ตอนที่9 บาดแผลอยู่ที่แผ่นหลัง ทว่ากลับเจ็บที่หัวใจ

เมื่อเห็นว่าอาการของธิดาสุดที่รักดีขึ้นจริง ๆ ตามคำรายงาน จ้าวอ๋องก็กล่าวขอบคุณสวรรค์ เขารีบรุดมานั่งลงที่ขอบเตียง จดจ้องใบหน้าของจ้าวกุ้ยอินพลางยกยิ้ม แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันเต็มไปด้วยความห่วงใย “อินเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บมากหรือไม่”

“ยังเจ็บแผลอยู่บ้างเจ้าค่ะ นอกนั้นก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะลุกขึ้นมาร่ายรำให้ท่านพ่อชมได้” นางตอบบิดาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ดี... ดียิ่ง” จ้าวอ๋องหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นมือไปลูบศีรษะของธิดาอย่างทะนุถนอม

แต่แล้วรอยยิ้มของจ้าวอ๋องมีอันต้องจืดจาง เมื่อจ้าวกุ้ยอินไต่ถามถึงฉินอ๋อง แม้ไม่ต้องการให้ธิดาของตนเองเสียใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ไม่แน่ว่าสตรีที่โง่งมในรักตรงหน้าจะหูตาสว่างแล้วยอมรับความจริง

“อินเอ๋อร์ ในระหว่างที่เจ้าบาดเจ็บสาหัส มู่เลี่ยงหรงก็ตบแต่งกับบุตรสาวไคกั๋วกงไปเรียบร้อยแล้ว”

“เรื่องนั้นลูกเข้าใจ แม้ต้องแต่งเข้าไปเป็นชายารองก่อนก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ไว้ลูกมีบุตรชายให้เขาเมื่อไหร่ ด้วยศักดิ์ฐานะย่อมต้องได้เลื่อนขั้นเป็นผิงซี[1]”

“อินเอ๋อร์ พ่อรู้ว่าเจ้าอดทนได้ แต่เจ้าควรได้เป็นชายาเอก” จ้าวอ๋องเห็นอากัปกิริยาเหล่านั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ

“ว่าแต่...เมื่อไหร่ญาติผู้พี่ถึงจะส่งเกี้ยวมารับลูกเข้าจวนฉินอ๋องเล่าเจ้าค่ะ” จ้าวกุ้ยอินยังคงเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น ดวงตาพราวระยับเต็มไปด้วยความหวังอันเปี่ยมล้น

สีหน้าของจ้าวอ๋องดำทะมึนขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ตัดสินใจบอกความจริงออกมา

“เจ้าเด็กมู่เลี่ยงหรงนั่นประกาศกับไทเฮาว่าจะไม่รับเจ้าเข้าจวนเด็ดขาด เพราะสงสัยว่าทั้งหมดคือแผนทุกข์กาย”

“แผนทุกข์กาย?” จ้าวกุ้ยอินเบิกตากว้าง ภายในอกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก จริงอยู่ที่นางมีใจให้มู่เลี่ยงหรง และเฝ้าคอยวันวิวาห์มาอย่างยาวนาน แต่นั่นเป็นเพราะตนเองคือคู่หมายตั้งแต่วัยเยาว์ หนำซ้ำครานี้ยังช่วยชีวิตของเขาเอาไว้อีกด้วย มิใช่สตรีไร้ยางอายที่ใช้แผนสกปรกเพื่อจับบุรุษเสียหน่อย

นี่มันดูถูกกันชัด ๆ !

“อินเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนเช่นไรไยพ่อจะไม่รู้ หากผู้อื่นอยากตรวจสอบก็ให้ทำไปเถิด เพราะผลลัพธ์ย่อมออกมาเป็นลูกสาวของพ่อคือผู้บริสุทธิ์อย่างแน่แท้ ถึงเวลานั้นพ่อค่อยต่อว่าแล้วทวงความยุติธรรมให้เจ้าก็ได้”

“ท่านพ่อ ลูก... ลูกมีอันใดสู้เยี่ยนเยว่ฉีกับถางซือเซียนมิได้หรือ ญาติผู้พี่ถึงได้...” ยามนี้จ้าวกุ้ยอินทั้งโกรธทั้งอาย แต่ที่มากมายกว่าอะไรทั้งหมดคือความคับข้องใจ

“หึ! เป็นฉินอ๋องต่างหากที่ตาไร้แวว มองไม่เห็นความดีงามของเจ้า อินเอ๋อร์ ล้วนเป็นเขาต่างหากที่ไม่คู่ควรกับลูกสาวของพ่อ ดังนั้นเจ้าเลิกคิดถึงเรื่องแต่งเข้าจวนฉินเถอะ” น้ำเสียงแข็งกร้าวเจือไปด้วยโทสะ ยามนี้จ้าวอ๋องอยากจะชกหน้าหล่อ ๆ ของมู่เลี่ยงหรงยิ่งนัก

“ท่านพ่อกล่าวเช่นนี้หมายความว่า...”

