ตอนที่ 10 ไม่ผิดที่จะชอบใครสักคน

 

“เป็นอะไรวะเธียรหน้าเครียดตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ” เพื่อนของเธียรธวัชที่นัดออกมาดื่มเหล้าด้วยกันถามเพราะเห็นว่าตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านเธียรธวัชก็ถอนหายใจและนั่งดื่มโดยไม่คุยกับใครเลย

 “มีเรื่องเครียดนิดหน่อย” 

 “เรื่องงานเหรอ” 

 “เปล่าหรอก” 

 “นอกจากเรื่องงานแล้วเรายังจะมีเรื่องอะไรเครียดอีกเหรอ” เพื่อนคนหนึ่งถามด้วยความแปลกใจ

 “หรือว่าเครียดเรื่องผู้หญิงช่วงนี้ฉันไม่เห็นนายควงกับใครอย่างจริงจังเลยแต่ละคนคบกันไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำมีอะไรหรือเปล่า” 

 “ไม่หรอกก็แค่เบื่อๆ น่ะแล้วพวกนายล่ะชีวิตเป็นยังไงบ้าง” 

 “ก็เรื่อยๆ นะตอนนี้ฉันมีแฟนใหม่แล้ว” 

 “อะไรวุฒิฉันไม่เจอนายแค่หนึ่งเดือนนายมีแฟนใหม่แล้วเหรอ” 

 “อือ คนนี้จริงจังเลย” 

 “ฉันก็เห็นว่านายพูดแบบนี้ทุกครั้งคราวนี้ไปหลอกผู้หญิงที่ไหนมาอีล่ะ” 

 “ไม่ได้หลอกนะน้องเขาเข้ามาหาเอง” 

 “ถ้าจริงจังก็แต่งเลยสิ” 

 “ยังแต่งไม่ได้หรอกน้องเขาเพิ่งเรียนมหาลัยปีหนึ่งเอง"

 “เฮ้ยไอ้วุฒิระวังติดคุกนะ” ชินรีบเตือนเพื่อน

 “ติดคุกที่ไหนล่ะ น้องเขาอยู่ปีหนึ่งบรรลุนิติภาวะแล้ว” 

 “มีแฟนเด็กแบบนั้นไม่ปวดหัวตายเหรอวะ เด็กนะทั้งขี้อ้อนทั้งเอาแต่ใจ” 

 “ฉันว่าน่ารักดีนะ อยู่กับเธอแล้วโลกมันสดใส นายลองมีแฟนเด็กดูบ้างสิเอก” 

 “ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะมีแฟนเด็กแบบนั้นน่ารำคาญจะตายต้องให้เราคอยเอาใจตลอดบางครั้งก็คุยภาษาอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องเลย” เอกที่เคยมีประสบการณ์มีแฟนเด็กมาแล้วบอกกับเพื่อน

 “แต่แฟนฉันไม่เป็นแบบนั้นนะน้องเขาน่ารักดีช่างอ้อนเหมือนลูกแมวน้อยเลยแหละ” 

 “ฉันไม่เคยเห็นนายคบกับผู้หญิงที่อายุเท่ากันเลยสักครั้งและนะวุฒิ” 

 “ก็ฉันมันพวกชอบเด็กไงล่ะ” 

 “แต่ก็ดูดีๆ ด้วยแล้วกันระวังจะติดคุกเอานะ” 

 “น้องเขาอยู่ปีหนึ่งไม่เด็กแล้วปีหน้าก็จะยี่สิบแล้วล่ะ” 

 “แต่เธอก็ยังเรียนไม่จบนี่” เธียรธวัชที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นบ้าง

 “เดี๋ยวนี่ใครเขาสนใจเรื่องนั้นกันล่ะ” 

 “แล้วเด็กในปกครองที่นายไปรับมาจากนครสวรรค์ล่ะเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยหรือยัง” 

 “ยังเลยบัวเพิ่งอยู่ ม.6เอง” 

 “ฉันชักสงสัยแล้วว่าที่นายไม่คบผู้หญิงคนไหนอย่างจริงจังเพราะรอน้องบัวคนนี้หรือเปล่า” ชินอดแซวไม่ได้เพราะเขาเคยเจอบัวบงกชมาแล้วเมื่อครั้งที่ไปงานรับปริญญาของธัญวดีและเด็กคนนั้นก็หน้าตาสวยใช่ได้เลยทีเดียว

