Novel-novel oleh กระต่ายหยก

จูหลงเดินกลับมาพร้อมกับต้าฉี พวกเขาทั้งสองดูเหมือนจะสนิทสนมกันมาก ทำให้ซูหวินซีและจินฟู่หลงหันไปมองหน้ากัน ด้วยความไม่เข้าใจ แต่ต่างคนก็ต่างความคิด แต่ไม่มีใครถามอะไร คนทั้งคู่เลย ต้าฉีเดินเข้ามาใกล้จินฟู่หลง แต่นางกลับเดินหนีไปอีกทาง และทำทีเป็นเลือกดูสินค้าต่าง ๆ โดยไม่ได้สนใจคนที่กำลังมองนางอยู่ สายตาคมมองสตรีตรงหน้าด้วยความฉงนว่านางเป็นอะไรกันแน่ ก็เมื่อวานยังคุยกันดี ๆ อยู่เลย " ฟู่หลง " นางหยุดชะงักไปเมื่อเขาเอ่ยเรียกนางเอาไว้ นางหยุดนิ่งแต่ก็ยังไม่ยอมหันมาสบตาเขาอยู่ " ใต้เท้า อะไรหรือเจ้าคะ " คำที่ใช้เรียกเขาก็เปลี่ยนไปด้วย จนคนใบหน้าคมเริ่มจะไม่พอใจ ว่าเหตุใดนางถึงได้ทำเหมือนกำลังโกรธอยู่ " เจ้าโกรธข้าเรื่องอะไร " " ไม่ได้โกรธ เราเองไม่ได้เป็นอะไรกัน ซักหน่อย " นางเอ่ยขึ้นเสียงเบา และเบือนหน้าหนีไปทางอืนแทน ต้าฉีเดินเข้ามาใกล้ และคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าเอาไว้เพื่อมิให้นางเดินหนี " นี่ปล่

อำเภอชิงเหอ ซูหวินซีตรวจดูความเรียบร้อยภายในจวน อย่างละเอียด นางไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น หากนางไม่อยู่แล้ว ร่างบางเดินเข้ามาในสวนดอกไม้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบ ๆ จวนด้วยความอาลัย นางอยู่ที่จวนหลังนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต หากต้องจากไปจริง ก็ไม่รู้ว่านางจะทำใจได้หรือไม่ " คุณหนู คนของท่านแม่ทัพนำชุดแต่งงานมาส่งเจ้าค่ะ " ร่างบางหันมาตามเสียงเรียกของสาวใช้คนสนิท นางพยักหน้ารับรู้และเดินตรงไปยังหน้าเรือนใหญ่ ภายในห้องโถงมีสตรีรุ่นราวคราวเดียวกับนางนั่งอยู่ ใบหน้าหวานหมดจดแต่งหน้าเบาบาง ดูแล้วงดงามยิ่ง แต่ถึงการแต่งกายจะงดงามและเรียบร้อยเพียงใด ก็ยังซ่อนแววตาซุกซนของแม่นางผู้นี้เอาไว้ไม่ได้ " ฮูหยินน้อย ข้าจูหลง นำชุดแต่งงานและเครื่องประดับมาให้ฮูหยินน้อยได้รองสวมใส่ เจ้าคะ " จูหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม และส่งยิ้มอย่างจริงใจให้กับสตรีที่งดงามตรงหน้า ด้วยความถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ " เรียกข้า หวินซีก็ได้ ดูแล้วเจ้ากับข้าก็น่าจะอายุเท่า ๆ กัน เป็นสห

