ตอนที่5

“เอาเงินนี่ไปซะ อย่าบอกใครเรื่องเมื่อคืนนี้ ฉันไม่ใช่คนผิด ถ้าเธอไม่มานอนให้ฉันเอา เธอคงไม่ต้องมาเสียพรหมจรรย์ให้กับคนที่ไม่เคยรักหรือรู้จักมาก่อนแบบนี้หรอก”

“สบายใจเถอะค่ะ วารู้ว่าคุณกรไม่ได้ตั้งใจ วาจะไม่บอกใคร มันจะเป็นความลับระหว่างเราตลอดไป”

“ดี เธอรีบออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว ไป ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเห็น คนที่จะเสียหายไม่ใช่ฉันแต่มันคือเธอต่างหากนะวาสิตา”

ดวงตากลมโตคู่สวยแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าอีกครั้ง อีกไม่กี่วันข้างหน้าป้ามาลาจะพาเธอไปพบหมอเพื่อยุติการตั้งครรภ์ เป็นเรื่องที่น่ากลัวชวนให้วิตกจริตอยู่มาก เธอจะทำแบบนั้นได้ลงจริงน่ะเหรอ เขาต้องทำแบบไหนกันนะถึงจะเอาก้อนเลือดที่กำลังมีชีวิตออกมาได้ แล้วเธอจะเป็นแม่ที่ใจร้ายมากเกินไปหรือเปล่าที่กล้าฆ่าคน ๆ หนึ่งได้ลงคอ แล้วถ้าไม่ทำแบบนั้นล่ะเธอจะมีปัญญาดูแลชีวิตใครได้หรือเปล่า?

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยิ่งคิดยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ปัญหานี้เป็นปัญหาใหญ่ที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะหาทางออกได้ เงินทองก็ไม่มีจะเก็บแค่ชีวิตมีลมหายใจอยู่ไปวัน ๆ ได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว

“แม่จ๊ะ วาคิดถึงแม่เหลือเกิน ตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่นะ รอวาอีกนิดนะแม่นะ สักวันวาจะทำให้แม่สุขสบายให้ได้”

เมื่อคิดถึงชีวิตที่เคยลำบาก ทำให้อยากก้าวผ่านทุกอุปสรรคในวันนี้ไปให้ได้

“มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ ดึกดื่นแล้วไม่ไปหลับไปนอนหรือยังไง?”

เสียงทุ้มฟังดูคุ้นหูเอ่ยถามขึ้น ทำให้คนที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้งตกใจ วาสิตาหันกลับไปมองทางด้านหลัง คุณากรอยู่ในชุดที่เตรียมตัวออกไปเที่ยวนอกบ้านอีกครั้งแล้ว

“วากำลังจะไปนอนค่ะ คุณกรจะไปไหนเหรอคะ?”

“ไปเที่ยวกับแฟนฉันน่ะสิ รีบกลับไปนอนซะสิ เธอไม่ต้องไปเรียนแล้วหรือยังไง?”

“งั้นวาขอตัวก่อนนะคะ ขอให้คุณกรสนุกกับค่ำคืนนี้”

หญิงสาวลุกขึ้นจากม้านั่ง เตรียมพร้อมจะเดินกลับไปยังห้องพักที่อยู่ทางด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ แต่ด้วยความที่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้อาการหน้ามืดเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ถึงกับรีบพยุงตัวเอาไว้ในอ้อมแขน

“ขอโทษค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยวา” เธอรีบผละออกห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไร เดินไหวหรือเปล่า?”

