ตอนที่ 5 เดินทาง

เมืองหลวง

จวนตระกูลไป๋ ท่านโหวไป๋ซ่างเจินกลับมาที่จวนของตนในช่วงสาย เขาเดินตรงไปยังห้องตำรา แล้วมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าภาพเหมือนของสตรีนางหนึ่ง ที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดา

นางคือ ไป๋ฮูหยิน หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือเยว่เฟยซิน มารดาผู้ให้กำเนิด ' ไป๋มู่จิน ' บุตรชายคนเดียวของเขา นางจากไปตั้งแต่ ไป๋มู่จิน อายุได้เพียงสองขวบเท่านั้นหลังจากนั้นเขาก็โตมากับแม่นมของเขาที่เป็นบ่าวรับใช้คนสนิทของเยว่เฟยซิน

ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขาไม่ค่อยดีนัก เพราะในตอนนั้นหลังจากที่เยว่เฟยซินจากไป ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยกตำแหน่งฮูหยินใหญ่ให้ฮูหยินรองที่นางเป็นคนตกแต่งเข้ามาให้กับไป๋ซ่างเจิน ทำให้เขาและบุตรชายห่างเหินกันนับตั้งแต่นั้นมา

และเมื่อไป๋มู่จิน ได้รับตำแหน่งแม่ทัพ เขาก็แยกตัวออกไปอยู่ที่จวนของตนเองและไม่เคยกลับมาที่จวนตระกูลไป๋อีกเลย

" ซินเอ๋อ เจ้าไม่น่าจากข้าไปเร็วเยี่ยงนี้เลย ข้ากับเขายังมิอาจมีโอกาสได้คุยกันดี ๆ เลยสักครั้ง หากเจ้ายังอยู่ก็คงดีกว่านี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน "

ไป๋ซ่างเจิน ยืนจ้องมองภาพเสมือนของภรรยาสุดที่รักของตนด้วยแววตาเศร้าหมอง หลายปีมานี้เขารู้สึกผิดยิ่งนักที่ตนเองทำหน้าที่ของพ่อได้ไม่ดีเท่าไหร่

แต่หากเขามีเรื่องอะไรที่ต้องการให้ช่วย ขอเพียงแค่เขายอมเอ่ยปาก พ่อคนนี้จะช่วยเขาจนสุดกำลังอย่างแน่นอน

อำเภอชิงเหอ

เรือนรับรอง

ที่เรือนรับรองมีบ่าวรับใช้หลายคนที่กำลังทำหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมาย ให้เสร็จตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

สตรีร่างบางเดินถือตระกร้าผ่านประตูบานเล็กที่เป็นทางเชื่อของจวนรับรองกับจวนตระกูลซู ที่มีกำแพงสูงกั้นกลางอยู่

นางเดินตรวจดูความเรียบร้อยของจวนรับรองที่ท่านตาให้นางมาจัดเตรียมไว้ให้แก่แขกคนสำคัญที่จะมาช่วยปราบโจรภูเขาที่กำลังเหิมเกริมมากขึ้นทุกวัน

ซูหวินซีเดินเข้ามาในห้องพักของเรือนรับรอง นางนำกระถางดอกไม้มาวางไว้ที่ระเบียงห้องนอน ภายในห้องถูกตกแต่งไว้แบบเรียบง่าย และนำถุงหอมที่นางทำเองมาวางไว้ที่หัวเตียง

ถุงหอมนี้นางเลือกกลิ่นที่ช่วยผ่อนคลายและสดชื่นช่วยให้ผู้นอนหลับยากหลับได้ง่ายขึ้น

" คุณหนูเจ้าคะ ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่ท่านสั่งแล้วเจ้าค่ะ "

" อืม ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเดินดูอีกรอบแล้วค่อยกลับ "

" เจ้าค่ะ "

หลี่เจิน เดินตามหลังคุณหนูของนางออกจากห้องไป นางทั้งสองคนเดินดูความเรียบร้อยตามมุมต่าง ๆ จนครบและมั่นใจว่าไม่มีอะไรขาดเหลืออีกจึงได้กลับเรือนของตนเอง เพราะมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมาก

จุดพักม้า

บุรุษ ร่างสูง เดินมานั่งที่ก้อนหินกลางลานกว้าง แล้วจุดกองไฟไว้กองใหญ่ ท่านแม่ทัพไป๋มู่จิน ปล่อยให้สหายของตนพักที่โรงเตี๊ยม ส่วนตนเองกับลูกน้องก็ตั้ง กระโจมอยู่ไม่ไกล

พวกเขาเดินทางด้วยม้าเพื่อความรวดเร็ว และจะได้ประหยัดเวลา คืนนี้เขาจัดเวรยามเข้าไว้แล้ว แต่คงจะไม่มีใครใจกล้ามามีเรื่องกับพวกเขาแน่

" ท่านแม่ทัพ "

" อืม...ขอบใจ "

เขารับไก่ย่างที่เสี่ยวฮัวส่งให้มากิน ตอนที่ตั้งกระโจมอยู่ทหารที่ออกไปเดินลาดตระเวนพื้นที่โดยรอบ พวกเขาจับไก่ป่าได้หลายตัว จึงนำกลับมาทำอาหารแจกจ่ายให้กับพี่น้องหน่วยพยักฆได้กินกัน

ด้วยควมไม่ถือตัวของเขาทำให้ลูกน้องทุกคนนับถือเขาเป็นอย่างมาก แต่เวลาทำงานเขาถึงจะจริงจังเป็นพิเศษ

" ขอข้ากินด้วยคนสิ "

เซียวเทียนเฟิงเดินมานั่งลงอีกฝั่งของกองไฟ เสี่ยวฮัวจึงยื่นขาไก่ให้เขา

" นี่ขอรับคุณชายเซียว "

" อืม ขอบใจ "

เซียวเทียนเฟิง กินไก่ในมือของตนเองแล้วยิ้มออกมา ก่อนที่จะหันหน้าไปมองสหายของตนเองที่ เอาแต่นิ่งเงียบแล้วกินไก่ในมือโดยไม่สนใจใคร

" มู่จิน เจ้าจะรีบไปไหน "

" กินอิ่มแล้วก็นอน พรุ่งนี้ จะได้เดินทางต่อ ไม่แน่อาจจะถึงอำเภอชิงเหอ ก่อนพบค่ำ "

เซียวเทียนเฟิง พยักหน้ารับเบา ๆ แล้วเงิยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ก็พบว่าดาวความรักของสหายตนวันนี้กลับสุกสว่างมากกว่าเมื่อวานอีก

" มิใช่ว่าเจ้าจะรีบไปพบเนื้อคู่ของเจ้าหรอกนะ "

" เลิกพูดเรื่องไร้สาระเสียทีจะได้ไหม "

" ข้าพูดจริง ๆ นะ.....ไม่เชื่อข้าหรอ.....นี่เจ้าอย่าเดินหนีสิ "

เซียวเทียนเฟิง มองตามหลังของสหายที่เดินหนี้ข้ากระโจมไป แล้วหัวเราะเบา ๆ

' หากเจอขึ้นมาจริง ๆ อย่างมาขอให้ข้าช่วยก็แล้วกัน '