ตอนที่ 2 คืนของหมั้น

จวนท่านนายอำเภอ

ท่านนายอำเภอซูหม่าอินที่มีอายุย่างเข้าเลขหกแล้วแต่งยังแข็งแรง นั่งจิบชาอยู่ภายในห้องโถงอย่างสบาย ๆ ส่วนผู้ที่มามอบของหมั้นก็กลับกันไปหมดแล้ว

" นายท่าน เหตุใดท่านถึงรับของหมั้นไว้หล่ะขอรับ หากคุณหนูรู้เข้าคงต้องแย่แน่ ๆ เลยนะขอรับ "

พ่อบ้านใหญ่ฉีเอ่ยถามผู้เป็นนาย ก็เขานั้นรู้จักนิสัยของคุณหนูของเขาเป็นอย่างดีว่านางคงไม่ยอมแน่

" ข้ารู้.....เดี๋ยวนางก็มาจัดการเองนั่นแหละ หากข้าเป็นคนออกปากเอง ก็เกรงว่าจะทำให้ผู้ใหญ่ต้องผิดใจกัน ให้นางเป็นคนจัดการเองจะดีกว่า คนนี้คนที่เท่าไหร่แล้วที่ส่งของหมั้นมา "

" คนที่แปดขอรับนายท่าน "

" เฮ้อ.....นี่ข้าไม่มีศัตรูไปทั่วทั้งอำเภอแล้วหรอกหรือ เดินไปทางไหนก็เจอแต่คนที่นางเอาของหมั้นไปคืนทั้งนั้น นางจะไม่เหลือทางให้คนแก่อย่างข้าเดินเลยหรืออย่างไรกัน "

ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังมิวายมีคนส่งของหมั้นมาให้นางอย่างไม่ขาดสาย แต่งนางก็ไม่เห็นจะสนใจใครเลย หรืออาจจะเป็นเพราะนางยังคลายปมในใจของตนเองไม่ได้กันแน่นะ

" ต้องมีซักคนที่จะทำลายกำแพงในใจของคุณหนูได้แน่ขอรับนายท่าน "

" แล้วใครหล่ะที่จะทำได้ คนที่ดูเข้าท่าหน่อยก็ถูกนางไล่ตะเพิดไปจนหมด ข้าไม่ต้องรอจนแก่ตายไปก่อนหรอกหรือถึงจะได้อุ้มหลาน "

" เอ่อ....อันนี้ข้าก็ตอบมิได้ขอรับ "

ท่านนายอำเภอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าเขาก็แก่ตัวลงทุกวัน ก่อนตายหวังให้นางมีที่พึ่งที่มั่นคงก็พอแล้ว

ซูหวินซีเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับบ่าวรับใช้อีกจำนวนหนึ่ง นางสั่งให้ขนหีบของหมั้นส่งกลับคืนเจ้าของในทันที โดยไม่ได้ถามความเห็นของผู้สูงวัยที่นั่งอยู่เลยแม้แต่น้อย

" ท่านตาเจ้าคะ ท่านทานอะไรหรือยัง ให้ข้าไปทำให้ไหมเจ้าคะ "

นางเอ่ยถามท่านนายอำเภอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรินน้ำชาให้ท่านเหมือนทุกที

" ซีซี ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว "

" ยี่สิบเจ้าค่ะ "

" แล้วเมื่อไหร่เจ้าตะออกเรือนเสียที "

" โถ่.....ท่านตาข้ายังไม่อยากแต่งงาน แต่งแล้วดีตรงไหนกันไม่เป็นทุกเพราะสามีมีเมียน้อย ก็เป็นทุกเพราะความห่วงหาอาทรอยู่ดี "

" แต่เจ้าไม่คิดที่จะมีลูกมีครอบครัวบ้างหรือ....ตาอยู่กับเจ้าไปตลอดไม่ได้หรอกนะ .....อย่างน้อย เจ้าก็น่าจะสงสารคนแก่อย่างข้าบ้าง มีหลานตัวเล็กออกมาให้ตาอุ้มสักครั้งก่อนตายไม่ได้หรืออย่างไรกัน "

นางมองหน้าผู้สูงวัยอย่างเหนื่อยใจ ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดนางก็อยากจะมีลูกเหมือนกัน แต่พ่อของลูกนางยังหาไม่เจอเลย

" ท่านตา....หากข้ามีหลานให้ท่านได้แค่นั้นก็พอใช่ไหมเจ้าคะ "

" ใช่....ตาจะได้ไม่เหงายิ่งมีหลาย ๆ คนยิ่งดี "

" ได้...ข้าจะหาบุรุษที่เข้าตาสักคนมาผลิตหลานให้ท่านก็แล้วกัน "

" ซีซี เจ้าหมายความว่าเจ้าจะแต่งงานหรือ "

" เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่บอกว่าจะมีหลานให้ท่านเท่านั้น แต่ข้ายังไม่อยากมีสามี "

" เจ้าจะบ้าหรือ....ไม่มีสามีจะมีลูกได้อย่างไรกัน "

ท่านนายอำเภอมองหน้าหลานสาวสุดที่รักด้วยความตกใจ ทั้งยังไม่ทราบว่านางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้พูดจาแบบนั้นออกมาได้

" ได้สิเจ้าคะ ท่านรอดูก็แล้วกัน ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ "

" เจ้า...เจ้าอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ ซูหวินซี ยัยเด็กนี่จะทำข้าอกแตกตายวันละร้อยรอบเลยหรืออย่างไรกันนะ "

" นายท่านใจเย็น ๆ ขอรับ ดื่มชาก่อนขอรับ "

พ่อบ้านฉีรีบรินน้ำชาให้กับเจ้านายของตนที่กำลังโมโหจนหน้าดำหน้าแดงอยู่ หากพูดถึงเรื่องแต่งงานกับคุณหนูเมื่อไหร่ก็จะจบลงแบบนี้ทุกครั้งไป

ซูหวินซี นั่นหมุนถ้วยชาด้วยท่าทางครุ่นคิด ก่อนที่นางจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้

" หลี่เจิน "

" เจ้าค่ะ คุณหนูท่านมีอะไรจะสั่งหรือเจ้าคะ "

นางกวักมือเรียกให้สาวใช้คนสนิทเอียงหูมาใกล้ ๆ นาง ก่อนที่จะกระซิบบอกอะไรบางอย่างจนคนที่ได้ฟังยังตกใจมองนางตาโต

" คุณหนู....ท่านจะทำแบบนั้นจริง ๆ หรือเจ้าคะ "

" อืม....ไปหามาเถอะหน่า "

" เจ้าค่ะ "

นางมองสาวใช้ที่เดินออกจากห้องไป แล้วหันมาสนใจในการทดลองปรุงน้ำหอมกลิ่นใหม่ต่ออย่างตั้งใจ