บทที่7 อ๋องสิบแปด

แม้บุตรชายจะพูดเพียงแค่ว่า ‘แม้นางจะเกิดจากความผิดพลาดของข้า กับมารดาของนาง แต่หลันเอ๋อ์คือของขวัญที่ล้ำค่าสำหรับข้า’ แต่สำหรับสกุลลู่แล้ว หลันฮวายิ่งกว่าของขวัญล้ำค่า เพราะนางเป็นหลานสาวเพียงคนเดียว ของจวนแม่ทัพแดนใต้ ที่มีเขาเป็นประมุข

ถ้าเป็นลูกหลานของพี่ชายน้องชายของเขานั้น เขามินับว่าสำคัญเพราะเด็กสาวเหล่านั้น มิได้เกิดจากบุตรชายหญิงของเขาสักคน จึงอย่าได้คิดจะมาเทียบเคียง เด็กน้อยของเขาเป็นอันขาด

“หรือเจ้ามิอยากได้นางมาอยู่ด้วย”

ในที่สุดท่านแม่ทัพลู่ก็เริ่มหาแนวร่วม เมื่อนึกวาดฝันที่จะได้ตัวหลานสาวเพียงเดียวมาอยู่ด้วย ต่อให้เฉินเซียนจะหวงลูกมากแค่ไหน แต่รับรองว่าเฉินเซียน จะไม่มีวันยอมให้หลันฮวาต้องไปลำบาก หรือตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

“ไยข้าจะมิต้องการนางเหล่าขอรับ แต่เจ้าหนูนั่น จะยอมให้ดอกกล้วยไม้ห่างกายหรือไม่เท่านั้น”

แม้เขาอยากจะได้ใกล้ชิดหลานสาว แต่เพราะรู้จักนิสัยของน้องชายดี จึงไม่มั่นใจเท่าใดนัก เรื่องที่เฉินเซียนจะปล่อยหลันฮวา มาอยู่ในมือของเขากับบิดา

“พวกข้า ก็อยากเล่นกับคุณหนูหลันเอ๋อร์ เช่นกันนะขอรับท่านแม่ทัพ”

สี่นายกอง ต่างพากันมีดวงตาเป็นประกาย เมื่อนึกถึงเด็กน้อยขวัญใจกองทัพสกุลลู่ ความน่ารักของนาง มัดใจคนทั้งกองทัพ แต่บิดาของนางลู่เฉินเซียนต่างหาก ที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ก็มิปาน ขนาดลู่ฮูหยิน ต้องการให้นางไปอยู่ในเมืองหลวง ยังไม่สามารถทำได้เลย

คนในกองทัพกำลังหาวิธีขโมยตัวหลานสาว ส่วนคนที่นอนเฝ้าลูกสาวก็มิรู้ร้อนรู้หนาวอันใด

เมืองหลวง แคว้นหลี่

ภายในตำหนักเซียวเหยา ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางหน้าทะนุถนอม กำลังนั่งอ่านสาสน์ ที่ถูกส่งมาจากวังหลวง ด้วยสีหน้าราบเรียบ มิได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ฉายาอ๋องน้ำแข้งนั้น เขาได้มาเพียงเพราะตัวเขาไร้ซึ่งรอยยิ้มนี่เอง

เพราะในอดีตรอยยิ้มของเขา คือที่มาของความยุ่งยาก จนเกิดเรื่องเมื่อหลายปีก่อน และนั้นแต่นั้นมา เขาก็มิเคยแย้มยิ้มให้ผู้ใดได้เห็นอีกเลย มิเว้นแม้แต่คนในครอบครัว

“หม่าเยียน”

“ขอรับท่านอ๋อง”

สิ้นคำเรียกขานเพียงครู่เดียว ชายหนุ่มรูปงามในชุดสีน้ำเงินเข้ม ก็ได้ก้าวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะทำความเคารพผู้เป็นนาย

“ฝ่าบาทต้องการให้ข้า ไปรักษาการและนำทัพแทนแม่ทัพจ้าวยังแดนเหนือ ที่ตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัสอยู่ เจ้าจงเร่งจัดเตรียมกำลังพลของเราให้พร้อม อ่อ...นำคนของเราไปเพียงครึ่งเดียว อีกครึ่งให้รั้งรออยู่ที่นี่ โดยให้แม่ทัพอู๋หลิวเป็นผู้ดูแล เสบียงเสริมสำหรับทหารแดนเหนือ จงจัดเตรียมให้พร้อมอย่าให้ขาด พรุ่งนี้ข้าจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ก่อน มะรืนเราจะออกเดินทางก่อนฟ้าสาง”

“ทุกอย่างจะพร้อมก่อนมะรืนพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย”

