ตอนที่ 4 ทำความเข้าใจ

          ในขณะที่สุ่นลั้งกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเย็นอยู่นั้น ร่างเล็ก ๆ ของขวัญรดาที่นอนหลับอยู่บนที่นอนเก่าในห้องก็เริ่มขยับตัวเล็กน้อย

            กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อน ๆ และกลิ่นหมูทอดที่เจียวใหม่ ๆ ลอยมาปะทะจมูก ปลุกประสาทสัมผัสของร่างกายที่กำลังต้องการพลังงานให้ค่อย ๆ ตื่นขึ้น

            เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งของเด็กหญิงเริ่มปรือเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า และภาพแรกที่เห็นก็คือเพดานไม้เก่าที่มีหยากไย่เกาะอยู่ตามมุมห้องรวมถึงหลังคาสังกะสีที่มีรอยรั่ว...ก่อนที่ความทรงจำสุดท้ายที่เธอจะหลับไปคืออ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของแม่...ย้อนกลับมา

            ขวัญรดาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเด็กห้าขวบยังคงปวดเมื่อยและอ่อนเพลีย แต่สติของเธอกลับกระจ่างชัดกว่าครั้งแรกมากนัก ในหัวไม่มีความสับสนอีกต่อไป มีแต่ความจริงที่ต้องยอมรับ...เธอได้ย้อนกลับมาแล้ว...กลับมาในอดีตตามคำอธิษฐาน

            และในวินาทีที่เธอยอมรับความจริงนั้น...เสียง "ติ๊ง!" ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในห้วงความคิด พร้อมกับหน้าต่างแสงสีทองอ่อนที่ปรากฏขึ้นในม่านสายตาของเธอ...ที่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็น

          [อรุณสวัสดิ์ ผู้ใช้งาน ตรวจสอบสภาวะร่างกาย: พลังกาย 15/100 ฟื้นตัวเล็กน้อย ตรวจสอบสภาวะจิตใจ: เสถียรภาพดีขึ้น]

            (ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน...) ขวัญรดาคิดในใจ...และราวกับหน้าจอสะท้อนแสงนั้นตอบรับความคิดของเธอ เนื่องจากหน้าต่างแสงนั้นได้เปลี่ยนข้อความเป็นชุดใหม่

          [ยินดีต้อนรับสู่ ระบบแมวกวักนำโชค...ฉบับเริ่มต้นใช้งาน เป้าหมายของระบบ: เพิ่มพูนค่าความสุขของครอบครัว เพื่อปลดล็อกโชคลาภและโอกาสใหม่ ๆ

          วิธีการ: ทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อรับรางวัลและแต้มความสุข

สถานะความสุขปัจจุบัน:

แม่ช่อฟ้า: 25/100 (มีความกังวลสูง)

พ่อมนตรี: 15/100 (เหนื่อยล้าและรู้สึกผิด)

อาม่าสุ่นลั้ง: 30/100 (ห่วงใยและกลัดกลุ้ม)

น้องมนัส: 50/100 (เด็กน้อยมีความสุขง่ายเมื่อท้องอิ่ม)]

            ขวัญรดาเบิกตากว้าง...นี่มันเหมือนกับเกมจำลองชีวิตในยุคอนาคตที่เธอเคยเห็นหลาน ๆ เล่นไม่มีผิด!

            แล้วข้อความภารกิจแรกก็ปรากฏขึ้น

          [ภารกิจเริ่มต้น: รากฐานแห่งความเชื่อใจ

รายละเอียด: ทำให้แม่ช่อฟ้ามีค่าความสุขเพิ่มขึ้น 10 แต้ม ภายใน 24 ชั่วโมงข้างหน้า

คำใบ้: ความสุขของแม่ เริ่มต้นจากรอยยิ้มของลูก

รางวัล: สูตรอาหารนำโชคไข่เจียวในฝันของแม่]

            ยังไม่ทันที่ขวัญรดาจะได้ทำความเข้าใจกับภารกิจตรงหน้าอย่างละเอียด เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยของพ่อกับแม่ที่กลับมาจากเล้าหมูก็ดังขึ้นที่หน้าบ้านเสียก่อน

            โดยตอนนี้หน้าต่างระบบพลันกะพริบแล้วจางหายไป...

