EP 6 - แน่ใจนะว่าจะไม่ง้อฉันทีหลัง
สายฟ้าทำหน้าเหยเก เจ็บปลายลิ้นจากแรงกัด มือหนารีบยกขึ้นปิดปาก พร้อมขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด
“มัดจำบ้าอะไรของนาย! ใครตกลงกับนายกัน?” ไอโกะถลึงตาใส่เสียงดังด้วยความโกรธจัดที่เขาบังอาจขโมยจูบแรกของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย
“ก็เธอมาขอให้ฉันเป็นนายแบบให้ไม่ใช่หรือไง” เขาพูดพลางเลิกคิ้ว ท่าทางยียวนอย่างคนไม่รู้สึกรู้สา
“งั้นตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!” เธอตะคอกตอบทันควัน ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยทั้งความโกรธและความอาย
“ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คนโรคจิตหื่นกามแบบนายอีก!”
“โอเค…แน่ใจนะว่าจะไม่ง้อฉันทีหลัง” สายฟ้าถามย้ำเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องง้อเขาอยู่ดี
“ไม่มีทาง” ไอโกะเอ่ยปฏิเสธเสียงหนักแน่น
“อืม งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันอุตส่าห์จะช่วยเธอทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดอยากจะช่วยใครเลยนะ” สายฟ้าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท
“เก็บความหวังดีปลอม ๆ ที่แอบแฝงเรื่องชั่ว ๆ ของนายไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ แล้วก็เลิกคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะยอมนายกันหมดสักที” ไอโกะกัดกรามแน่นพร้อมกำหมัด เธออยากจะชกต่อยคนตรงหน้าเต็มทน
“หึ แต่ที่ผ่านมาทุกคนก็ยอมฉันกันหมดนะ” สายฟ้าเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มมุมปากของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะอยากฟาดหน้าเขาแรง ๆ สักที
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาคนพวกนั้น อย่ามาทำตัวต่ำ ๆ ใส่คนอื่นมั่วไปหมดแบบนี้!”
สายฟ้าชะงักเล็กน้อยก่อนที่สีหน้าเรียบเย็นจะเปลี่ยนเป็นโกรธจัด
“มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ”
“มากเหรอ รับไม่ได้งั้นสิ ฉันก็อุตส่าห์ช่วยพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าพูด นี่รับตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไม่ได้งั้นสิ”
“ฉันเป็นคนยังไงฉันรู้ดี ไม่ต้องให้ผู้หญิงอย่างเธอมาบอก”
“ฉันดีใจนะ ที่นายรู้ตัวเองด้วย” ริมฝีปากบางยกยิ้ม พลางเลิกคิ้วกลับใส่เขาอย่างยียวน
“แต่คนที่ไม่รู้อะไรน่าจะเป็นเธอมากกว่า” จากสีหน้าเรียบนิ่งเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเผยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เพราะตอนนี้เขาได้หมายหัวเธอไว้เป็นที่เรียบร้อย
ไอโกะหันหลังกลับเดินจากมาอย่างแรง แต่แววตาสะบัดนั้นยังวูบไหวด้วยอารมณ์คุกรุ่น
เมื่อกลับมานั่งข้างยูนะ เสียงเพื่อนสาวก็ดังขึ้นทันที
“ว่าไง ได้ไหม?” ยูนะรีบเอ่ยถามอย่างมีหวัง