 “จะบ้าเหรอบัวยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ อย่าหาคุกหาตารางมาให้ฉันสิชิน” เขาหันไปพูดกับเพื่อน

 “นายพูดแบบนี้แสดงว่ารอให้น้องเขาอายุครบอยู่ใช่ไหมล่ะ แต่อายุนายกับน้องเขาห่างกันสิบกว่าปีเลยนะจะคุยกับรู้เรื่องเหรอ” 

 “ไม่รู้สิช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ บัวเขาอยู่โรงเรียนประจำน่ะ” 

 “แต่โรงเรียนประจำก็มีวันให้กลับบ้านไม่ใช่เหรอ” 

 “เขาทำเรื่องขออยู่ที่นั่นยาวจนปิดเทอม” 

 “มันเกิดอะไรขึ้นหรือนายไปทำรุ่มร่ามกับเด็กนั่นจนเขากลัว” 

 “ไม่ใช่หรอกช่วงหลังฉันไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านธัญญ่าก็ไปเรียนต่างประเทศเขากลับมาที่บ้านไม่มีใครก็เลยขออยู่ที่หอน่ะ” 

 “ฉันว่าแปลกๆ นะ” 

 “แปลกยังไงล่ะเอก” 

 “ก็คนเราจะอยู่หอพักทั้งเทอมได้ยังไงล่ะหรือน้องเขาอาจจะแอบมีแฟนไว้ที่หอก็ได้นะ” 

 “ไม่หรอกมั้งฉันเคยถามแล้วบัวบอกว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าจะเรียนจบปริญญาตรี” 

 “นายถามเธอเมื่อไหร่ล่ะ” 

 “ถามตอนเธอบัวย้ายมาน่ะตอนนั้นเธออยู่ ม.4” 

 “ตอนนี้เธออยู่ ม.6 แล้วนะ โตขึ้นสาวขึ้นความคิดก็เปลี่ยนไปฉันว่าเด็กนายแอบมีแฟนอยู่ในโรงเรียนแน่ๆ ถึงไม่อยากจะกลับบ้าน” 

 “อย่าใช้คำว่าเด็กฉันสิเดี๋ยวน้องเขาจะเสียหาย” 

 “เฮ้ยเราคุยกันแค่ในกลุ่มไม่เสียหายอะไรหรอก แต่ฉันอยากจะเตือนนายไว้นะเห็นเลี้ยงมาตั้งหลายปีถ้าไม่คิดอะไรมากก็ปล่อยน้องเขาไปมีแฟนไปใช้ชีวิตแต่ถ้าคิดก็ควรจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนะ ตอนนี้เขายังอยู่ในหอคงทำอะไรไม่ได้แต่ถ้ามีโอกาสออกมาอยู่ข้างนอกหรือเรียนจบมัธยมมันก็อันตรายมากๆ อย่าเห็นหาว่าฉันใส่ร้ายใครเลยนะเด็กวัยรุ่นสมัยนี้แก่แดดกันจะตาย เด็กข้างบ้านฉันน่ะอยู่แค่ ม.5 เองแต่ก็พาแฟนมาอยู่ด้วยกัน” 

 “พ่อแม่เขาไม่ว่าเหรอ” 

 “พ่อแม่ไม่รู้น่ะสิ เด็กก็แอบออกมาหากันตอนกลางวันพอตอนเย็นก็กลับบ้านตามปกติ” 

 “แต่บัวคงไม่เป็นแบบนั้นหรอกนะ” 

 “ฉันก็ไม่ได้ว่าบัวของนายจะเป็นแบบนั้นฉันแค่พูดเฉยๆ ว่าเดี๋ยวนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้วสื่ออินเตอร์เน็ตสื่อลามกต่างๆ มันเข้าถึงได้ง่ายมากๆ” 

 “นายอย่าพูดให้เธียรมันกลัวสิ ดูหน้ามันเครียดมากกว่าเดิม” 