เมืองหลวง ไป๋มู่จิน ทอดถอนหายใจเมื่อได้ฟังองค์ฮ่องเต้ที่เขาเคารพยิ่งกำลังสาธยายเรื่องหมากกระดานและภาพวาดที่พระองค์ทรงบอกว่าวิจิตรงดงามตระการตาอย่างยิ่ง เขาเบนสายตาไปมองกระดานหมากแวบนึง ก่อนที่จะก้าวไปหยิบเอาเมล็ดหมากสีขาวมาวางลงบนจุดตัดที่ยังว่างอยู่ เพื่อให้หมากกระดานนี้มีทางเดินต่อได้ ฮ่องเต้ได้แต่มองแม่ทัพหนุ่มด้วยรอยยิ้ม และเดินเข้าไปดูกระดานหมากใกล้ ๆ " เช่นนั้น...ฝ่าบาท กระหม่อมขอตัว " " เดี๋ยวก่อน เราก็แค่ล้อเจ้าเล่นนิดเดียวเอง ทำเป็นใจร้อนไปได้ กงกง " " พะย่ะค่ะฝ่าบาท " เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะไม่พอใจหน่อย ๆ แล้ว ใบหน้าคมดูเรียบเฉยและไร้อารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ฝ่าบาทจึงได้เรียกให้กงกงคนสนิท ไปหยิบเอากล่องไม้ที่สลักด้วยลวดลายมังกรดำมายื่นให้กับแม่ทัพหนุ่มอย่างทันท่วงที " นี่ขอรับแม่ทัพไป๋ " เขาจึงได้รับเอากล่องไม้นั้นมาเปิดดู ภายในกล่องเป็นหัวลูกศรที่มีตราประทับของสำนักหยกดำอยู่ สำนักหยกดำ ถือเป็นสำนักยุทธ ท

ไป๋มู่จินสังเกตอาการของลูกน้องคนสนิทพี่เอาแต่นิ่งเงียบตั้งแต่งเมื่อครู่แล้ว คงจะเป็นเพราะเจอจูหลงเป็นแน่ " เสี่ยวฮัว.....เจ้ากับนางนยังไม่ดีกันอีกหรือ " " เป็นนาง ที่ไม่ยอมคุยกับข้าเอง " " อย่างนั้นหรือ ..... นี่ก็ผ่านมาจะปีกว่าแล้วนะ ความเค้นของสตรีช่างกลัวเสียจริง " ท่านแม่ทัพยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปเก็บของในห้องให้เรียบร้อย เสี่ยวฮัวยิ้มแห้ง ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการเมื่อครั้งนั้น บันทึกความทรงจำของ ( เสี่ยวฮัว ) หนึ่งปีก่อน ในขณะที่เขาพึ่งกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจลับให้กับท่านแมทัพ ก็เห็นคนชุดดำคนหนึ่งที่ใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้และกำลังลักลอบเข้าจวนแม่ทัพ เห็นดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นคนร้าย และได้เข้าไปจับตัวคนชุดดำเอาไว้และได้มีการต่อสู้กันเกิดขึ้น ด้วยฝีมือที่สูสีกัน ทำให้ พวกเขาสู้กันอยู่นานเลยที่เดียว สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายชนะ และจับคนชุดดำมัดเอาไว้ เขาดึงผ้าปิดหน้าของคนผู้นั้นออกและต้องตกตะลึง เมื่อพบ

ไป๋มู่จินมองคนตัวเล็กที่เบือนหน้าหนีด้วยความอาย เขาจึงโน้มตัวลงไปแนบชิดกับร่างเล็ก ๆ ของนาง ปลายจมูกคมฝังลงบนแก้มนวลอันหอมกรุ่น ที่ขึ้นสีแดงระรื่นอย่างน่ารักน่าเอ็นดู จมูกคมลากลงมายังซอกคอขาวอย่างจงใจ มือเรียวพยามยามดังแผงอกแกร่งเอาไว้ เขาหยุดชะงักไปไม่ใช่เพราะนาง แต่เขามองไปที่ประตูห้องด้วยใบหน้าขัดใจ " คุณหนูเจ้าคะ ท่านตื่นหรือยัง ...ข้าเข้าไปนะเจ้าคะ " เพียงไม่นานเสียงของหลี่เจิน ก็ดังขึ้นที่หน้าประตู เสียงของนางทำให้คนตัวเล็กผลักท่านแม่ทัพออกด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาสวมเสื้อคลุม " ท่านกลับไปได้แล้ว " นางเอ่ยปากไล่คนที่ทำหน้าบึ้งอยู่บนเตียง และพยามยามฉุดดึงเขาให้ลุกออกจากเตียงอย่างยากลำบาก " ไปได้แล้ว " เขาปลายตามามองนางนิดนึง ก่อนที่จะยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี " คุณหนู ท่านดูทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ " หลี่เจินเดินเข้ามาแล้วเห็นคุณหนูของนาง ไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง จึงเอ่ยถามไปด้วยความสงสัย " เอ่อ ..... ปล่าว ๆ ข้าแค

