ตอนที่ 15 ปิดบัง

ตอนที่ 15 ปิดบัง

“โอ๊ย หัวจะปวด” ตังเมโอดครวญเสียงดังหลังจากที่อาจารย์และเพื่อนๆออกไปจากห้องเมื่อวิชาสุดท้ายของวันนี้จบลง ก่อนจะเท้าคางนั่งมองเพื่อนสนิทที่ฟุบอยู่กับโต๊ะตาปริบๆ

“กอบัว”

“....”

“ตังเมแกว่ากอบัวมันไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา หลับทั้งคาบเช้า คาบบ่ายเลย”

“นั่นดิพราว น่าสงสัยมากทั้งที่มันตั้งใจเรียนที่สุดในห้อง” ตังเมเปรยขึ้นพร้อมกับเขย่าไหล่เล็ก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนอนนิ่งเหมือนเดิม

“กอบัว” พราวฟ้ายื่นมือไปสะกิดแผ่นหลังของเพื่อนที่ฟุบหลับอยู่

“อื้อ” รมย์รวินท์ที่ฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเข้ากับสายตาของสองสาวจ้องเขม็ง “ว่าไง”

“เลิกคลาสแล้วจ้า”

“อ้าวเหรอ”

“ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา”

“เอ่อ...” รมย์รวินท์อึกอักเล็กน้อยจะให้บอกสาเหตุจริงๆก็กลัวเพื่อนจะตกใจเสียก่อน

“ดูซีรี่ย์สินะ”

“อือ” ฉันรีบพยักหน้ารับคำของพราวฟ้าแล้วยิ้มแหยๆให้ ก่อนจะรีบเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อหลบสายตาที่จ้องจับผิด

“ปกติแกไม่เคยดูซีรี่ย์จนเป็นแบบนี้นะ”

“มันก็ต้องมีบ้างไหมล่ะตังเม ไปๆ เดี๋ยวพี่รปภ.จะปิดตึกเสียก่อน”

“อือๆ”

ทั้งสามคนเดินมารอลิฟต์ ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกกว้าง แต่คนที่อยู่ด้านในทำให้เธอที่กำลังจะเดินเข้าลิฟต์ชะงักเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมพอดีก่อนจะเบือนหน้าหนีแกล้งมองไปทางอื่น

“พวกพี่ไปก่อนเลยจ้า” พราวฟ้าเอ่ยบอกเสียงใส

“มาเถอะหนูพราวลิฟต์ยังว่าง” ธนัทกวักมือเรียกว่าที่คู่หมั้นก่อนจะเอ่ยบอกรุ่นน้องร่วมคณะอีกสองคนอย่างสนิทสนมเพราะเจอหน้ากันและไปดื่มกันด้วยบ่อยๆ “กอบัวกับตังเมด้วย มาเร็วๆ”

“พราวแกไปเลย” ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับพยักพเยิดหน้าให้อีกฝ่ายเข้าไปในลิฟต์

“ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”

รมย์รวินท์ก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์ตามแรงดึงของเพื่อนสนิท อย่างไม่ทันตั้งตัวจนเซถลาเกือบชนกับร่างสูงและยังเป็นคนเดียวกับเมื่อคืนที่พึ่งผ่านสงครามกลางเตียงมาด้วยกันสดๆร้อนๆอีก

“เอ่อ ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” กรภัคยิ้มน้อยๆก่อนจะตีหน้านิ่งเฉยราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ยืนเกร็งจังเลยนะครับน้องกอบัว” ชวกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆเอ่ยทัก จนทุกสายตามองมาที่เธออีกครั้ง

“ค่ะ เกร็งนิดหน่อยค่ะ” เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเพราะเผลอคิดเรื่องเมื่อคืนจนแก้มใสเริ่มเห่อแดงมากขึ้น

“ไอ้เกมส์ มึงก็อย่างยืนหน้านิ่งแบบนั้นสิ น้องเขาก็เกร็งกันพอดี” อรปรียาเอ่ยเย้าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมกับกระแทกแผ่นหลังกำยำจนอีกฝ่ายเซไปด้านหน้าเล็กน้อย

“อุ๊ย”

“พี่ขอโทษนะ เจ็บตรงไหนไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับโอบเอวประคองไว้ตามสัญชาตญาณ