“ไหวค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดหน่อย”

“ปวดหัวก็ยังออกมานั่งตากน้ำค้างนี่นะ เธอมีสมองคิดอะไรเป็นหรือเปล่าวาสิตา”

“ค่ะ วาเป็นคนสมองน้อย เป็นคนต่ำต้อยที่ไม่มีอะไรดีเลย ขอตัวนะคะ”

คำพูดของคุณากรที่ฟังดูแสนธรรมดาแต่กลับทำให้หญิงสาวต้องร้องไห้ออกมาเสียดื้อ ๆ หญิงสาวรีบเดินผ่านหน้าเขาไป ทำเอาชายหนุ่มต้องงวยงงกับอากัปกิริยานั้นของเธอ วาสิตาโกรธเคืองเขาหรือไง เมื่อกี้พูดอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมหญิงสาวต้องร้องไห้ออกมาแบบนั้นด้วย คุณากรได้แต่ยืนจ้องมองตามแผ่นหลังบอบบางนั้นจนอีกคนหายลับสายตาไปไกลมากแล้ว...

หลายวันต่อมา

วาสิตาพร้อมด้วยนางมาลาเดินทางมาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่จะช่วยแก้ไขปัญหาให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นมาอย่างผิดพลาดไม่ทันให้ตั้งรับ วาสิตาจับจ้องมองผู้คนที่มีมากมาย เหมือนกับว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีแค่เธอที่กำลังจะมาทำเรื่องอย่างว่า

“ป้ามาจ๊ะ เขาทำแบบถูกกฎหมายเหรอ ทำไมคนเยอะแยะแบบนี้ด้วยล่ะ?”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่เพื่อนที่ฉันรู้จักแนะนำมา เขาบอกว่าเคยพาหลานสาวมาทำที่นี่แล้วมันปลอดภัย แกไปกรอกประวัติให้มันเรียบร้อยซะ ต่อไปจะได้มีชีวิตใหม่ที่มีความสุข ไม่ต้องมานั่งคิดกับเรื่องแบบนี้อีก”

วาสิตาพยักหน้ารับเพียงน้อยนิด ก่อนที่พยาบาลจะเรียกเธอเข้าไปภายในห้องที่อยู่อีกฝั่ง ที่นี่เหมือนเปิดโลกใหม่สำหรับเธอมาก มีสถานที่แบบนี้อยู่ใจกลางกรุงเทพฯ ด้วยหรือนี่ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างเป็นเรื่องปกติสำหรับที่นี่ไปแล้ว ข้อมูลที่พยาบาลถามไถ่ก็เป็นคำถามเบสิค ประจำเดือนมาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ มีความสัมพันธ์ทางเพศครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ แพ้ยาอะไรหรือเปล่าและเธอยังได้รู้อีกว่าลูกในครรภ์ของเธอตอนนี้อายุครรภ์ย่างเข้า 10 สัปดาห์แล้ว เสียงหัวใจเด็กที่เต้นตอนพยาบาลทำการตรวจก่อนจะทำเรื่องยุติการตั้งครรภ์ ทำให้วาสิตาถึงกับน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจอันบริสุทธิ์ ชีวิตที่ไร้เดียงสากำลังจะถูกเธอทำลายให้ตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้น่ะเหรอ

“ไม่ต้องกลัวไปนะคะ ในเมื่อเราไม่พร้อมจะมีเขา การยุติการตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องที่ผิด หนูจะได้มีชีวิตใหม่ที่ไร้ซึ่งปัญหาที่จะตามมา”

เหมือนเป็นคำปลอบใจจากพยาบาล ที่อยากพูดคุยทำให้คนไข้รู้สึกสบายใจก่อนจะเข้าสู่กระบวนการพิเศษ วาสิตารู้สึกกลัวและหวั่นใจกับความเจ็บปวดที่จะตามมาหลังจากนี้

จบจากให้ข้อมูลกับพยาบาลแล้วเสร็จเธอต้องย้ายไปอีกห้องที่ดูเป็นความลับและซับซ้อน มีโค้ดพิเศษสำหรับเดินเข้าไปภายในผ่านห้องหลาย ๆ ห้องที่คับแคบ ดูสะอาดสะอ้านและเงียบวังเวง ก่อนที่พยาบาลจะหาชุดมาให้เธอได้เปลี่ยนพร้อมกับให้เธอทานยาแก้ปวดก่อนเข้าสู่กระบวนการยุติการตั้งครรภ์