บทที่6 ตบตา

“ฝ่าบาททรงคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ขอรับท่านแม่ทัพ ไยจึงทรงตัดสินพระทัยเช่นนี้ได้”

หนึ่งในสี่นายกองเอ่ยขึ้น เมื่อเขาไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฮ่องเต้ตัดพระทัยกับเรื่องนี้ โดยมิทรงคิดถึงผลกระทบที่อาจร้ายแรงมิแพ้กัน กองทัพขาดกุนซือ ย่อมมิต่างจากเสียดวงตาไปข้างหนึ่งก็มิปาน

          “หนอนคงเริ่มอยากกินท้อทั้งลูกแล้วกระมัง ระวังตัวกันเอาไว้ให้ดี เรื่องนี้ย่อมต้องมีเบื้องหลัง พวกเจ้ารู้จักเขาดี ว่าคนเช่นนั้นย่อมมีตัวแทนอยู่เสมอ เพียงแต่เขาจะให้ใครทำหน้าที่ทดแทนเท่านั้น”

          ลู่ฉางเอินไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาตรง ๆ เขารู้ดีว่าในค่ายของเขามีหนอนที่คอยซอนไซอยู่มิน้อย การกระทำของพวกเขาทุกอย่าง มักตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเสมอ ใครจะมาตื่นตกใจ กับการที่กุนซืออย่างเฉินเซียนถูกเรียกตัวไปจากกองทัพ แต่เมื่อมีละครให้เล่น ก็ต้องสมบทบาทกันสักหน่อย

          น้ำเสียงของทุกคนดูเคร่งเครียด แต่ทว่าเวลานี้ มันกลับตรงกันข้าม เพราะใบหน้าของทุกคน ล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง คนเยี่ยงลู่เฉินเซียนและฮ่องเต้น่ะหรือ จะไม่มีหมากสำรอง แต่การทำเหมือนกองทัพกำลังระส่ำระสายสักหน่อยก็ดี หนอนตัวอ้วน จะได้รีบคลานไปแจ้งข่าว ให้นายมันหยามใจ

สิ่งที่ทำให้แม่ทัพใหญ่หนักใจนั้น คือทำอย่างไรที่จะให้บุตรชายจากไป โดยมิพรากหลานรักของเขาไปไกลตา อีกทั้งเรื่องราวระหว่างบุตรชาย กับแม่ทัพแดนเหนือจ้าวตงซินนั่นอีกเล่า ด้วยเขาเกรงว่าแม่ทัพหนุ่มผู้นั้น จะมิได้ตายเพราะศัตรูจากต่างแคว้น แต่จะเป็นบุตรชายของเขา ที่เป็นคนลงมือเสียเอง

          แผนการแยกพวกเขาออกจากกันของหนอนร้าย เหมือนจะเป็นเรื่องที่คนพวกนั้นคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าแม่ทัพชราเช่นเขา หากขาดมันสมองสำคัญ ผู้มากด้วยเล่ห์กลเช่นบุตรชายคนเล็กไป ก็ง่ายต่อการกำจัดกองทัพลู่ให้พ้นทาง ส่วนคนสำคัญของฮ่องเต้ ก็ถูกแยกจากให้ห่างไกลมิต่างกัน

          พวกเจ้าวางแผนเป็นฝ่ายเดียวได้หรืออย่างไรกัน หนอนโง่! พวกเจ้าตกลงไปในหลุมพรางของฮ่องเต้ กับท่านอ๋องสิบแปดแล้วต่างหาก ‘เจ้าช่างคาดการณ์ทุกอย่างได้แม่นยำนักเฉินเซียน ครั้งนี้อยู่ที่เจ้าจะจัดการแล้ว’ ลู่ฉางเอินยกจอกสุราขึ้นดื่ม ก่อนจะยิ้มมุมปากด้วยความพึงใจ กับการแสดงละคร ที่ดูจะจริงจังของสี่นายกองกับรองแม่ทัพ ซึ่งกำลังพากันแข่งโอดครวญ เรื่องของกุนซือ

          ‘ให้ห้าอีแปะ แต่ทำงานประหนึ่งได้พันตำลัง หึ ๆ’ ลู่ฉางอันกลั้นหัวเราะ จนไหล่หนาไหวสะท้าน เมื่อเห็นท่าทาง จวนเจียนจะขาดใจของคนทั้งห้า

จวนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เมื่อคิดว่าการถกเถียงกัน สมควรยุติได้แล้ว ทั้งห้าคนก็เงียบเสียงลงเสียดื้อ ๆ ก่อนจะพากันยกสุราขึ้นดื่มต่อ เหมือนเมื่อครู่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรออกไป

          “พรุ่งนี้...ข้าจะให้คนไปตามน้องสามเองนะขอรับท่านพ่อ”

ลู่ฉงเอ่ยขึ้น เขาคิดถึงหลานสาวเป็นที่สุด จึงรีบอาสาไปตามตัวน้องชาย เพื่อมาหารือ เรื่องการเดินทางไปยังชายแดนทิศเหนือ ท่านแม่ทัพลู่ชำเลืองมองบุตรชาย ด้วยสายตามิพอใจ ยิ่งดวงตาเป็นประกาย และรอยยิ้มอย่างมีความหวังของลู่ฉง เขารู้ดีถึงเป้าหมายของบุตรชาย ‘ฝันไปเถอะ’

          “ไม่ต้อง! พวกเจ้าทุกคน เตรียมการเรื่องศึกกับเหลียวไปเถอะ ข้าจะไปคุยกับเขาเอง อีกอย่าง...ข้าคิดถึงเจ้าเด็กอ้วนนั้นด้วย ดีซะอีก...พ่อนางมิอยู่ ข้าจะได้ขโมยนางมาอยู่ด้วย”

จบคำพูดของผู้เป็นพ่อ ลู่ฉงมีสีหน้าเหมือนคนกำลังจะตกลงสู่ก้นเหวก็มิปาน เขาตั้งใจว่าจะไปกอดหลานสาวตัวน้อยให้หายคิดถึง ไยตาเฒ่าผู้ร้ายกาจ จึงใช้อำนาจในทางที่มิชอบเช่นนี้ จงใจกลั่นแกล้งมิให้พบหน้าหลานสาว

          “ท่านพ่อน่าจะตื่นจากความฝันได้แล้วนะขอรับ หลันเอ๋อร์เชื่อฟังน้องสามจะตายไป ต่อให้สิบท่านพ่อ ก็มิอาจเอาตัวนางมาได้หรอก”

เมื่อถูกผู้เป็นพ่อดับฝัน พอได้โอกาส ชายหนุ่มก็มิยอมปล่อยให้การเอาคืนหลุดลอยไปเช่นกัน

          แม่ทัพลู่มองลูกชายคนรองตาขวาง สรุปพวกมันเป็นลูกเขา หรือบิดาเขากันแน่ เป็นมาตั้งแต่บุตรชายคนโตลู่หยาง ที่ฝีปากจัดจ้าน สุดท้ายก็หนีเขาไปสอบจองหงวน จนได้เป็นผู้ตรวจการ อยู่หัวเมืองทิศเหนือ นานๆ ครั้งจะกลับเมืองหลวง บางครั้งก็ส่งหลานชายของเขา ลู่หยวนชีกับลู่หยางหลง มาเยี่ยมเยียนแทนอยู่บ่อยครั้ง

ส่วนลู่ฉง ติดตามเขาทำผลงาน จนเลื่อนขึ้นเป็นรองแม่ทัพ และยังไร้คู่ชีวิต หรือจะพูดกันตามตรง นั่นคือมิมีสตรีใดเอาไปทำสามีนั่นเอง ด้วยฝีปากที่เชือดเฉือน จนหญิงสาวหลายคนถอยห่าง บางคนถึงขั้นเลิกสนทนาไปเลยก็มี  

บุตรชายคนเล็กลู่เฉินเซียน แม้จะรับตำแหน่งกุนซือให้กองทัพ แต่มักออกเดินทางท่องเที่ยว ในยามชายแดนสงบ จนเมื่อเก้าปีก่อน เฉินเซียนกลับบ้าน มาพร้อมเด็กทารกเพศหญิงคนหนึ่ง 

พร้อมประกาศว่านางคือลูกสาวแท้ๆ ที่เกิดกับสตรีต่างแคว้น คนนอกไม่มีใครรู้ ว่ามารดาที่แท้จริงของลู่หลันฮวาคือผู้ใด มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ ว่ามารดาของนางคือใคร ทว่าก็ไม่มีผู้ใดคิดจะเอ่ยถึงหรือแม้แต่จะเอ่ยชื่อ