“ไม่ค่ะ”

“ชะเอมมึงเล่นอะไรเนี่ย เห็นไหมโดนน้องเขาเลย” กรภัคหันไปทำตาดุใส่อรปรียาที่กระแทกไหล่จนเขาชนเข้ากับร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าพอดี

“เอ่อ พี่ขอโทษนะกอบัว” ท้ายประโยคอรปรียาพูดกับรมย์รวินท์ที่หันหลังมามองพอดี แต่ถ้าเธอมองไม่ผิด สองคนนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ หูแดงแก้มแดงทั้งคู่แบบนี้ แบบนี้มันต้องสืบ!!

ฟู่ว!

รมย์รวินท์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นที่หนึ่งโดยที่เธอไม่หมดลมตายคาลิฟต์เสียก่อน

“เป็นอะไรกอบัว”

“เปล่าๆ กลับคอนโดกันเถอะ”

“เดี๋ยว!”

“ว่าไงตังเม” ฉันหันมองเมื่อถูกอีกฝ่ายรั้งแขนเอาไว้

“นั่นดิ มีอะไรหรือเปล่า” พราวฟ้าเอ่ยถามซ้ำเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเอาแต่ยืนยิ้มอมพะนำไม่ยอมพูด

“วันนี้วันศุกร์เราไปผ่อนคลายกันสักหน่อยไหม”

“คิดว่ามีอะไรด่วน”

“เออน่า ไปไหม”

“ขอพี่ธันย์ก่อน”

“โอ๊ย พี่ธันย์แกให้ไปอยู่แล้วแหละพราวเพราะไปผับพี่พายุรับรองปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ แถมนักร้องหล่อดีด้วย”

“สรุปไปส่องนักร้อง” พราวฟ้ากอดอกพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม

“ก็มีส่วน ไปนะพราว นะๆ” ตังเมอ้อมแอ้มตอบเสียงเบาก่อนจะเขย่าแขนเรียวจนอีกฝ่ายพยักหน้ารับจึงหันมาทางรมย์รวินท์ “ไปนะกอบัว”

“ถ้าไม่ไปล่ะ”

“จะตื้อจนกว่าจะยอมไป”

“เออ ไปก็ไป”

“ดีล เจอกันตอนสองทุ่มครึ่ง ห้ามเลท ห้ามสาย มาช้าจ่าย”

@ผับ Mon Coeur

เวลา 21.00 น.

“มาช้าว่ะแก”

“เออ โทษที รีบสุดแล้วเนี่ย” รมย์รวินท์ในชุดเดรสเกาะอกสีชมพูสะพายกระเป๋าแบรนด์ดังเดินเข้ามาหาเพื่อนสนิทที่เคาน์เตอร์บาร์ด้วยความเร่งรีบ

“หืม ตามหากระเป๋าใบที่อยากได้เจอแล้วเหรอ” ตังเมเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนสนิทสะพายกระเป๋าใบใหม่เข้ามา

“อือ พึ่งได้มา”

“สวย เลิศ เหมาะกับแกที่สุด” ตังเมยิ้มกว้างพร้อมกับจับร่างเล็กหมุนไปมาอย่างชื่นชม

“พอ! เลิกอวย แล้วทำไมไม่ไปนั่งที่โต๊ะล่ะ”

“ไม่มีว่างเลย ลืมจอง”

“แหม่ แล้วชวนซะดิบดี เอาไงล่ะทีนี้ เปลี่ยนร้านไหม”

“ไม่เอา ตั้งใจมาส่องนักร้องเลยนะเว้ย” ตังเมจับแขนเรียวไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเดินออกจริงๆตามที่พูด “งั้นไปเต้นกลางฟอร์กัน เหนื่อยแล้วค่อยกลับเลยโอเค๊”

“โอเค แล้วพราวล่ะ”

“ขึ้นไปหาพี่ธันย์ บนนู้น” ตังเมบุ้ยปากไปทางชั้นสองซึ่งเป็นโซนวีไอพี สำหรับสมาชิกที่มีเมมเบอร์ที่นี่เท่านั้น

“พี่ธันย์มาเหรอ” รมย์รวินท์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนหันมองไปรอบๆร้าน ถ้าเพื่อนเขามาหวังว่าเขาจะไม่มานะ

