Novel-novel oleh กระต่ายหยก

จวนสกุลฉู่ แห่งจงหนาน ภายในจวนทุกคนดูเหมือนจะกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมอาหาร และของว่าง อย่างกับจะมีคนใหญ่คนโตมาร่วมโต๊ะด้วยอย่างนั้นแหล่ะ แม่ทัพสาวเดินเข้ามาในจวนด้วยท่าทางเร่งรีบ นางมองไปรอบ ๆ ด้วยความเป็นกังวล นี่ท่านแม่ของนางคิดจะทำอะไรอีกกันแน่ ไม่ดูเอิกเกริกเกินไปหรือ อินหยวนหันกลับไปมองหน้าบุรุษหนุ่มต่างแคว้นที่เดินตามหลังมาอย่างจนใจ " ท่านแม่ข้าบอกท่านว่ายังไงนะ " " ก็แค่ เชิญมาทานมื้อค่ำ " " ออ " นางส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขานิดนึงแล้วอยากจะยกมือขึ้นกุมขมับตนเองเสียจริง เพราะยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับท่านแม่ของนางยังไงดี หากให้นางเดากลยุทธ์ของศัตรูยังจะง่ายกว่านี้อีกนะ " มีอะไรหรือเปล่า หรือเจ้าไม่สะดวก " เขาเลิกคิ้วสูงพรางมองมาที่นางด้วยสายตาประหลาด ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากเหมือนจะรู้ว่านางกังวลเรื่องอะไรอยู่ เหตุใดนางถึงได้รู้สึกว่าเขาดูเจ้าเล่ห์มากกว่าปกติ " ข้าเปล่า " " เช

ไป๋มู่จินเดินนำเหล่าทหารออกไปเผชิญหน้ากับคนสกุลหลิงอย่างซึ่ง ๆ หน้าเขาพยายามข่มอารมณ์ของตนเอาไว้ เพราะนางยังอยู่ในมือของพวกมัน ใบหน้าสวยหวานของนาง ดูหม่นแสงลงไปมากและนางยังส่งสายตาสำนึกผิดมาให้เขาอยู่ตลอดเวลาอีก ทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ทำผิดอะไร แต่เป็นเขาที่ดูแลนางได้ไม่ดีเอง " มาเร็วดีนี่ ท่านแม่ทัพ " เขาละสายตาจากสตรีตรงหน้าแล้วหันไปสนใจคุณชายหลิงแท่น ถึงแม่หยวนอิงส่งข่าวมาบอกแล้วว่าพวกเขาไม่สนใจเข้าร่วมกับการก่อกบฏในครั้งนี้ แต่ถูกตาเฒ่านั้นบีบบังคับ โดยการจับภรรยาและลูก ๆ ของเขาไป พวกเขาถึงต้องเข้าร่วมการก่อกบฏในครั้งนี้ แต่เรื่องที่ไม่น่าให้อภัยคือ กล้าดียังไงมายุ่งกับลูกเมียของเขากัน " ข้ามารับคน ถ้ายังอยากตายแบบไม่ต้องทรมาน ก็ส่งตัวนางมา " " ข้าต้องขออภัยที่ทำให้ฮูหยินของท่านต้องลำบาก แต่พวกเราไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ คนของท่าน จ้องจะจับพวกข้าส่งกลับไปอย่างเดียว ไม่ยอมฟังอะไรเลย ท่านก็น่าจะรู้ว่าคนที่รักถูกนำมาเป็นเครื่องต่อรองนั้นเจ็บปวดใจเพียงใด " " เฮอะ คิด

