ตอนที่ 11 ไม่ใช่เด็กแล้ว

 

“เด็กๆ จ๊ะตื่นกันได้แล้วจ้ะลูก ถึงโรงแรมแล้ว” มารดาของผักบุ้งปลุกเด็กสาวทั้งสี่คนที่หลับไปพร้อมกันตั้งแต่ออกจากกรุงเทพได้ไม่นาน

 “โอ้โห...โรงแรมใหญ่มากเลยนะคะ คุณแม่สวยมากๆ ด้วยค่ะ” โอปอที่เปิดประตูลงมาก่อนชมโรงแรมที่พวกเธอมาพักนั้นบิดามารดาของผักบุ้งเป็นเจ้าของซึ่งมีห้องพักทั้งหมดเกือบจะสองร้อยห้องนักท่องเที่ยวก็มีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ

 “สวยกว่าที่ผักบุ้งให้ดูในรูปอีกนะคะ” บัวบงกชที่เดินตามลงมาคนที่สองมองไปรอบๆ และพูดขึ้น

 “ก็ผักบุ้งถ่ายรูปไม่เก่งนี่” 

 “เดี๋ยวไปรับกุญแจห้องที่ล็อบบี้นะ แม่จัดห้องพักห้องใหญ่ไว้ให้พวกเราแล้วพวกเราทั้งสี่คนห้องเดียว” 

 “จริงเหรอคะแม่” ผักบุ้งหันไปถามมารดาของตนเอง

 “ใช่จ้ะ แม่รู้ว่าถ้าให้นอนแยกห้องเดี๋ยวพวกหนูสี่คนก็มานอนรวมกันอยู่ดีก็แม่ก็เลยให้พักห้องใหญ่ไปเลยดีกว่า” 

 “ขอบคุณมากๆ นะคะแม่ พวกหนูจะทำตัวน่ารักๆ จะไม่ทำให้โรงแรมของคุณแม่ให้วุ่นวาย” 

 “ดีมากจ้ะ แม่ฝากดูแลกันเองด้วยนะจะไปเที่ยวที่ไหนก็เรียกคนขับรถของโรงแรมให้ไปส่ง ถ้าจะลงไปเล่นน้ำตรงชายหาดหน้าโรงแรมก็ให้บอกพนักงานหน้าล็อบบี้ไว้ด้วยเผื่อแม่จะตามหาไม่เจอ” 

 “ได้ค่ะแม่ แม่คะเย็นนี้มีตลาดโต้รุ่งพวกเราขอไปเดินหาอะไรกินที่นั่นได้ไหม” 

 “ได้สิแต่ให้รถของโรงแรมไปส่งนะ ผักบุ้งก็ดูแลเพื่อนด้วยเรามาที่นี่บ่อยกว่าใครทั้งหมด” 

 “รับทราบค่ะแม่” เด็กสาวทั้งสี่คนลากกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อมและรับกุญแจที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะขึ้นไปห้องพักซึ่งมารดาของผักบุ้งจัดเอาไว้ให้

 “โอ้โฮ..ห้องสวยมากๆ เลยผักบุ้ง ใยไหมขอนอนตรงกลางนะ” 

 “โอปอก็เหมือนกัน” 

 “ทำไมถึงแย่งกันนอนตรงกลางล่ะ แล้วใครจะนอนติดหน้าต่าง” 

 “บัวนอนติดหน้าต่างเองจะได้มองทะเลตอนกลางคืนด้วย” 

 “บัวใครเขามองทะเลตอนกลางคืนกัน” 

 “ทำไมเหรอใยไหม” 

 “ก็ทะเลตอนกลางคืนมันน่ากลัว” 

 “มันน่ากลัวจริงเหรอผักบุ้ง” บัวบงกชหันมาถามเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าลูกสาวของเจ้าของโรงแรม

 “ไม่น่ากลัวหรอกที่นี่คนค่อนข้างพลุกพล่านตอนกลางคืนเรามองออกไปกลางทะเลก็จะเห็นเรือประมงอยู่ไกลๆ ไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย” 

