CHAPTER 6 พลาดจนได้

ช่วงหลายวันมานี้อัญญารู้สึกแปลกกว่าปกติบางวันตื่นมาแล้วเวียนหัวบางมื้ออยู่ดีๆ ก็รู้สึกคลื่นไส้แม้จะยังไม่ได้กินอะไรเลย ความเหนื่อยล้าที่เคยคิดว่าเกิดจากการพักผ่อนไม่พอกลับไม่หายไปเสียทีทั้งที่เธอก็พยายามดูแลตัวเองอย่างดี

จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่เธอยืนอยู่หน้ากระจก เตรียมจะออกไปซื้อของในตลาด

ภาพสะท้อนของตัวเองในเงากระจกกลับเบลออย่างกะทันหันแล้วทุกอย่างก็มืดลงเพียงชั่วพริบตา

เธอหน้ามืดและนั่นก็เป็นจุดที่ทำให้เธอตัดสินใจเดินเข้าไปโรงพยาบาลในวันถัดมา

“น่าจะเป็นแค่โลหิตจางหรือไม่ก็พักผ่อนไม่พอ” เธอบอกตัวเองเบาๆ ขณะนั่งรอผลตรวจแต่ในใจกลับไม่สงบเอาเสียเลย

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความกังวลเริ่มเกาะกินทุกความคิดจนกระทั่งคุณหมอเดินกลับเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ และรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างคนกำลังจะบอกข่าวบางอย่าง

“คุณอริญดา คนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณหกสัปดาห์แล้วนะคะหมอยินดีด้วย”

เธอชะงักเหมือนสมองดับวูบไปเพียงเสี้ยววินาทีเสียงในห้องเหมือนเงียบลง เธอไม่ได้ยินเสียงผู้คนด้านนอกที่เคยได้ยินลอดมา

“อะไรนะคะ?” เธอถามซ้ำแทบไม่มั่นใจว่าได้ยินถูกหรือเปล่า

“คนไข้กำลังจะเป็นคุณแม่ค่ะ”

เธอนั่งนิ่งน้ำเสียงของหมอยังคงอธิบายอะไรบางอย่างอยู่ แต่เธอฟังไม่เข้าใจเลยสักคำหัวใจเต้นแรงปนวุ่นวายทั้งตกใจทั้งสับสนภาพทุกอย่างหมุนวนในหัวเขาเคยสั่งไว้ว่า ห้ามท้องเด็ดขาด

แล้วตอนนี้เธอควรจะทำยังไง

มือเธอสั่นริมฝีปากเม้มแน่น รู้แค่ว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

   แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะบอกไลอ้อนว่าเธอท้องกับเขา ยิ่งถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ทำตามสัญญาคงได้มีปัญหาตามมาอย่างแน่นอนหรือไม่เธอก็อาจจะถูกชายหนุ่มเฉดหัวทิ้งก็เป็นได้ถ้ารู้ว่าเธอท้องทั้งที่เขาไม่ได้อยากจะมีลูก

.

“ไปไหนครับ” เคนถามเจ้านายช่วงนี้พวกเขาติดประชุมเพราะสินค้าบางตัวมีปัญหา และถูกหาว่าพวกเขาผลิตของไม่ได้มาตรฐาน

“กลับเพ้นท์เฮาส์”

“วันนี้คุณอัญญากลับไปบ้านครับ” เขาได้รับสายงานว่าอัญญากลับบ้านตั้งแต่เมื่อช่วงบ่ายแล้ว หลังจากที่กลับจากโรงพยาบาล

“กลับบ้าน?” ไม่เห็นโทรบอกเขาสักคำ แทนที่จะบอกเขาแต่กลับบอกลูกน้องเขาแทนมันน่านักที่ทำเหมือนไม่เห็นหัวเขา

“คุณอัญญาป่วยครับเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล”

“แล้วนายไม่รีบบอกฉัน!”

“ขอโทษครับผมคิดว่า...”

“อย่าคิดแทนฉัน” เขาหงุดหงิดและสั่งให้ลูกน้องพากลับบ้านแทน เมื่อทนความคิดถึงไม่ไหวจึงต่อสายหาอัญญาทันทีไม่นานปลายสายกดรับสาย

“คุณไลอ้อนมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

“ฉันต้องมีอะไรด้วยเหรอถึงโทรหาเมีย...ผู้หญิงของตัวเองไม่ได้” เขารีบเปลี่ยนสรรพนามเรียก และกดเปิดกล้องรอสักพักใหญ่อัญญาไม่ยอมกดเปิดกล้อง

“อัญญาเปิดกล้องเดี๋ยวนี่!”

“อัญญายังไม่ว่างค่ะ” ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวเสียด้วยเพราะกำลังคุยธุระกับหนุ่มรุ่นพี่อยู่หน้าบ้าน

“เปิด! อย่าทำตัวเหมือนตัวเองกำลังคบชู้นอกใจผัว” เขาเริ่มหัวเสียที่อัญญาทำตัวแปลกไป เมื่อหญิงสาวเปิดกล้องเขาเห็นเหมือนว่าอัญญาไม่ได้อยู่คนเดียว และกล้องตัดไปพอเขากดโทรอีกรอบกลับโทรไม่ติด

“ไอ้สมชาย! สมชาย” เขาตะโกนเรียกลูกน้องอย่างขาดสติ ออกมาจากบ้านทั้งที่ตัวเองใส่ชุดนอน สั่งให้ลูกน้องเอารถออกมุ่งหน้าไปบ้านของอัญญาทันที