ใบหน้าคม เคร่งขรึมขึ้นไปหลายส่วน แตกต่างจากเมื่อครู่ไปอย่างลิบลับ ไอสังหารแผ่กระจายไปรอบ ๆ ตัวของเขา จนเหล่าองครักษ์ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้ารับรู้ได้ แล้วรู้สึกร้อน ๆ หนาว ไปตาม ๆไปกัน เพราะต่างก็รู้ถึงความผิดของตนดี ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึมนี้ ใครจะรู้ได้ว่าเค้าหวาดหวั่นเพียงใด เมื่อก่อนเค้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด แต่เมื่อได้พบกับนาง เค้าถึงได้รู้ว่าความกลัวเป็นเช่นไร ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องภรรยากับลูกของเค้า มันไม่ได้ตายดีแน่ " ท่านแม่ทัพ " เสี่ยวฮัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยเรียกเค้าเบา ๆ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเงียบไป " ถ่ายทอดคำสั่ง ปิดอำเภอ ปูพรมค้นหาฮูหยิน และผู้ร้ายหลบหนีข้ามแดน หากผู้ใดขัดขืนการจับกุม ฆ่าได้ทันที " " ขอรับ " เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้บัญชาการ เหล่าทหารทุกนายก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ในทันที รองแม่ทัพหนุ่ม นำคนจำนวนหนึ่ง ซุ่มดูสถานการณ์ที่กระท่อมร้างบนเชิงเขา ปกติแล้วที่แห่งนี้พรานป่าสร้างขึ้

หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง พวกเขาคงต้องขอตัวเพียงเท่านี้ ต่อจากนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทและพระชายาเป็นคนจัดการเอง จะตัดสินยังไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาอีกแล้ว ไป๋มู่จิน ยอมรับว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจงหนานครั้งนี้ เขาเองก็ได้รับบทเรียนไม่น้อย บางครั้งคนที่เราคิดว่ารู้จักดีแล้ว แต่ความเป็นจริงเราอาจจะไม่รู้จักเขาเลยก็ได้ ทั้งความคิดและการกระทำนี้แปลเปลี่ยนไปทั้งหมด เฉดเช่นเดียวกันกับอำนาจ หากอยู่ในมือคนที่มีคุณธรรมอยู่ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของชาวเมือง แต่หากอยู่ในมือของคนชั่วช้า นั่นก็คงแล้วแต่โชคชะตา ขบวนเดินทางเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว มีเพียงแค่เขาและองครักษ์ของสนิท ที่ยังอยู่ในเมืองส่วนคนของหน่วยพยัคฆ์เหินนั้นตั้งขบวนเตรียมอยู่ที่นอกประตู และยังมีราชทูตที่ยังไม่กลับ เขาขอตัวอยู่ดูแลกิจการของสกุลลู่ต่อ " ต้องขอขอบคุณทุกท่านทุกคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นชาวบ้านคงได้รับความเดือดร้อนเป็นทวีคูณ ส่วนพวกที่หนีข้ามแดนไป ก็คงต้องรบกวนท่านแม่ทัพเสียแล้ว "

เสียงสนทนาดังออกมาถึงนอกท้องพระโรง สตรีชุดดำนางหยุดชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินว่าคนด้านในกำลังพูดถึงนางอยู่ แต่เสียงที่คุ้นเคยทำให้นางสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจนหมด ไป๋มู่จิน เจ้าแม่ทัพบ้านั่น ไหนว่ากลับแคว้นเหลียงไปแล้วอย่างไรเล่า เหตุถึงใดได้มาพูดจายั่วยวนกวนประสาทอยู่ที่นี่ได้ เมื่อเท้าเรียวก้าวเดินเข้าไปในท้องพระโรง ก็เรียกความสนใจของทุกคนได้เป็นอย่างดี สตรีชุดดำถือกระบี่ที่เปื้อนเลือดเข้ามาในท้องพระโรง ทุกคนดูจะตกตะลึงไปชั่วขณะ ที่เห็นพระชายาในสภาพแบบนี้ ใบหน้าสวยไร้การแต่งแต้มใด ๆ ที่ข้างแก้มนวลยังมีหยดเลือดที่ยังไม่แห้งติดอยู่ หาญจงอี้เดินตรงเข้ามาหาสตรีตรงหน้าด้วยความกังวลใจและห่วงใยในคราเดียวกัน เขามองสำรวจนางตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อดูว่านางได้รับบาดเจ็บหรือไม่ มือหนายกขึ้นมาเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนแก้มนวลออกอย่างเบามือ " เจ้าบาดเจ็บ " " ออ ไม่ใช่เลือดข้าหรอกเพคะ...... " นางมองหน้าบุรุษตรงหน้า เหมือนจงใจค้นหาอะไรบางอย่าง " พระชายา เจ้ามาอยู่ที่น

