Mag-log inพ้นหลังแม่เลี้ยงใจร้าย พลอยไพลินฟุบใบหน้าลงไปกับเข่าแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมสวรรค์ถึงแกล้งเธอนัก
แม่ตาย พ่อมีเมียใหม่ ต่อจากนั้นมา พ่อก็ดันมาตายอีก ทำให้เธอต้องอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน
ถูกตบ ถูกตีสารพัด ถูกด่าไม่เว้นวัน และถูกขู่มาตลอดว่าจะเอาไปขายตัว
แต่ไม่คิดว่าวันนี้มาถึงแล้วจริง ๆ วันที่แม่ให้คนไปดักรอเธอหลังเลิกเรียน
อาศัยจังหวะที่รถจอดติดไฟแดง รีบเปิดประตูลงจากรถ และตัดสินใจวิ่งเข้าใส่รถคันหนึ่งอย่างไม่คิดชีวิต ถ้าต้องถูกบังคับให้ขายตัว เธอขอตายดีกว่า!
น้ำหนึ่งกระชับกอดคนตัวเล็ก เอามือลูบปลอบแผ่นหลังเบา ๆ
“ไม่เป็นไรนะคะ ปลอดภัยแล้ว”
“ฮึกฮือ....” เมื่อได้ยินคำปลอบ พลอยไพลินยิ่งร้องไห้หนัก ยิ่งทำให้น้ำหนึ่งสงสารจับใจ เงยหน้าขึ้นมองสามี
“คุณคินขา...”
ภาคินพยักหน้าให้เมีย ว่าเขารอฟังที่น้ำหนึ่งจะพูด
“คุณจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าหนึ่งอยากรับเลี้ยงเด็กคนนี้”
ภาคินขมวดคิ้ว “หมายความว่า?”
“หนึ่งอยากพาเด็กคนนี้ไปอยู่ที่บ้านกับเราด้วยค่ะ”
“จะดีเหรอน้ำหนึ่ง?” ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสารเด็กหรอกนะ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถตอบตกลงได้ทันที
“นะคะคุณคิน”
“แล้วนาวินล่ะ?” ถามถึงลูกชายคนเดียว
นาวินยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย เขาไม่แน่ใจว่า หากน้ำหนึ่งพาเด็กคนนี้เข้าไปอยู่ในบ้าน ลูกชายจะว่าอย่างไร
น้ำหนึ่งได้ยินอย่างนั้นชะงักไป นั่นสิ ลูกชายเธอจะโอเคไหม ถ้าหากมีใครมาอยู่ในบ้านด้วย นาวินต้องต่อต้านแม่แน่ ๆ
“ฉันเห็นด้วยหากว่าเธอจะอุปการะเลี้ยงดูเด็กมัน แต่ถ้าต้องพาเข้าไปอยู่ในบ้าน กลัวจะเกิดปัญหา”
“เดี๋ยวหนึ่งเคลียร์เองค่ะ” น้ำหนึ่งยิ้มให้สามีสบายใจ ก่อนจะประคองไหล่มนแล้วดันตัวอีกคนขึ้นเพื่อมองสบตา
ใบหน้าของเด็กรุ่นลูก เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า อีกคนเจ็บปวดกับเรื่องราวทุกอย่างมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรนะคะคนเก่ง เดี๋ยวต่อจากนี้ไป แม่จะดูแลหนูเอง”
พลอยไพลินชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายเรียกแทนตัวท่านเองว่า ‘แม่’
“มาเป็นลูกแม่นะ แม่สัญญาจะเลี้ยงดูหนูเป็นอย่างดีเลยแหละ”
คนตัวเล็กได้ยินอย่างนั้นเม้มปาก มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง เพราะเมื่อกี้เธอได้ยินคนทั้งคู่คุยกันว่าอาจจะมีปัญหากับลูกชายท่าน หากพาเธอไปอยู่ด้วย บ้านไม่แตกเลยเหรอ
“กังวลเรื่องลูกชายแม่ใช่ไหม”
พลอยไพลินพยักหน้า เธอไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน
“ไม่ต้องกังวลนะ แม่เคลียร์ได้ พี่เขาต้องเห็นใจเราแน่นอน”
“คุณไม่โกรธพลอยเหรอคะ ที่พลอยวิ่งให้รถของคุณชน แล้วยังต้องเป็นภาระของคุณอีก” ถ้าว่ากันตามตรง อีกฝ่ายเอาผิดเธอได้เลยนะ เพราะไม่ใช่แค่เธอที่ต้องเจ็บตัว แต่ท่านอาจถึงแก่ชีวิตได้เลยหากขับมาเร็วกว่านี้
“ภาระที่ไหนกัน แม่ดีใจมากกว่าที่เรามาเจอกัน”
“...”