 “ใยไหมพูดซะบัวกลัวเลย บัวไม่เคยมาเที่ยวทะเลมาก่อนเลยนะ” 

 “จริงเหรอบัว” 

 “ก็จริงน่ะสิ” เด็กสาวพูดขณะกำลังเอาของออกจากกระเป๋าของตนเอง

 “ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กรุงเทพกับคุณเธียรบัวได้ไปเที่ยวไหนบ้างหรือเปล่า” 

 “คุณเธียรไม่ว่างพาบัวไปเที่ยวที่ไหนหรอกจะมีก็แค่ครั้งเดียวที่ไปส่งพี่ธัญญ่าที่อังกฤษแค่นั้นเอง” 

 “เอาอย่างนี้สิต่อไปทุกวันหยุดเรามาเที่ยวหัวหินกันดีไหม” ผักบุ้งเสนอ

 “จะบ้ารึไงผักบุ้งแค่มาครั้งนี้พวกเราก็เกรงใจแม่ผักบุ้งมากแล้ว” 

 “ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยปกติห้องใหญ่แบบนี้ไม่ค่อยมีใครจองหรอกและช่วงนี้มันเป็นช่วงโลซีซั่นด้วยนักท่องเที่ยวต่างชาติยังไม่ค่อยมากันเยอะเท่าไหร่” 

 “เอาไว้พวกเราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีดีกว่า ตอนนี้โอปออยากลงไปเล่นน้ำทะเลแล้วรีบเปลี่ยนชุดกันเถอะ” 

 สี่สาวเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแบบบิกินี่สีสันสดใสที่พวกเธอสั่งมาจากอินเตอร์เน็ตจากนั้นก็สวมเสื้อคลุมและกางเกงขาสั้นทับก่อนจะเอากุญแจห้องไปฝากไว้หน้าล็อบบี้

 “ฝากกุญแจด้วยนะคะ ผักบุ้งกับเพื่อนๆ จะลงไปเล่นน้ำทะเล” ผักบุ้งบอกกับพนักงานโรงแรมตามที่มารดาของเธอสั่งไว้

 ตอนนี้บริเวณชายหาดไม่มีนักท่องเที่ยวคนไทยเลยสี่สาวจึงมองหน้ากันจากนั้นก็พยักหน้าและถอดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นออกจากนั้นก็ลงไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน

 เสียงหัวเราะสดใสดังมากระทบหูชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาบริเวณหน้าโรงแรมพอดี เขามองไปด้านหน้าเห็นเห็นผู้หญิงสี่คนกำลังเล่นน้ำกันอยู่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นว่าหนึ่งในนั้นก็คือบัวบงกช

 ชายหนุ่มรู้สึกโกรธมากๆ เพราะเธอบอกเขาเองว่าจะไม่ใส่ชุดว่ายน้ำแต่เท่าที่เห็นมันไม่ใช่แบบนั้นเลยชุดนั้นมันเซ็กซี่จนใครหลายๆ คนพากันมองไปยังกลุ่มนั้นเขาไม่พอใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเธอ

 ตอนนี้บัวบงกชไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมอีกแล้วเธอกำลังเป็นหญิงสาวที่สวยทั้งรูปร่างหน้าตา เขากลัวเหลือเกินว่าความสวยของเธอจะไปเตะตาผู้ชายคนอื่น

 เธียรธวัชเริ่มนึกถึงคำพูดของเพื่อนที่คุยกันเมื่อคืนเขาไม่รู้จะพูดกับบัวบงกชยังไงดีเพราะตอนนี้เธอก็เห็นเขาเป็นผู้ปกครองคนหนึ่งเท่านั้น เขาทำได้ก็แค่คอยดูอยู่ห่างๆ ในฐานะผู้ปกครองและเขาคิดว่าจะใช้ความเป็นผู้ปกครองรั้งให้เธออยู่กับเขาให้นานที่สุดอย่างน้อยก็จนกว่าหญิงสาวจะเรียนจบ