“งั้นมั้ง  กอบัวไปเต้นกันเหอะเพลงกำลังสนุกเลย”

“เดี๋ยวก่อน”

“ทำไมอ่า” ตังเมหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“พี่คะ เหล้าเพรียวที่แรงที่สุดและอร่อยที่สุดสามช็อตค่ะ”

“กอบัว แกจะล้มก่อนไหม”

“จะให้ไปเมาดิบหน้าเวทีหรือไงเล่า”

“เออๆ โอเคสามช็อตพอนะ”

“อือๆ”

เมื่อบาร์เทนเดอร์วางแก้วช็อตสีใสสามแก้วตรงหน้า เธอก็รีบยกกระดกดื่มทีเดียวจนหมดทั้งสามแก้วก่อนจะสะบัดหน้าไปมาเมื่อความร้อนแรงของเหล้าทำให้มึนหัว พร้อมกับวางเงินค่าเครื่องดื่มไว้ให้

“กะเอาเมาเลยมั้ง”

“ก็มาผ่อนคลายไม่ใช่หรือไง ไปค่ะ พร้อมแล้ว”

แสงไฟสลัว พร้อมกับแสงเลเซอร์สาดส่องไปทั่วห้องมืดที่มีเหล่านักเต้นต่างออกลวดลายไปพร้อมเพลงมันส์ๆ แม้แต่ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีชมพูก็กำลังโยกเอวเต้นไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานด้วยท่วงท่าสุดเซ็กซี่จนพวกผู้ชายรอบข้างมองกันตาเป็นมัน

“มึงมองอะไรไอ้เกมส์”

“กูก็มองไปเรื่อย”

“เผื่อเจอเหยื่อถูกใจว่างั้น”

“อือ” ผมตอบรับในลำคอก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ แม้ในใจตอนนี้อยากจะไปลากเด็กดื้อกลับห้อง โทรไปบอกจะนอนแต่มาโผล่ที่ผับ มันใช่ไหมวะ!

“อ้าวหนูพราว ไม่ไปเต้นกับเพื่อนเหรอ” ชวกรเอ่ยถามเพราะก่อนเดินขึ้นมาเขาเห็นเพื่อนสนิทเธอทั้งสองคนกำลังเต้นอยู่กลางฟอร์อย่างสนุกสนาน

“อยากไปค่ะ แต่พี่ธันย์ไม่ให้ไป”

“ก็หนูมีว่าที่คู่หมั้นแล้วจะไปเต้นแบบนั้นได้ไง พี่หวง”

“ไม่เห็นเกี่ยว” พราวฟ้าตอบเสียงสะบัดด้วยความขัดใจ

“ทำไมจะไม่เกี่ยวก็กอบัวกับตังเมยังไม่มีแฟน...”

แค่ก แค่กๆ

“เป็นอะไรไอ้เกมส์” ธนัทเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองเพื่อนสนิทตาเขม็งที่กำลังไอจนหน้าแดง

“สำลักเหล้า แล้วมึงจะสนใจกูทำไมเนี่ย”

“พิรุธเยอะนะมึง”

“ก็ปกติไหมล่ะ”

“เออ ก็ไม่ได้ว่าอะไร”

“มุก ไปเต้นกับน้องกันไหม”

“หยุดเลยชะเอม”

“โถ่ พายุ แฟนก็อยากยืดเส้นยืดสายบ้างไหมล่ะ” อรปรียาบ่นเสียงกระเง้ากระงอดคนกำลังจะเกิด กะว่าจะไปทวงบัลลังก์ขาแดนซ์สักหน่อยโดนคนรักคุมกำเนิดเสียงั้น

“แฟนหวง” พายุลูบผมคนรักอย่างอ่อนโยนจนคนเอาแต่ใจยิ้มแฉ่งกอดซบอกกำยำอย่างอ้อนๆ

“คนมีแฟนแล้วก็หยุดค่ะชะเอม ได้ออกมาร้านเหล้าก็บุญหัวแล้ว” มุกตาภาเปรยขึ้นพร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองไปทางอื่นเมื่อ

เตวิชญ์หันมอง “แต่จะว่าไปตังเมแม่งคนมาจีบเยอะเลยว่ะ” มุกตาภาพูดขึ้นแต่สายตากลับจ้องมาทางเพื่อนสนิทอย่างกรภัคแต่อีกฝ่ายก็นั่งกินเหล้าหน้าตาเฉย ไม่มีท่าทีร้อนรน แสดงว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้ารู้สึกก็คงเก็บอาการเก่งเกินมนุษย์แล้ว

งั้นต้องอีกคน!