“แม่ไม่มีลูกสาว มาเป็นลูกของแม่นะ แม่สัญญาว่าจะดูแลหนูอย่างดี ไม่ทำอย่างที่ยัยป้าคนนั้นทำกับหนูแน่นอน”
“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินยกมือไหว้ทั้งน้ำตา ซาบซึ้งในน้ำใจจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี
น้ำหนึ่งรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอก แล้วเอามือลูบปลอบ
“เราชื่อ ‘พลอย’ ใช่ไหม?” เพราะได้ยินแม่เลี้ยงของอีกฝ่ายเรียกแบบนี้
“ค่ะ หนูชื่อ ‘พลอยไพลิน’ ชื่อเล่น ‘พลอย’ ค่ะ”
“โอเค เราอายุเท่าไหร่แล้วพลอย?”
“สิบแปดปีค่ะ”
“เรียนอยู่ม.6 เหรอ? อีกไม่นานก็จบแล้วสิ”
“ค่ะ”
น้ำหนึ่งได้คำตอบอย่างนั้นพยักหน้า ดีเลย เธอจะส่งอีกฝ่ายเรียนต่อเอง
“ออสตินครับ ออสตินหลานปู่” ภาคินเรียกหลานชายที่เพิ่งคลอด นอนดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่เบาะ ว่าแล้วว่า เขาต้องได้หลานชายเลือดพวกเขามันแรง! เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้หลานสาวน้ำหนึ่งเอามือขึ้นนวดขมับ ตอนที่ได้ข่าวว่าลูกสะใภ้ได้หลานชาย เธอสตั๊นไปรอบหนึ่งแล้ว แต่พอเห็นหน้าหลาน แทบเอาตีนก่ายหน้าผากหน้าอะไรจะเหมือนพ่อกับปู่ขนาดนั้น! ได้แม่สักนิดสักหน่อยก็ไม่ได้นี่อะไร ได้พ่อยันความยาวของนิ้วเท้า อีน้ำหนึ่งกลุ้มใจไว้รอเลยนี่ไม่ใช่ว่าโตขึ้น จะนิสัยเหมือนพ่อกับปู่อีกหรอกนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น อีน้ำหนึ่งขอลาก่องงงง@สามปีต่อมา“ตินไม่อยากมีน้อง!” เอามือกอดอกแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ก็บอกว่าไม่อยากมี ไม่อยากมี คุณย่ายังมากล่อมอยู่นั่นแหละ“แต่น้องผู้หญิงน่ารักนะลูก” น้ำหนึ่งพยายามเกลี้ยกล่อมหลาน ขอเถอะ ให้เธอมีหลานสาวสักคน เพื่อที่ว่า พี่ออสตินจะได้เป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาบ้างออสตินเดินไปจับหมอนอิงหลัง แล้วปามันทิ้งลงด้านล่าง ก่อนจะเตะซ้ำจนมันปลิว แล้วเมินหน้าไปทางอื่นน้ำหนึ่งอ้าปากค้าง ก่อนที่สองมือกำเข้าหากันแน่น แล้วทำท่าจะทุบหลานแต่พอฝ่ายนั้นหันขวับมา เธอกลับรีบฉีกยิ้มหวานให้ทันที“ออสตินเซ็งคุณ
@หนึ่งเดือนต่อมาร้านค้าวัสดุก่อสร้างหยุดทำการหนึ่งวัน เนื่องด้วยลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่ภาคินและคุณนายน้ำหนึ่งแต่งงานบริเวณพื้นที่กว่าเจ็ดไร่ กลายเป็นพื้นที่สำหรับจัดงานเลี้ยงแทบทั้งหมด และผู้คนที่มาในงาน ก็ค่อนข้างล้นหลามเถ้าแก่ภาคินเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง แจกซองครั้งนี้ นับพันซองมีมหรสพให้ชมตอนกลางคืนคือหมอลำซิ่ง เลือกมาเองกับมือโดยแม่เจ้าบ่าว ซึ่งขณะนี้ ยืนทักทายแขกข้าง ๆ สามีด้านเจ้าสาวอย่างพลอยไพลิน อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวแบบเกาะอก นั่งรับน้ำสังข์ข้าง ๆ เจ้าบ่าว รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะมันเป็นงานของเธอเองถึงผู้คนจะมาเยอะมาก แต่เธอแทบไม่รู้จักใครเลย