LOGINShare
8 เข้าใจผิด
Last Updated:
2025-07-20 17:15:59เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาย้ำอีกครั้งออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำ
เขาจ้องมองมาด้วยสายตาแทนความรู้สึก มันดูลึกล้ำ มีแววกังวลห่วงใยจนเห็นได้ชัด ทะเลเห็นแล้วใจกระตุกแทนที่เขาจะต้องเป็นห่วง กลับกลายเป็นเด็กคนนี้เสียเองที่ดูกังวลกว่าเขา
ทะเลมองจ้องจับไปยังสองคนที่พ่นควันจากปลายมวนบุหรี่สีแดงวาบ ทั้งสองคุยกันหลังจากคนเป็นลูกพี่วางสายจากเบอร์ปริศนา เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างคงไม่ทันได้สนใจ สักพักมันก็ดีดก้นบุหรี่ทิ้งลงข้างทางแล้วทิ้งร่างเด็กหนุ่มไว้ตามลำพังก่อนจะเดินหายไปในความมืด เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ส่งข้อความทันที
“แจ้งเหตุครับ... คือว่า มี...”
ไม่ทันได้บอกกล่าวสาเหตุให้ปลายสายรับรู้ ก็ถูกเด็กหนุ่มเอื้อมมือมาปัดโทรศัพท์จนกระเด็น
“เฮ้ย! นั่นมันโทรศัพท์ผม”
“บอกว่าอย่าแจ้งไง...”
“เอ๊ะ! ทำไมล่ะ”
“อยากหาเรื่องเดือดร้อนหรือไง”
เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงจนทะเลหน้าเสีย เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้เขาแจ้งความอีก
“งั้นไม่แจ้งความก็ได้ แต่เรียกรถพยาบาลละกัน”
“ก็บอกไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง เกิดนายตายขึ้นมาจะทำไง เจ็บขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นไรอีก โว้ย!” ทะเลโวยวายด้วยความหงุดหงิด
นั่นก็ไม่ได้...
นี่ก็ไม่เอา...
ถ้าปล่อยได้เขาก็ปล่อยแล้ว แต่เห็นแก่มนุษยธรรมมันก็ทำไม่ลง ไม่ใช่พระเอกหล่นลงมาจากฟ้า แต่คนธรรมดาก็คงไม่ทนนิ่งดูดาย
“ว่ามา... ตกลงจะเอาไง” ทะเลถามอีกรอบ
“ทิ้งผมไว้นี่แหละ”
“โว๊ะ! เด็กนี่พูดไม่รู้เรื่อง จะทิ้งได้ไงเล่า”
“ครูจะไปไหนก็ไปดิ ไม่ได้ขอให้อยู่”
เห...
เรียกว่าครูแบบนี้มันคุ้นๆ อีกแล้ว...
ทะเลนิ่วหน้า พยายามเพ่งมองดวงหน้าในความมืดก็ถึงกับตาค้าง
“นาย! ที่ในห้องสมุดใช่ไหม”
เด็กหนุ่มขยับตัวยันพื้นขึ้นนั่งตัวเอนไปมา ทะเลมองสภาพคนอวดดีก็นึกโมโห
“นายจริงๆ ด้วย ไปโรงบาลเดี๋ยวนี้เลย”
“ก็บอกว่าไม่ไปไง”
“ได้ไง! นายเจ็บขนาดนี้”
”เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า!”
“แค่นี้เหรอ!” ทะเลย้ำ
เด็กหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่เก่งอย่างปากพูด ไม่นานก็ล้มตัวลงนอนหงายแผ่หลา มือข้างหนึ่งจับที่ท้องกุมแน่ สีหน้าเจ็บปวด
“โอยยยย โดนหมาบ้าฟัดนี่มันเจ็บเป็นบ้า...”
ทะเลส่ายหน้า รีบรุดจะเข้าประคองแต่ถูกปัดมือเข้าให้ “เอ๊ะ! นายนี่ เนื้อตัวเลี่ยมทองรึไงถึงคอยปัดมือตลอดเนี่ย”
“ก็บอกอย่ามายุ่ง”
เหอะ...
หมอนี่นี่...
ปากเก่งนัก...
