Novels by Amorn Kingwilai

บรรยากาศที่จวนสกุลจ้าววันนี้คึกคลื่นยิ่งนัก บ่าวรับใช้ในจวนทุกคนต่างพากันวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่งงานของคุณชายรองจ้าว จ้าวเฟยหลิง เรือนทุกหลังถูกตกแต่งด้วยผ้าสีแดง จ้าวฟางลู่ มองดูบรรยากาศที่อบอวนไปด้วยความสุข ทุกคนภายในจวนต่างเหน็ดเหนื่อยกับการเตรียมงาน แต่ก็ยังมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังมาอย่างไม่ขาดสาย " ลู่เอ๋อ เจ้าเสาหินนั่นไม่มาด้วยหรือ " จ้าวเฟยเทียน ถามน้องสาว เมื่อเห็นนางยืนอยู่คนเดียว ไม่เห็นสหายของตนมาคอยตามติดนางเหมือนทุกที " มาแล้วไปแล้วเจ้าค่ะ " คำตอบของนาง ทำให้พี่ใหญ่เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย " ท่านแม่ทัพ เขาไปดูความเรียบร้อยที่ค่ายทหาร กับพี่รอง เจ้าค่ะ " นางเห็นท่าทางสงสัยของพี่ชายแล้ว จึงเอ่ยต่อ แล้วหันไปมองเด็ก ๆ กับท่านตาที่กำลังหยอกล้อกันอยู่ในศาลา เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วบริเวณ " แล้วเมื่อไหร่ พี่ใหญ่จะพาท่านป้ามาหาหลาน ๆ บ้างล่ะเจ้าคะ " " อีกไม่นานหรอกมั้ง หากพี่หานางเจอ

จ้าวเฟยเทียน เดินเข้ามาในห้องโถงของจวนแม่ทัพ เขามองดูน้องสาวของตนที่กำลังนั่งมองเด็ก ๆ เล่นกันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม " พี่ใหญ่ " จ้าวฟางลู่ นางเอ่ยทักเขาแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ส่วนเจ้าเสาหินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นาง ก็ดูจะสดชื่นขึ้นมากกว่าเมื่อวาน รอยคล้ำใต้ดวงตาก็จางหายไปแล้ว " ลูเอ๋อ..เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง " " ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ " " ก็ดีแล้ว......ท่านพ่อทราบข่าวแล้ว...กำลังเดินทางกลับมาจากเมืองหรงอัน " " เป็นเพราะข้า...ท่านพ่อเลยต้องกลับมาก่อนกำหนด " " ท่านไม่โทษเจ้าหรอก...ขอเพียงเจ้าปลอดภัย รักษาตัวให้หายไว ๆ ก็พอแล้ว " " เจ้าค่ะ " จ้าวเฟยเทียน มองดูเด็ก ๆ ตัวขาว ๆ อวบอ้วนน่ารักน่าชังที่คลานไปมาบนพื้นพรมอย่างสนุกสนาน เด็กสาวตัวเล็กคลานมาหาเขาและมองหน้าเขาตาแป๋ว มือหนาจึงยื่นไปอุ้มเอาเจ้าก้อนแป้งน้อยมาไว้ในอ้อมแขน อย่างทะนุถนอม " หากอยากได้แบบนี้.....เจ้าต้องหาฮูหยินให้ได้เสียก่อนนะ "

ตงเฟยหลง ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก มือหนายกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากออกให้นางอย่างเบามือ จ้าวเฟยเทียน ขยับออกมาให้สหายของตนเข้ามาประคองนางแทน ตอนนี้นางหยุดอาเจียนแล้ว แต่ร่างกายยังของนางอ่อนแรงอยู่ " ลู่เอ๋อ ... เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง " จ้าวเฟยเทียน เอ่ยถามน้องสาวที่ตอนนี้นางอยู่ในอ้อมแขนของท่ายแม่ทัพ นางหันมายิ้มบาง ๆ ให้เขา " ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ " นางเอ่ยตอบเสียงเบา และมองไปรอบตัว ทุกคนที่อยู่ที่นี่มองมาที่นางเป็นตาเดียว " พวกท่านมาทำอะไรกันหรือเจ้าคะ " จ้าวฟางลู่ นางมองหน้าทุกคนอย่างสงสัย แล้วหันมามองหน้าสามีของตนแทน แต่คิ้วของนางก็ต้องขมวดเข้าหากัน เมื่อนางมองหน้าเขาตรง ๆ กับพบว่าท่านแม่ทัพมีรอยคล้ำที่ใต้ดวงตา และมีใบหน้าซูบผอม มือเรียวของนางยกขึ้นมาลูบแก้มสากเบา ๆ เขาจึงส่งยิ้มบาง ๆ มาให้นาง " ทำไมท่านถึงได้มีสภาพแบบนี้ล่ะเจ้าค่ะ ข้าหลับไปแค่วันเดีย

