ตอนที่4

“เป็นอะไร ทำไมวันนี้ถึงซุ่มซ่ามนักล่ะ?”

เสียงทุ้มถาม เป็นครั้งแรกในรอบสองชั่วโมงที่เขาเพิ่งจะพูดคุยด้วย เหมือนไม่ใช่คำถามที่ห่วงใย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการต่อว่าต่อขานเสียมากกว่า

“ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ เลยรู้สึกเบลอ ๆ ขอตัวก่อนนะคะ”

“ปวดหัวก็ไปกินยานอนพัก ไม่ใช่มาทำงานแล้วสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเขาแบบนี้ ถ้าจานพวกนี้หล่นใส่รสาล่ะ เธอจะรับผิดชอบยังไง?”

อ๋อ... เขาเป็นห่วงหล่อนคนนั้นสินะ ถ้าเธอทำร่วงใส่ผู้หญิงของเขา เขาคงจะเอาเรื่องเธอถึงตายเลยสิใช่หรือเปล่า?

วาสิตายิ้มให้ทั้งที่ดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะลุกยืนขึ้นหันหลังเดินออกจากตรงนั้นไปทันที เกิดมาต่ำเตี้ยเรี่ยดินทำอะไรก็คงจะผิดไปหมด เธอไม่ได้อยากให้อุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นเสียหน่อย นอกจากจะโดนลูกชายเจ้าของบ้านต่อว่า คงจะตามมาด้วยคุณผู้หญิงของบ้านเรียกตัวให้ไปพบอีกเป็นแน่ ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าอย่าให้ถึงกับต้องโดนไล่ออกเลยเถอะนะ ถ้าจะมีอะไรที่ร้ายแรงขอแค่ตัดเงินเดือนเพียงน้อยนิดที่มีอยู่ก็ได้

“วา ถ้าแกไม่ไหวก็ไปพักเถอะ ฉันกลัวว่าแกจะทำขนมพวกนี้หกใส่คุณ ๆ เขาอีก”

นางมาลาต้องถอนหายใจออกมาเมื่อมองหน้าหลานสาว ดวงตาที่แดงก่ำเหมือนคนที่อยากจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา นางเข้าใจว่าหลานสาวคงเป็นกังวลกับเรื่องราวในวันนี้มาก

“วายังไหวอยู่จ้ะ วาไม่อยากให้ป้ามาต้องทำงานคนเดียว ไม่อยากเอาเปรียบใครด้วย เดี๋ยวคุณผู้หญิงจะได้ตำหนิวามากกว่าเดิมน่ะสิ”

“แกเตรียมใจไว้เลย ยังไงเรื่องวันนี้คุณผู้หญิงต้องเรียกแกไปตักเตือนแน่ ๆ”

“ขอแค่อย่าไล่วาออกก็พอป้ามา วายังอยากทำงานหาเงินส่งให้แม่ใช้อยู่”

หญิงสาวหวังเพียงแค่นั้นจริง ๆ ถึงจะต้องทนมองคุณากรมีความสุขกับผู้หญิงคนนั้นทุกวัน เธอจะต้องทำใจให้ได้ เพราะไม่รู้ว่าที่อื่นจะมีงานทำ มีเงินเดือน มีเวลาให้ต้องไปเรียนได้อย่างทำงานที่นี่อีกหรือเปล่า คุณชิดชนกไม่ใช่คนใจร้าย นางคงมีเมตตากับเด็กผู้หญิงบ้านนอกที่น่าสงสารเช่นเธออยู่บ้าง

ตกดึกของคืนเดียวกัน วาสิตาชอบเดินออกมายืนดูดวงดาวและพระจันทร์ที่สวนหน้าบ้าน เพราะความคิดถึงบ้านที่เชียงราย วันไหนฟ้าเปิดทำให้เธอต้องมานั่งมองก่อนจะเข้านอนในทุก ๆ คืนแบบนี้เสมอ

อิจฉาท้องฟ้าที่ยังคงมีดวงดาวพรั่งพราวระยิบระยับคอยส่องแสงแม้จะมืดมิด ต่างกับชีวิตของเธอเหลือเกินทำไมช่างดูมืดมัวและอับจนหนทางเช่นนี้ได้

สายตาที่ลอบมองหน้าท้องที่ยังคงแบนราบ ชีวิตของเธอมาถึงจุดผิดพลาดแบบนี้ไปได้อย่างไร หนึ่งคืนที่พลาดพลั้งซึ่งมันไม่น่าจะเกิดขึ้นมาได้

เพียงเพราะสามเดือนที่ผ่านมาเธอได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณากร เหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นเพราะคุณากรเมาจนขาดสติ เธอจำได้ขึ้นใจว่าคืนนั้นเขาแทบจะคลานกลับมาบ้าน เพราะต้องไปงานเลี้ยงฉลองสละโสดให้ก๊วนเพื่อนที่แต่งงาน เธอต้องทำหน้าที่รอปิดบ้านแทนป้ามาลา จึงได้ช่วยเหลือเขาพากลับขึ้นไปนอนบนห้องพักด้วยความทุลักทุเล

เมื่อไปถึงเตียงนอนกว้างที่ร่างกายของเธอต้องเซถลาขึ้นไปทาบทับร่างสูงใหญ่ อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดร่างผอมบางเอาไว้แน่น เสียงพึมพำเหมือนคนละเมอที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ท้องฟ้าที่ช่างเป็นใจ สายฝนที่สาดเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย เผลอไผลไปกับรสสัมผัส จูบที่เหมือนสูบวิญญาณทำให้คนที่ไม่ประสีประสาและแอบมีความรู้สึกชอบพอปลาบปลื้มเขามานานถึงกับไม่อาจปฏิเสธได้ ปล่อยให้เขาได้เชยชมร่างกาย มอบบทรักที่แสนรวดร้าวในคราวแรก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวามจนยากที่จะลืมได้ลง คำว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว ห้ามให้ผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่แฟนหรือสามีได้เชยชม สามัญสำนึกนี้ไม่ได้อยู่ในความนึกคิดของเธอเลย แต่กลับเผลอเคลิ้มฝันชวนให้อับอายและยากที่จะลืมเรื่องคืนนั้นไปได้

“วาสิตา เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเมา?”

เสียงทุ้มถามขึ้นในรุ่งสางของเช้าวันใหม่ ทำให้เธอต้องพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่เขาจะหยิบเงินปึกใหญ่ออกจากกระเป๋ายื่นส่งให้

“ให้วาทำไมคะ?”

“ค่าเสียหายที่ฉันทำไม่ดีกับเธอเมื่อคืนนี้”

“วาไม่ได้ขายตัวค่ะ วาไม่ขอรับ”

“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกไม่ดี ถ้าเธอไม่รับ เธอจะเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบเธอหรือไง ฉันบอกเอาไว้เลยนะว่าเรื่องนอนกับผู้หญิง ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบแม้เธอจะยังบริสุทธิ์อยู่ก็ตาม”

ดวงตาคมดุหันไปจับจ้องมองที่นอนที่มีรอยเปื้อนหยดเลือด เขารับรู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ฝัน ถึงแม้จะเมาหนักมากแต่ยังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง ความตัองการตามแบบฉบับชายแท้ย่อมมีมากเป็นเรื่องปกติถ้าเมามาย แต่ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่เขามีความสัมพันธ์ด้วยจะเป็นเด็กรับใช้ในบ้าน แถมอายุก็ห่างกันมากอย่างไม่น่าเชื่อเลย