บทที่ 46

ระหว่างทำชรันก็สังเกตสีหน้าของเจ้านายที่ไม่แสดงท่าทีอาการอะไรเลย ติดจะหมองเศร้าด้วยซ้ำ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่โกรธ ชรันคิดพลางเย็บแผลที่ต้นแขนเสร็จ ก็มาที่หน้าอกมันลึกประมาณหนึ่งนิ้วแต่เป็นแค่ผิวหนังชั้นนอก เอายาชาทาๆ แล้วเย็บเสร็จก็มาทำแผลที่มือเป็นอันดับสุดท้าย ทว่าชรันก็อดถามไม่ได้ 

“แล้วที่มือล่ะครับ ทำไมมีแผลที่มือด้วย” 

“แย่งมีดเขาน่ะ” ปราชญ์ตอบเสียงเบา ผิดปกติจากที่เคยเป็นเหลือเกิน

“เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมครับตอนนี้”

“คิดว่าฉันจะบันดาลโทสะฆ่าเธอหรือไง” 

“ก็ไม่แน่นะครับ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง” 

“เธอคงอยากจะฆ่าฉันมั้ง ขู่ฆ่าไม่ใช่เหรอ”  

“ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ แต่น่าแปลกที่นายพลาดท่า” 

“ฉันแค่อยากเห็นหน้าเขาตอนลงมือทำ รู้สึกยังไง ฉันรู้ว่าเขาโกรธมาก แต่แค่ไหนจึงจะพอใจเขา” 

“แล้วเป็นยังไงครับ” ชรันถามพลางทำแผลที่มือให้ กระทั่งเอาผ้าก็อตพันเอาไว้หลายรอบ ขณะเดียวกันปราชญ์ก็ไม่ได้ตอบคำถามนี้ เขานั่