ตอนที่6

ระหว่างที่รอคอยเวลาที่ลุ้นระทึก ฝ่ามือของวาสิตาเย็นเฉียบจนเธอสัมผัสได้ เหงื่อที่เริ่มแตกพลั่กทำให้ความหวาดกลัววิ่งเข้าสู่หัวใจดวงน้อยอีกครั้ง

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับพยาบาลที่เรียกให้เดินตามหลัง ทุกย่างก้าวที่หญิงสาวก้าวเดินตามไป หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงจนไม่อาจจับจังหวะนั้นได้

วาสิตาขึ้นไปนอนบนขาหยั่งที่ตั้งอยู่กลางห้อง นายแพทย์หนุ่มหน้าตาดีพร้อมกับพยาบาลอีกคนที่อยู่ภายในนั้น ทำให้วาสิตาต้องหลับตาลงข่มความกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจในเวลานี้ ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านขึ้นจนคนภายนอกรับรู้ถึงความไม่ปกติ คุณหมอต้องรีบเอ่ยปากบอกด้วยความเป็นห่วง

“คุณพยาบาลตรวจดูความดันของเธอหน่อยสิ ผมคิดว่าเธอไม่โอเคเท่าไหร่นะ”

จนพยาบาลต้องรีบไปเอาเครื่องวัดชีพจรมาตรวจวัดกับต้นแขนเรียวเล็กนั้นอีกครั้ง

“ความดันขึ้นสูงมากเลยค่ะ สงสัยว่าจะตื่นเต้นและกลัวหนัก”

“ให้เธอไปพักอยู่ที่ห้องเหมือนเดิม พร้อมแล้วค่อยเข้ามาใหม่ ไปเรียกคิวต่อไปเข้ามาเลย”

“แต่หนูไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ หนูแค่ตื่นเต้นมากไปหน่อย หนูอยากทำให้มันจบสักที”

วาสิตาบอกกับคุณหมอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หยดน้ำใสที่ไหลออกตามหางตา ทำให้นายแพทย์ที่จ้องมองอยู่ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ออกไปพักให้สบายใจก่อนแล้วค่อยกลับเข้ามาอีกครั้ง”

เสียงทุ้มบอกออกไป ก่อนที่พยาบาลจะช่วยให้หญิงสาวยืนขึ้นบนพื้นห้อง พยุงร่างกายที่ดูสั่นสะท้านให้เดินออกจากห้องออกไปด้วยกันอีกครั้ง เพื่อจะกลับไปยังห้องเดิมที่เธอเพิ่งได้เปลี่ยนชุดออกมาเมื่อครู่

“ทำใจให้สบายก่อนนะคะ ถ้าความดันลดลงเราจะได้ลองกันใหม่อีกครั้ง”

“คุณพยาบาลคะ ถ้าหนูไม่อยากทำแล้วล่ะ หนูจะออกไปได้ไหม?”

พยาบาลจ้องมองใบหน้าที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาด้วยความเห็นใจยิ่ง

“แล้วแต่ความประสงค์ของคนไข้ค่ะ ถ้าคิดดีแล้ว ถ้ารับกับผลพวงที่จะตามมาได้ในอนาคตก็แล้วแต่จะตัดสินใจ”

“งั้นช่วยพาหนูออกไปจากตรงนี้หน่อยได้ไหมคะ หนูไม่อยากทำแล้ว หนูไม่อยากทำร้ายเขาแล้ว”

เสียงสะอื้นไห้ของวาสิตาดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้มาอยู่ในสถานที่จริงเธอกลับทำใจไม่ได้ที่จะต้องทำร้ายเด็กที่ไม่มีความผิด เธอจะเป็นแม่ที่ใจร้ายใจอำหิตแบบนั้นไปได้อย่างไรกัน