ผิดกับพี่วิน รู้จักคนเยอะแยะไปหมด‘ยินดีด้วยนะวิน’“ขอบคุณครับ”‘ยินดีด้วยครับเถ้าแก่นาวิน’“ขอบคุณครับ”‘ยินดีด้วยครับเสี่ยวิน’“ขอบคุณครับ”พลอยไพลินพลอยรู้สึกภูมิใจในตัวสามี วาสนาของเธอจริง ๆ ที่ได้เป็นเมียพี่เขาอีกทั้งใครต่อใครยังเรียกเธอว่า ‘ลูกสะใภ้ร้านค้า’ ด้วย เขินเป็นบ้าเลย“ยัยพลอยฮือ ๆ”พลอยไพลินเงยหน้าขวับเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย ก็พบว่าเป็น...“นี่แกมีผัวแล้วจริง ๆ เหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!” มีนาน้ำตาอาบแก้มสองข
“หยุดเดินได้แล้วยัยแม่มด!”ภาคินเอามือนวดขมับ ตั้งแต่ลูกกลับมาถึงจนถึงป่านนี้ นับได้ก็หนึ่งชั่วโมง เมียเขายังไม่เลิกเดินสวนสนามเลย“จะให้หนึ่งนั่งนิ่งได้ยังไงคะ คุณไม่ได้ยินเหรอ คำที่ลูกเราพูด นาวินบอกว่า เดี๋ยวตกลงไปตายทั้งแม่ทั้งลูก หมายความว่าเรากำลังจะมีหลานกันใช่ไหมคะ”“ก็ใช่ไง”“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ภาคินเอามืออุดหู กูว่าแล้วไง ยัยน้ำหนึ่ง ยัยแม่มดเอ๊ย!“หนึ่งดีใจจังเลยค่ะคุณคิน หนึ่งจะได้อุ้มหลานแล้ว” เดินมานั่งข้างสามี แล้วเอาใบหน้าซบอก พลางเอาแขนกอดเอวอีกฝ่ายแน่น“คุณไม่ดีใจเหรอคะ” ผละใบหน้าออกมองสามี เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีอาการอย่างเธอ นี่เรากำลังจะมีหลานกันเลยนะ“จะให้กรี๊ดแบบเธอมั้ยล่ะ”“ไม่ต้องค่ะ ฮ่า ๆ ให้หนึ่งกรี๊ดคนเดียวก็พอค่ะ”“ดีใจสิ ดีใจมาก” ภาคินเอ่ยออกมาก่อนจะอมยิ้ม แล้วรั้งเมียเข้ามากอด ในที่สุด เขากับเมียก็จะมีหลานกันสักทีไม่มีลูกคนเล็ก แต่มีหลานก็ยังดี นึกถึงตอนที่เลี้ยงนาวินวัยแบเบาะแล้วเอ็นดูมาก“เธอว่า เราตั้งชื่อหลานว่าอะไรดี ‘ออสติน’ ดีไหม” ภาคิน นาวิน ออสติน คล้องจองทั้งเขาและลูกชายเลย“คุณคินขา...เรายังไม่รู้เลยนะคะ ว่าหลานจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย” ไม่
“พี่วิน พลอยเดินเองได้ค่ะ” ก่อนมาที่นี่ เขาพาเธอแวะไปที่หอพัก อุ้มเธอขึ้นบันไดไปเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะอุ้มเธอลงมานั่งรอที่รถส่วนพี่เขา เดินขึ้นไปถือกระเป๋ากว่าหลายใบลงมาอีกรอบกลับมาถึงบ้าน ก็ยังมาอุ้มเธออีกแล้วนั่น พ่อกับแม่กำลังมองมา ทำไมถึงไม่เกรงใจท่านทั้งสองบ้างเลย“อย่าดิ้น เดี๋ยวก็ตกลงไปตายทั้งแม่ทั้งลูก” ตำหนิคนบนแขนไม่จริงจังมากนัก เพราะช่วงนี้ พลอยไพลินค่อนข้างอ่อนไหว พูดแรงไม่ได้หญิงสาวเงียบปาก เพราะกลัวตกลงไปตาย จำยอมให้พี่วินอุ้มเดินขึ้นบนบ้านทว่า...เขากลับอุ้มเธอเดินผ่านห้องของตัวเองไป“พะ...พี่วิน ทำไมไม่ไปส่งพลอยที่ห้องคะ”“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เราอยู่ห้องนี้ด้วยกัน”“แต่พลอย...”“ดื้อเหรอ”นาวินวางอีกคนลงบนเตียงนอน แล้วคลานไปคร่อม จนใบหน้าของเราทั้งคู่ใกล้ชิดกัน จมูกโด่งถูไถไปกับจมูกเชิดรั้นเบา ๆพลอยไพลินเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะรู้สึกเขิน ทำไมพี่วินถึงได้อ่อนโยนขนาดนี้ หรือพี่เขาจะไม่สบายนาวินหอมแก้มนิ่มเบา ๆ ขณะเดียวกันสองมือก็สอดประสานกันกับมือเรียวเข้าด้วยกัน แล้วกดมันลงไปกับที่นอนพลอยไพลินรู้เลยว่าอีกคนจะทำอะไร จึงรีบห้าม“พะ...พลอยท้อ