“น้องกอบัวก็ใช่ย่อยนะ ทั้งสวย ทั้งน่ารัก ไอ้พวกนั้นมองกันตาพราวเลย เฮ้ย นั่นใช่ไอ้พฤกษ์ป่ะ ที่ไปขอเบอร์น้อง” อรปรียาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อชะเง้อคอไปมองตามที่มุกตาภาพูด เพราะเห็นว่าอีกคนก็เสน่ห์แรงไม่ต่างกัน

และคราวนี้ได้ผล เมื่อกรภัคที่กำลังจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มถึงกับชะงักวางแก้วเหล้าแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“เป็นอะไรไอ้เกมส์ อยู่ดีๆก็ลุกขึ้น กูตกใจหมด”

“เปล่า แค่เมื่อยขา”

“เอ่อเหรอ”

“อือ” ทั้งสีหน้าและแววตาของอรปรียาและมุกตาภาทำให้ผมทำหน้าไม่ถูก “เดี๋ยวกูมานะ ไปห้องน้ำแป๊ป”

“น้องพราว กอบัวมีแฟนไหม” คล้อยหลังที่กรภัคเดินออกไปมุกตาภาจึงเอ่ยถามพราวฟ้าทันที

“ไม่มีนะคะ ตั้งแต่รู้จักกันมากอบัวไม่เคยมีแฟนเลย แม้แต่คนคุยก็ไม่มี”

“แต่คนมาจีบเยอะมากเลยนะ”

“ค่ะ แต่กอบัวก็ไม่เคยให้ช่องทางการติดต่อใครเลย หรือบางคนที่ทักมา กอบัวก็ไม่ตอบนะคะพี่มุก”

“ทำไมหรอ” อรปรียาถามด้วยความอยากรู้

“กอบัวเคยบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย”

“ไม่ชอบผู้ชาย!” คราวนี้ทั้งกลุ่มอุทานถามขึ้นมาพร้อมกัน

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” พราวฟ้าโบกมือปฏิเสธทันที “แค่ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้เฉยๆ”

“งั้นไอ้เกมส์คงหมดสิทธิ์แล้วล่ะ” มุกตาภาหันมากระซิบอรปรียาเสียงแผ่ว งานนี้จะมีคนแอบรักข้างเดียวหรือเปล่านะ

“พวกพี่ว่าอะไรนะคะ”

“เปล่าๆจ้า” มุกตาภาโบกมือปฏิเสธ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทรศัพท์ของพราวฟ้ามีสายเรียกเข้าพอดี

“จะกลับแล้วเหรอ”

”...”

“แป๊บนะ” พราวฟ้าเอ่ยบอกกับปลายสายก่อนจะหันมามองรุ่นพี่ร่วมคณะ “พราวขอชวนกอบัวกับตังเมขึ้นมานั่งที่นี่ด้วยได้ไหมคะ ยังไม่อยากให้สองคนนั้นกลับเลย”

“ได้สิ พามาเลย” ธนัทเอ่ยบอก เมื่อพราวฟ้าหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ เขาจึงหันกลับมาสนใจสองสาวอย่างมุกตาภาและอรปรียา “กูรู้นะว่าพวกมึงคิดอะไรอยู่”

“รู้ดี” อรปรียาเอ่ยบอกทันที

“ไม่ใช่แค่พวกมึงที่เห็น พวกกูก็เห็นครับเพื่อน” ชวกรเอ่ยถามอย่างรู้ทัน “และบอกไว้เลยว่าเป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้มีทางเป็นไปได้ก็เหอะ เพราะพวกมึงก็รู้นิสัยไอ้เกมส์ดี มันไม่อยากมีความรัก ตั้งแต่รู้จักกันมามันไม่เคยคบใครด้วยซ้ำ ฟันแล้วทิ้งอย่างเดียว”

“ใครจะไปรู้ มันอาจจะยังไม่เจอคนที่ใช่ก็ได้”

“คงยากนะมุก ดูนั่นสิ” เตวิชญ์ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยบอกก่อนจะพยักหน้าไปทางร่างสูงที่เดินกลับเข้ามาพร้อมคู่ขาในคืนนี้

“สวัสดีค่ะพี่ๆ” จีจี้ที่เกาะแขนกำยำแน่นเอ่ยทักตามมารยาท ก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆคนที่เธอตามจีบมานานหลายเดือน

“พี่เกมส์ขา คืนนี้...”