 เดือนหน้าบัวบงกชก็จะมีอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ เธียรธวัชคิดว่าจะขออนุญาตครูที่หอพักพาเธอออกมาทานอาหารจากนั้นก็ค้างที่บ้านหนึ่งคืนและคิดว่าหญิงสาวคงดีใจมากที่เขามีเวลาให้

 บางทีเรื่องที่เขาสนใจเธออาจจะต้องเปิดอกคุยกันเร็วกว่ากำหนดเพราะเห็นแล้วว่าบัวบงกชสวยงามและสะดุดตาผู้คนมากแค่ไหน

 เธียรธวัชนั่งมองอยู่นานจนกระทั่งเด็กสาวทั้งสี่คนเลิกเล่นน้ำได้เดินกลับมาทางโรงแรมเขาจึงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือขณะที่กลุ่มเด็กสาวเดินผ่าน

 “เดี๋ยวเราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วไปเดินเที่ยวตลาดโต้รุ่งกันนะ ผักบุ้งบอกคนขับรถไว้แล้ว มีใครหิวข้าวหรือเปล่าล่ะ” ผักบุ้งถามเพื่อนทั้งสาม

 “ยังไม่หิวหรอกไปหาซื้อของกินที่ตลาดโต้รุ่งก็ได้” 

 “บัวอยากจะรีบไปแย่แล้วไม่รู้ว่ามันจะเหมือนกับตลาดนัดแถวบ้านหรือเปล่า” 

 “ไม่เหมือนอย่างแน่นอนผักบุ้งคิดว่าบัวจะต้องชอบแน่ๆ” 

 “แล้วโอปอกับใยไหมเคยมาเที่ยวตลาดโต้รุ่งกันบ้างหรือเปล่าล่ะ” 

 “เคยมานะแต่นานแล้วไม่รู้จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า” 

 “ชักตื่นเต้นแล้วสิเรารีบขึ้นไปอาบน้ำกันดีกว่านะ” เมื่อนึกถึงตลาดที่มีอาหารขายเยอะบัวบงกชก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

 หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทั้งสี่คนก็ลงมายังล็อบบี้ของโรงแรมและขึ้นรถตู้ไปยังตลาดโต้รุ่ง ขณะที่รถกำลังขับผ่านลานจอดรถบัวบงกชก็เห็นรถคันหนึ่งลักษณะคล้ายกับรถของเธียรธวัชมากๆ หญิงสาวเหลียวมองรถคันนั้นจนกระทั่งรถตู้เคลื่อนออกไปจากหน้าโรงแรม

 “มีอะไรหรือเปล่าบัว” 

 “เห็นรถคันหนึ่งเหมือนรถของคุณเธียรเลย” 

 “แต่บัวบอกว่าคุณเธียรเขางานยุ่งไม่ใช่เหรอเขาคงไม่มาเที่ยวหรอกมั้ง” 

 “นั่นสิบัวน่าจะตาฝาดไปน่ะผักบุ้ง” 

 “บัวก็ลองโทถามเขาสิว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนเผื่อเขาอาจจะมาทำธุระแถวนี้ก็ได้” 

 “นั่นสิ บัวลองโทรหาเขาสิ วันนี้วันเสาร์เขาคงไม่เข้าบริษัทหรอกใช่ไหมบัว” 

 “อือ ปกติคุณเธียรก็ไม่ทำงานที่บริษัทวันเสาร์ส่วนใหญ่เขาจะไปที่โรงงานหรือไม่ก็ออกไปตามแหล่งวัตถุดิบ” 

 “หากเป็นคุณเธียรจริงๆ เราจะได้ชวนเขามาเดินเที่ยวด้วยกันโทรเลยบัว” 

 เมื่อเพื่อนยุแบบนั้นบัวบงกชก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาเธียรธวัชทันทีแต่ไม่ว่าจะโทรยังไงชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายเลยสักครั้ง

 “เขาไม่รับสายเลยสงสัยน่าจะกำลังยุ่ง”