เข้าสู่ระบบแชร์
9 ช่วยด้วย!
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-21 02:11:06“ไหนว่าพอแล้วไงพี่”
“ก็เมื่อกี้น้องแอนกู”
“ผมว่าพอเหอะ สั่งสอนมันแค่นี้มันก็หยอดน้ำข้าวต้ม เสนอหน้ามาให้น้องแอนพี่เห็นไม่ได้เป็นเดือนแล้วมั้ง”
ตัวหัวโจกหัวเราะลั่นขณะจ้องเด็กหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดูไม่ยี่หระที่สภาพแบบนั้นด้วยซ้ำ
“มึงดูดิ๊ว่ามันเป็นไงบ้าง”
“รากเลือดแล้ว”
“สมน้ำหน้า”
เสียงทุ้มห้วนไม่พอยังใช้เท้าเขี่ยต้นขาคนเจ็บแล้วเอียงคอมอง ก่อนเตะเข้าที่บั้นเอวอีกหลายครั้งราวประกาศศักดา ทำให้เด็กหนุ่มร่างบอบช้ำหงายหลังผึ่งแน่นิ่งไปทันที
“มันนิ่งไปแล้วอะพี่”
“ดูดิ๊ว่ามันตายยัง”
“ยังๆ อย่าตายเลย ผมกลัว”
หนึ่งในลูกสมุนรูปร่างอ้วนเตี้ยทรุดนั่งเอามืออวบอ้วนตบหน้าคนนอนจมกองเลือดเบาๆ แต่ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว
“ไม่รู้ตายยัง”
“เฮ้ย!”
สมุนอีกคนนั่งยองๆ เอานิ้วอังจมูกที่เต็มไปด้วยเลือดของอีกฝ่ายแล้วถอนใจหนัก ก่อนลุกขึ้นยืนต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ผมว่าพามันไปหาหมอเหอะ”
“เรื่องสิ”
“แต่ผมได้ยินว่ามัน...”
“มันเป็นลูกใคร ก็ไม่เกี่ยวกับกู” คนเป็นลูกพี่ยักไหล่บอก “ซ่าดีนัก ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”
“แล้วถ้าเกิดมันตายล่ะลูกพี่”
“ไม่ตายหรอก แต่ถึงมันตายแล้วใครจะเห็นวะ”
สมุนสองคนรวมกับคนตัวอวบที่มาสมทบใหม่ต่างมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น
คนตัวเล็กสุดแต่คำพูดโผงผางสุดตอบก่อนลุกขึ้นถาม "เอาไงต่อ จะทิ้งมันไว้ที่นี่จริงเหรอ”
“เออ”
คนร่างสูงพูดจบก็ผลักคนตัวเล็กกว่าจนถลันเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่ ใช้รองเท้าผ้าใบสีเทาแบรนด์ดังเปื้อนเลือดเขี่ยร่างที่นอนจมกองเลือด
“สั่งสอนมันแค่นี้พอ เสือกมาเปรี้ยวกับน้องแอนของกู”
“ผมว่าทีแรกมันคงไม่รู้ว่ายัยนั่นเด็กพี่”
“มันน่ะ ยิ่งกว่ารู้อีก”
“อ้าว แล้วพี่รู้จักมันเหรอ”
“เออ”
“รู้ได้ไงอะ”
คนตัวเล็กสุดกระเถิบเข้าใกล้แสดงความอยากรู้สุดใจแต่ลูกพี่ใหญ่ผลักออก
“เสือก เรื่องของกู”
คนตัวเล็กกว่าหน้าเหยเกรีบถอยห่าง “ไม่เสือกก็ได้ครับลูกพี่”
“พวกมึงค้นของมัน เอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มันไปด้วย”
“จะดีเหรอพี่ เราไม่ใช่พวกปล้นทรัพย์นะ”
“ก็เผื่อไว้ไง”
หัวโจกคนหัวเกรียนแสยะยิ้ม ก้าวข้ามร่างจมกองเลือดไปทางประตูหลังโรงเรียน
“พี่! เอาจริงดิ”
“ทำๆ ไปเหอะน่า ลูกพี่คงคิดมาดีแล้ว เกิดใครมาเห็นจะได้คิดว่ามันโดนทำร้ายเพราะถูกปล้น”
“แต่ผมไม่ใช่”
“มึงนี่พูดยากนัก โตเป็นควายต้องให้อธิบายอีก” คนตัวอวบขี้คร้านรำคาญจึงจัดแจงล้วงกระเป๋ากางเกงเด็กหนุ่ม ได้ทั้งโทรศัพท์มือถือ กุญแจรถ สุดท้ายเปิดกระเป๋าสตางค์ดูแล้วถึงกับตาวาวโชว์ให้อีกคนดูด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“พวกมึงดูเงิน แบบนี้เห็นทีได้กินหรูอยู่สบายอีกหลายวันเลย”
