ตอนที่7 เมื่อธิดาคนงามกลายเป็นตุ๊กตากระเบื้องที่มีตำหนิ

คนได้รับบาดเจ็บ แต่หนักที่สุดเห็นจะเป็นท่านหญิงกุ้ยอินที่ใช้กายต่างโล่บังธนูอาบยาพิษให้ฉินอ๋อง

แต่สวรรค์ยังมีเมตตา รองแม่ทัพหนุ่มเยี่ยนหยางจงช่วยถอนพิษได้ทันการณ์ หาไม่แล้วแคว้นหานคงสูญเสียยอดพธูผู้งามล้ำไปหนึ่งนาง

พิษที่อาบอยู่บนธนูนั้นร้ายแรงยิ่งนัก ทำจ้าวกุ้ยอินสลบไสลอยู่นาน แต่พอจะมีสติขึ้นมาบ้างก็ต้องทรมานกับบาดแผลจากคมธนู หมอหลวงจำต้องจ่ายยาระงับความเจ็บปวดอย่างแรง จึงเป็นเหตุให้นางได้แต่หลับ ๆ ตื่น ๆ กินเวลาเป็นแรมเดือน ซึ่งช่วงเวลานี้จวนฉินอ๋องจัดงานสมรสพระราชทานอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

เยี่ยนเยว่ฉีกลายเป็นฉินหวางเฟย ส่วนสตรีที่เอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องคนผู้หนึ่งกลับต้องนอนซมอยู่บนเตียงไร้การเหลียวแลจากอีกฝ่าย

จ้าวอ๋องทั้งเดือดดาลและผิดหวัง ธิดาของเขาบาดเจ็บสาหัสจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แล้วไหนจะรอยแผลเป็นน่าเกลียดบนแผ่นหลังนั่นอีก สตรีที่เรือนร่างมีตำหนิจะมีบุรุษใดต้องการแต่งงานด้วยเล่า และที่จ้าวกุ้ยอินต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เพราะช่วยชีวิตฉินอ๋อง เช่นนั้นเขาก็ควรรับผิดชอบโดยการรับนางเป็นชายารองไม่ใช่หรือ นี่เวลาก็ล่วงเลยจนบุรุษหน้าตายผู้นั้นตบแต่งชายาเอกเรียบร้อยแล้ว ไฉนจึงยังนิ่งเฉยเรื่องธิดาของตนเองอยู่อีก

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ในที่สุดจ้าวอ๋องก็ต้องบากหน้าไปขอเข้าเฝ้าไทเฮาเป็นการด่วน แต่พอออกมาจากตำหนัก สีหน้าซึ่งแต่เดิมก็ไม่ค่อยแช่มชื่นอยู่แล้วยิ่งดำทะมึนหนักกว่าเก่า เหล่านางกำนัลขันทีต่างลอบมองอยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าเข้าใกล้

จวนจ้าวอ๋อง

พอลงจากรถม้าได้จ้าวอ๋องก็ก้าวเท้าฉับ ๆ ไปยังเรือนหลักด้วยใบหน้าดำทะมึน สองมือกำแน่น รังสีกดดันแผ่กำจายไปรอบตัว บ่าวรับใช้ต่างตัวสั่นงันงกไปตาม ๆ กัน

เมื่อหญิงรับใช้แจ้งว่าบิดากลับมาแล้ว จ้าวเฟิงเหลยก็รีบรุดมาที่เรือนหลัก ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปก็ได้รับเสียงตวาดดังสนั่นเป็นการทักทาย

“ออกไปให้หมด!” จ้าวอ๋องแผดเสียงทั้งที่ไม่ได้มองว่าผู้มาเป็นใคร

“ท่านพ่อ... นี่ลูกเอง” จ้าวเฟิงเหลยตอบกลับไปอย่างนุ่มนวลกว่าปกติ เพราะไม่ต้องการกระตุ้นโทสะที่ยังไม่มอดดับของผู้เป็นบิดา

“เหลยเอ๋อร์ เองรึ” จ้าวอ๋องพยายามกลืนความโกรธขึ้งลงท้อง แต่คิ้วที่ขมวดจนเป็นปมแน่นมิอาจคลายออกได้ ราศีบนใบหน้าไม่ผุดผ่องดั่งที่เคยเป็น

จ้าวเฟิงเหลยเห็นเช่นนั้นก็พอจะเดาได้ว่าไทเฮาคงให้คำตอบอันไม่น่าอภิรมย์นัก เห็นทีมู่เลี่ยงหรงคงหาเรื่องปฏิเสธที่จะรับจ้าวกุ้ยอินเข้าจวนเป็นแน่ จึงเค้นเสียงเย็น “เกรงว่าฉินอ๋องคงหาเหตุปฏิเสธอินเอ๋อร์กระมัง”