เสนาบดีหลิงเดินเข้ามาหาหลานชายของตนที่กำลังเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทอยู่ด้วยความใจเย็น แต่พอมองสบตากับบุคคลตรงหน้าแล้วเขาแทบจะหน้าถอดสี " เป็นไปไม่ได้ " " อะไรเป็นไปไม่ได้หรือท่านตา " " ฝ่าบาทยังไม่ถูกพิษ " เสนาบดีเฒ่าชี้ไม้ชี้มือไปที่องค์ฮ่องเต้ด้วยความตื่นตระหนก ทำให้อี้หลางต้องหันกลับมามองเสด็จพ่อของตนด้วยเช่นกัน " เป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยปรุงยานี้กับมือ คนที่มียาถอนพิษก็มีแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น " เติ้งฮุย ลูกน้องคนสนิทของเสนาบดีเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน และยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อองค์ฮ่องเต้ยืนขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเขา " เสด็จพ่อ อย่าบังคับข้าเลย " " อี้หลางอย่ามัวชักช้า รีบจับเขาไว้และเอาตราประทับมาให้ตา มิเช่นนั้นเราไม่มีทางรอดหรอก " " ลูกเอ๋ย กลับตัวกลับใจเสียเถิด " " อี้หลางอย่าไปฟังเค้า.....ฝ่าบาทส่งตราประทับมาเสียดีกว่า " เป็นเสนาบดีเฒ่าเอ่ยขัดขึ้นเพราะกลัวว่าหลานชายของตนจะใจอ่อน เขาสาวเท้าถือดาบเล่มยาวเดินตรงเข

ตงเฟยหลง กุมมือเรียวของภรรยาตัวน้อยแล้วพาเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ เขารินสุราใสจอกให้นางและเขาก่อนที่จะคล้องแขนกันดื่มสุราจนหมดจอก นางยิ้มหวานให้เขา แล้วเดินเข้ามานั่งบนตักแกร่ง มือเรียวยกขึ้นมากอดรอบคอของคนตัวโตไว้ เขาจึงกอดรอบเอวบางไว้หลวม ๆ " ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่ .... ว่า..ท่านพี่ ลงทุนมากมายขนาดนี้จะขออะไรหรือเจ้าคะ " นางมองสบตาคมแล้วเอ่ยถามออกมาตามตรงอย่างไม่อ้อมค้อม เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของนาง " พี่ขอ เจ้าตัวเล็กเพิ่มอีกซักสองคนได้ไหม " " แค่นี้ยังไม่พออีกหรือเจ้าคะ " " ยัง..... มีเยอะ ๆ สิถึงจะดี " " แต่ว่า " " เจ้าสัญญากับพี่แล้วนะ " เขาไม่รอให้นางเอ่ยจบ แล้วช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มไว้พาเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว จ้าวฟางลู่ นางรู้ว่าหากคุณสามีของนางเขาตั้งใจที่จะทำอะไรแล้วต้องสำเร็จทุกประการ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมรามือง่าย ๆ แน่ นางจึงทำได้แค่ยอมตามใจเขาเท่านั้น ตงเฟยหลง มองเด็กน้อยวัยสี

