4 ห้องแห่งอัลฟ่านิทรา

ดาวิชรู้สึกตัวตื่นอีกทีในห้องนอนห้องหนึ่ง เขาเหลือบเห็นสายน้ำเกลือเสียบคาผิวที่หลังมือ ดูแล้วน่าจะเป็นห้องหนึ่งในคฤหาสน์ตระกูลจางนั่นล่ะ

ความทรงจำก่อนหน้าคือกำลังเดินกลับมาที่โรงครัว แล้วภาพก็ตัดไปเลย สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เดาได้ว่าเขาอาจเป็นลมหมดสติไป

ดาวยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วชะโงกมองไปที่โต๊ะข้างเตียง เขาเห็นกริ่งเรียกคนรับใช้ กับกระดาษเอสี่พับครึ่งที่มีข้อความเขียนด้วยลายมือตัวใหญ่ ราวกับจะบอกให้เขารู้เผื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร

‘คุณดาวเป็นลมแถวโรงครัว พวกคุณชายเลยจัดให้หมอประจำตระกูลจางมาดูแลแล้วก็ให้น้ำเกลือค่ะ อ้อแล้วถ้าคุณดาวอยากได้อะไรกดกริ่งเรียกพี่โมได้เลยนะคะ’

หนุ่มจากเมืองไกลอ่านข้อความแล้วไม่อยากเชื่อ

‘พวกคุณชายจอมโหดเป็นห่วงกูด้วยเหรอวะ’

แต่พออ่านจนจบก็แอบยิ้ม อย่างน้อยในคฤหาสน์กว้างใหญ่และโอ่อ่าที่เขามาเป็นเมียที่คุณชายมาเฟียร้ายทั้งสามไม่ต้องการ ก็ยังมีน้ำใจเล็ก ๆ เหมือนหยดน้ำในทะเลทรายอันอ้างว้างจากแม่บ้านแตงโม จากผู้ช่วยส่วนตัวที่ชื่อเดช

อ้อ...แล้วก็ท่านปู่อีกคน

สิ่งเหล่านั้นทำให้ดาวมีกำลังใจขึ้นมา

พอได้นอนพักโอเมก้าก็รู้สึกแทบเป็นปกติแล้ว และตอนนี้ก็หิวด้วย พอมองนาฬิกาเห็นว่าเลยเวลาอาหารเย็นของคฤหาสน์แล้ว

ดาวลังเลว่าจะกดกริ่งดีหรือไม่ ขอให้พี่แตงโมหาอะไรให้กินหน่อย แต่พอคิดอีกทีก็เกรงใจ จึงคิดว่าจะไปหาอะไรกินเอง

‘เดินไปหาอะไรกินที่ครัวดีกว่า’

เขามองเข็มน้ำเกลือที่ต้นแขน แปลกใจนิดหน่อยว่าคนรวยนี่รวยถึงกับเรียกให้หมอมารักษาถึงบ้านได้ด้วย

‘เป็นคนรวยนี่ดีจริง’

ดาวตัดสินใจดึงเข็มน้ำเกลือออกเพราะคิดว่าตัวเองแข็งแรงพอแล้ว เขาใช้สำลีบนโต๊ะกดแผลไว้ ก่อนจะออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ

+++++

ขณะเดินไปตามโถงทางเดิน เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

มีแสงประหลาดลอดจากห้องห้องหนึ่งที่บังเอิญแง้มประตูเปิดไว้ เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีเสียงดนตรีบรรเลงแนวผ่อนคลายสมอง หรือที่เรียกกันว่า ‘ไวต์นอยซ์’ เล็ดลอดออกมาด้วย

แสงประหลาดที่ว่าเปลี่ยนสีไปมา คล้ายไฟในสถานบันเทิงยามราตรี แต่สีสันสบายตาชวนให้ผ่อนคลาย และมันก็ดึงดูดหนุ่มโอเมก้าให้เดินเข้าไปหาอย่างไม่รู้ตัว