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด สายลมเย็นพัดผ่านร่างหนาที่ยืนตระหง่านอยู่บนหลังคาของโรงเตี๊ยมหลังหนึ่ง ที่อยู่ใกล้กับเรือนหลังเล็ก เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังแว่วมาเป็นระยะ ๆ สายตาคมเหลือบไปเห็นเงาดำสายหนึ่ง ที่อยู่อีกฟากของโรงเตี๊ยม เขาส่งสัญญาณให้เสี่ยวฮัวไปตรวจดู ว่าเงาดำที่เห็นใช่คนร้ายหรือไม่ แต่เพียงไม่นานเสี่ยวฮัวก็เดินกลับมาพร้อมกับบุรุษชุดดำอีกคนหนึ่งที่เดินตามหลังมาด้วย สายตาคมมองผู้มาใหม่ด้วยความสงสัย ว่าเหตุใดคนผู้นี้ถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ " ท่านแม่ทัพ " " เจ้ารู้ด้วยหรือ....ว่าข้าเป็นแม่ทัพ " " นี่มันช่วงพักร้อนนะขอรับ...ท่านอาจารย์.....ข้าก็ต้องมีธุระส่วนตัวบ้างสิ ว่าแต่ท่านมาทำอะไรตรงนี้ " " แล้วเจ้า มาทำอะไร " ไป๋มู่จินเลิกคิ้วขึ้นสูง เขาไม่ได้ตอบคำถามของต้าฉี แต่เป็นฝ่ายถามกลับรองแม่ทัพหนุ่มที่ยืนเอามือจับท้ายทอยของตนแก้เก้ออยู่ ก็ตั้งแต่เจ้านี่มาถึงก็ยังไม่ได้ไปรายงานตัวกับแม่ทัพอย่างเขาเลย " เอ่อ... ข้า...ข้ามาเดินเ

ตงเฟยหลง กุมมือเรียวของภรรยาตัวน้อยแล้วพาเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ เขารินสุราใสจอกให้นางและเขาก่อนที่จะคล้องแขนกันดื่มสุราจนหมดจอก นางยิ้มหวานให้เขา แล้วเดินเข้ามานั่งบนตักแกร่ง มือเรียวยกขึ้นมากอดรอบคอของคนตัวโตไว้ เขาจึงกอดรอบเอวบางไว้หลวม ๆ " ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่ .... ว่า..ท่านพี่ ลงทุนมากมายขนาดนี้จะขออะไรหรือเจ้าคะ " นางมองสบตาคมแล้วเอ่ยถามออกมาตามตรงอย่างไม่อ้อมค้อม เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของนาง " พี่ขอ เจ้าตัวเล็กเพิ่มอีกซักสองคนได้ไหม " " แค่นี้ยังไม่พออีกหรือเจ้าคะ " " ยัง..... มีเยอะ ๆ สิถึงจะดี " " แต่ว่า " " เจ้าสัญญากับพี่แล้วนะ " เขาไม่รอให้นางเอ่ยจบ แล้วช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มไว้พาเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว จ้าวฟางลู่ นางรู้ว่าหากคุณสามีของนางเขาตั้งใจที่จะทำอะไรแล้วต้องสำเร็จทุกประการ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมรามือง่าย ๆ แน่ นางจึงทำได้แค่ยอมตามใจเขาเท่านั้น ตงเฟยหลง มองเด็กน้อยวัยสี