 “ฉันก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้าแต่นายเครียดจริงๆ เลยนะเธียรแสดงว่านายแอบคิดอะไรกับเด็กที่ชื่อบัวนั้นใช่ไหม” ชินถามย้ำ

 “มันก็มีคิดบ้างบัววันนี้ไม่เหมือนกับบัววันที่ฉันไปรับมาเลยเธอโตขึ้นสวยขึ้นและไม่ใช่เด็กเหมือนสองปีก่อนแล้ว” 

 “ขนาดนายที่เห็นเธอมาตั้งแต่เป็นเด็กกะโปโลยังรู้สึกว่าเธอสวยขึ้นโตขึ้นแล้วไม่คิดเหรอว่าผู้ชายคนอื่นจะไม่มองเธอว่าสวยบ้างเหรอ” 

 “แล้วฉันควรทำยังไงวะ” 

 “ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะบอกให้นายรวบหัวรวบหางแต่นี่เห็นว่าเด็กบัวนั่นเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน ถ้านายคิดว่าอยากจะจริงจังกับเธอก็รอให้เธอบรรลุนิติภาวะแล้วเปิดอกคุยกันแต่ถ้าคิดว่าจะเล่นๆ ก็อย่าเลยเดี๋ยวมันจะมองหน้ากันไม่ติด ฉันรู้มาว่ายายของเธอมีบุญคุณกับนายมากใช่ไหมล่ะ” 

 “ใช่ยายของบัวเป็นคนเลี้ยงฉันมา” 

 “ยายเลี้ยงนายมาก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวพันอะไรทางด้านสายเลือดเลยมันไม่ผิดหรอกนะถ้านายจะชอบใครสักคน” เอกพอจะมองออกว่าเพื่อนของตนรู้สึกยังไงกับเด็กในปกครองของตนเอง

 “ฉันก็แค่กลัวว่าถ้าบัวรู้ความรู้สึกของฉันเธอจะโกรธจะเกลียดฉัน” 

 “อย่าคิดมากสิ ฉันว่าเสือผู้หญิงอย่างนายมีวิธีรับมือผู้หญิงอีกเยอะ” วุฒิพูดให้กำลังใจเพื่อน

 “นั่นมันผู้หญิงคนอื่นแต่กับบัวเวลาฉันอยู่ใกล้ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลยเด็กนั่นก็ช่างพูดช่างจาเหลือเกิน ขนาดไม่ได้เจอกันบางครั้งเธอก็โทรมาอ้อนมาทำเสียงหวานมันทำให้ฉันหวั่นไหวมากๆ” 

 “นั่นไงฉันบอกแล้วการมีแฟนเด็กมันดีมากๆ มันทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยทำงานมาเหนื่อยๆ ได้ยินเสียงพี่คะพี่ขาเป็นใครจะทนไหว” วุฒิพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงแฟนของตัวเอง

 “เห็นที่ฉันจะต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างแล้ว” 

 “แต่อย่าลืมล่ะถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่าไปยุ่งกับเธอ” ชินย้ำอีกครั้ง

 “อือ ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ” 

 “อ้าวจะรีบกลับไปไหนล่ะ นี่มันยังเพิ่งเที่ยงคืนเองนะ” 

 “รีบกลับไปนอนนะ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้มีธุรต้องไปทำ เจอกันศุกร์หน้าแล้วกันนะ” 

 เธียรธวัชโบกมือให้เพื่อนก่อนจะรีบกลับขับรถกลับมายังบ้านของตัวเองจากนั้นเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋า ชายหนุ่มจองโรงแรมที่เดียวกับบัวบงกชจากนั้นก็รีบเข้านอน

 เขาคิดว่าพรุ่งนี้จะไปดูด้วยตาตัวเองว่าที่บัวบงกชบอกจะไปเที่ยวกับเพื่อนนั้นมีแค่เพื่อนผู้หญิงกลุ่มของเธอหรือมีเพื่อนผู้ชายไปด้วย เขาไม่ถามตั้งแต่แรกเพราะไว้ใจแต่เมื่อได้คุยกับเพื่อนมันก็ทำให้เขารู้สึกระแวงเด็กของเขาที่เฝ้ารอคอยมาหลายปีจะไปเป็นของผู้ชายคนอื่นไม่ได้