“ไม่ได้” ไอโกะนั่งลงอย่างหัวเสีย ทั้งโมโหและหงุดหงิดใจเป็นที่สุด เธอยกมือขึ้นมาเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างรังเกียจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า
“ทำไมล่ะ สายฟ้าไม่ยอมเหรอ?” ยูนะยังคงถามหาถึงเหตุผลต่อ
“ฉันเนี่ยแหละ ไม่! จะไม่เอานายนั่นมาเป็นนายแบบเด็ดขาด” ไอโกะหันไปเอ่ยบอกเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เดี๋ยว ทำไม” ยูนะคิ้วขมวดอย่างจริงจังเพราะเป็นคนแนะนำและพาไปถึงที่ ทั้งบรีฟทั้งกำชับแล้วว่าอย่าใจร้อน
“ก็” ไอโกะอ้ำอึ้งนั่งนิ่งลดมือลงจากริมฝีปาก ก่อนจะเม้มเข้าหากันแน่นเพราะรู้สึกถึงสายตาจับผิดของเพื่อนทั้งสองคนที่มองมา
“ก็อะไร” ยูนะคาดคั้น สีหน้าจริงจังขึ้นกว่าเดิม
“จะอะไรล่ะ มีเรื่องกันมาก่อนแบบนี้ เขาจะยอมช่วยก็คงยาก” ซีรินที่คิดไว้อยู่แล้วก็เอ่ยขึ้น
“อื้อ ใช่” ไอโกะพยักหน้าระรัวตามน้ำไปก่อนพร้อมกับถอนหายใจออกเบา ๆ เมื่อรู้สึกโล่งแต่ก็กลัวโดนจับได้
“แล้วทีนี้จะทำยังไง” ยูนะเอ่ยถามเพื่อนสาว
“หาคนอื่น อย่างน้อยก็ยังจะพอมีคะแนนบ้าง” เธอตัดใจยอมโดนป๊าดุว่าดีกว่าต้องกลับไปหาสายฟ้า
“ถึงจะไม่ติดเอฟ แต่เกรดที่ออกมาก็อาจจะแย่” ยูนะเป็นคนที่ห่วงเพื่อนมาก เธอเป็นกังวลกับเพื่อนสาวอย่างจริงจัง
“ช่างมัน ฉันทำใจไว้แล้ว” ไอโกะเองก็รับรู้ดี แต่ก็อย่างที่บอกออกไป เธอทำใจไว้แล้ว ถ้าเทียบกับต้องไปร้องขอคนคนนั้น
“มีโอกาสได้เอมาแล้วแท้ ๆ แค่สักวิชาก็หรูแล้ว อะ โอ๊ย” ยูนะเอ่ยพูดขึ้นแต่ไม่ทันได้จบประโยคก็โดนซีรินหยิกเข้าที่เอวเสียก่อน
“พูดอะไร” พร้อมกันนั้นยังทำหน้าดุเพื่อนสาวที่พูดอะไรออกไปไม่คิด
“ขอโทษ มันชินน่ะ ปกติเราก็พูดตรง ๆ กันอยู่แล้ว” ยูนะรู้ว่าพูดเกินไปก็รีบขอโทษทันที
...
ไม่นานก็ถึงเวลาขึ้นเรียนคาบต่อไป ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังนั่งเรียนกันอยู่นั้น ไอโกะที่เอาแต่คิดเรื่องหานายแบบเพื่อมาถ่ายทำโปรเจกต์ส่งอาจารย์จนแทบไม่มีสมาธิเรียน เพราะเพื่อน ๆ คนอื่นมีนายแบบกันหมดแล้ว เหลือก็แต่เธอคนเดียว
“คืนนี้ออกกันไหม?” ไอโกะเอ่ยถามเพื่อนสาวทั้งสองที่กำลังนั่งตั้งใจฟังอาจารย์สอน
เมื่อเพื่อน ๆ ได้ยินดังนั้นทั้งสองก็เลิกสนใจอาจารย์ที่สอนตรงหน้าหันขวับมามองเพื่อนสาวเป็นตาเดียว
“ออกบ่อยเดี๋ยวป๊าก็รู้หรอก” ซีรินพูดขึ้น
“ป๊ารู้ทุกความเคลื่อนไหวอยู่แล้ว ฉันเลี้ยงจะไปไม่ไป” ไอโกะจ้องมองหน้าเพื่อนสาวทั้งสองอย่างคาดคั้น สายตาที่ส่งไปเป็นสายตาบังคับ ต่างจากประโยคที่พูดออกไปโดยสิ้นเชิง
“ยังไม่ทันหายแฮงค์เลย” ยูนะเอ่ยอย่างอิดออด แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไปเสียทีเดียว
“ไม่ไป?” ไอโกะเลิกคิ้วถามย้ำอีกครั้ง
“ไปสิคะ ของฟรีไม่พลาดอยู่แล้ว” ยูนะเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มแย้มในพริบตา