‘แสงอะไรวะเนี่ย สวยเหลือเกิน เหมือนรุ้งที่สะท้อนบนฟองสบู่กลางแดดเลย’

แล้วคำคำหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ‘สีเหลือบรุ้ง’ มันน่าสวยงามประมาณนี้ล่ะ

ห้องที่เป็นที่มาของแสงนั้นปิดไฟมืด ต้นตอของแสงเหลือบรุ้งสวยงามมาจากแท่งทรงกระบอกอันหนึ่งซึ่งดูเหมือนหลอดไฟขนาดใหญ่ มันปล่อยรังสีเหลือบรุ้งออกมาเป็นระลอก ๆ

แต่สิ่งที่ทำให้ดาวไม่อยากเชื่อคือบางอย่างที่อยู่รอบหลอดไฟนั่นต่างหาก

คุณชายมาเฟียทั้งสาม ผู้ชายปากร้ายและใจร้ายต่างนอนนิ่งอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ที่วางรายรอบ มือประสานกันวางไว้บนอกอย่างเรียบร้อย

ลมหายใจของพวกเขาเบาและเป็นจังหวะ เหมือนคนนอนหลับ ราวกับกำลังนอนอาบแสงเหลือบรุ้งยังไงยังงั้น

ดาวคิดในใจแบบขำ ๆ ‘พวกคุณชายมาเฟียทำสปาผิวเหรอวะ’

ที่คิดแบบนั้นเพราะเขาเคยได้ยินว่าสปาความงาม หรือคลินิกความงาม มีการใช้แสงบางอย่างเพื่ออาบผิว หรืออาบหนังศีรษะเพื่อหวังผลบางอย่าง แต่ไม่คิดว่าจอมโหดมาดแมนทั้งสามจะเอาด้วย

และด้วยธรรมชาติของโอเมก้าในช่วงฮีท เขาสัมผัสได้ชัดเจนว่าอัลฟ่าทั้งสามเองก็รัท กลิ่นกับสารเคมีที่ฟุ้งในอากาศดึงดูดเขาเข้าไปหากลุ่มคนที่นอนอยู่

ดาวแอบคิดว่า

‘ตอนคุณชายจอมโหดทั้งสามนอนหลับดูไร้เดียงสา ไม่มีพิษมีภัยเลย อยากให้นอนอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องตื่นเลยก็คงดี’

โอเมก้าเดินไปหาสามร่างที่นอนทีละก้าว ๆ โดยไม่รู้ตัว และทันใดนั้นเขาก็สะดุดบางอย่าง

กึก

เท้าเจ้ากรรมดันสะดุดสายของปลั๊กไฟของหลอดไฟเหลือบรุ้ง มันพันที่ข้อเท้าทำเอาเขาหกล้ม มือแกว่งไปปัดถูกหลอดไฟส่งผลให้มันฟาดลงกับพื้นอย่างแรง

เพล้ง

หลอดไฟที่ทำมาจากแก้วแตกเปรื่อง ไฟดับวูบลง แถมเสียงบรรเลงผ่อนคลายที่มาจากเครื่องก็ตกร่อง ตะกุกตะกักทันที กลไกที่ผลิตเสียงของหลอดไฟคงเสียหายไปด้วย

ดาวที่ก้นกระแทกกับพื้นไม่เจ็บแต่ตกใจมากกว่า โทษตัวเองที่เดินซุ่มซ่ามไม่ระวัง เขายังไม่ทันยืนขึ้น แค่ยันตัวเองขึ้นจากพื้น แสงเหลือบรุ้งอ่อนระโหยลำสุดท้ายสาดให้เห็นก่อนดับวูบ พอเห็นความเสียหายที่เกิดขึ้นเขาก็แทบช็อก

‘ฉิบหายแล้วกู’

แต่ที่ฉิบหายกว่าคืออัลฟ่าที่เมื่อกี้หลับอยู่คงตื่นขึ้นมาทันที แถมส่งเสียงลั่นตามนิสัยเดิม

“ใครทำอะไรเสียงดังในห้องนี้วะ!”