“ผมไม่เดือดร้อน ลูกพี่ก็ไม่ได้สั่งให้ทำแบบนี้ ผมไม่เอากับพี่ด้วยหรอก กลัวคุก”
คนตัวเล็กสุดออกตัวรีบลุกเดินหนีแต่ติดที่อีกคนรั้งไว้
“มึงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ต้องร่วมชะตากรรม เอาเป็นว่านี่เป็นการสั่งสอนมัน ที่มายุ่งกับผู้หญิงของลูกพี่ก็แล้วกัน”
ร่างอวบกระชากเสียงตอบด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะลากอีกคนวิ่งตามไปจนหายลับไปกับความมืด
ทะเลรีบออกจากที่ซ่อนมาหาร่างที่นอนจมกองเลือดอีกหน คราวนี้เขาจะไม่รอช้า ต้องรีบพาเด็กนี่ไปหาหมอให้ได้
“นี่นาย นาย... ตายยัง” ทะเลกระซิบ
“ยังไม่ตาย”
“ไม่ตายก็น่าจะตอบเร็วๆ สิ”
เด็กหนุ่มปรือตามองแวบหนึ่ง ก่อนจะโก่งตัวไอและกระอักเลือดออกมาเป็นลิ่มอีกหน ทะเลยิ่งช็อกหนักตกใจทำอะไรไม่ถูกหันรีหันขวางเปิดกระเป๋าล้วงหาของที่ต้องการ
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาล”
ทะเลควานหาโทรศัพท์มือไม้สั่นกว่าจะเจอก็ถึงกับเหงื่อตก
“โอ๊ย เจอแล้ว! จะเรียกตำรวจ รถพยาบาลหรือปอเต็กตึ๊ง! เรียกไรดี 191 ละกันนะ”
ชายหนุ่มลนลานมือจิ้มกดเบอร์โทรผิดๆ ถูกๆ แต่ทว่ากลับถูกมือเปื้อนเลือดแทบไร้เรี่ยวแรงคว้าโทรศัพท์ไปหน้าตาเฉย พอเขาจะหันไปโวยวายก็ต้องตกใจอีกหน
“จะทำอะไร!”
“ไม่ต้องเรียก...”
“แต่ว่านายเจ็บมากนะ!”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง” เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วโหยราวกับจะขาดห้วง “พาผมไปจากที่นี่หน่อย”
“อะไรนะ!” ทะเลตะแคงหูฟังเพราะน้ำเสียงคนพูดเริ่มขาดห้วง
จะบ้าตายจริงๆ!
ชายหนุ่มคุกเข่าลงข้างๆ มองซ้ายขวาหน้าหลัง รู้สึกเคว้งคว้าง ก่อนที่เด็กหนุ่มจะขยับตัวเล็กน้อย พร้อมทำปากขมุบขมิบ เขาจึงก้มฟัง
“ผมจะไปอคิน”
บทที่ 5 คนจากห้องตรงข้าม
“อคิน คอนโดมิเนียมผมนะเหรอ” ทะเลทวนถาม เด็กคนนี้รู้ได้ไงกันว่าเขาพักอยู่ที่คอนโดมิเนียมใกล้ๆ นี่ “รู้ได้ไงว่าผมอยู่คอนโดมิเนียม”
“ครูนี่ความจำสั้น”
“หืม อะไรกัน นี่นาย!”
ทะเลเริ่มฉุกคิด หรือเด็กคนนี้พักอยู่คอนโดมิเนียมเดียวกันกับเขา แต่เด็กหนุ่มเงียบไปแล้ว
“เด็กนี่ ถามดีๆ อย่าเพิ่งหลับนะ!”
“นี่นาย!”
ทะเลทรุดนั่งบนพื้นนองน้ำเฉอะแฉะ ช้อนหัวเด็กหนุ่มขึ้นหนุนตัก แล้วก็ต้องตกใจเพราะมีเลือดซึมออกมาเป็นจำนวนมาก หน้าผากข้างขมับขวาของเขาก็มีรอยช้ำแตกเลือดซึม
ทะเลตัดสินใจตะโกนร้องสุดเสียง ไม่สนใจแล้วว่าเด็กพวกนั้นจะย้อนกลับมาหรือไม่
เป็นไงก็เป็นกัน!
“ช่วยด้วยครับ! ใครก็ได้ช่วยที มีคนถูกทำร้าย!”
“ช่วยด้วย!”
“นั่นใครน่ะ!”
เสียงห้าวดังมาจากปากตรอกพร้อมแสงไฟฉายที่สาดส่องมา ทะเลดีใจเหมือนได้พระมาโปรด เขาโบกมือเรียกทันทีที่เห็นเงาตะคุ่มใกล้เข้ามา
“ทางนี้ครับ ทางนี้!”
“เกิดอะไรขึ้น อ้าว! คุณ!”