ทันทีที่มาถึงคอนโด ไอโกะเดินนำเขาเข้ามาในห้อง เมื่อประตูปิดลงสายฟ้าก็รีบดึงแขนเรียวเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ดึงร่างเล็กให้มานั่งอยู่บนตักของเขา พลางใช้แขนแกร่งยึดเอวบางเอาไว้แน่น“อ๊ะ นายจะทำอะไร”“เรายังคุยกันไม่จบ” สายฟ้าขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ ใช้สายตาคู่คมจ้องมองดวงตาคู่หวานอย่างลึกซึ้ง“…ถามจริง เธอหวั่นไหวให้ฉันบ้างไหมไอโกะ?” เขาถามพร้อมกับแขนแกร่งรั้งตัวเข้ามาชิดกับอกแกร่ง ในขณะที่เธอใช้มือเรียวดันบ่าของเขาเอาไว้และพยายามจะผละออก“แล้วยังไง ถ้าฉันตอบว่าไม่ จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรือไง ในเมื่อทุกอย่างที่นายทำ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรได้เลยด้วยซ้ำ”“แล้วถ้าบอกว่าที่ฉันทำไปทั้งหมด…”“…”“ตั้งแต่ประกาศว่าเราคบกัน จนถึงเราสองคนได้หมั้นกัน เป็นเพราะฉันเป็นคนบอกกับพ่อแม่เองว่าต้องการจะรับผิดชอบเธอ”สายฟ้าเริ่มอธิบายให้คนบนตักฟัง“นายเป็นคนบอกพ่อกับแม่นาย?” หัวใจเธอเต้นแรงให้กับสิ่งที่ได้ยินสายฟ้าพยักหน้า พลางใช้แขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ไม่เพียงเท่านั้นเขายังใช้ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอขาว และหอมลงเบา ๆ ตรงนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพราะสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไปนี้“ฉัน…ก็แ
@ตึกนิเทศศาสตร์“มีอะไรไม่เข้าใจก็ทักหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”“ครับ พี่ไอโกะใจดี๊ใจดี ต่างจากคนอื่น ไม่มีเวลาให้ผมสักที” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีใส่สาวรุ่นพี่อย่างไอโกะ ที่กำลังยืนคุยกับรุ่นน้องสายรหัสที่มาขอให้เธอสอนเรื่องเรียนในส่วนที่เขาไม่เข้าใจ“ไม่เป็นไรจ้ะ ถามได้ตลอดเลย”เธอคุยกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องอย่างไม่คิดอะไร แต่กลับมีคนบางคนที่มองอยู่ไม่ไกลกำลังคิด และนอกจากจะคิด เขาคนนั้นกำลังเดินตรงปรี่มาหาคนทั้งสองที่ยืนอยู่“งั้นผมขอเลี้ยงข้าวพี่ไอโกะสักมื้อเป็นการตอบแทนได้ไหมครับ” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยถามโดยไม่ทันได้รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจากด้ายหลัง และก่อนที่ไอโกะจะตอบกลับ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น“ไม่ได้!” สายฟ้าพูดเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวไอโกะ“สายฟ้า” มือเล็กสะกิดแขนเขาเบา ๆ เมื่อสายตาคมของเขากำลังมองหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังไม่พอใจ“เอ่อ งั้นผมขอกลับก่อนเลยละกันนะครับ สะ สวัสดีครับ” หนุ่มรุ่นน้องหน้าเสีย เมื่อไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อ และกลัวจะโดนหมัดของสายฟ้าเข้า จึงรีบเอ่ยลาและเดินออกไปและทันทีเมื่อรุ่นน้องชายเดินลับสายตาห่าง ออกไป“อย่าลืมนะว่าเธอกำลัง