+++++

ทั้งสามมีท่าทีงัวเงียเพียงเล็กน้อย ครั้นพอได้สติก็รีบยันตัวขึ้นจากเตียง หนึ่งในนั้นรีบเดินไปเปิดโคมไฟตั้งพื้นที่อยู่ไม่ไกล แสงสีส้มสาดให้เห็นทันทีว่าผู้บุกรุกคือใคร

พอพวกนั้นเห็นก็ย่างสามขุมมาหาโอเมก้าที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้น

พอสองแฝดเห็นว่าเป็นใครแล้วอุทานลั่น “นังดาวเองเหรอ!”

ส่วนเจียเหาอึ้งพูดไม่ออก สุดท้ายก็หลุดเสียงพึมพำออกมาว่า “ฟื้นจากเป็นลมแล้วเหรอ”

“ชะ...ใช่ครับ”

ดาวไม่อยากเชื่อว่าเห็นแววสำนึกผิดอยู่ในดวงตาของทั้งสาม

แต่แล้วสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อฝาแฝดหันไปเห็นหลอดไฟปล่อยแสงเหลือบรุ้งที่นอนชะตาขาดบนพื้น ทั้งคู่ตะโกนลั่นเหมือนฟ้อง

“พี่เจียเหา มันทำหลอดรังสีรุ้งของเราแตก!”

 แล้วจางฉวน แฝดคนที่ไม่มีแผลเป็นที่หว่างคิ้วก็ร้องขึ้นเหมือนนึกได้

“หรือว่ามันจะรู้ว่าเรานอนบำบัดอยู่ในห้องนี้ มันเลยเข้ามาแกล้ง!”

จางหมิงที่มีแผลเป็นที่หว่างคิ้วตะโกนลั่นอย่างคนมีชนักความผิดปักหลัง “แกคิดจะแก้แค้นคืนเรื่องที่พวกเราทำกับแกไว้อย่างนั้นหรือ!”

ส่วนเจียเหาคุณชายใหญ่พูดลอดไรฟัน “แกไปรู้มาจากไหนว่าพวกเรานอนอาบรังสีอยู่ในห้องนี้”

ดาวเห็นความเข้าใจผิดชนิดกู่ไม่กลับเลยรีบอธิบาย “ปะ...เปล่านะ ใครจะรู้ว่าพวกคุณนอนอาบแสงอยู่ในห้องนี้ล่ะ ผมแค่เดินเข้ามาในห้องนี้โดยบังเอิญ ประตูมันปิดไม่สนิทผมเลยเปิดเข้ามาดูแล้วก็…”

“โกหกหรือเปล่าเนี่ย”

“ผมพูดจริง พวกคุณลองคิดดูสิ แล้วผมจะเข้ามาในห้องนี้เพื่อมาเตะหลอดไฟให้พังเพื่ออะไรล่ะ”

“ก็เพื่อเอาคืนพวกเราที่พยายามแกล้งแกไงล่ะ” จางฉวนตอบโต้ทันที แต่การพูดแบบนั้นทำให้รู้สึกว่าพวกเขาแกล้งดาวด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ใช่ด้วยนิสัยหรือด้วยความพอใจ

“หือ เอาคืน? งั้นแปลว่าพวกคุณก็รู้ตัวใช่ไหมว่าทำไม่ดีไว้กับผมจริง ๆ”

คำถามในเชิงหลอกด่านั้นแทงใจดำทั้งสามคนได้ชะงัด แต่คนที่ว่องไวที่สุดคือคนที่ใจร้อนที่สุด เจียเหาปราดเข้ามาถึงตัวดาวแล้วทรุดตัวลง ใช้มือข้างหนึ่งบีบหัวไหล่ อีกแขนข้างสอดเข้ามารอบลำคอ

โอเมก้าอุทานด้วยความตกใจ “โอ๊ะ”

“คนชั้นต่ำอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับพวกฉันอย่างนี้นะ!”