ทะเลยู่หน้าขัดใจ สภาพแบบนี้บอกว่าไปฟัดกับหมามาก็ยังเบาไป แล้วจะไม่เป็นไรได้ไง
แค่กๆๆ
“โอยยยย”
เสียงไอแรงจนตัวโยนและเสียงร้องครางของเด็กหนุ่ม ทำให้ทะเลใจเสียรีบเข้าประคอง ไม่สนเด็กหนุ่มจะปัดป้อง จนในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมแพ้ให้ทะเลประคองแต่โดยดี
“ไปได้แล้ว”
“ก็บอกว่าไม่ไป”
“ปากมาก อดทนหน่อย” ทะเลบอกขณะสบดวงตาของเจ้าของใบหน้าบวมช้ำ
เด็กนี่ทำไมตาเศร้าจัง แถมตายังสวยมากด้วย ทะเลเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดทันที่สบตา
โถ่!
มนต์สะกดบ้าอะไรล่ะ!
ทะเลหลับตาปี๋ ส่ายหน้าไล่ความคิดอกุศลทันที
“ค่อยๆ ลุกนะ”
“ผมลุกเอง”
ทะเลนิ่วหน้า ยิ่งเด็กคนนี้ดื้อทั้งที่เจ็บขนาดนี้ เขาหรือจะนิ่งดูดาย
ทันใดนั้นลิ่มเลือดก้อนใหญ่ถูกพ่นออกมาจากปากเด็กหนุ่มจนทะเลรู้สึกพะอืดพะอม
ช่างเถอะ!
ดื้อได้ดื้อไป เขาต้องพาเด็กคนนี้ไปหาหมอให้ได้!
แต่ทะเลได้แต่คิด เพราะเงาวูบวาบที่ทอดยาวมาตามแสงไฟริบหรี่ของซอกตึกทำให้เขาชั่งใจ
ใจหนึ่งก็คิดว่าอาจจะเป็นคนที่เขาส่งข้อความไปขอความช่วยเหลือ แต่อีกใจก็อาจจะเป็นพวกนั้นย้อนมา ทะเลก้มดูมือถือที่ส่งข้อความ ปรากฏว่าสัญญาณเนตหมุนติ้วๆ ไม่หือไม่อือก็ขัดใจ
อ้าว! ข้อความไม่ถูกส่งนี่หว่า
โอ๊ย!
แล้วจะทำไงล่ะทีนี้ โทรเอาก็แล้วกัน!
ไม่ทันให้ทะเลได้คิดนาน ร่างหนึ่งก็เดินย่ำเท้าเข้ามาแล้วเตะเด็กหนุ่มร่างโชกเลือดกระเด็นกลิ้งหลุนๆ โดยไม่ทันตั้งตัวอีก
“โอ๊ยยยย อะไรของมึงอีก!”
“กูมาบอกว่า กูขอสั่งให้มึงเลิกยุ่งกับน้องแอน”
“เหอะ กลับมาเพราะเรื่องไร้สาระนี้เนี่ยนะ”
“กูจะไม่เอาเรื่อง ถ้าสัญญากับกูมา!”
เด็กหนุ่มร่างสะบักสะบอมเมื่อเห็นท่าทีขึงขังกับเสียงข่มขู่ก็ยันตัวลุกขึ้นแค่นหัวเราะใส่
“กูไม่เคยสนใจแอน”
“แต่เมื่อกี้แอนบอกว่าชอบมึง!”
“แล้วมึงเชื่อผู้หญิงคนนั้น”
“เออ!”
“งั้นกูก็ไม่มีอะไรจะพูด”
ทะเลมองทั้งสองสลับไปมา เริ่มไม่อยากยุ่งเพราะดูท่าเด็กหนุ่มหน้าช้ำจะยังปากดีและดูไม่มีทีท่าเกรงกลัวอีกฝ่าย แสดงว่ารู้จักกันมาก่อนนั่นล่ะ
โธ่!!
เด็กบ้าพวกนี้!
ที่แท้ก็ขัดใจกันเรื่องผู้หญิง...
ทะเลลังเลแต่ก็เหลียวมองหาเครื่องทุ่นแรงเผื่อจวนตัวจนเจอท่อนเหล็กเก่าถูกทิ้งอยู่ไม่ไกล ค่อยๆ เอื้อมมือสั่นระริกไปหยิบ อย่างน้อยมีอะไรจะได้ช่วยเด็กคนนั้นอีกแรง
แต่เสียงฝีเท้าที่เข้ามาตามด้วยคำถามของหนึ่งในกลุ่มอันธพาลประจำโรงเรียน ทำให้เขาชะงัก
“พี่!!!”
“อะไรอีกวะ!”
