CHAPTER 7 หวังรวยทางลัด

        ไลอ้อนที่ได้ยินว่าแม่ของอัญญามาหาตัวเองก็ยอมให้เข้าพบ เพราะเขาได้ยินมาว่าช่วงนี้หญิงสาวกลับไปอยู่ที่บ้านเลยอาจจะมีปัญหาอะไรที่ไม่กล้าบอกเขาก็ได้

ภายในห้องทำงานที่เงียบเสียงของแม่อัญญาดังขึ้นอย่างแน่วแน่ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดเหมือนมีพายุรอวันปะทุ

“คุณทำลูกฉันท้องหน้าตาก็ดีพอได้ลูกฉันแล้วไม่รับผิดชอบ”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับชะงักดวงตาคมกริบฉายแววตกใจเพียงแวบเดียวก่อนจะถูกแทนที่ด้วยแววเย็นชาและขุ่นเคือง

“คุณว่าอะไรนะ?” น้ำเสียงเขาเรียบเย็นแต่ทุกถ้อยคำแฝงไปด้วยแรงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ภายใน

“ลูกฉันท้องกับคุณและคุณต้องรับผิดชอบมัน” แม่ของอัญญาย้ำอีกครั้ง โดยไม่มีทีท่าว่าจะถอยสิ่งที่ต้องการเลยก็คือเงิน

“รับผิดชอบงั้นเหรอ? ผู้หญิงบางคนก็ยังไม่เลิกใช้วิธีเก่าๆ แบบนี้สินะอยากรวยทางลัดก็แค่แกล้งท้องพอผูกมัดสำเร็จก็ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ไม่น่าขำ

แววตาของเขาแข็งกระด้างขึ้นทุกขณะหัวใจรู้สึกถูกหักหลังและถูกเล่นงานอย่างเจ็บแสบ แม้จะยังไม่มีหลักฐานใดพิสูจน์ แต่ความไม่ไว้ใจนั้นพุ่งทะยานจนยากจะควบคุม

“ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาเอาเปรียบง่ายๆ โดยเฉพาะผู้หญิงหน้าซื่อใจคดแบบนั้น” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำราวกับตัดสินอัญญาไปแล้วในใจ

        “ไม่รักไม่รับผิดชอบมันก็ให้เงินฉันมาก็พอ” วิภากลัวว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ยอมจ่ายเงินให้

        “แม่ลูกสันดานเหมือนกันไม่ผิด”

ไม่มีใครพูดอะไรต่อความเงียบที่เหลืออยู่หนักอึ้ง ราวกับทุกคำพูดได้ฝังลึกลงไปในหัวใจของทุกคนในห้องนั้น

เขานั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำในห้องทำงาน ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า บรรยากาศในห้องเงียบสงัด แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่แทบทำให้หายใจไม่ออก

“10 ล้านถ้าคุณคืนอัญญามาให้ผม”

“ผมจะไม่พูดซ้ำเอาเงินสิบล้านนี่ไป แล้วหายไปจากชีวิตของอัญญาให้เด็ดขาด” เสียงของเขาเย็นเยียบและกดต่ำ

มือใหญ่หยิบเช็คที่เตรียมไว้ล่วงหน้าโยนลงบนโต๊ะกระจกใสตรงหน้า เสียงกระดาษกระทบพื้นแก้วเบาๆ แต่กลับเหมือนเสียงระเบิดที่ดังกึกก้องในหัวของหญิงตรงหน้า

วิภายืนนิ่งใบหน้าเปลี่ยนสีไปในพริบตา เธออ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้ออกเสียงเขาก็พูดแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวน้ำแข็ง

“และอย่าคิดว่าผมแค่ขู่ ถ้าผมรู้ว่าคุณยังกล้าโผล่หน้าไปหาอัญญาอีกครั้ง ต่อให้คุณเป็นแม่ของเธอเองผมก็จะทำให้คุณหายไปจากโลกนี้ กลายเป็นศพอย่างที่คุณไม่ทันได้

ตั้งตัว”

“เข้าใจแล้ว” วิภารู้สึกกลัวไม่น้อย

แววตาของเขาไม่มีความลังเลไม่มีความเมตตามีเพียงความเด็ดขาดและความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากทุกคำพูด

“นี่ไม่ใช่การเจรจาแต่เป็นคำขาดและถ้าคุณฉลาดพอ ก็ควรจะรับมันไว้ แล้วหายไปซะ”

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่หนักอึ้งกับเช็คเงินสดสิบล้านที่วางอยู่บนโต๊ะ เป็นเหมือนเครื่องหมายของข้อตกลงอันโหดร้ายที่ไม่อาจปฏิเสธ

แม่ของอัญญาที่เห็นเงินสำคัญมาโดยตลอดจึงได้เลือกเงินมากกว่าลูกสาวในไส้ของตัวเอง ทั้งเธอยังไม่คิดจะมาให้ลูกเห็นหน้าตามที่ชายหนุ่มขอด้วยเธอรักความสบายมากกว่าและคิดว่าเงินนี้จะอยู่กับเธอไปทั้งชีวิต แต่เชื่อได้เลยว่าผลสุดท้ายเธอจะคิดผิด

“พรุ่งนี้ฉันจะให้มันกลับมาหาคุณ” วิภาหยิบเช็คและมองดูตัวเลข แววตาดีใจจนปิดไม่มิดรีบออกไปจากห้องทำงานของเขาทันที

“ท้องได้ยังไง!”

ไลอ้อนเครียดไม่น้อยอัญญารู้ข้อตกลงของเขาดี ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองตั้งท้องได้ ถ้าไม่คิดจะจับเขาจะคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้

ความรู้สึกหลากหลายตีกันไปหมดเขาไม่สามารถทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาได้ ถึงแม้จะไม่เต็มใจทำให้เกิดมาก็ตาม เขารวยล้นฟ้าแค่ลูกคนเดียวเขาเลี้ยงได้

.