“ปากสามหาวแบบนี้สั่งสอนมันเลยพี่” สองแฝดสนับสนุนเชียร์สุดใจ

เจียเหาในฐานะหัวหน้าทีมจึงก้มหน้าลงมา แต่จู่ ๆ เขาก็ชะงักไปทันที เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือก

“กลิ่นอะไรวะเนี่ย โคตรหอมเลย”

คู่แฝดแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไป “พี่เจียเหาเป็นอะไร”

พี่ชายใหญ่ส่ายหน้า “อึก ฉัน…รู้สึกมึนนิดหน่อย”

“หรือนังบ้านนอกมันทำอะไรใส่พี่

เจียเหาคลายนิ้วที่รอบลำคอเรียวของดาว เขาสลัดศีรษะไปมาสองสามทีเพื่อไล่ความมึนงง

สองแฝดล้อมวงเข้ามาบ้าง ก่อนจะย่อตัวลงมาหาต้นเหตุ แล้วจากนั้นทั้งสองก็ผงะหงาย

“กลิ่นนี่มัน…”

ที่แท้อัลฟ่าทั้งสามก็ถูกฟีโรโมนของโอเมก้าตกเข้าให้อย่างจัง แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือฟีโรโมนของดาว หนุ่มบ้านนอกคนนี้ ช่างรุนแรงเกินกว่าโอเมก้าคนอื่น ๆ ที่บรรดาคุณชายมาเฟียเคยพบมาในชีวิต

จางฉวนคือคนที่ได้สติก่อน ไม่รู้ด้วยสาเหตุใด เขาเสนอไอเดียหนึ่งขึ้นมา

“ไหน ๆ มันก็มาที่นี่เพื่อเป็นเมียพวกเราอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ”

“เมียเมออะไรกันล่ะ ก็เป็นได้แค่ของเล่นคั่นเวลา เบื่อเมื่อไรก็เขี่ยทิ้ง” จางหมิงแสยะปากตอบ จากประโยคที่หนึ่งในคู่แฝดพูดสื่อได้ว่า ความเป็นเมียที่จะมอบให้โอเมก้าไร้สกุลคนนี้ได้ ก็แค่เมียชั่วครั้งชั่วคราว หาใช่เมียแต่งที่มีไว้เชิดหน้าชูตา

“นั่นละ ๆ” คู่แฝดจางฉวนเออออกับอีกคน ก่อนจะเอามือแตะไหล่พี่ชายใหญ่ในเชิงขอความเห็น “แต่ในเมื่อมันมาเพื่อเป็นเมียเรา งั้นทำไมเราไม่ลองยัดเยียดความเป็นผัวให้มันซะเลยล่ะ”

พี่ชายใหญ่เม้มปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วทั้งสามก็พยักหน้าให้กันอย่างสมรู้ร่วมคิด

ส่วนดาวได้แต่เบิกตากว้าง สัมผัสได้ชัดทีเดียวถึงความซวยที่จะบังเกิด

เจียเหาที่ร่างใหญ่ที่สุดอุ้มร่างเล็กพาดบ่าแล้วรีบเข้าไปในอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน

ดาวได้แต่ร้องโวยวาย เอามือทุบแผ่นหลังกว้างหนาดังอั้ก ๆ แต่คนตัวใหญ่ไม่รู้สึกรู้สาแต่อย่างใด

โอเมก้าเมียที่กลายเป็นแค่ของเล่นชั่วคราวอยู่ในสภาพห้อยหัว มองเห็นภาพสองแฝดกลับหัวกลับหาง แต่ก็ยังเห็นว่าริมฝีปากของทั้งคู่แสยะยิ้ม แววตาหื่นกระหาย

‘ฉิบหายจริง ๆ ละสิทีนี้!’