@มหาวิทยาลัย“โคตรสะใจเลยที่เพจมหาวิทยาลัยลงข่าวว่าสายฟ้าตามง้อแกจนสำเร็จ และไม่ใช่แค่ตามง้อแต่ถึงขั้นไปขอหมั้นแกเลยด้วย” ยูนะแสดงท่าทีสะใจอย่างที่พูดเมื่ออ่านโพสต์จากเพจมหาวิทยาลัย“แบบนี้พวกจ้องที่อยากจะอ่อยสายฟ้าก็หงายเงิบไปเลยหน่ะสิ” เป็นซีรินที่พูดเสริม“ไม่คิดเลยเนาะว่าสายฟ้าจะหลงเพื่อนเราหัวปักหัวปำขนาดนี้” เธอละสายตาจากหน้าจอมือถือมาจ้องเพื่อนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม“คลั่งรักเกินไปแล้ว” เพื่อน ๆ ต่างเอ่ยแซวไม่หยุด จากที่ไอโกะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง และจากที่เพจมหาวิทยาลัยลงแบบนี้ด้วย“แล้วเจ้าตัวทำไมทำหน้าบึ้งแบบนั้นละ ไม่ดีใจเหรอ ในเมื่อแกก็แอบมีใจให้สายฟ้าเหมือนกัน” ยูนะเอ่ยถาม“นายนั่นคิดกับฉัน… คิดแบบเดียวกับฉันจริง ๆ เหรอ?” มาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่สายฟ้าทำ คงเป็นเพราะเธอกับเขาและไม่ได้เข้าหากันเพราะความรัก แต่เพราะผลประโยชน์ในตอนแรก“ทำไมแกถึงไม่เชื่อล่ะ” ซีรินเอ่ยถาม“เพราะมันมีเรื่องราวอะไรที่มากกว่านั้น และอีกอย่างเขาไม่เคยบอกให้ฉันรู้ว่าเขารู้สึกยังไง จะบอกก็แค่ต้องการตัวฉัน…”จริง ๆ แล้วเขาก็แค่ต้องการตัวเธอก็เท่านั้นนี่คือความคิดของไอโกะ เธอไม่อย
ระหว่างทาง“นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดฉันนี่”ไอโกะหันมาแหวใส่สายฟ้าที่กำลังขับรถอยู่ ซึ่งมันคือคนละทางกับคอนโดของเธอและ…เธอรู้ดีว่าเขากำลังจะพาเธอไปไหน“ต่อไปนี้ เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉัน” สายฟ้าเอ่ยหน้าตาย พลางละสายตาจากท้องถนนหันมามองไอโกะก่อนจะหันกลับไปมองทางตรงหน้าต่อ“จะบ้าหรือไง นี่นายคิดจะบงการชีวิตฉันถึงขนาดนี้เลยหรือไง?” ไอโกะคิ้วขมวดไม่พอใจ ในเมื่อสายฟ้าคิดจะทำอะไรไม่ถามความเห็นเธอเลยสักนิด“น่า ตามนี้แหละ เอาไว้ว่าง ๆ ฉันจะพาไปขนของเธอมาที่นี่ ส่วนชุดนักศึกษาของเธอยังแขวนอยู่ที่เดิม หรือถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็ซื้อใหม่ไปเลย” สายฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ ช่างไม่ได้สนใจเลยว่า ไอโกะนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมากแค่ไหนเพราะเขารู้ดีว่า...ต่อให้เธอไม่พอใจมากแค่ไหน ยังไงเธอก็ปฏิเสธความต้องการของเขาไม่ได้อยู่ดีซึ่งไอโกะเองเธอก็รู้ถึงข้อนี้ดี เธอจึงจำต้องสงบสติอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองลงและไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทางจนกระทั่งถึงคอนโดสายฟ้าเขาขับรถเข้ามาจอดทั้งสองลงจากรถ พากันเดินเข้าคอนโดโดยมีไอโกะเดินตามหลังสายฟ้ามาอย่างเงียบ ๆ แม้จะไม่ค่อยพอใจนักแต่เธอกลับขัดเขาไม่ได้ใช่สิ! ก็พ่อของเธอเล่นทำแบบนี้! ทำร
