บทที่ 13 ถึงบ้านกำนันแล้ว

บทที่ 13 ถึงบ้านกำนันแล้ว

“ทวดของทวดเป็นไทยพวนมาจากลาว เข้ามารู้สึกจะช่วงรัชกาลที่ห้า ฝรั่งเศสรุกหนักจนเมืองลาวเสียเมืองไป บางส่วนจึงพากันอพยพลงมากระจัดกระจายไปทั่ว ทวดของทวด หรืออาจจะยิ่งกว่าทวด ตัวฉันเองก็ไม่แน่ใจนักเดินเท้ามาด้วยและหยุดที่เมืองนี้”

ดวงตาไอริณคล้ายระลึกความหลังมองไปยังแปลงผักข้างลำน้ำท่าจีน

“เราก็อยู่อย่างพวกไทยพวนเป็นกลุ่มก้อนในหมู่บ้านเล็ก ยายทำแปลงผักส่วนแม่ไปขายของตลาดเก้าห้อง รายได้ยังน้อยจนซื้อชุดใหม่ไม่ได้ ฉันแช่เสื้ออยู่หลายวันแต่มันก็ซักไม่ออก เลยต้องใส่ไปโรงเรียนทั้งแบบนั้น”

ไอริณหยุดชะงักไปเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“แล้วยังไง เสื้อมันแค่เปื้อนหรือเปล่า ไม่เห็นเป็นอะไร”

“พวกเพื่อนต่างชี้มาแล้วล้อว่ามันเปื้อนเพราะฉัน ฉันนอนกับพื้น”

“อะไรนะ นอนกับพื้น คืออะไร!”

ไอริณมองหน้าเพื่อนนิ่งแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มเศร้าอย่างเด็กสาวคนที่เชอรี่เคยเห็นเมื่อครั้งไอริณเพิ่งเข้าเมืองกรุง

“มันเป็นเรื่องเก่าน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย”

“ถึงแล้ว”

เสียงผู้กำกับแทรกเข้ามาทำให้ไอริณและเชอรี่มองออกไปข้างนอก หัวรถกำลังเลี้ยวเข้ารั้วบ้านหลังใหญ่แบบเรือนแฝดไทยโบราณ

“หลังใหญ่เหมือนกันนะไอริณ”

“รู้สึกจะต่อเติมนะเชอรี่ เมื่อก่อนไม่ใหญ่แบบนี้”

“มา ๆ ลงไปกันถึงแล้ว”

เสียงน้อง ๆ ทีมงานดังขึ้นหลังจากรถยนต์ได้หยุดลงตรงลานบ้านคอนกรีต ไอริณกวาดตามองรอบลานใจชื้นขึ้นมาเมื่อยังไม่เห็นกำนันตัวดี ขยับตัวลงไปพร้อมทีมงาน

ตรงตีนบันไดบ้านเธอมองเห็นหญิงชายวัยกลางคนคู่หนึ่ง เพียงมองแวบเดียวก็จำได้

“สวัสดีค่ะผู้ใหญ่จอมทัพ คุณน้าทองประศรี”

“เอ้ย! ผู้ใหญ่อะไรกัน น้าไม่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านนานแล้ว เรียกพ่อ เอ้ยไม่ใช่ เรียกน้าทัพก็ได้”

จอมทัพรีบบอกยืนซ้อนอยู่หลังเมียรักมองดาราสาวสวยที่สวยกว่าเมื่อก่อนมาก พลันนึกไปถึงลูกชายทันที

ถ้าไอ้กำนันลูกกูมาเห็นมันคงครางหงิง ๆ แน่

ทองประศรีคว้ามือเล็กขณะก้มลงไหว้ทันใดจนไอริณตกใจ

“ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม”

“ค่ะ สบายดีค่ะ”

ทองประศรียังไม่ยอมปล่อยมือซ้ำยังดึงให้เดินไปยังใต้ถุนบ้าน ไอริณชำเลืองมองพวกทีมงานกำลังขนของลงจากรถเหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง

“นั่งพักกินน้ำกินท่าเสียก่อนมาเหนื่อย ๆ ค่อยขนกระเป๋าขึ้นบ้าน”

“คืนนี้ไอริณจะไปค้างกับยายค่ะ”

“อ้าวเหรอ เออ ไม่เป็นไร ๆ คืนเดียว แม่เตรียมกับข้าวไว้สะเยอะเขียว”

“ไว้พรุ่งนี้นะคะ ไอริณอยู่ตั้งสองเดือน”

“ขึ้นบ้านนั่งเล่นเสียก่อนคุณไอริณ”

เสียงพ่อของกำนันคนดังชวนขึ้นบ้าน ส่วนทองประศรีจัดแจงดึงข้อมือเล็กไปยังตีนบันได

“แต่ว่า..”

“ขึ้นบ้านเถอะไอริณ ข้างล่างมันร้อน”

เสียงเชอรี่แทรกเข้ามาก่อนยกมือไหว้เจ้าของบ้านเรียบร้อย

“สวัสดีค่ะ หนูเชอรี่เป็นเพื่อน เป็นผู้จัดการส่วนตัวของไอริณค่ะ”

ทองประศรีกวาดตามอง

“หนูเป็นผู้ชาย ทำไมถึงพูดเหมือนผู้หญิง”

เสียงหนักอย่างคนสุพรรณกอปรกับหน้าตาแม่ทองประศรีผิวสองสีมวยผมด้านหลัง ท้วมเล็กน้อย เตี้ยกว่าพวกเธอมาก ยืนเงยหน้ามองเชอรี่ด้วยสายตาสงสัย ทำให้ไอริณกลั้นหัวเราะไม่ไหว

“เจ้าเชอรี่มันเป็นผู้ชายแต่ใจเป็นผู้หญิงค่ะน้า”

“อ้อ ถ้าแถวบ้านก็เรียกกระเทย”

หน้าเชอรี่กระอักกระอ่วนเล็กน้อยพยายามเข้าใจคนชนบทเป็นคนพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม

“ค่ะ แฮะ ๆ”

เชอรี่ยิ้มแหยทำให้ไอริณหัวเราะเสียงใส เป็นครั้งแรกตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาที่เธอเห็นเพื่อนผู้จัดการทำหน้าไปไม่เป็น