จ้าวฟางลู่มองหน้าอาเต๋อ ที่ยืนทำหน้าตาไม่สู้ดีนัก แล้วจึงเดินกลับเข้าเรือนของตนเองไปเตรียมตัวไปงานแต่งของพี่รอง นางเดินวนไปวนมาอย่างคุ้นคิด ว่าสามีของนางจะไปไหนได้ งานแต่งพี่รองก็ใกล้จะเริ่มแล้วนะ " เจียวซิน ท่านแม่ทัพกลับมาหรือยัง " " ยังเลยเจ้าค่ะ ฮูหยิน " " แล้วเสี่ยวเป่ากับอิ่งเอ๋อหล่ะ แต่งตัวเสร็จหรือยัง " " เสร็จแล้วเจ้าค่ะ " " ข้าจะร่วงหน้าไปก่อน เจ้าไปบอกห้าวชวนหากท่านแม่ทัพกลับมาแล้วให้เขารีบตามไปด้วยนะ " " เจ้าค่ะ " จ้าวฟางลู่ นางส่องกระจกอีกครั้งเพื่อดูความเรียบร้อยของชุดที่ใส่ ชุดสีน้ำเงินเข้มที่ช่วยขับผิวของนางให้ขาวขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ นางแต่งหน้าบาง ๆ แต่ยังเลือกเครื่องประดับไม่ได้เลย มือหนากอดรอบเอวบางจากทางด้านหลัง เขาเกิยคางบนไหล่มนแล้วคลอเคลียอยู่กับซอกคอขาวผ่องของภรรยาตัวน้อย บอกตามตรงเขาไม่ชอบให้นางออกงานสังคมเท่าไหร่นัก เพราะไม่ชอบเวลาที่มีบุรุษอื่นม

บุรุษทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างจนใจ เมื่อเจอคำถามของนาง " ลู่เอ๋อ แต่ไม่ไม่เหมือนกันนะ " ท่านแม่ทัพยังคงพยายามที่จะอธิบายต่อ แต่นางก็ไม่ได้สนใจฟังเขาสักเท่าไหร่นัก " แต่ที่นางส่งคนมารอบทำร้ายข้าจะไม่เกินไปหน่อยหรอเจ้าคะ....ข้าว่าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ๆ " " เราจะไปลงโทษนางเอง...และจะให้นางมาขอโทษเจ้าด้วยดีไหม " ฮ่องเต้ ยังคงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางยิ้มรับแล้วหันไปมองเจียวซิน ที่เดินเข้ามานางสบตากับสาวใช้คนสนิทอย่างรู้กัน แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ " คงไม่ต้องแล้วหละเจ้าค่ะ......องค์หญิงคงได้รับบทเรียนมากพอแล้ว " ทุกคนหันมามองหน้านางด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่ทันมีใครได้ถามอะไร กงกงคนสนิทของฝ่าบาทก็เข้ามาเสียก่อน " ทูลฝ่าบาท ที่ตำหนักขององค์หญิงเหยาจีเกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ " เมื่อกงกงเอ่ยจบ บุรุษทั้งสามคนก็หันมามองหน้านางทันที จ้าวฟางลู่จึงยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขาแทนคำตอบ

จ้าวฟางลู่ กอดอกยืนมองชายชุดดำสี่คนที่ถูกจับได้ นางควงมีดในมือเล่น แล้วเดินวนรอบ ๆ ตัวพวกมัน " ใครส่งพวกเจ้ามาหรือ " นางเอ่ยถามคนเหล่านี้ด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้ซีเรียสอะไร " หึ...ที่นี่เป็นถึงจวนแม่ทัพผู้เก่งกาจ เหตุใดจึงให้สตรีออกหน้าได้ น่าขายหน้าเสียจริง ไอ้แม่ทัพนั่น มัวไปมุดหัว อยู่ที่ไหนล่ะ" หนึ่งในพวกมันเอ่ยขึ้นทำให้ จ้าวฟางลู่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนผู้นั้น " สตรีแล้วอย่างไร.....หรือเจ้าว่าข้าไม่น่ากลัวหรือ...." นางมองคนผู้นั้นด้วยความเฉยเมย แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ แถมยังมาพูดเหยียดหยามสามีของนางอีก แบบนี้คงอยากจะลองดี " ได้....หากถามดี ๆ เจ้าไม่ชอบ เดี๋ยวข้าจัดให้......เด็ก ๆ " พอสิ้นเสียงของนาง คนของนางสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับหีบใบหนึ่ง พวกเขาหยิบมีขนาดเล็กไล่เรียงตามลำดับไปถึงใหญ่มาก ออกจากหีบมาวางเรียงรายตรงหน้านาง ชายชุดดำทั้งสี่คนมองมีดขนาดต่าง ๆ อย่างตื่นตระหนก จ้าวฟางลู่นางหยิบมีดออกมาควงเล่นตรงหน้าพวกเขา

