สตรีร่างบางนั่งเก็บขวดน้ำหอมลงในตระกร้าอย่างระมัดระวัง นี่เป็นน้ำหอมที่นางพึ่งสกัดเสร็จนางพยายามหากลวิธีใหม่ ๆ มาใช้เพื่อที่จะให้ความหอมคงอยู่ได้นานขึ้น
" คุณหนูเจ้าคะ " " ว่าไงหลี่เจิน ข้าใกล้เสร็จแล้ว " นางขานรับสาวใช้ของตนทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ " ของที่ท่านให้ข้าไปหาได้แล้วเจ้าค่ะ " " ออ....เสร็จแล้วเจ้าเอาไปเก็บที " " เจ้าค่ะ " หลี่เจินรับตระกร้าน้ำหอมไปเก็บไว้บนชั้น แล้วกลับมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามคุณหนูของนาง ก่อนที่จะแกะกระดาษห่อหนังสือออก ข้างในมีสมุดภาพเปลือยของชายหญิงกำลังร่วมรักกันในท่วงท่าต่าง ๆ ซูหวินซีกวาดตามองแล้วพยักหน้าเบา ๆ " เข้าใจแล้ว...ก็ไม่เห็นจะยากอะไร...เจ้าว่าไหม " นางเงิยหน้าขึ้นมาคุยกับสาวใช้คนสนิทที่นั่งเอามือปิดตาตัวเองไว้ แล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เด็กหนอเด็ก " แล้วนั่นอะไรอยู่ในมือเจ้าน่ะ " " อ๋อ....นี่คือภาพเหมือนและประวัติของคุณชายที่มีชื่อเสียงตามลำดับหนึ่งถึงสิบ ของเมืองหลวงเจ้าค่ะ ข้าซื้อติดมือมาเผื่อท่านจะสนใจ สามีแห่งชาติทั้งนั้นเลยเจ้าค่ะ เห็นแล้วใจละลาย " " หึ....ยัยเด็กบ้า.....เดี๋ยวนี้รู้จักอ่านหนังสือแบบนี้แล้วหรือ " นางมองสาวใช้ที่กำลังทำหน้าเพ้อฝันอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะใช้หนังสือตีกระบานนางไปทีหนึ่ง " โถ่คุณหนูเจ้าคะ....สตรีทุกบ้านมีกันหมดนั่นแหล่ะ จะมีก็แต่ท่านนี่แหละที่พึ่งจะมาคิดเอาตอนนี้ " " แก่แดดนักนะเรา เดี๋ยวเถอะ " " ท่านเปิดดูก่อนนะเจ้าคะ.....นี่ ๆ สนใจไหมเจ้าคะ " ซูหวินซี เปิดหนังสือไปเรื่อย ๆ นางมองดูแค่สถานะของพวกเขา หลายคนแต่งงานแล้ว อีกส่วนหนึ่งก็มีคู่หมายอยู่แล้ว และนางก็มาหยุดอยู่ที่คนผู้หนึ่ง ที่โสดสนิท ไม่มีคู่หมั้น ยังไม่แต่งงาน ไม่มีอนุภรรยา สายตาของนางเลื่อนไปอ่านชื่อของเขา ' ไป๋มู่จิน ' " ไป๋มู่จิน แม่ทัพใหญ่แดนเหมือน คนนี้แหล่ะ " " หา....คุณหนูท่านแม่ทัพอยู่แดนเหนือห่างจากเราไกลถึงพันลี้เลยนะเจ้าคะ ท่านจะไปหาเขาหรือเจ้าคะ " " ไม่ไป....หากมีวาสนาต่อกันยังไงก็คงจะได้พบ " " เอ่อ...คุณหนูท่านอย่าหาว่าข้าแช่งเลยนะเจ้าคะ ข้าเกรงว่านายท่านจะรอจนถึงตอนนั้นไม่ไหวน่ะสิเจ้าค่ะ " สาวใช้ตัวน้อยเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาแล้วมองหน้าของผู้เป็นเจ้านายที่กำลัง จดจ่ออยู่กับการอ่านประวัติของท่านแม่ทัพ " ก็แค่เลือกเอาไว้ก่อนว่าจะเอาแบบนี้ คนไม่เจ้าชู้แบบนี้ก็อาจจะมีแค่หนึ่งในล้านก็ได้นะ " " มาตรฐานของท่านสูงเกินนนน เจ้าค่ะ " " เฮ้อออ ช่างเถอะ เราไปนอนกันดีกว่าพรุ่งนี้ยังต้องทำมาหากินต่อ " นางเอ่ยชวนสาวใช้ก่อนที่จะเก็บหนังสือไว้ในตู้ให้เรียบร้อย ชีวิตยังอีกยาวไกลแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว บุรุษสูงวัยนั่งอ่านคำร้องเรียนของชาวบ้านเรื่องโจรภูเขา คำร้องถูกส่งมาให้เขานับร้อย ความเดือดร้อนที่ชาวบ้านแถบเชิงเขาได้รับนั้นทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน เหล่ามือปราบประจำอำเภอก็ทำงานกันแทบจะไม่ได้หยุดพักเลยซักวัน " จดหมายจากเมืองหลวงขอรับนายท่าน " " มาซักทีนะ....." เขาเปิดจดหมายออกอ่านแล้วถึงกับโล่งใจที่ทางวังหลวงจะส่งทหารมาช่วยปราบพวกโจรให้สิ้นซาก " ผู้ที่จะมาเป็นใครหรือขอรับนายท่าน" " ในจดหมายนี้ไม่ได้บอกไว้ ว่าผู้ใดจะมา แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ขอให้มาเถอะ ชาวบ้านจะได้อยู่อย่างสงบสุขเสียที " พ่อบ้านฉีพยักหน้าเห็นด้วยกับเจ้านายของตน หากกำจัดพวกโจรภูเขาได้หล่ะก็ นายท่านขอรับเขาก็จะได้ไม่มีเรื่องกังวลใจอีก * 1000 ลี้ เท่ากับ 500 กิโลเมตรที่ว่าการอำเภอ งานเลี้ยงเล็ก ๆ ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายภายในจวน ส่วนมากจะเป็นหัวหน้ามือปราบและทหารที่จะมาปรึกษาหารือกันเท่านั้น งานเลี้ยงนี้จึงคล้ายกับการประชุมเสียมากกว่า ที่จะเป็นงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหาร ซูหวินซี เดินตรวจดูความเรียบร้อย ของอาหารและเครื่องดื่มจนครบหมดทุกอย่างแล้วจึงเดินไปหาผู้ดูแลจวนคนสนิทของท่านตา ที่กำลังดูแลการจัดที่นั่งอยู่กับบ่าวรับใช้ " ท่านพ่อบ้านใหญ่เจ้าคะ " นางเอ่ยเรียกท่านพ่อบ้านใหญ่ที่ดูแลนางมาตั้งแต่เด็กด้วยความเคารพ นางนับถือท่านพ่อบ้านใหญ่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง " คุณหนู ท่านจะกลับ แล้วหรือขอรับ " " ใช่เจ้าค่ะ จากนี้ข้าต้องรบกวนท่านพ่อบ้านแล้ว " " รบกวนอะไรกันขอรับ มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้วท่านไม่ต้องเป็นห่วง .... ส่วนเจ้าหลี่เจิน ดูแลคุณหนูให้ดี ๆ นะ " ท่านพ่อกล่าวกับคุณหนูด้วยท่าทางนอบน้อม และหันไปสั่งหลานสาวของตนที่อยู่ด้านหลังของคุณหนูเสียงเข้ม " ทราบแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อบ้าน.......ทีกับคุณหนูมีเสียงหนึ่งเสียงสอง พอกับหลานตัวเองฟังแทบไม่ได้ " หลี่เจินแอบบ่นให้ท่า
เซียวเทียนเฟิง เดินทางมาถึงอำเภอชิงเหอพร้อมกับท่านแม่ทัพ แต่เขาแยกตัวออกมาพักที่โรงเตี๊ยมด้านนอกแทน หากจะให้คนที่รักอิสระอย่างเขาไปอยู่ที่เรือนรับรองกับเจ้าแม่ทัพจอมเผด็จการณ์นั่นคงจะไม่ไหว " เมิ่งฉี เจ้าว่าเราจะพักที่ไหนกันดี " เซียวเทียนเฟิง เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทของตน เมื่อตอนนี้พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าโรงเตี๊ยมขึ้นชื่อทั้งสองแห่งของอำเภอชิงเหอที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน ฝั่งหนึ่งเป็นโรงเตี๊ยมชิงฮุยที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารรสเลิส ที่รวมเอาอาหารขึ้นชื่อของทุกเมืองมาไว้ที่เดียวกัน ส่วนอีกฝั่งเป็นจุดศูนย์รวมของผู้ที่ชื่นชอบการชิมชาชั้นเลิสที่รวบรวมเอาใบชาจากทั่วทุกสารทิศมารวมกันไว้ในโรงเตี๊ยมฟู่หลงแห่งนี้ " ข้าว่า โรงเตี้ยมฟู่หลง เหมาะแก่การพักผ่อนดีขอรับคุณชาย " " อืม ข้าเห็นด้วย ไปกัน " เซียวเทียนเฟิง เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินนำ ลูกน้องคนสนิทเข้าไปในโรงเตี๊ยมฟู่หลง เพียงแค่พวกเขาก้าวผ่านประตูของโรงเตี๊ยมเข้ามา กลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำชาก็โชยมาตามลม ทำให้ผู้ที่สูดดมเข้าไปพลันรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที แค่กลิ่นยังขนาดนี้ แล้วหากได้ลิ้ม
ซูหวินซี เดินตรวจดูรายการอาหารที่นางให้หลี่เจินไปซื้อมา เพื่อที่จะได้นำไปแจกจ่ายให้กับชาวบ้านที่เดือดร้อนอยู่ในตอนนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ไปเอง แต่ก็ให้คนนำไปส่งให้อยู่ดี นางนำเงินส่วนตัวที่ได้กำไรจากการขายเครื่องหอมส่วนหนึ่งมาซื้อของใช้ที่จำเป็นและยารักษาโรคไปมอบให้แก่ชาวบ้านที่กำลังเดือดร้อนอยู่ " ซีซี มีอะไรให้ข้าช่วยไหม " " ไม่ " นางตอบโดยไม่หยุดคิดซักนิด และไม่หันไปมองให้เสียเวลาด้วยซ้ำว่าใครอาสามาช่วยนาง แค่ฟังเสียงนางก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร จะเป็นใครไปได้นอกจาก ' ซานเป่าโจ ' สหายที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ที่ตอนนี้เขาเป็นถึงมือปราบหนุ่มที่สาว ๆ ในอำเภอชิงเหอแห่งนี้ต่างก็หมายปอง " เจ้าจะไม่คิดซักนิดเลยหรือ " " คิดทำไม ข้ามิกล้ารบกวนเวลาอันมีค่าของท่านมือปราบซานหรอกเจ้าค่ะ " " สตรีทุกคนในอำเภอนี้ล้วนอยากให้ข้าช่วยกันทั้งนั้น มีแต่เจ้านี่แหล่ะ ที่ชอบผลัก ไสไร่ส่งข้า " นางหยุดดูรายการของในมือแล้วหันมามองหน้าสหายอย่างจริงจัง " เจ้าดูนั่น " นางชี้นิ้วไปที่สะพานฝั่งตรง
เมืองหลวง จวนตระกูลไป๋ ท่านโหวไป๋ซ่างเจินกลับมาที่จวนของตนในช่วงสาย เขาเดินตรงไปยังห้องตำรา แล้วมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าภาพเหมือนของสตรีนางหนึ่ง ที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดา นางคือ ไป๋ฮูหยิน หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือเยว่เฟยซิน มารดาผู้ให้กำเนิด ' ไป๋มู่จิน ' บุตรชายคนเดียวของเขา นางจากไปตั้งแต่ ไป๋มู่จิน อายุได้เพียงสองขวบเท่านั้นหลังจากนั้นเขาก็โตมากับแม่นมของเขาที่เป็นบ่าวรับใช้คนสนิทของเยว่เฟยซิน ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขาไม่ค่อยดีนัก