 น้ำเสียงแผ่วเบา

“เอาเถอะ หากอธิบายดี ๆ อินเอ๋อร์คงเข้าใจและยินยอมกระมัง” น้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบขาดห้วง ธิดาผู้งดงามกำลังจะกลายเป็นสาวเทื้อ บิดาย่อมสะเทือนใจ

เมื่อเห็นผู้เป็นบิดาคล้อยตามจ้าวเฟิงเหลยจึงไม่คิดสนทนาหัวข้อนี้อีก เพราะมั่นใจว่าต่อให้น้องสาวคนงามของตนเองมีตำหนิเป็นรอยแผลเป็นที่แผ่นหลัง บุรุษที่ต้องการเกี่ยวดองกับตระกูลจ้าวก็ยังมีมากมายก่ายกองอยู่ดี ถึงแม้ไม่อาจเข้าคัดเลือกเป็นพระสนม หรือชายารัชทายาทได้อีกแล้ว แต่หากขอพระราชทานสมรสให้เชื้อพระวงศ์ หรือขุนนางน้ำดีสักคนย่อมไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรง เพียงแต่ต้องเพิ่มสินเดิมให้มากหน่อยก็เท่านั้น

เมื่อคิดตกเรื่องหนึ่ง จ้าวเฟิงเหลยก็ต้องมากังวลเรื่องที่สองแทน

มู่เลี่ยงหรงตั้งข้อสงสัยในน้ำใจของจ้าวกุ้ยอิน หากจะมองเป็นเพียงข้ออ้างปัดความรับผิดชอบก็ย่อมได้ แต่ด้วยอุปนิสัยตรงไปตรงมา อีกฝ่ายไม่มีทางกล่าวลอย ๆ เป็นแน่

แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้คนผู้นั้นมีความคิดเหลวไหลพรรณ์นี้กันเล่า?

แม้น้องสาวของเขาเคยกระทำตนไม่เหมาะสม แต่นั่นเป็นเรื่องในวัยเยาว์ ไฉนอีกฝ่ายถึงได้คลางแคลงในความดีงามของนางถึงขนาดนี้ คิดแล้วก็ให้ขุ่นเคือง

ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏร่องรอยของความกังวลขึ้นทีละส่วน สุดท้ายก็ไม่อาจนิ่งนอนใจได้ จึงเอ่ยปากถามความเห็นบิดา “ท่านพ่อ ในเมื่อฉินอ๋องสงสัยว่าจะเป็นแผนของอินเอ๋อร์ พวกเราจะไม่โดนสอบสวนไปด้วยหรือ หากเป็นเช่นนั้น ชื่อเสียงดีงามที่ตระกูลจ้าวเพียรสร้างมานานคงด่างพร้อยแน่แล้ว”

“ทองแท้ย่อมเป็นทอง จะกลัวอันใดเล่า ถึงอย่างไรตระกูลจ้าวก็นับว่าเป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุด ฉินอ๋องยังกล่าวว่าจะสืบสวนเรื่องนี้เป็นการลับ แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ปรารถนาจะฉีกหน้าพระญาติฝ่ายพระมารดาของตนเอง ตระกูลจ้าวจงรักภักดีต่อราชบัลลังก์ ไม่เคยทำผิดคิดชั่ว หรือใช้กลอุบายน่ารังเกียจ ย่อมไม่มีสิ่งใดให้ละอายใจ” จ้าวอ๋องเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่น สีหน้าราบเรียบไร้กังวล หาได้มีความอนาทรร้อนใจดั่งบุตรชาย

“ก็จริงดั่งท่านพ่อว่า ดูเหมือนลูกจะกังวลมากเกินไป” จ้าวเฟิงเหลยได้ยินดังนั้นก็คลายใจ ค่อย ๆ ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ พลางไตร่ตรองอีกครั้ง

แม้ฉินอ๋องจะขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาและโหดเหี้ยม แต่ก็ถือว่าเป็นคนยุติธรรมผู้หนึ่ง