หลายวันต่อมา…ก๊อก ก๊อก“พี่ไอโกะคะ ป๊าเรียกให้ลงไปด้านล่างด่วนเลยนะคะ”เสียงแพรวรุ้งขึ้นมาเคาะประตูห้องของไอโกะ ในขณะที่เธอเองเพิ่งอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จพอดี จึงเปิดประตูตามลงไป ซึ่งเธอเองก็พอรู้อยู่บ้างว่าเช้านี้ที่บ้านจะมีแขกแต่ที่ไม่รู้…คือแขกที่ว่าของที่บ้านเป็นใคร?เมื่อหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นสอง ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงผู้ใหญ่พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเธอเดินมาถึงบริเวณห้องนั่งเล่นเธอจึงยกมือไหว้แขกผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่“สวัสดีค่ะ”จังหวะที่เธอกวาดสายตาไปให้ครบทุกคน จังหวะนั้นดวงตาคู่หวานก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอสบตาเข้ากับคนบางคนที่นั่งอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่ตรงนั้นและจะไปใครไม่ได้นอกจาก ‘สายฟ้า’“นะ นาย…”ไอโกะอ้าปากค้างพูดไม่ออก ในขณะที่ป๊าของเธอโพล่งสวนขึ้นมา“พ่อแม่ของสายฟ้า เขาจะมาสู่ขอทาบทามขอเรา” ป๊าของเธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่ ไอโกะกลับยืนตัวแข็ง ทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น“สะ สู่ขอ?”“ใช่จ้ะ จะมาขอหมั้นหมายหนูไว้ก่อนจ๊ะ” แม่ของสายฟ้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอเห็นไอโกะก็รู้สึกชอบและถูกชะตาในความสวยน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคตทันทีในขณะที่เจ้าตัว
เมื่อมาถึงบริเวณหน้าบ้านเธอยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม เมื่อพบกับรถคันใหญ่จอดอยู่หน้าบันไดทางเข้าบ้าน และมีชายรูปร่างกำยำกำลังขนของภายในบ้านเธอออกมา“ป๊า ทำไมเกิดอะไรขึ้นคะ” ไอโกะงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก“ธุรกิจที่บ้านเราขาดสภาพคล่องมานานแล้วค่ะ ป๊าต้องขายของในบ้านเพื่อนำไปเป็นเงินหมุนเวียนในบริษัท” แพรวรุ้งเอ่ยบอกได้ยินดังนั้นไอโกะรู้สึกจุกที่อก ทุกคนรู้เรื่องนี้มีแค่เธอที่ไม่รู้อะไรเลย“แล้วทำไมป๊าไม่บอกไอเลยล่ะคะ”“อย่าว่าป๊าเราเลยนะ ที่ป๊าไม่ได้บอกไอเพราะกลัวว่าไอจะเครียดจนกระทบกับการเรียน ป๊าอยากให้ไอโฟกัสกับการเรียน ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรมาทำให้ไอต้องเครียด” แม่เลี้ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อธิบายถึงเหตุผลที่พวกเขาต้องปิดบังเธอไอโกะยืนนิ่งอึ้งจ้องมองป๊าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ นี่เธอมองป๊าและทุกคนผิดมาตลอดเลยสินะ“ป๊ารักและเป็นห่วงพี่ไอมากนะคะ”“ที่เห็นป๊าดุป๊าคอยเคี่ยวเข็ญเรื่องการเรียนเราเพราะป๊าเป็นห่วงไอมากมากกว่าใครเลยนะ” แม่เลี้ยงอธิบายเพิ่มไอโกะได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกผิดอยู่ในใจมากขึ้น ที่ผ่านมาเธอทำตัวแย่ใส่ป๊าเอามาก ๆ“ทำไมป๊าไม่บอกไอเลย ไอพอจะมีเงิ