จ้าวฟางลู่มองหน้าอาเต๋อ ที่ยืนทำหน้าตาไม่สู้ดีนัก แล้วจึงเดินกลับเข้าเรือนของตนเองไปเตรียมตัวไปงานแต่งของพี่รอง นางเดินวนไปวนมาอย่างคุ้นคิด ว่าสามีของนางจะไปไหนได้ งานแต่งพี่รองก็ใกล้จะเริ่มแล้วนะ " เจียวซิน ท่านแม่ทัพกลับมาหรือยัง " " ยังเลยเจ้าค่ะ ฮูหยิน " " แล้วเสี่ยวเป่ากับอิ่งเอ๋อหล่ะ แต่งตัวเสร็จหรือยัง " " เสร็จแล้วเจ้าค่ะ " " ข้าจะร่วงหน้าไปก่อน เจ้าไปบอกห้าวชวนหากท่านแม่ทัพกลับมาแล้วให้เขารีบตามไปด้วยนะ " " เจ้าค่ะ " จ้าวฟางลู่ นางส่องกระจกอีกครั้งเพื่อดูความเรียบร้อยของชุดที่ใส่ ชุดสีน้ำเงินเข้มที่ช่วยขับผิวของนางให้ขาวขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ นางแต่งหน้าบาง ๆ แต่ยังเลือกเครื่องประดับไม่ได้เลย มือหนากอดรอบเอวบางจากทางด้านหลัง เขาเกิยคางบนไหล่มนแล้วคลอเคลียอยู่กับซอกคอขาวผ่องของภรรยาตัวน้อย บอกตามตรงเขาไม่ชอบให้นางออกงานสังคมเท่าไหร่นัก เพราะไม่ชอบเวลาที่มีบุรุษอื่นม

บุรุษทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างจนใจ เมื่อเจอคำถามของนาง " ลู่เอ๋อ แต่ไม่ไม่เหมือนกันนะ " ท่านแม่ทัพยังคงพยายามที่จะอธิบายต่อ แต่นางก็ไม่ได้สนใจฟังเขาสักเท่าไหร่นัก " แต่ที่นางส่งคนมารอบทำร้ายข้าจะไม่เกินไปหน่อยหรอเจ้าคะ....ข้าว่าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ๆ " " เราจะไปลงโทษนางเอง...และจะให้นางมาขอโทษเจ้าด้วยดีไหม " ฮ่องเต้ ยังคงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางยิ้มรับแล้วหันไปมองเจียวซิน ที่เดินเข้ามานางสบตากับสาวใช้คนสนิทอย่างรู้กัน แล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ " คงไม่ต้องแล้วหละเจ้าค่ะ......องค์หญิงคงได้รับบทเรียนมากพอแล้ว " ทุกคนหันมามองหน้านางด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่ทันมีใครได้ถามอะไร กงกงคนสนิทของฝ่าบาทก็เข้ามาเสียก่อน " ทูลฝ่าบาท ที่ตำหนักขององค์หญิงเหยาจีเกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ " เมื่อกงกงเอ่ยจบ บุรุษทั้งสามคนก็หันมามองหน้านางทันที จ้าวฟางลู่จึงยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขาแทนคำตอบ

จ้าวฟางลู่ กอดอกยืนมองชายชุดดำสี่คนที่ถูกจับได้ นางควงมีดในมือเล่น แล้วเดินวนรอบ ๆ ตัวพวกมัน " ใครส่งพวกเจ้ามาหรือ " นางเอ่ยถามคนเหล่านี้ด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้ซีเรียสอะไร " หึ...ที่นี่เป็นถึงจวนแม่ทัพผู้เก่งกาจ เหตุใดจึงให้สตรีออกหน้าได้ น่าขายหน้าเสียจริง ไอ้แม่ทัพนั่น มัวไปมุดหัว อยู่ที่ไหนล่ะ" หนึ่งในพวกมันเอ่ยขึ้นทำให้ จ้าวฟางลู่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนผู้นั้น " สตรีแล้วอย่างไร.....หรือเจ้าว่าข้าไม่น่ากลัวหรือ...." นางมองคนผู้นั้นด้วยความเฉยเมย แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ แถมยังมาพูดเหยียดหยามสามีของนางอีก แบบนี้คงอยากจะลองดี " ได้....หากถามดี ๆ เจ้าไม่ชอบ เดี๋ยวข้าจัดให้......เด็ก ๆ " พอสิ้นเสียงของนาง คนของนางสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับหีบใบหนึ่ง พวกเขาหยิบมีขนาดเล็กไล่เรียงตามลำดับไปถึงใหญ่มาก ออกจากหีบมาวางเรียงรายตรงหน้านาง ชายชุดดำทั้งสี่คนมองมีดขนาดต่าง ๆ อย่างตื่นตระหนก จ้าวฟางลู่นางหยิบมีดออกมาควงเล่นตรงหน้าพวกเขา