ตงเฟยหลง นั่งมองหน้าลูก ๆ ทั้งสองที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าคมก้มลงจุมพิตเด็กทั้งสองด้วยความรักและความห่วงใย พอเขาส่งเด็ก ๆ เข้านอนแล้วจึงเดินออกมาเพื่อที่จะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนภรรยาตัวน้อยของตนที่นางยังนอนไม่ได้สติอยู่ " นายน้อยขอรับ " ร่างสูงหยุดชะงักทันทีที่ ได้ยินเสียงของอาเต๋อ เขาหันมามองตามเสียงเรียก " ได้ข่าวว่าอย่างไรบ้าง " ตงเฟยหลง เอ่ยถามทันทีที่อาเต๋อ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา " ท่านเจ้ากรมจ้าวให้มาเชิญท่านไปที่กรมยุติธรรมขอรับ " ตงเฟยหลง พยักหน้ารับทันที เพราะรู้แล้วว่าเจ้าน้ำแข็งนั้นต้อง จับพวกมันได้แล้วแน่ ๆ แววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นในทันที ร่างสูงเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตรียงของภรรยาของตนที่ตอนนี้นางยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย ใบหน้าหวานที่เคยสดใสมาวันนี้กลับดูซีดเซียวยิ่งนัก ตงเฟยหลง นั่งลงข้างเตียงของนาง มือหนายกมือเรียวขึ้นมากุมไว้ เขามองแหวนที่นางสาวมมันให้กับเขา แล้วบอกว่านางจะอยู่กับเขาตลอดไป

" ลู่เอ๋อ " ตงเฟยหลง มองเลือดที่กำลังไหลออกจากแผลที่ยังมีลูกธนูปักอยู่ของคนตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างตกใจ สายตาคมมองไปตามทิศทางที่ลูกธนูถูกยิงมา ก็เห็นห้าวชวนกับอาเต๋อ กำลังตามคนร้ายไป สายตาของเขาแข็งกร้าวจ้องมองไปยังมือสังหารผู้นั้นแล้วขบกรามแน่น ไอสังหารแผ่กระจายออกมารอบตัวของเขา ก่อนที่จะก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่นางกำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน มือหนากำลูกธนูไว้แน่นเขาสบตาคนตัวเล็ก นางจึงพยักหน้าให้เขาเบา ๆ " มันจะเจ็บหน่อยนะ....เจ้าแน่ใจหรือ " " แน่ใจเจ้าค่ะ ... ท่านช่วยเอามันออกไปที " ตงเฟยหลง กำลูกธนูให้แน่นขึ้นอีก แล้วดึงลูกธนูออกอย่างรวดเร็ว เขาโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี " โอ๊ย " " ลู่เอ๋อ ลู่เอ๋อ พี่อยู่นี่ พี่ยังอยู่กับเจ้าตรงนี้ " เขาโอบกอดนางไว้แน่นนางมีสีหน้าที่เจ็บปวดมากเลือดของนางเปลี่ยนเป็นสีดำ เขามองใบหน้าของนางด้วยความหวาดกลัว กลัวว่านางจะเป็นอะไรไป จนทำอะไรไม่

จ้าวฟางลู่ มองหน้าพี่ชายอย่าง งง ๆ เห็นทีพี่ใหญ่คงต้องมีคนในใจแล้วแน่เลย " พวกท่านอยู่นี่เอง...ข้าตามหาเสียตั้งนาน " เหวินเยี่ยนเดินเข้าใกล้ ๆ นางกับพี่ชายแล้วเอ่ยขึ้น ทำให้คนทั้งสองต้องหันไปมอง " ทำไมเจ้าไม่พาคุณหนูจาง ไปเดินเล่นก่อนล่ะ จะรีบกลับมาทำไม " นางถามเหวินเยี่ยนบ้าง เผื่อเจ้านี่จะสนใจคุณหนูจางหลิน " ผู้หญิงปากร้ายแบบนั้นใครจะอยากยุ่งด้วย....เจ้าก็อีกคน...ท่านแม่ทัพของเจ้ากำลังเดินมาโน้นแล้ว...เจ้าอยู่ให้ห่างข้าไว้นะ ข้าเจอเจ้าทีไร ข้ามีอันต้องซวยทุกครั้งไป " นางมองเหวินเยี่ยน ที่ทั้งพูดทั้งขยับถอยห่างจากนางไปหลบอยู่ข้างหลังพี่ใหญ่ เมื่อท่านแม่ทัพเดินใกล้เข้ามามากทุกที จ้าวฟางลู่ มองเหวินเยี่ยน แล้วส่ายหน้าเบา ๆ ' อะไรจะกลัวขนาดนั้น สามีข้าออกจะน่ารัก ' ตงเฟยหลง มองภรรยาตัวน้อยของตนที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้เขา นางอยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนแลดูงดงามอ่อนหวานน่าทนุถนอม