อัญญามองแม่ที่กลับบ้านมาช่วงค่ำแถมเนื้อตัวยังมีสร้อยทองคำเต็มคอ จนเอแปลกใจว่าแม่ไปเอาเงินมาจากไหน

“มองอะไร”

“แม่เอาเงินที่ไหนไปซื้อทองใส่”

“กูมีเงินไง เมื่อไหร่มึงจะกลับไปอยู่กับผัวมึงสักที” วิภาไม่บอกว่าเขาเงินมาจากไหน

“หนูไม่กลับลูกคนเดียวหนูเลี้ยงได้”

“มึงอย่ามาทำเป็นเก่งลำพังมึงคนเดียวแทบจะไม่มีแดก” วิภาเกลียดพวกรักศักดิ์ศรีนิสัยเหมือนพ่อมันไม่มีผิด ไม่มีจะกินแต่ยังรักความถูกต้อง

“หนูไม่คุยกับแม่แล้ว”

“พรุ่งนี้ถ้ากูเจอหน้ามึงนะ กูจะลากไปส่งผัวมึงที่บ้านแทน”

อัญญาไม่รับปากตั้งแต่รู้ว่าท้องเธอยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับเขา และไม่กล้ากลับไปให้เขาเจอหน้าด้วยเพราะเธอผิดสัญญา

“อัญญา”

“พี่นัทกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นอกจากจะเป็นรุ่นพี่แล้วเขายังเป็นพี่ชายข้างบ้านของเธออีกด้วย

“บ้านพี่อยู่แถวนี้”

“ลืมคิดไปเลย” อัญญาฝืนยิ้มให้เขาเธอยืนรอพ่อค้าขายโรตี รู้สึกเครียดจนทานอะไรไม่ได้เพราะไม่รู้จะจัดการปัญหาชีวิตยังไง

“พี่ช่วยถือดีกว่า” นัทอาสาเพราะเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของอัญญา

‘ถ้าเธอให้มันอยู่ใกล้อีกนิดฉันจะจับมันไปเผานั่งยาง’

อัญญาอ่านข้อความที่ไลอ้อนส่งมาเธอมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใคร แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ เมื่อของที่สั่งได้พอดีจึงรีบจ่ายเงิน

“อัญญากลับแล้วนะคะ”

“เดี๋ยวสิ! อัญญา” นัทรีบเดินตามแต่ไม่ทันจะร้องเรียกกลับมีชายฉกรรจ์เดินมาขวางทางไว้ จนเขารู้สึกไม่ปลอดภัย

นัทไม่ทันตั้งตัวดีก็ถูกหมัดหนึ่งพุ่งเข้าซัดใบหน้าอย่างจัง เสียงกระแทกดังสนั่น

“อึก เฮ้ย อะไรของมึงวะ!” นัทเซถอยหลังเลือดเริ่มซึมมุมปาก แต่ยังไม่ทันได้ตั้งหลักร่างสูงใหญ่อีกคนก็พุ่งเข้าใส่อีกหมัด

ไลอ้อนไม่พูดพร่ำทำเพลงหมัดเขาเร็วหนักและเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดราวกับรอเวลานี้มานาน

“อย่าคิดว่าแค่ยิ้มให้นิดหน่อยจะเข้ามาวุ่นวายกับใครก็ได้”

“มึงพูดเรื่องอะไรของมึงวะ” นัทร้องขึ้นด้วยความไม่เข้าใจพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็โดนเตะเข้าไปที่สีข้างจนร่างทรุดฮวบ

“อย่าทำเป็นไม่รู้!” ไลอ้อนคำรามเสียงของเขาดังก้องในซอยที่มืดและเปลี่ยวไร้แสงสว่าง

“ไอ้เหี้ยมึงพูดอะไรวะ” นัทหอบหายใจแรงพยายามยันตัวขึ้นจากพื้นด้วยแรงที่เหลืออยู่

“อย่ายุ่งกับคนของกู” ไลอ้อนหยุดนิ่งไปครู่เดียว แต่แววตากลับเดือดกว่าเดิม

“คนของมึง?” อะไรของมันเขาจะไปยุ่งอะไรกับใคร

“เธอเป็นของฉัน และคนอื่นไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นโดยเฉพาะคนอย่างมึง” เขากัดฟันแน่นแต่ละคำของเขาหนักและเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

หมัดสุดท้ายฟาดลงอย่างรุนแรงจนนัทล้มลงไปนอนกับพื้นเห็นดาวกระจายน้ำลายปนเลือดไหลออกจากมุมปากอย่างช้าๆ

ทำให้นัทสลบคาที่ไลอ้อนมองด้วยความสมเพช มันชอบอัญญาทำไมเขาจะไม่รู้ ครั้งนี้แค่สั่งสอนแต่ครั้งหน้าเขาจะเอาจริง

สมชายกับเคนมองหน้ากันที่แรกพวกเขาจะเป็นคนจัดการเอง แต่เจ้านายกลับไม่ยอมรีบลงจากรถมาและตามกระทืบเด็กไม่มีทางสู้ผู้ใหญ่รังแกเด็ก

“แล้วทำไงต่อครับ” สมชายถามเพราะสงสารเด็กหนุ่มไม่น้อย

“มึงจะโทรจองวัดหรือเรียกรถพยาบาลก็แล้วแต่มึง!” มันโง่จริงๆ พวกนี้ทำอะไรขัดหูขัดตาเขาขึ้นรถมาได้จึงกลับบ้านทันที รอเวลาที่อัญญาจะซมซานกลับมาหาเขาด้วยตัวเอง