“หึ! เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉินอ๋องก็ยังยืนกรานว่าจะไม่รับอินเอ๋อร์ของเราเข้าจวน หนำซ้ำยังตั้งข้อสงสัยว่านี่อาจจะเป็น ‘แผนทุกข์กาย’ เสียอีก ไม่คิดเลยว่าคนอย่างเขานอกจากจะเย็นชาแล้ว ยังใจดำอำมหิต เนรคุณเป็นที่สุด”

“เกินไปแล้ว ที่อินเอ๋อร์ต้องเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะเขาหรืออย่างไร”

“เสียแรงที่น้องสาวเจ้าทุ่มเททุกอย่าง กระทั่งชีวิตก็มิได้นำพา ช่างสูญเปล่าโดยแท้”

“ลูกเองก็สงสารน้องหญิงจับใจ ไม่อาจทนเห็นนางเฝ้ารอคอยบุรุษผู้นั้นได้อีกแล้ว ท่านพ่อ... ไม่สู้เราขอพระราชทานสมรสให้อินเอ๋อร์แต่งกับเชื้อพระวงศ์ หรือคุณชายตระกูลใหญ่สักคนเป็นอย่างไร ไม่เห็นต้องไปง้องอนจวนฉิน”

แม้จะเห็นด้วยกับบุตรชาย แต่พอคิดถึงเรื่องในอดีตจ้าวอ๋องพลันส่ายศีรษะ พูดอย่างจนใจ “หากยังจำตอนหานอ๋องมาสู่ขอนางได้ เจ้าคงพอจะเดาออกกระมัง ขนาดข้ายังไม่ทันตกปากรับคำอินเอ๋อร์ก็กระโดดลงสระบัวไปแล้ว หากครานี้เคลื่อนไหวโดยพลการ เกรงว่านางจะทำอะไรไม่คิดอีก”

“แต่อีกไม่กี่เดือนอินเอ๋อร์จะอายุครบสิบเก้าปีแล้ว หากปล่อยเอาไว้เยี่ยงนี้ เกรงว่าสุดท้ายจะแต่งได้เพียงขุนนางธรรมดาที่ไร้ซึ่งความโดดเด่นเท่านั้น”

พอได้ยินความจริงตอกย้ำหัวใจจ้าวอ๋องก็รู้สึกผิดขึ้นมา สาเหตุที่ธิดาผู้เกิดจากชายาเอกเพียงคนเดียวต้องเป็นเช่นนี้ ความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากการตัดสินใจของเขา

ครั้งยังยาว์วัย พวกผู้ใหญ่ต่างเห็นดีเห็นงามคิดจับคู่มู่เลี่ยงหรงกับจ้าวกุ้ยอิน ใคร ๆ ก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่านหญิงน้อยเหมาะสมกับองค์ชายเก้าในเวลานั้นยิ่งนัก ทำให้บุตรสาวปักใจเชื่อเช่นนั้นเสมอมา ต่อให้มู่เลี่ยงหรงมีทีท่าเย็นชาห่างเหิน เพราะธิดาของเขาดันไปมีเรื่องกับบุตรสาวของเซวียนผิงโหวก็ตาม แต่นอกจากจะไม่ได้ถือสาแล้ว นางกลับพยายามเรียนรู้การเป็นชายาเอกที่ดีมาโดยตลอด

สุดท้ายตำแหน่งฉินหวางเฟยก็หลุดลอย กระทั่งชีวิตของตนเองยังเกือบรักษาเอาไว้ไม่ได้

จ้าวอ๋องก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกทั้งเสียใจและเสียดายที่สตรีงดงามผู้หนึ่งกลับกลายเป็นตุ๊กตากระเบื้องมีตำหนิ

“เอาเถิด ตอนนี้อินเอ๋อร์ก็อายุมากแล้ว อีกอย่าง แผลเป็นที่กลางหลัง...”

“แต่ด้วยฐานะของน้องหญิงย่อมได้แต่งเป็นภรรยาเอกอย่างแน่นอน แต่หากมีผู้ใดใจกล้ามาขอนางไปเป็นบ้านรองล่ะก็ ลูกนี่แหละจะจัดการสับมันเป็นหมื่นชิ้น” จ้าวเฟิงเหลยกล่าวอย่างหนักแน่น นัยน์ตาสีน้ำหมึกเข้มลึกขึ้นในฉับพลัน