            "อ้าว ขวัญ ตื่นแล้วเหรอลูก" ช่อฟ้าเดินเข้ามาในห้องพอดีเมื่อเห็นลูกสาวลุกขึ้นนั่งแล้ว เธอรีบเข้ามาจับเนื้อจับตัวลูกด้วยความเป็นห่วง "เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนรึเปล่า"

            ขวัญรดามองหน้าผู้เป็นแม่...ใบหน้าที่ยังคงมีความกังวลฉายชัดอยู่ เธอส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะส่งยิ้มที่สดใสอย่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ออกมาจากหัวใจ

            รอยยิ้มของลูกสาวนั้นสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ดวงน้อย ๆ ทีเดียวจึงทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของช่อฟ้าพลันพองโตขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

            ในระหว่างนั้นเสียงของอาม่าก็ดังขึ้นจากนอกห้อง "อาช่อ! อาตี๋ กลับมาแล้วลื้อก็ไปล้างเนื้อล้างตัวเสีย จะได้มากินข้าวกัน อั๊วทำกับข้าวเสร็จพอดี"

            "จ้ะแม่!" ช่อฟ้ารับคำ เธอหันมาลูบศีรษะลูกสาวเบา ๆ อีกครั้ง "เดี๋ยวแม่มานะลูก"

            กล่าวจบหญิงสาวก็ลุกออกไปสมทบกับสามีที่เพิ่งกลับมาถึง ทั้งสองคนผลัดกันไปล้างเนื้อล้างตัวจากความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ในขณะที่สุ่นลั้งกำลังง่วนอยู่กับการจัดสำรับกับข้าวบนเสื่อที่ปูไว้กลางบ้าน

            ไม่นานนัก สมาชิกทั้งสี่คนของบ้าน โดยมีมนัสนั่งอยู่บนตักของอาม่าก็มานั่งล้อมวงกันพร้อมหน้าพร้อมตา มื้อเย็นที่แสนเรียบง่ายถูกจัดวางอยู่ตรงกลาง...

            ข้าวสวยร้อน ๆ ที่ควันยังกรุ่น หมูแดดเดียวทอด กากหมูสีทองกรอบ ๆ ในถ้วยใบเล็ก ปิดท้ายด้วยผักบุ้งลวกสีเขียวสด และพริกน้ำปลาถ้วยน้อย แม้จะไม่ใช่อาหารเลิศหรู แต่สำหรับครอบครัวที่เพิ่งผ่านพ้นวิกฤตมา มันคือมื้ออาหารที่ดูอบอุ่นและมีค่าเป็นอย่างมาก

            อาม่าเริ่มตักข้าวให้ทุกคน โดยเฉพาะจานของหลาน ๆ ที่จะมีกากหมูกรอบ ๆ โปะมาให้เป็นพิเศษ...เด็กหญิงจึงเริ่มลงมือกินข้าวอย่างกระตือรือร้น

            เธอตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ แสดงท่าทีว่าอาหารมื้อนี้อร่อยเสียเหลือเกิน ช่อฟ้าที่มองอยู่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่มีอะไรทำให้คนเป็นแม่มีความสุขได้เท่ากับการเห็นลูกกินข้าวได้เยอะ ๆ โดยเฉพาะหลังจากที่เพิ่งเจ็บป่วยมา

            แต่ขวัญรดายังทำมากกว่านั้น...เธอใช้ช้อนของตัวเองตักหมูทอดชิ้นที่ดูดีที่สุดในจานแล้วบรรจงวางมันลงในจานข้าวของแม่

            "แม่จ๋า...กินเยอะ ๆ นะจ๊ะ จะได้มีแรง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสดใสซึ่งการกระทำนั้นของเธอได้ทำให้ทุกคนที่ร่วมวงกินข้าวชะงักไปเล็กน้อย โดยเฉพาะช่อฟ้า...

            หัวใจของเธอพองโตจนชาวาบไปทั้งอก เธอไม่เคยเห็นลูกสาวทำอะไรแบบนี้มาก่อน ความเหนื่อยล้าและความกังวลทั้งหมดที่เคยมีมาตลอดทั้งวันดูเหมือนจะมลายหายไปสิ้น ก่อนจะวางช้อนลงแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวลูกสาวเบา ๆ ด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความรักจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

            "ขอบใจนะลูก"

          ติ๊ง!

            เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นในหัวของขวัญรดา พร้อมกับหน้าต่างโปร่งแสงที่ปรากฏขึ้นที่มุมสายตาของเธอ

          [ภารกิจสำเร็จบางส่วน! ค่าความสุขของแม่ช่อฟ้า+5]

            ทางด้านมนตรีที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่อย่างเงียบ ๆ มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบาออกมาอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่อาม่าก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

            "ดีมาก...ลื้อเป็นลูกจะต้องรู้จักดูแลพ่อแม่"

          [ค่าความสุขของ พ่อมนตรี+1 ค่าความสุขของ อาม่าสุ่นลั้ง+2]

            ขวัญรดาไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เธอรู้ดีว่านี่คือโอกาสสำคัญที่จะเชื่อมรอยร้าวและเติมเต็มความสุขให้ทุกคน หลังจากเห็นรอยยิ้มของแม่แล้ว เธอก็หันไปมองพ่อและอาม่าที่นั่งอยู่อีกฝั่ง เด็กหญิงตักหมูทอดชิ้นหนาอีกสองชิ้นจากจานอย่างไม่ลังเล

            เธอค่อย ๆ ยื่นช้อนไปวางหมูทอดชิ้นหนึ่งลงในจานข้าวของพ่อ ก่อนจะทำเช่นเดียวกันกับจานข้าวของอาม่าด้วย และการกระทำเช่นนี้ก็ได้ทำให้บรรยากาศกลางวงกินข้าวเงียบลงไปอีกครั้ง

            แต่คราวนี้ไม่ใช่ความเงียบเพราะความประหลาดใจ แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกท่วมท้น

            "โอ้โห!" อาม่าสุ่นลั้งเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นก่อนด้วยเสียงหัวเราะอย่างถูกใจ "หลานอาม่าโตแล้วจริง ๆ รู้จักเอาอกเอาใจผู้ใหญ่ด้วยนะเรา"

            หญิงวัยกลางคนกล่าวพลางใช้ช้อนตักกากหมูกรอบ ๆ ชิ้นที่ดูน่าจะอร่อยที่สุดในถ้วยมาวางไว้ในจานข้าวของหลานสาวบ้างคล้ายเป็นการตอบแทน

          ติ๊ง! [ค่าความสุขของ อาม่าสุ่นลั้ง +5]

            แต่คนที่ดูจะตกใจมากที่สุดกลับเป็นพ่อ... ชายผู้แข็งกระด้างและไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใด ๆ นั่งนิ่งมองชิ้นหมูในจานของตัวเอง

            เขารู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาคือฝ่ายที่ต้องหาเลี้ยงครอบครัว ไม่เคยมีใครมาคอยดูแลเอาใจใส่เช่นนี้...โดยเฉพาะจากลูกสาวตัวน้อย

            เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองลูก แววตาที่เคยแข็งกระด้างนั้นอ่อนแสงลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณใด ๆ...แต่ยกฝ่ามือที่ใหญ่และหยาบกร้านของตัวเองขึ้นมา...วางลงบนศีรษะของลูกสาวแล้วลูบเบา ๆ อย่างเก้ ๆ กัง ๆ

            สัมผัสนั้นแม้จะเงอะงะ...แต่สำหรับขวัญรดาแล้ว มันได้แทนคำพูดนับล้านคำที่พ่อไม่เคยเอ่ยออกมา

          ติ๊ง! [ค่าความสุขของ พ่อมนตรี +10 ภารกิจเริ่มต้น: รากฐานแห่งความเชื่อใจ - สำเร็จ! ค่าความสุขของแม่ช่อฟ้าทะลุเป้าหมาย กำลังมอบรางวัล: สูตรอาหารนำโชคไข่เจียวในฝันของแม่ ข้อมูลสูตรอาหารถูกบันทึกในความทรงจำของผู้ใช้งานแล้ว]

            ขวัญรดายิ้มกว้างอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเหมือนมีข้อมูลสูตรไข่เจียวแสนอร่อยปรากฏขึ้นในหัวจริง ๆ หลังจากนั้น บรรยากาศของมื้ออาหารก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

            ความเงียบงันที่เคยน่าอึดอัดถูกแทนที่ด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะเบา ๆ ช่อฟ้าเริ่มเล่าเรื่องที่ตลาดให้สามีฟัง อาม่าก็คอยตักกับข้าวให้หลานทั้งสองคน ส่วนมนตรี...แม้จะยังคงพูดน้อยเช่นเคย แต่แววตาของเขากลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด