ตอนที่ 4

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยอมให้ทั้งคู่ไม่จดทะเบียนกัน แต่ไม่มีใครยอมให้บ่าวสาวแยกห้องนอนกันในคืนเข้าหอคืนแรก

ค่ำคืนนี้ ไข่มุกจึงต้องย้ายที่นอนจากบ้านตัวเองมานอนบ้านเจ้าบ่าว ในห้องหอที่ไร้เงาเจ้าบ่าว เพราะเขายังนั่งดื่มกับเพื่อนที่โต๊ะหน้าบ้านของเขา

ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอถูกขนมาไว้ในห้องนี้บางส่วนแล้ว รวมถึงพี่เน่า...ตุ๊กตาปลาโลมาสีชมพูขนาดสองฟุตของเธอด้วย

เสียงเอะอะและเสียงโห่ร้องที่ดังมาจากหน้าบ้าน ทำให้ไข่มุกอุ้มพี่เน่าไปแอบส่องดูที่หน้าต่าง หญิงสาวแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อย เมื่อมองลงไป เธอเห็นเจ้าบ่าวของเธอเดินเซอย่างคนเมา เขากำลังจะเข้ามาในบ้าน

“สุขสันต์คืนเข้าหอนะไอ้กร”

“ไม่สว่างไม่เลิกเอา เอ๊ย ! ไม่เลิกรานะโว้ย ! ฮิ้ววว”

เสียงเพื่อน ๆ ของเขาโห่แซวไล่หลังมาอย่างสนุกสนาน แต่ไข่มุกไม่ได้ยินเสียงเจ้าบ่าวของเธอพูดอะไรสักคำ

ไข่มุกปิดผ้าม่านไว้ตามเดิม เธอหันไปมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

อีกสิบนาทีก็จะห้าทุ่มแล้ว...

เจ้าบ่าวของเธอต่อรองกับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายว่า เขายอมเข้าหอกับเธอ ยอมให้เธอมานอนในห้องหอด้วย แต่เขาขอดื่มฉลองงานวิวาห์กับเพื่อน ๆ จนถึงห้าทุ่ม แล้วถึงจะขึ้นห้องมาเข้าหอกับเธอ ซึ่งเขาก็ทำตามที่พูดไว้จริง ๆ

เมื่อเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ไข่มุกวางพี่เน่าไว้บนเตียง แล้วจึงเดินไปเปิดประตู

“ช้า ! ไม่ได้เรื่อง !” เจ้าบ่าวของเธอตวาดเสียงดัง เขาเดินชนเธอเข้ามาในห้อง โดยที่ไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่เธอเกือบล้มเพราะเขา

ไข่มุกปิดประตู หันมองคนที่เข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นเหล้าคละคลุ้งด้วยความตื่นกลัว ไข่มุกไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เขา เธอจึงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม กระทั่งเจ้าบ่าวที่เมามายนั่งลงบนเตียง แล้วหันมามองเธอด้วยสายตาดุ ไข่มุกก็หันรีหันขวางไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปยืนอยู่มุมไหนของห้องดี

“ยืนทำซากอะไรอยู่ตรงนั้น มานี่ !”

เสียงตวาดเรียกดุ ๆ ของเขาทำให้ไข่มุกหน้าเสีย หญิงสาวเดินช้า ๆ ไปหยุดยืนห่างจากเขาพอสมควร

ภากรกวาดตามองเจ้าสาวที่เขาไม่ได้เลือกตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอสวมชุดนอนแขนสั้นแบบกระโปรงผ้ายืดยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ชุดสีชมพู มีลายการ์ตูนตัวใหญ่อยู่ด้านหน้า มันดูเด็ก ดูไร้เดียงสา ไม่เหมาะกับผู้หญิงมารยาอย่างเธอสักนิด เห็นแบบนี้แล้ว ขัดหูขัดตาชะมัด

“เข้ามาใกล้ ๆ” เขาสั่งพลางยื่นมือออกไปหา

ไข่มุกขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด แต่ก็ยังไกลเกินกว่าที่มือของเขาจะเอื้อมถึง คนสั่งจึงโมโห เพราะสั่งไม่ได้ดั่งใจ ยิ่งเห็นแววตาหวาดหวั่น ท่าทีหวาดกลัวของเธอ เขาก็ยิ่งโมโห ผู้หญิงที่กล้าวางยาจัดฉากนอนกับแฟนพี่สาวยังจะกลัวอะไรอีก