จ้าวฟางลู่ ยืนมองเงาสะท้อนในกระจก อย่างพอใจนางแต่งตัวเรียบง่ายแต่ดูสง่างาม ' แค่นี้ก็พอมั้ง ' " งามมากเลยเจ้าค่ะฮูหยิน " เจียวซิน เอ่ยชมและมองนายหญิงของนางด้วยรอยยิ้ม หากจะบอกว่าฮูหยินยังเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนก็คงไม่มีใครสงสัยอะไรเป็นแน่ " ซินเอ๋อ ..... เจ้าก็พูดเกินไป เราออกไปกันเถอะท่านพี่คงรอนานแล้ว " " เจ้าค่ะ " เจียวซินเดินตามหลังฮูหยินออกมาจากห้อง ก็เห็นท่านแม่ทัพกับอาเต๋อรออยู่ก่อนแล้ว ตงเฟยหลง มองสตรีตรงหน้าด้วยความตกตะลึงวันนี้นางอยู่ในชุดสีม่วงอ่อน เรียบง่ายแปลกตา ใบหน้าหวานใสแต่งหน้าบาง ๆ เรียวปากสีชมพูระรื่นน่าลิ้มลอง เขาเริ่มจะไม่อยากพานางไปงานแล้วซิ ' สงสัยข้าคงคิดผิดแน่ ๆ ' " ท่านพี่.....ท่านพี่เจ้าคะ ท่านไม่สบายหรือเปล่าข้าเรียกตั้งนาน ทำไมท่านไม่ตอบ " นางเดินเข้ามาใกล้ ใช้หลังมือยกขึ้นมาอิงกับหน้าผากของผู้เป็นสามีด้วยความห่วงใย " ใช่พี่ไม่สบาย...เราไม่ไปแล้วได้ไหม

หยางหลี่เวย มองดูบ่าวรับใช้ขนของขึ้นรถม้า เตรียมเดินทางเข้าเมืองหลวง ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันแล้วว่าจะย้ายไปจัดงานแต่งที่เมืองหลวงแทน " เวยเวย " ร่างบางหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วส่งยิ้มหวานให้บุรุษหน้าหวานที่กำลังเดินมาหานาง หลายวันมานี้เขาอาการดีขึ้นเร็วมากจนน่าแปลกใจ แต่หนทางยาวไกลนางเป็นห่วงว่าร่างกายเขาจะรับไม่ไหว " ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าจะเดินทางไหว " นางมองหน้าเขาอย่างห่วงใยและกังวลใจในคราวเดียวกัน เขามองหน้านางก่อนจะยิ้มบาง ๆ " ตำแหน่งกุนซือของพี่ไม่ได้ ได้มาเพราะหน้าตาหรอกนะเด็กโง่ ไปกันเถอะ " " ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าเชื่อท่าน " หยางหลี่เวย นางเอ่ยเสียงหวานแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะประคองคนตัวสูงขึ้นรถม้าแล้วออกเดินไปยังเมืองหลวง จวนท่านแม่ทัพ ตงเฟยหลง กลับมาจากกองทัพก็ตรงไปยังเรือน ของฮูหยินทันที่ แต่เดินมาได้ครึ่งทางเขาก็หยุดเดินอย่างกระทันหัน จนห้าวชวนที่เดินตามหลังเกือบหยุดไม่ทัน