EP 5 - เอาตัวมาแลกสิ

EP 5 - เอาตัวมาแลกสิ

เมื่อทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว จึงเหลือเพียงเธอและเขาอยู่ตามลำพัง มือเล็กบีบประสานกันด้วยความรู้สึกประหม่า แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองด้วยการส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้เขาพร้อมกับมองหน้า

  “เออ...คือ นายอาจจะเคืองฉันเรื่องเมื่อวานอยู่ก็จริง ก็มันก็เพิ่งจะเกิดขึ้นเองนี่เนอะ แต่ว่าเรื่องนั้นฉันไม่ใช่คนผิดนะ ผู้หญิงของนายเองต่างหากที่ผิด” ไอโกะเอ่ยเข้าประเด็นถึงเรื่องที่คิดว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้ที่ทำให้เขาและเธอต้องคุยกันแค่สองคน

สายฟ้าเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“เธอคิดแบบนั้นเหรอ?” ไม่ว่าเปล่า เขายังขยับเท้าเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ ทำให้ทั้งสองยืนข้างกันเพียงแค่ไม่กี่ก้าว สายตาคมจ้องมองเธออย่างพินิจพิจารณา  เป็นสายตาที่ไอโกะไม่สามารถคาดเดาได้เลย ว่าเขาคิดอะไรอยู่

แต่ช่างเถอะ...สำหรับเธอกับเขา คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่ห้างสรรพสินค้าแล้วล่ะ

“อืม เรื่องเมื่อวานนายคง...”

“เรื่องเมื่อวานนะเหรอ...ฉันลืมมันไปหมดแล้ว ไม่คิดจะเก็บมาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ” เขาพูดเสียงเรียบสวนขึ้นมา แต่กลับเดินขยับเท้าเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ

“แต่พอเธอพูดขึ้นมาก็...เออ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิด ๆ เหมือนกัน”

“ฉันขอโทษที่เมื่อวานพูดจาไม่ดีใส่นายไป ขอโทษแล้วกันนะ”

 ไอโกะเอ่ยเสียงอ่อย พลางส่งสายตาอ่อนลงราวกับรู้สึกผิดจริง ๆ โดยไม่รู้เลยว่าท่าทางที่แสดงออกมานั้นกำลังทำให้เขามองตาไม่กะพริบ พลางสำรวจใบหน้าสวยที่ยิ่งมองก็ยิ่งสวยและตรงสเปกในแบบที่เขาชอบ

“เอาเถอะ จะลืม ๆ มันไปก็แล้วกัน” สายฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาคมของเขากลับไม่มีท่าทีว่าจะละไปจากสายตาหวานคู่ตรงหน้าเลยสักนิด

“อา ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบคุณนะที่นายไม่ใส่ใจเรื่องเมื่อวาน ถ้างั้นนายก็ตกลงมาเป็นนายแบบให้ฉันได้แล้วใช่ไหม” ไอโกะยิ้มกว้างอย่างดีใจ ที่คิดว่าตัวเองสามารถดีลกับสายฟ้าได้สำเร็จ

แต่...

“แล้ว...ถ้าฉันช่วยเธอ ฉันจะได้อะไรตอบแทน?” เขายกแขนขึ้นกอดอก เอียงคอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“อ๋อใช่ นายเป็นนายแบบนี่เนอะ งั้นนายจะเรียกค่าตัวเท่าไหร่ก็เรียกมาได้เลยนะ ฉันพร้อมจ่าย!”

ไอโกะรีบพูดอย่างกระตือรือร้น โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า สายตาของเขากำลังไล่มองเรือนร่างของเธออย่างมีเลศนัยบางอย่างที่ซ่อนอยู่

“พร้อมจ่ายจริง ๆ เหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ขณะที่เขาไล่สายตาขึ้นมาหยุดที่ดวงตาคู่หวานของเธอ

“อื้อ” ไอโกะพยักหน้าทันที “จะเท่าไหร่ก็บอกมาเลย”

เธอว่าอย่างนั้น

แต่หัวใจกลับเริ่มเต้นแรงผิดจังหวะ  เริ่มรู้สึกประหม่ากับสายตาคมที่มองมายังเธอตลอดเวลา

“แต่สิ่งที่ฉันต้องการ...” เขาหยุดนิดหนึ่ง มุมปากหนายกยิ้มขึ้นช้า ๆ ก่อนจะพูดต่อ

“...มันไม่ใช่เงิน” สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวานของเธออย่างเจ้าเล่ห์

“หา ไม่ใช่เงิน? งั้น แล้วเป็นอะไรล่ะ?” ไอโกะเริ่มรู้สึกแปลก ๆ จนทำตัวไม่ถูก

ทั้งสายตาและรอยยิ้มของสายฟ้า รวมไปถึงท่าทางที่เขากำลังแสดงออกมา บวกกับใบหน้าที่แสนเพอร์เฟกต์ของเขา เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมสาว ๆ ทั้งหลายถึงคลั่งเขากันนัก แค่เขายิ้มให้เธอเพียงเล็กน้อย ยอมรับเลยว่าทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เธอจะให้ฉันได้จริง ๆ น่ะเหรอ?” สายฟ้าถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับเดินขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

“ได้สิ ขอแค่นายช่วยฉันทำไมฉันจะตอบแทนนายไม่ได้ล่ะ” เมื่อเห็นเขาขยับเข้ามาใกล้ สองขาเรียวก็ขยับถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ แต่ถึงแบบนั้นเธอก็พยายามทำใจดีสู้เสือ ด้วยการมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มจาง ๆ ไปให้

แต่เขากลับไม่หยุด และยังขยับตัวเข้าใกล้เธอมา ไอโกะรับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายจึงเตรียมหันหลังหนี  

แต่ทว่า...