เพราะในตอนนั้นหลังจากที่เยว่เฟยซินจากไป ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยกตำแหน่งฮูหยินใหญ่ให้ฮูหยินรองที่นางเป็นคนตกแต่งเข้ามาให้กับไป๋ซ่างเจิน ทำให้เขาและบุตรชายห่างเหินกันนับตั้งแต่นั้นมา และเมื่อไป๋มู่จิน ได้รับตำแหน่งแม่ทัพ เขาก็แยกตัวออกไปอยู่ที่จวนของตนเองและไม่เคยกลับมาที่จวนตระกูลไป๋อีกเลย " ซินเอ๋อ เจ้าไม่น่าจากข้าไปเร็วเยี่ยงนี้เลย ข้ากับเขายังมิอาจมีโอกาสได้คุยกันดี ๆ เลยสักครั้ง หากเจ้ายังอยู่ก็คงดีกว่านี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน " ไป๋ซ่างเจิน ยืนจ้องมองภาพเสมื
เมืองหลวง & จวนแม่ทัพ ค่ำคืนที่เงียบสงบ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้านดวง สายลมเย็นพัดผ่านร่างบุรุษ ชุดดำใบหน้าคมเข้มรูปร่างสูงโปร่งดวงตาคมจมูกโด่งสัน ที่ฝึกเพลงดาบประจำตระกูลอยู่กลางลานบ้าน โดยมีลูกน้องคนสนิทนาม ' เสี่ยวฮัว ' ยืนเฝ้าผู้เป็นนายอยู่ไม่เคยห่างกาย เขาคือมัจจุราชเดินดินที่มีหน้าตาเปรียบเสมือนลูกรักของพระเจ้า หรือที่สหายของเขาชอบเรียกเขาว่าเพชรฆาตหน้าหยก ที่มีตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แดนเหนือ ' ไป๋มู่จิน ' เป็นลูกชายคนเดียวของท่านโหว ' ไป๋ซ่างเจิน ' คนส่วนใหญ่ต่างหลีกหนีไปให้ไกล แม้แต่ญาติพี่น้องก็ไม่เว้น เพราะหากใครทำผิด เขาก็ลงโทษตามกฎ โดยไม่มีข้อยกเว้น ส่วนเรื่องอิสตรียิ่งแล้วใหญ่ เพียงแค่เจอสายตาเย็นชาของเขา พวกนางก็วิ่งหนีแทบไม่ทัน แต่หากเขาได้สนใจอะไรเข้าแล้วละก็ เขาจะไม่ยอมรามือง่าย ๆ จนกว่าจะได้ของสิ่งนั้นมาครอบครอง " เฮ้อ....กลับมาเมืองหลวงทั้งที ใยเจ้าถึงยังเอาแต่ซ้อมดาบอยู่
สตรีร่างบางนั่งเก็บขวดน้ำหอมลงในตระกร้าอย่างระมัดระวัง นี่เป็นน้ำหอมที่นางพึ่งสกัดเสร็จนางพยายามหากลวิธีใหม่ ๆ มาใช้เพื่อที่จะให้ความหอมคงอยู่ได้นานขึ้น " คุณหนูเจ้าคะ " " ว่าไงหลี่เจิน ข้าใกล้เสร็จแล้ว " นางขานรับสาวใช้ของตนทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ " ของที่ท่านให้ข้าไปหาได้แล้วเจ้าค่ะ " " ออ....เสร็จแล้วเจ้าเอาไปเก็บที " " เจ้าค่ะ " หลี่เจินรับตระกร้าน้ำหอมไปเก็บไว้บนชั้น แล้วกลับมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามคุณหนูของนาง ก่อนที่จะแกะกระดาษห่อหนังสือออก ข้างในมีสมุดภาพเปลือยของชายหญิงกำลังร่วมรักกันในท่วงท่าต่าง ๆ ซูหวินซีกวาดตามองแล้วพยักหน้าเบา ๆ " เข้าใจแล้ว...ก็ไม่เห็นจะยากอะไร...เจ้าว่าไหม " นางเงิยหน้าขึ้นมาคุยกับสาวใช้คนสนิทที่นั่งเอามือปิดตาตัวเองไว้ แล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เด็กหนอเด็ก " แล้วนั่นอะไรอยู่ในมือเจ้าน่ะ " " อ๋อ....นี่คือภาพเหมือนและประวัติของคุณชายที่มีชื่อเสียงตามลำดับหนึ่งถึงสิบ