อัญญาจ้องโทรศัพท์ของตัวเองที่แบตหมดพอดี มัวแต่คุยกับรุ่นพี่เลยลืมชาร์จแบตไว้พอแยกจากกัน เธอเข้านอนทันทีคืนนี้แม่ออกไปบ่อนทำให้เธอนอนตามลำพัง

แกร็ก

เสียงคนพยายามไขประตูทำให้อัญญาลืมตาขึ้นมา เธอเริ่มกลัวว่าจะเป็นขโมย จึงมองหาอุปกรณ์ที่พอจะช่วยเธอได้ เธอหยิบไม้เบสบอลและย่องออกไปจากห้องนอน

ไลอ้อนพังประตูเข้ามาในบ้านของอัญญาได้อย่างง่ายดาย เขาคลำหาสวิตช์ไฟแต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนเพราะเขาไม่เคยเข้ามา

ปึก

“โอ๊ยยยย” ไฟทั้งบ้านสว่างขึ้นพร้อมกับร่างหนาคว่ำหน้านอนหมดสติที่พื้นหมดคราบมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ลูกน้องที่ได้ยินเสียงร้องของเจ้านายจึงวิ่งเข้ามาดู

“คุณไลอ้อน! อัญญาไม่ได้ตั้งใจนะคะคิดว่าเป็นขโมย” อัญญารีบเข้าไปดูอาการของเขาทันที สมชายและเคนรีบแบกเจ้านายขึ้นรถไปส่งที่โรงพยาบาลทันที โดยหญิงสาวไม่ได้ตามมาด้วย กลัวว่าเขาจะโกรธ

เธอหลบอยู่ในบ้านอย่างเงียบๆ ไม่ออกไปไหนไม่พูดถึงสาเหตุของการกลับมา บอกแม่เพียงว่าอยากพักอยากอยู่เงียบๆ สักพัก

แม่ไม่ได้ซักอะไรในวันแรก แต่สายตาของท่านกลับจับจ้องเธอมากกว่าปกติสังเกตทุกกิริยา ทุกอาการโดยเฉพาะตอนเช้าที่เธอวิ่งเข้าห้องน้ำหน้าซีดอาเจียนบ่อยครั้ง

“อีอัญญามึงท้องเหรอ อีลูกไม่รักดีมึงบอกว่าท้องกับใคร กับไอ้ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม” บอกว่าแค่เจ้านายแต่เล่นไปเอากันจนท้อง

“ไม่หนูไม่ได้ท้อง”

“มึงอย่ามาโกหกกู มึงโง่ปล่อยตัวเองท้องเพื่อจะจับเขาใช่ไหม?” วิภากลัวว่าเงินที่ได้รับทุกเดือนจะหายไปกับตา อาการแบบนี้เคยเป็นมาก่อน

“มึงตอบกูมามึงท้องกับมันใช่ไหม!”

“ฮึก แม่หนูเจ็บอย่าตีหนู” เธอห่วงลูกในท้องที่สุดกลัวว่าเขาจะได้รับอันตราย

“มึงตอบกูมาสิว่ามึงท้อง!”

“ฮึก หนูท้อง” เธอไม่ยอมบอกว่าท้องกับใคร

แต่วิภารู้มั่นใจว่าต้องเป็นผู้ชายหน้าฝรั่งคนนั้นที่ลูกสาวบอกว่าเป็นเจ้านาย วิภาจึงคิดจะไปรีดไถเอาเงินจาก

อีกฝ่ายเพิ่มเพราะคิดว่ายังไงทางนั้นก็ต้องยอมจ่ายให้เธอมากกว่าลูกสาวที่ให้เงินเธอใช้แค่เดือนละไม่กี่หมื่นอย่างแน่นอน

ไลอ้อนกลับมาบ้านในช่วงเกือบเช้าดีที่สมองเขาไม่ได้รับความกระทบกระเทือน แต่ยังมีมึนหัวเล็กน้อย จะไปจับนางบำเรอเล่นชู้ แต่กลับถูกตีหัวจนสลบคาที่รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

หลายวันที่อัญญาหลบหน้าเขาไม่ยอมกลับมาเพ้นท์เฮาส์ หรือมีบางอย่างปิดบังเขาไว้ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เขาจึงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้าประชุม เลิกงานค่อยกลับไปรับอัญญากลับเพ้นท์เฮาส์

“คุณนุกูลติดต่อมาครับบอกอยากนัดทานข้าวกับบอส”

“ปฏิเสธไปฉันไม่ว่าง”

“แต่คุณนุกูลบอกจะแนะนำให้รู้จักกับลูกสาว...”

“ไอ้เคน มึงกลายเป็นคนจัดหาคู่แล้วเหรอ”

“ผมจะปฏิเสธไปเดี๋ยวนี้ครับ”

เขาก้มหน้าก้มเซ็นเอกสาร โดยไม่ลืมส่งข้อความหาอัญญาบอกว่าเย็นนี่จะไปรับกลับบ้าน แต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา

“มีชู้จริงๆ เหรอวะ” เขาหงุดหงิดหญิงสาวไม่เคยทำตัวแบบนี้ หรือโกรธอะไรแทนที่จะบอกเขาจะได้ง้อถูก

“ท่านประธานคะมีผู้หญิงโวยวายที่โถงด้านล่างบอกจะเข้าพบคุณให้ได้ค่ะ บอกว่าเป็นแม่ของคุณอัญญา”

ไลอ้อนได้ยินชื่อนี่เขาถึงกับชะงักและพยักหน้าให้ลูกน้องพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาพบเขาที่ห้องทำงาน