“...” จ้าวอ๋องหลุบตาลง แล้วพยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบว่าธิดาของเขาเข้าใจถูกแล้ว

“ไม่นะเจ้าค่ะ ลูกไม่ยอม” จ้าวกุ้ยอินรู้สึกรับมือไม่ทัน ได้แต่ร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม

เจ้าอ๋องรู้ว่าธิดาของเขาปักใจต่อมู่เลี่ยงหรงมากเพียงใด ทว่ายามนี้ในใจโกรธเคืองฉินอ๋องยิ่งนัก ไม่คิดอยากได้บุรุษเช่นนั้นมาเป็นบุตรเขยอีกแล้ว

แต่หากตนเองบังคับให้จ้าวกุ้ยอินแต่งงานกับผู้อื่น เกรงว่าสุดท้ายธิดาผู้ดื้อดึงคงไม่พ้นวิ่งไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย คงมีแต่ต้องใช้ไม้นวมเท่านั้น ให้นางค่อย ๆ ยอมรับความจริง และแต่งกับบุรุษที่คู่ควรสักคน

“อินเอ๋อร์ พ่อไม่คิดบังคับใจเจ้าดอก หากไม่อยากแต่งงานกับผู้อื่นจริง ๆ พ่อกับเหลยเอ๋อร์ย่อมยินดีดูแลเจ้าให้อยู่อย่างสบายไปชั่วชีวิต” จ้าวอ๋องปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ กล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน นัยน์ตาไม่มีแววบังขับขู่เข็ญแม้แต่น้อย “แต่พ่ออยากให้เจ้าคิดให้จงหนัก ว่าอยากจะอุทิศตนสวดมนต์ต่อหน้าพระพุทธองค์ไปจวบจนสิ้นชีวิตจริง ๆ หรือจะยอมแต่งงานแล้วใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขกับใครสักคนที่มีใจรักถนอมเจ้า พ่อไม่เชื่อว่าในแคว้นหานจะมีแต่บุรุษโง่เขลาอย่างฉินอ๋อง”

“ละ...แล้วไทเฮาเล่า ไหนพระนาง...” เสียงสั่นเครือขาดห่วง นัยน์ตาพร่างพราวคละคลุ้งด้วยไอหมอก สุดท้ายก็กลั่นตัวลงมาเป็นหยดน้ำ ริมฝีปากขาดสีเลือดสั่นระริกยากที่จะควบคุมให้เปล่งเสียงออกมาได้อีก

“เรื่องนั้นเจ้าคงกระจ่างใจตั้งแต่แรกแล้วกระมัง” จ้าวอ๋องตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

จ้าวกุ้ยอินไม่ใช่คนไม่รู้ความ ในเมื่อการเอาชีวิตเข้าปกป้องมู่เลี่ยงหรงของนางถูกมองว่าเป็นแผนร้าย ไทเฮาย่อมไม่อาจกดดันฉินอ๋อง หรือแทรกแซงอันใดได้อีก เท่ากับยามนี้นางไร้กำลังสนับสนุนจากวังหลังแล้ว

เห็นจ้าวกุ้ยอินนั่งร้องไห้เงียบ ๆ หัวใจของจ้าวอ๋องก็เจ็บปวดไม่น้อย หวังเพียงให้เวลาเยียวยาหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวของนาง ส่วนเขาในฐานะบิดาก็ต้องคิดหาทางให้ธิดาสุดที่รักแต่งออกไปยังตระกูลสูงศักดิ์ที่คู่ควรให้ได้ เพียงเท่านี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงนางอีกแล้ว

จ้าวอ๋องขยับเข้าไปใกล้จ้าวกุ้ยอินที่กำลังสะอึกสะอื้น จากนั้นจึงค่อย ๆ รั้งร่างบอบบางสู่อ้อมอก แล้วใช้ฝ่ามืออันอบอุ่นลูบไปบนเส้นผมของนางอย่างเบามือ หวังว่าสัมผัสนี้จะช่วยปลอบประโลมหัวใจที่กำลังเจ็บช้ำของบุตรสาวให้ดีขึ้นมาบ้าง

จ้าวกุ้ยอินซุกกายราวนกน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ นางค่อย ๆ ซึมซับความรักและความอบอุ่นจากบิดา แม้ระหว่างนั้นจ้าวอ๋องจะไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใดออกมาเลยก็ตาม แต่ผู้เป็นบุตรสาวสามารถรับรู้ถึงความห่วงหาอาทรผ่านอ้อมกอดนั้นได้อย่างชัดเจน   

ครั้นเสียงร้องไห้และอาการสั่นสะท้านเบาบางลงแล้ว จ้าวอ๋องก็ค่อย ๆ ผละออกจากบุตรสาว แต่ก็มิวายใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยาดน้ำที่หางตานางอย่างห่วงใย

“พักผ่อนให้มาก ๆ เล่า เอาไว้พรุ่งนี้พ่อจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่”

[1] ผิงซี คือ อนุภรรยาที่มีฐานะเทียบเท่าภรรยาเอก มักใช้แต่งตั้งให้อนุภรรยาที่ศักดิ์ฐานะสูงส่ง