หากบุคคลที่เขาสงสัยหาได้มีความผิดก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนขาวเป็นดำ ในทางตรงข้าม หากตรวจสอบพบว่าเชื้อพระวงศ์ หรือขุนนางเหล่านั้นคิดคคทุจริต เขาก็ไม่เคยรีรอที่จะลงโทษตามกฎหมาย ทำให้ประชาชนต่างเคารพยกย่องฉินอ๋องยิ่งนัก   

ส่วนจ้าวอ๋องมิได้กลัดกลุ้มเรื่องการถูกตรวจสอบเท่าใดนัก แต่กังวลถึงอนาคตของจ้าวกุ้ยอินมากกว่า

พอคิดภาพธิดาผู้งดงามประหนึ่งหยางกุ้ยเฟยต้องมานอนซมล้มป่วย ในใจพลันเศร้าสลดยิ่ง คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวที่เขารักที่สุดจะต้องมาพบเจอกับเรื่องเช่นนี้

จ้าวกุ้ยอินเป็นธิดาที่เกิดจากองค์หญิงหมิงจู หรือจ้าวหวางเฟยในเวลานั้น อีกทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของไทเฮาจนได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่[1]

ถึงแม้ผู้เป็นพระมารดาจะจากไปตั้งแต่นางยังเล็ก แต่จ้าวอ๋องไม่เคยละเลยจ้าวกุ้ยอิน ส่วนอวี้หรูเหริน[2]ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเรือนหลังต่อจากหวางเฟยผู้ล่วงลับก็เป็นสตรีจิตใจดีงาม นางไม่มีบุตรเป็นของตนเอง จึงเอ็นดูใส่ใจท่านหญิงน้อยราวกับเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข จ้าวอ๋องจึงวางใจให้ชายารองผู้นี้ดูแลอบรมธิดาสุดที่รัก

เนื่องจากขาดมารดาทำให้จ้าวอ๋องกับอวี้หรูเหรินตามใจจ้าวกุ้ยอินยิ่งนัก อีกทั้งการได้รับพระราชทานยศศักดิ์ทำให้นางยิ่งอยู่เหนือเหล่าธิดาคนอื่น ๆ จึงทำให้ท่านหญิงต้องระมัดระวังกิริยาและวางตัวสูงส่งเสมอมา ส่งผลให้ภาพลักษณ์ในสายตาคนทั่วไปนางคือท่านหญิงผู้เย่อหยิ่งนั่นเอง

ทว่าความงดงามเฉิดฉัน กอปรกับคุณธรรมความสามารถ ทำให้เหล่าบุรุษมองข้ามข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ไปโดยสิ้นเชิง ต่างเฝ้าฝันถึงยอดพธูผู้สูงส่งราวดอกฟ้ากันทั้งเมืองหลวง

ครั้นท่านหญิงน้อยผ่านพิธีปักปิ่น เติบโตเป็นสตรีที่เพียบพร้อม เวลานั้นประตูจวนจ้าวอ๋องแทบจะต้องเปิดค้างไว้ ด้วยเหล่าตระกูลใหญ่และบรรดาแม่สื่อพากันเดินเข้าเดินออกเป็นประวัติการณ์

จ้าวอ๋องมิได้ตกปากรับคำตระกูลใด เพราะคิดว่าอีกไม่นานคงมีสมรสพระราชทานระหว่างนางกับฉินอ๋อง แต่สุดท้ายสตรีที่ได้ตำแหน่งฉินหวางเฟยกลับเป็นผู้อื่น ทั้งที่ธิดาของเขารอคอยท่านอ๋องผู้นั้นมาหลายปี...

จ้าวอ๋องถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง จ้าวกุ้ยอินเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ หนำซ้ำยังเป็นเหตุให้ตระกูลถูกตรวจสอบอีก ขนาดนี้แล้วจะไม่ให้เขาตัดพ้อสวรรค์ได้อย่างไร...