Latest chapter
ขอรักเจ้าตัวร้าย 79 ตอนจบ
“อิน!”“อินจัดการเอง”“แต่พี่ว่า...”“เถอะน่า...”แอลกระซิบแล้วก้าวผ่านอาคเนย์ที่ยืนนิ่งงันอยู่มาเผชิญหน้ากับเนติมาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว เพียงแค่สบตาป้าครูที่เคารพรักเมื่อครั้งยังเด็ก เขาก็มือไม้สั่น แต่ก็กัดฟันสู้เพี่ออาคเนย์“ป้าครูครับ ผมขอโทษที่ทำผิดต่อป้าครูกับคุณลุงอีกแล้ว แต่อินรักพี่เนจริงๆ เราสองคนรักกันครับ”แอลไม่พูดเปล่า พนมมือไว้แล้วทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าเนติมา ท่ามกลางความตกตะลึงของวาสนาและอาคเนย์“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เนเกือบตาย แต่ผมอยากขอร้องป้าครูว่าอย่าดุด่าพี่เนเลยนะครับ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผมเองที่กลับเข้ามาในชีวิตพี่เน ผมลืมพี่เนไม่ได้ ผมรักพี่เนจริงๆ ผมขอโทษที่ดื้อรั้นไม่รักษาคำพูดที่เคยให้ไว้กับแม่ว่าจะไม่มารบกวนพี่เนอีก ผม ผม...” แอลพูดแค่นั้นก็ก้มหน้าน้ำตาไหลวาสนาเห็นลูกชายที่ปกติดื้อรั้นเป็นนิสัยใครว่าก็ไม่ฟัง ยอมก้มหัวอ่อนข้อร้องไห้ฟูมฟายให้กับความรักก็ถึงกับน้ำตาคลอเป็นเธอเองสินะ... เธอเองที่ทำร้ายความรู้สึกลูกชายคนเดียวของเธอตลอดมาวาสนาอยากจะทำเพื่อลูกสักครั้งด้วยการขอร้องเนติมาอีกแรง แต่ถูกตัดหน้าด้วยอาคเนย์ที่ทรุดนั่งลงคุกเข่าเคียงข้างแอล
ขอรักเจ้าตัวร้าย 78 แก้ตัวมา
วาสนาเห็นท่าทีของสามีแล้วลอบถอนใจ นิสัยน่าเบื่อคงส่งผ่านดีเอ็นเอไปหาปองพลที่เป็นคนประเภทเดียวกัน เพียงแต่ปองพลมุทะลุและคิดว่าตัวเองมีปมด้อยมากมายจนลืมไปว่าเพราะตัวเองด้อยค่าตัวเองทั้งที่มีมากกว่าคนอื่นมากนัก สุดท้ายก็เอาดีไมได้ต้องซังกะตายอยู่ในคุกอีกนานวาสนาหันไปเปิดประตูรถแล้วหยิบตะกร้าผลไม้ใบใหญ่ออกมาแล้วยื่นให้เนติมา“นี่ค่ะ แทนคำขอบคุณที่อาคเนย์ช่วยฉันกับลูก แล้วก็เอาของเยี่ยมมาขอโทษอาคเนย์กับคุณสองคนด้วยค่ะ คือ...” วาสนาพูดแค่นั้นก็เหลือบไปมองสามีที่ยืนถือไม้เท้าหน้าเชิดไปอีกทางด้วยความระอาก่อนเอ่ย “แล้วก็อยากพาเขามาขอขมาคุณที่ลูกชายเขาเกือบทำให้อาคเนย์ต้อง...”“โธ่ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ตาเนสบายดีแล้วค่ะ” เนติมาตอบพลางรับกระเช้าส่งให้สามีอีกต่อ อรรถจึงรับกระเช้าไปแล้วผายมือเชิญ“แทนที่จะคุยกันหน้าบ้านแบบนี้ ผมว่าเชิญคุณสองคนที่บ้านดีไหมครับ ตาเนน่าจะอยู่บนบ้าน เดี๋ยวผมเรียกให้ลงมา”“ดีเหมือนกันจ้ะพ่อ” เนติมาตอบรับแรกทีเดียววาสนาลังเล เพราะเวลาที่ผ่านไปนานอาจทำให้รอยร้าวประสานยากอยู่สักหน่อย ถึงแม้จะรู้ว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเธอมุทะลุและใจเร็วเกินไปพอทางปู่ย่าของแอลติดต่อมาว่าอดีตส