องครักษ์คนสนิท ไม่คิดที่จะตั้งคำถามใดกับผู้เป็นนาย เขารู้ดีว่าต้องทำสิ่งใดบ้าง ด้วยกองทัพของชินอ๋องเสวี่ยนเซียวเหยานั้น มีทุกอย่างพร้อมสรรพอยู่ตลอดเวลา มิว่าต้องการเรียกใช้กองกำลัง มิว่าในยามคับขันเพียงใด เหล่าทหารในสังกัด ก็จะปรากฏกายขึ้นในเวลาอันสั้น

แม้กระนั้นขุนนางหลายฝ่าย ก็คอยกล่าวหา ว่าท่านอ๋องสิบแปดไร้สามารถ เป็นได้เพียงกาฝากบัลลังก์ ทว่าฝ่าบาทก็ยังทรงมอบกองกำลัง เกือบทั้งหมดไว้ในมือพระอนุชา

“หม่าเยียน ข้ายังมีอีกเรื่องที่ยังอยากรู้”

“สิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเคยพบกุนซือหลวงหรือไม่ ฝ่าบาทแจ้งมาว่า เขาคือกุนซือที่อยู่กับท่านแม่ทัพลู่ที่ชายแดนทิศใต้ ข้ามิเคยได้ยินว่ามีกุนซือหลวงมาก่อน”

อ๋องหนุ่มเงยหน้ามองคนสนิท เพื่อรอฟังคำตอบที่เขาค้างคาใจ นับตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาเคยได้ยินตำแหน่งกุนซือหลวง เหมือนกับว่าตำแหน่งนี้ เพิ่งเกิดขึ้นได้มินาน

จริงอยู่ว่าเขากับพระเชษฐา จงใจที่จะหันเหความสนใจของหนอนร้าย ที่เริ่มเผยตัวตนออกมากันบ้างแล้ว แต่เรื่องของกุนซือหลวง เขาก็ไม่เคยที่จะรับรู้มาก่อนอยู่ดี

‘ท่านผู้เฒ่า คิดจะทำอะไรของเขากันนะ’

อ๋องหนุ่มพร่ำบ่นพี่ชายอยู่ภายในใจ เขาสองพี่น้องเกิดร่วมมารดา และมีบางเหตุผลที่พี่ชาย ไม่คิดเกรงกลัวเขาก่อกบฏ อีกทั้งการมอบกำลังทหารให้เขามากมาย ก็เพื่อดูว่าขุนนางคนไหน คิดแตกแยกหมายยุยง ให้พี่น้องช่วงชิงอำนาจกันเองบ้าง

เพราะสำหรับเขาแล้ว บัลลังก์คือคุกทองคำชั้นดี ไร้อิสระ ไร้ความเป็นส่วนตัว เรื่องมากมายก่ายกอง ให้ต้องสะสางมิเว้นวัน วังหลังก็ช่วงชิงกันจนน่ากลัว แบบนี้แล้ว...เขาจะเอามาทำไมเล่า ตำแหน่งฮ่องเต้

“ถ้ากุนซือหลวง ข้าน้อยเองก็มิรู้จักพ่ะย่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นกุนซือแห่งกองทัพลู่ มีเพียงผู้เดียวเท่านั้น คือบุตรชายคนเล็กของแม่ทัพลู่ฉางเอิน มีนามว่าลู่เฉินเซียนพะยะค่ะ ชื่อของกุนซือผู้นี้ กระหม่อมได้ยินมานานแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ยังมิเคยได้เห็นหน้าสักครั้งพ่ะย่ะค่ะ เอ่อ...จะว่ามิเคยพบก็คงมิใช่ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์หนุ่มรับแก้ไขคำพูด เพราะสายตาที่มองมา ของผู้เป็นนาย บ่งบอกว่ามิเชื่อในคำของเขาทั้งหมด

“อย่างไร”

“กระหม่อมเคยพบเขาเมื่อครั้ง เขายังเป็นหนุ่มแรกรุ่นพ่ะย่ะค่ะ เวลาก็ผ่านมานานมากแล้ว ย่อมต้องลืมเลือนใบหน้าของเขาไปบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

หม่าเยียน จะพูดถึงเรื่องในอดีตได้อย่างไร มันหาใช่มีเหตุการณ์เดียวเสียเมื่อไหร่ แต่ในเมื่อท่านอ๋อง ได้ลืมเลือนเรื่องเหล่านั้นไปนับสิบปี เขาหรือจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกทำไมกัน

เพราะบางอย่างนั้น ปล่อยให้สูญหายไป กับความทรงจำที่สูญเสียไปแล้ว จะเป็นการดีที่สุด หากการบอกความจริงไปแล้ว เกิดสิ่งที่มิเป็นผลดีต่อผู้เป็นนาย เขาก็มิสมควรจะเอ่ยมันออกมา