จ้าวฟางลู่ ยืนมองเงาสะท้อนในกระจก อย่างพอใจนางแต่งตัวเรียบง่ายแต่ดูสง่างาม ' แค่นี้ก็พอมั้ง ' " งามมากเลยเจ้าค่ะฮูหยิน " เจียวซิน เอ่ยชมและมองนายหญิงของนางด้วยรอยยิ้ม หากจะบอกว่าฮูหยินยังเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนก็คงไม่มีใครสงสัยอะไรเป็นแน่ " ซินเอ๋อ ..... เจ้าก็พูดเกินไป เราออกไปกันเถอะท่านพี่คงรอนานแล้ว " " เจ้าค่ะ " เจียวซินเดินตามหลังฮูหยินออกมาจากห้อง ก็เห็นท่านแม่ทัพกับอาเต๋อรออยู่ก่อนแล้ว ตงเฟยหลง มองสตรีตรงหน้าด้วยความตกตะลึงวันนี้นางอยู่ในชุดสีม่วงอ่อน เรียบง่ายแปลกตา ใบหน้าหวานใสแต่งหน้าบาง ๆ เรียวปากสีชมพูระรื่นน่าลิ้มลอง เขาเริ่มจะไม่อยากพานางไปงานแล้วซิ ' สงสัยข้าคงคิดผิดแน่ ๆ ' " ท่านพี่.....ท่านพี่เจ้าคะ ท่านไม่สบายหรือเปล่าข้าเรียกตั้งนาน ทำไมท่านไม่ตอบ " นางเดินเข้ามาใกล้ ใช้หลังมือยกขึ้นมาอิงกับหน้าผากของผู้เป็นสามีด้วยความห่วงใย " ใช่พี่ไม่สบาย...เราไม่ไปแล้วได้ไหม

หยางหลี่เวย มองดูบ่าวรับใช้ขนของขึ้นรถม้า เตรียมเดินทางเข้าเมืองหลวง ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันแล้วว่าจะย้ายไปจัดงานแต่งที่เมืองหลวงแทน " เวยเวย " ร่างบางหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วส่งยิ้มหวานให้บุรุษหน้าหวานที่กำลังเดินมาหานาง หลายวันมานี้เขาอาการดีขึ้นเร็วมากจนน่าแปลกใจ แต่หนทางยาวไกลนางเป็นห่วงว่าร่างกายเขาจะรับไม่ไหว " ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าจะเดินทางไหว " นางมองหน้าเขาอย่างห่วงใยและกังวลใจในคราวเดียวกัน เขามองหน้านางก่อนจะยิ้มบาง ๆ " ตำแหน่งกุนซือของพี่ไม่ได้ ได้มาเพราะหน้าตาหรอกนะเด็กโง่ ไปกันเถอะ " " ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าเชื่อท่าน " หยางหลี่เวย นางเอ่ยเสียงหวานแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะประคองคนตัวสูงขึ้นรถม้าแล้วออกเดินไปยังเมืองหลวง จวนท่านแม่ทัพ ตงเฟยหลง กลับมาจากกองทัพก็ตรงไปยังเรือน ของฮูหยินทันที่ แต่เดินมาได้ครึ่งทางเขาก็หยุดเดินอย่างกระทันหัน จนห้าวชวนที่เดินตามหลังเกือบหยุดไม่ทัน