ขอรักเจ้าตัวร้าย 77 เข้ารูปเข้ารอย
คนที่เคลื่อนท่อนอุ่นอยู่นั้น หัวเราะน้อยๆ และนำพาอินทัชไปเจียนจะแตะจุดสุดยอด แอลตัวโยกสั่นคลอนซ่านสยิวหนัก เขารับรู้ได้ว่าร่างกายตนเป็นเหมือนอาหารจานโปรดของอาคเนย์ “ไปต่อที่เตียงกันนะ” “อือ...”แอลครางไม่เป็นภาษาแล้วคราวนี้เพราะอาคเนย์ซึ่งแข็งแรงมากไม่ยอมปล่อยลง ยามนี้แอลจึงถูกล็อกขาทั้งสองข้างให้ลอยเหนือพื้นหนักกว่าเดิมไม่พอยังแยกกว้างเป็นรูปตัวเอ็มยิ่งกว่านั้นมีแก่นกายอีกฝ่ายสอดใส่ด้านในตัวเขาและขยับโยกไม่หยุด แอลเจ็บร้าวแต่ก็หฤหรรษ์อย่างถึงที่สุด เขาไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองกระจกตามที่อาคเนย์กระซิบบอก เขาขัดเขินอย่างที่สุด ปากก็แผดร้องราวกับกำลังเสพของเผ็ดร้อน เขาส่งเสียงหวานผสมการร้องบอกว่าคลั่งไคล้รสชาติการมีเซกส์ในครั้งนี้ยังไง “อื้อ... ไปถึงเตียงให้เร็วกว่านี้อีก เร็วๆ หมีน้อยอินไม่ไหว หมาใหญ่เนแสนดี บอกรักหมีน้อยอินไวๆ นะครับ อื้อ” “ได้สิ จัดไป” อาคเนย์กระซิบเสียงแผ่ว ไอร้อนผะผ่าวเป่ารดหูแอลจนเผลอหัวเราะออกมาด้วยความจั๊กจี้ พอไปถึงเตียงร่างของแอลก็ถูกวางด้วยความนุ่มนวล ทว่าแก่นกายอีกฝ่ายที่อยู่ข้างในตัวนั้น กร
ขอรักเจ้าตัวร้าย 76 จะทำก็รับทำซะที nc
“ได้เลย บอกไว้ก่อนนะว่าพี่ยอมให้หางหมีอันนี้เท่านั้นที่จะเข้าไปอยู่ข้างในตัวอินได้ ถ้าเป็นอย่างอื่นรับรองว่าไม่มีทาง” พูดจบหางหมีแสนน่ารักก็ถูกส่งเข้าไปในช่องรัดแน่นอย่างพอเหมาะพอดี แอลอึดอัดในตอนแรกก่อนจะเสียวซ่านสยิวเมื่ออาคเนย์ระดมจูบแผ่นหลังของเขารัวๆ พร้อมกับมือที่สาวแก่นกายให้ไม่หยุด ในตอนนี้แอลหวิดปล่อยความขาวข้นออกมาระรอกใหญ่แต่... “จะออกแล้วเหรอ”“อือ พี่เนแกล้ง” แอลตัดพ้อ“แต่หมาใหญ่ตัวนี้ไม่ยอมให้หมีน้อยขึ้นสวรรค์ก่อนหรอกนะ”“งื้อ งั้นก็รีบเข้าสิ” อาคเนย์ฟังแล้วหมั่นเขี้ยวสุดๆ ไม่กี่อึดใจต่อมาอาคเนย์ก็พลิกตัวแอลกลับมาเผชิญหน้าแล้วอุ้มร่างบอบบางที่กระโจนกอดเขาทั้งตัวไม่พอยังยกขาสองข้างกอดเอวเขาไว้ราวกับลูกหมีโคอาล่า ไม่นานต่อมาทั้งสองก็ไปหยุดอยู่บนโซฟาเบดตัวเก่าที่ทั้งกว้างและใหญ่ “พี่เน ตรงนี้เหรอ” “อือ พี่ชอบ” “แต่ตรงนี้เป็นที่เราทำการบ้านเมื่อตอนเด็กๆ นะ” “ก็ไม่เห็นเป็นไร ตอนนี้พี่จะทำการบ้านแบบผู้ใหญ่กับอินที่นี่ไง” “โว๊ย! พี่เน ทะลึ่งอีกแล้ว” แอลพูดจบก็ส่งเสียงหัวเราะคราวนี้อาคเน
ขอรักเจ้าตัวร้าย 75 รัก nc