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา วาสิตาเดินหน้าซีดออกมาภายนอกที่มีนางมาลานั่งรอคอยเธออยู่ ทันทีที่เห็นวาสิตาเดินออกมานางรีบเดินเข้าไปช่วยพยุงเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของหลานสาว ดวงตาที่แดงก่ำยังคงเผยให้เห็นได้ชัดเจน นางรู้ว่าหลานสาวคงเจ็บปวดและเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว

“วาเจ็บมากหรือเปล่า นั่งพักสักหน่อยนะ เดี๋ยวค่อยนั่งแท็กซี่กลับบ้านกัน”

วาสิตาไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้ารับ เดินเคียงข้างไปกับคนเป็นป้านั่งพักที่ศูนย์อาหารซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ถ้าไม่บอกว่านี่คือโรงพยาบาลเธอคงจะคิดว่าเป็นโรงแรมหรือไม่ก็ห้างสรรพสินค้าปกติดี ๆ นี่เอง

“เขาให้ยามากินหรือเปล่า?”

ถุงยาในมือที่มีชื่อของเธอแปะติดเอาไว้ถูกยื่นให้กับคนเป็นป้าได้เห็น

“มียาแก้ปวด ยาแก้อักเสบธรรมดาจ้ะป้ามา”

“แกจะได้มีชีวิตใหม่ มีอนาคตที่สดใสอีกครั้งนะวา อย่าคิดมากกับเรื่องนี้ แกทำดีที่สุดแล้ว มีลูกอีกครั้งเมื่อพร้อมมันไม่ใช่เรื่องที่ผิดหรอก”

“จ้ะ ป้ามา”

วาสิตาพูดคุยกับคนเป็นป้าด้วยความรู้สึกหนักอึ้งอยู่เต็มอก ปล่อยให้นางมาลาเข้าใจไปแบบนี้ดีที่สุดแล้ว เรื่องของอนาคตค่อยมาหาทางแก้ไขปัญหาใหม่อีกครั้ง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตเหลือเกิน จิตใจไม่เข้มแข็งพอที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ หนึ่งเดือนหลังจากนี้ถ้าหากว่าเธอตัดสินใจที่อยากจะทำอยู่ พยาบาลแนะนำว่าเธอยังสามารถกลับมายุติการตั้งครรภ์ได้อีกครั้งเมื่อพร้อม แต่เธอจะพร้อมหรือเปล่านี่สิ ทำใจกับสิ่งที่จะสูญเสียได้หรือเปล่ายังไม่อาจจะรู้ได้ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ไปให้ได้ก่อน เรื่องของวันพรุ่งนี้ค่อยมาคิดหาทางออกให้กับชีวิตอีกครั้งก็แล้วกัน

วาสิตายังคงซึมเศร้าและนอนพักอยู่ที่ห้องอีกหลายวัน ไม่ได้ออกไปช่วยงานนางมาลาข้างนอกเหมือนแต่ก่อน คนเป็นป้าเข้าอกเข้าใจและช่วยโกหกทุกคนในบ้านว่าหญิงสาวป่วยหนักลุกเดินไม่ไหว จึงต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องอีกสักสองสามวัน ซึ่งคุณชิดชนกและคุณเอกอนันต์เข้าอกเข้าใจและไม่ได้ถามไถ่อะไรไปมากกว่านั้นอีก

แม้จะผ่านเหตุการณ์วันนั้นมาหลายวันแล้ว สำหรับวาสิตายังคงเป็นเรื่องสะเทือนใจที่ไม่ว่านึกถึงเมื่อไหร่ก็ชวนให้ร้องไห้ออกมาทุกครั้งเสมอ

ฝ่ามือเรียววางทาบทับลงบนหน้าท้องที่แบนราบ ลูบไล้สัมผัสสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังก่อกำเนิดอยู่ภายในนี้ เสียงหัวใจเด็กที่เต้นแรงถี่ระรัว ทุกครั้งที่นึกถึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจไม่ต่างกันเลย มันจะไม่มีทางออกที่ดีกับเรื่องนี้เลยน่ะเหรอ เธอจะต้องทำร้ายเด็กคนนี้จริง ๆ หรืออย่างไร?