นาวินลากแขนพลอยไพลินเดินออกจากห้องตรวจ พาขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านระหว่างทาง หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอด จนทนขับรถต่อไปไม่ไหวเทียบรถจอดที่ข้างทาง ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วรั้งเธอเข้ามากอด อีกคนยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่มือหนาลูบแผ่นหลังปลอบ เขารู้ว่าพลอยไพลินเสียใจกับเรื่องนี้ผิดจากเขา ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นสักนิด เพราะวัยของเขามันพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมีย หรือเรื่องลูก เขาไม่ได้ตกใจเลย ที่พลอยไพลินมีลูกกลับกันดีใจด้วยซ้ำ และคนที่ต้องดีใจกว่าเขา คือพ่อกับแม่แน่นอนสองผัวเมียบ่นอยู่ตลอด ว่าเขาไม่มีแฟนสักที อยากอุ้มหลานจะแย่พลอยไพลินร้องจนไม่มีน้ำตาออกมา ในที่สุดก็นิ่งไป เหลือเพียงเสียงสูดน้ำมูกค่อย ๆ ผละออกจากคอคนพี่ แล้วทำท่าจะลงจากตัก เพื่อให้พี่เขาได้ขับรถต่อ แต่นาวินยังไม่ยอมให้ไป“คุยกันก่อน”“...”“ทำไมถึงปล่อยให้ยัยนั่นพูดอยู่คนเดียว ทำไมไม่เถียงกลับบ้าง ทีเวลาต่อปากต่อคำกับผัว ทำไมดูเก่งกว่านี้หืม”“...”“อย่าให้คนอื่นมันมาว่าเราได้สิ ว่าผัวเธอไม่เลี้ยงดู บอกออกไปสิ ว่าฉันรวยมาก รวยจนเธอไม่ต้องทำงานไปสิบชาติยังได้เลย!”“...”“จำที่แม่ฉันเคยบอกไม่ได
“ชื่ออะไรคะ” ถามพร้อมขณะที่ดูประวัติในหน้าจอคอมไปด้วย อยากแน่ใจว่าตรงกับคนไข้ที่เข้ามารับบริการจริง ๆ“พลอยไพลินค่ะ”“อายุสิบแปดปี?” เหลือบมองหน้าอีกคนเล็กน้อยอย่างขอคำตอบ ว่าเธอดูไม่ผิดจริง ๆ หรือข้อมูลไม่ได้ตกหล่น“ค่ะ”“ผลตรวจค่ะ” บอกพร้อมยื่นเอกสารผลตรวจให้ดู พลอยไพลินจึงหยิบมันมาไล่สายตาดูเอกสาร ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงด้านล่าง“ตั้งครรภ์ค่ะ”พลอยไพลินใจเต้นแรงเมื่อได้ยินคุณหมอบอกอย่างนั้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธออ่านผลตรวจพอดีสรุปว่า เธอท้องจริง ๆ“คุณแม่วัยใสอีกแล้วสินะ” หมอสาวทิ้งแผ่นหลังลงไปกับพนักพิงเก้าอี้ พลางเอามือกอดอก มองหน้าคนไข้ ก่อนจะส่ายหัวออกมาไม่ใช่คนแรกที่เธอเจอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะชิน ทำหน้าแบบนี้กันทั้งนั้นคิดไม่ถึง?ไม่คิดว่าตัวเองจะท้อง?แต่อยากถามมาก ถ้าไม่อยากท้อง ทำไมถึงไม่ป้องกันแต่แรกยาคุมอันไม่กี่สิบบาท ทำไมไม่ซื้อมากิน!พลอยไพลินเม้มปากเมื่อได้ยินคุณหมอบอกอย่างนั้น ไม่ผิดที่อีกฝ่ายจะเข้าใจว่าเธอเป็นคุณแม่วัยใส เพราะเธออายุสิบแปดปีเองถึงเดือนหน้า เธอจะสิบเก้าปีเต็มแล้วก็ตาม แต่คงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันมากนักหรอกเธอเรียนจบแค่ม.6 งานการเป็นหลักเป็นแห