“ไม่เรียกหมาใหญ่แล้วเหรอ”“อื้อ อย่ามาแกล้งอินนะ” แอลตอบสีหน้างอนๆ เพราะเหมือนกำลังถูกอาคเนย์แกล้งพาขึ้นสูงสุดจู่ๆ ทิ้งดิ่งราวกับรถไฟเหาะตีลังกาแต่ทว่า...“เตรียมใจได้เลย หมาสุดหล่อตัวนี้จะเลียจะดูดจะกินน้ำผึ้งจากหมีน้อยอินจนหมดทั้งตัวเลย”“โหย ฟังแล้วกลัวจังเลย” แอลหยอกเย้า ยามนี้เขากลายเป็นหมีน้อยสุดน่ารัก ส่วนอาคเนย์คือหมาหื่นตัวโตๆ ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อที่ไม่ได้กลัวแต่กลับยินยอมพร้อมใจ ยามนี้พวกเขากำลังสร้างความสุขให้แก่กัน “ตรงนี้นะ” “เฮ้ย! ใม่เอา เดี๋ยวแม่พี่เนมาเห็น” “พ่อกับแม่พี่ไม่อยู่” “ไปไหน” “ไปวัด อย่าถามมากความเลยน่า” อาคเนย์ว่าพลางมือก็เลื่อนลงมาจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์อีก “ได้ไงอะ ไม่เอาตรงนี้ เผื่อมีคนเห็น” แอลร้องห้ามแต่อาคเนย์หรือจะฟัง ยามนี้ในบ้านหลังนี้มีเพียงเขากับแอลที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง และเขาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้วชายหนุ่มปัดมือคนตัวเล็กกว่าที่ตะครุบมือเขาไว้ แล้วปลดตะขอกางเกงออกช้าๆ แล้วซุกหน้ากับเป้ากางเกงบ็อกเซอร์ซึ่งส่วนที่ยืดได้พองได้กำลังขยายคับแน่นไปหมด“พี่เน... อย่า
ขอรักเจ้าตัวร้าย 74 คิดถึงจนทนไม่ไหว
ชายหนุ่มนึกสังหรณ์ใจจึงผลุนผลันออกจากห้องโดยไม่ลืมคว้าตุ๊กตาหมีตัวเก่งที่ลูกหมีน้อยของเขาทำตกไว้ ซึ่งเป็นเวลานานแล้วที่เขาวางมันทิ้งไว้ในซอกมุมหนึ่งแต่ไม่เคยลืม เพราะมีความรู้สึกหลากหลายที่ผูกพันกันไว้ ยามนี้อาคเนย์หัวใจเต้นแรงจนอดใจไม่ให้รีบไปดูให้รู้แน่แก่ใจว่าจะใช่แอลจริงหรือไม่ เขาต้องไปดูให้เห็นกับตา... ก่อนออกจากห้อง อาคเนย์นึกอะไรได้จึงเปิดลิ้นชักหัวเตียงคว้ากระเป๋าหิ้วใบเล็กติดมือมาด้วย วันนี้ล่ะที่เขาจะได้ใช้มัน อาคเนย์ไม่มีแล้วซึ่งความใจเย็นเข้าตามตรอกออกตามประตู เขาหิ้วน้องหมีปีนข้ามรั้วมายังบ้านของแอล พอกระโดดผลุงลงพื้นน้องหมีก็กระเด็นออกจากมือจนรีบตะครุบแทบไม่ทัน นึกสภาพอินทัชตอนเด็กที่อุ้มน้องหมีปีนรั้วไปหาเขา คราวนี้เขาเป็นฝ่ายปีนหาบ้าง... แอลหรือลูกหมีอินทัช น้องน้อยของพี่เนแอบมองอีกฝ่ายทำท่าทีลุกลี้ลุกลนแล้วอดขำไม่ได้ เขาลอบมองอาคเนย์ผ่านม่านหน้าต่างที่ปิดไว้แน่นหนายิ่งอีกฝ่ายทำเรื่องโลดโผนด้วยการปีนรั้วเข้ามาที่บ้าน แอลก็ยืนมองเฉยๆ ไม่ไหวเปิดประตูผลุงออกมาทันทีที่อาคเนย์มาหยุดยืนหน้าบ้านสองจิตสองใจอยู่ “จ๊ะเอ๋! พี่เน
You may also like
หายใจเข้าพุทธ หายใจออกเธอ
ตื่นจากนิรันดร์518 viewsWe're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ
มินิซ่าส์866 viewsอลินตคีรัน
Jaokai472 viewsพี่เขยครับผมรับไม่ไหว
กาสะลอง4.1K viewsอย่าดื้อกับผมนะขอรับคุณสิงหล
One of สายหมอก779 viewsสถานะเมียในสมรส [Omegaverse]
ระมุณณ์ มิโกะ338 viewsBAD GUY โคตรร้ายโคตรรัก.....
มินิซ่าส์729 viewsมู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ
พิมพ์สีทอง409 views