ก็ยังช้ากว่าคนตัวโตกว่าที่เข้ามาประชิดตัวเธอแล้วพูดว่า  

“ที่ฉันต้องการ....”  

และโน้มตัวลงใกล้ก่อนจะก้มกระซิบที่ข้างหู

“คือ...ตัวเธอ”

เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับจงใจให้ปลายจมูกโด่งถูไปยังแก้มนวลราวกับไม่ได้ตั้งใจ

“วะ…ว่าไงนะ?” ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างอย่างตกใจ พร้อมกันนั้นเธอก็รีบถอยหลังออกห่าง พลางยกมือเรียวขึ้นป้องหูของตัวเอง

เมื่อครู่ เธอสัมผัสได้ถึงปลายจมูกโด่งของเขาที่คลอเคลียและพ่นลมหายใจอยู่ใกล้ ๆ

ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในวินาทีเดียว และเกิดขึ้นพร้อมกันในจังหวะที่เธอไม่ตั้งใจ หัวใจดวงเล็กเต้นแรงจัดจนแทบทะลุอกออกมา เธอมองหน้าเขาด้วยความตกใจจนพูดแทบไม่ออก

“ไหนว่าให้ได้ทุกอย่าง” เขาเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ แต่ในแววตามีความยียวนอย่างชัดเจน

“นายพูดบ้าอะไรออกมา” หัวใจเธอเต้นแรงหนักขึ้น ใบหน้าร้อนผ่าวไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่เพราะเธอกำลังเริ่มรู้สึกโมโหและโกรธจัด

“ก็แค่เปลี่ยนจากเงินค่าจ้างเป็นตัวเธอ จะคิดอะไรมาก” สายฟ้าพูดต่อหน้าตาเฉย แต่คำพูดของเขาทำเอาไอโกะแทบอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาดัง ๆ

“ฉันไม่ได้พิศวาสนายเหมือนผู้หญิงคนอื่นนะ!”

“งั้นเหรอ? พอดีว่าฉันดูไม่ออกก็เลยคิดว่าที่เธอกล้ามาขอร้องให้ช่วยเพราะว่าพิศวาสฉันเสียอีก” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

“เหอะ ฉันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่านายเป็นคนยังไง...”

เธอนึกถึงคำพูดของยูนะเรื่องที่บอกว่าเขาเป็นคนแบบไหน แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นถึงขั้นนี้ได้

“....ฉันเกลียดและขยะแขยงคนที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นอย่างนายที่สุด” ไอโกะกำหมัดแน่น โกรธในสิ่งที่เขาพูดดูถูกเธอ และโมโหตัวเองที่เคยพูดดีกับเขาในตอนแรก

“ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาแบบนี้ใส่ฉันมาก่อน” แววตาเขาเย็นลงทันทีและไม่มีแววล้อเล่นอีกต่อไป ก่อนจะคว้าหมับเข้าไปที่ข้อแขนเรียวเมื่อได้ยินถ้อยคำไม่เข้าหูเมื่อครู่

ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเขาสักคน กลับกัน มีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้เพื่ออยากได้ตัวเขาทั้งนั้น แล้วเธอเป็นใครกันถึงกล้ามาทำอะไรแบบนี้

“ก็เคยแล้วนี่ไง ฉันนี่แหละ คนแรกเลย” เธอพูดสวนกลับทันควัน แต่ไม่ทันจะได้สะบัดแขนหนี

อยู่ ๆ สายฟ้ากระชากร่างเล็กเข้ามาชิดแนบอกแกร่งก่อนจะใช้มือหนารั้งท้ายทอยของเธอเข้าใกล้และประกบจูบไปที่อวัยวะเดียวกันโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว

“อะ อื้อ”

จังหวะที่อ้าปากจะต่อว่าด้วยความตกใจ ส่งผลให้ลิ้นร้อนแทรกเข้าผ่านริมฝีปากบางได้อย่างง่ายดาย จูบแรกในชีวิตของเธอ โดนเขาช่วงชิงเอาไปอย่างดื้อ ๆ

ลิ้นของเขาสำรวจโพรงปากเธออย่างดื้อดึง

ในขณะที่เธอดิ้น…ดึง…ดัน…แต่ก็ไร้ผล

จนกระทั่ง...

“โอ๊ย!”

เขาสะดุ้งผละริมฝีปากออกทันที เมื่อโดนเธอกัดลิ้นเขาเข้าเต็มแรง

“ทำบ้าอะไรของนาย!” ไอโกะถอยหลังออกห่างจากคนฉวยโอกาส พร้อมกับใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากตัวเองอย่างรังเกียจ

“ทำอะไร ถามได้ ก็เก็บค่ามัดจำไง”