“พวกแกทางนี้” พราวฟ้าที่เห็นเพื่อนสนิทเดินขึ้นมาพอดีจึงเอ่ยทักอย่างลืมตัวจนถูกจีจี้ตวัดตามองแรงใส่

“สวัสดีค่ะพี่ๆ” รมย์รวินท์เอ่ยทักทายรุ่นพี่ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวที่ว่างข้างๆกันกับตังเมแล้วยังนั่งตรงข้ามกับกรภัคพอดี

“ดื่มเหล้าไหม” ชวกรเอ่ยถาม

“ของตังเมโซดา ส่วนกอบัว โซดาน้ำค่ะ”

“นี่ครับสาวๆ ได้แล้ว” ไม่นานชวกรที่รับเป็นมือชงเหล้าในคืนนี้ก็ยื่นแก้วให้กับคนมาใหม่

“ขอบคุณค่ะ” รมย์รวินท์ตอบรับก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

“หิวน้ำหรอ กอบัว”

“ค่ะพี่ชิน พึ่งเต้นมาเหนื่อยๆ”

“เดี๋ยวพี่ชงให้ใหม่”

“ขอบคุณนะคะ”

กรภัคชำเลืองมองรมย์รวินท์ที่หลบสายตาด้วยการกระดกเหล้าเข้าปากโดยไม่สนใจ

“พี่เกมส์ขา คืนนี้ไปส่งจีจี้ที่คอนโดหน่อยสิคะ” จีจี้ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอนตัวซบที่ไหล่กว้าง กอดแขนไม่ปล่อยจนเจ้าอวบทั้งสองลูกถูไถแขนกำยำของกรภัคเต็มๆ “นะๆพี่เกมส์”

“พี่ไม่ว่างหรอกจีจี้”

“เมื่อไหร่พี่จะใจอ่อนให้จีจี้บ้างคะ”

“พี่เคยพูดไปแล้วนะจีจี้” กรภัคตอบกลับเสียงแข็ง

“แต่...”

“มาชนแก้วกันหน่อยดีกว่า” ธนัทเอ่ยแทรกคนทั้งคู่เมื่อเริ่มเห็นสีหน้าหงุดหงิดและอึดอัดของกรภัค ซึ่งเขายังไม่อยากให้บรรยากาศสนุกๆพังพินาศจึงพาพูดเปลี่ยนเรื่อง

เคร้งงง

“อ้าววว ชน!!”

เสียงแก้วกระทบกันแข่งกับเสียงเพลงจากดีเจชื่อดัง ผู้คนต่างโยกย้ายไปตามเสียงเพลงแม้แต่ตัวฉันเองที่เริ่มโยกตัวไปตามจังหวะ มือก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเสมือนน้ำเปล่า ยิ่งเห็นภาพสองคนใกล้ชิด กอดซบกันแล้วมันคันยิบๆในใจ ยิ่งกระดกเหล้าลงคออย่างไม่กลัวเมา

“ไปเต้นต่อไหมกอบัว ก่อนเดินขึ้นมาไม่เห็นเพลงจะมันแบบนี้เลย” ตังเมกระซิบถามข้างหูพร้อมกับโยกกายไปมาตามจังหวะเพลง

“นั่นดิ พอนั่งปุ๊บเพลงมันปั๊บ”

“พี่เปลี่ยนดีเจดีไหม คอมเพลนจากลูกค้าไม่ดีเลย”

“พี่พายุ พวกหนูพูดเล่นค่ะ”

“พายุอย่าแกล้งน้องสิ”

“หึๆ” พายุยกยิ้มมุมปาก แววตาเรียบว่างเปล่าจนเสียวสันหลัง ก่อนจะหันมองรุ่นน้องแล้วพูดเสียงราบเรียบ “พี่ล้อเล่นครับ”