“มานี่ !” ภากรลุกไปจับข้อมือบาง แล้วดึงคนตัวเล็กมาปะทะอกกว้าง เรารวบกอดเธอเอาไว้แน่น จงใจทำให้เธอเจ็บ

“พี่กร !” ไข่มุกยืนตัวสั่นในอ้อมแขนของเจ้าบ่าว เธอเงยหน้ามองสบตาเขาด้วยความหวาดกลัว กลัวจนน้ำตาเอ่อรื้นเต็มหน่วยตา

ภากรรัดวงแขนแน่นขึ้น ตาคมดุมองคนตัวสั่นด้วยสายตาดูแคลน

“หน้าด้าน ไร้ยางอาย แย่งได้แม้กระทั่งคนที่กำลังจะแต่งงานกับพี่สาวของตัวเอง”

ไข่มุกก้มหน้ามองแค่อกกว้าง ก้อนสะอื้นจุกอยู่ตรงลำคอ เธอไม่กล้าพูด ไม่กล้าเถียง เขาเมา และกำลังโมโหร้าย เธอจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่ต่อปากต่อคำ เพราะคิดว่าหากพูดอะไรไปตอนนี้ เขาก็คงจะยิ่งโกรธเธอมากขึ้น

ภากรยิ้มร้าย เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน จับบ่าบอบบางสองข้างบีบแน่น จนไข่มุกต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บ

“อยากได้พี่เป็นผัวจนสั่นขนาดนั้นเลยเหรอ”

“พี่กร...มุกเจ็บนะคะ” ไข่มุกก้มหน้าบอก เสียงสั่นเจือสะอื้น น้ำตาไหลริน ทั้งเจ็บ ทั้งหวาดกลัวเขา

“เธอก็แค่เจ็บตัว แต่พี่เจ็บใจเพราะพลาดท่าให้เด็กแรดอย่างเธอจับทำผัวจนได้”

“พี่กรเมามากแล้ว นอนเถอะนะคะ” ไข่มุกพยายามเบี่ยงตัวหนีจากมือของเขา แต่พอเธอจะหนี เขาก็ยิ่งบีบหัวไหล่เธอไว้แน่น

“คืนเข้าหอ ใครเขานอนกัน เธอเองก็คงไม่อยากนอนหรอก คงอยากให้พี่เอามากกว่า ใช่มั้ย !”

ภากรยิ้มหยัน เขาผลักคนตัวเล็กลงบนเตียงที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นสีชมพูเพื่อคืนเข้าหอคืนนี้ แต่คนที่เขาอยากเข้าหอด้วยไม่ใช่เจ้าสาวคนนี้

ไข่มุกหวีดร้องด้วยความตกใจ กลัวว่าเขาจะทำให้เจ็บตัวอีก เธอจึงรีบคลานไปนั่งติดหัวเตียง กอดตัวเองไว้แน่น มองคนที่กดหัวเข่าลงบนเตียงแล้วขยับเข้ามาหาเธอด้วยความหวาดหวั่น

ภากรพาตัวเองไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเจ้าสาววัยสิบแปด เขาเหยียดริมฝีปากยิ้มร้าย ยื่นมือไปจับข้อเท้าเล็กแล้วกระชากแรงจนไข่มุกไถลตัวลงนอนหงาย ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมทาบทับ ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดบนตัวเธอ มือเรียวอย่างผู้ชายบีบแก้มนวลจนปากอิ่มเผยอ

ไข่มุกเบิกตากว้างด้วยความตกใจกลัว เธอจับข้อมือแกร่งไว้ด้วยมือสองข้าง พยายามออกแรงดึงออก เขาบีบแรงจนเธอเจ็บ น้ำตาเม็ดใสไหลริน แต่ไร้เสียงสะอื้นไห้ เพราะเธอกลั้นมันไว้อย่างสุดกำลัง เธอกลัวว่าเสียงสะอื้นและการร้องไห้จะทำให้เขายิ่งโมโหร้ายมากขึ้น