“ผมเองครับ พี่รปภ.ช่วยผมพาเด็กคนนี้ไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม ท่าทางแกจะแย่แล้ว”
บทล่าสุด
ขอรักเจ้าตัวร้าย 11 ไม่ได้ตั้งใจช่วยหรอกนะ
เด็กหนุ่มเตะประตูห้องอีกหนด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้อย่างใจ ทำให้ทะเลถึงกับสะดุ้ง ! “เป็นไรอะ”“เจ็บมือ ล้วงไม่ได้”ทะเลก้มมองดูสภาพมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็พยักหน้าเห็นด้วย “ก็น่าจะเจ็บอยู่หรอก มา ล้วงให้”“จะดีเหรอ”“ทำไมล่ะ”“กลัวครูล้วงผิด”“บ้า!” ทะเลสวนทันควัน รู้หรอกว่าเด็กนี่คิดอกุศล เขาไม่คิดยังอดคิดไมได้จนเผลอหน้าร้อนเห่อแต่เสกลบเกลื่อน “อยู่ข้างไหนล่ะ”“ในเป๋าเกงไม่รู้ข้างไหน แต่ว่าลึ้กลึก หนูคิตตี้จะกล้าเหรอ” เด็กหนุ่มยั่วน้ำเสียงยานคางเป็นพิเศษทะเลถึงกับย่นจมูกกับลีลามากเรื่องของคนเตรงหน้า อยากจะด่ากับความลีลาให้ลืมโลก แต่ก็อดสงสารไม่ได้กับสภาพขนาดนี้“ตกลงข้างไหน”“ไม่รู้หาเอาเหอะ อะ...”เด็กหนุ่มยื่นสีข้างให้ ทะเลก้มมองแล้วลอบกลืนน้ำลายเพราะตาสอดส่ายไปทั่วจึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าให้ “มองอะไร”“ก็ ก็กุญแจไง กำลังคิดว่าข้างไหนกันแน่” “อ้อ เห็นมองอย่างอื่น เป๋าเกงไม่ใช่เป้าเกงนะ”โถ่ ไอ้เด็กบ้าลามกนี่! ทะเลหน้าแดงก่ำรีบล้วงหากุญแจให้มันจบๆ ไป แต่กระเป๋าซ้ายว่างเปล่าแถมลึกและแน่นเพราะกางเกงเนื้อหนาสลิมฟิต ทำให้ทะเลหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากพยายามจะชักมือออกแต่ปลายนิ้
ขอรักเจ้าตัวร้าย 10 ห้องตรงข้าม
“ได้ครับครู แล้วนี่ไปโดนใครซ้อมมา”“ผมก็ไม่รู้”“หรือว่าจะเป็นพวกเด็กเกเรกลุ่มเดิมที่ชอบมาเล่นยาแถวนี้““แถวนี้มีเด็กเล่นยาด้วยเหรอครับ” ทะเลถามหน้าตื่น“จะเหลือเหรอครับ”“แล้วไม่มีใครรู้เหรอ”“มันพูดยากครับครู ไม่มีใครอยากยุ่งกับเด็กพวกนี้หรอก มันแบ็คดีจะตาย”รปภ.ว่าไม่พอยังพยักหน้ายืนยันขณะกุลีกุจอเข้าช่วยอีกแรง ทะเลก็หิ้วปีกอีกข้างจับคนหมดสภาพให้ลุกยืน แต่ไม่สิ้นสงสัย “แสดงว่าเกิดเหตุในตรอกนี้บ่อยเหรอ” “ก็เดือนละหลายครั้งอยู่ครับ”“แล้วไม่แจ้งตำรวจล่ะ” ทะเลถามย้ำรปภ.หนุ่มแค่นยิ้มพลางส่ายหน้าดิก “ไม่มีใครกล้าแจ้งหรอกครับครู รู้ๆ กันอยู่ว่าเด็กพวกนี้ลูกใครแบ็คใหญ่ขนาดไหน”“แต่ผมคิดว่า...”ไม่ทันที่ทะเลนะได้บอกเจตนารมณ์ ก็ปรากฏเสียงเหมือนฝีเท้าคนวิ่งย่ำน้ำด้วยความเร็วมุ่งตรงมาทางนี้ ทั้งสองเฝ้ามองด้วยความระแวงระวังที่แท้เป็นหนึ่งในสามอันธพาลเมื่อครู่ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาดักหน้า“เดี๋ยวก่อนครับ ผมเห็นครูเมื่อกี้๊““นายเห็นเหรอ แล้วพวกนั้นล่ะเห็นรึเปล่า”“ไม่เห็น จุ๊ๆ”“อะไร” ทะเลถามหน้าตื่นเด็กหนุ่มหน้าเครียดพลางถอนหายใจเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นใครอีกก็รีบบอก “ผมเ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 9 ช่วยด้วย!
“ไหนว่าพอแล้วไงพี่”“ก็เมื่อกี้น้องแอนกู”“ผมว่าพอเหอะ สั่งสอนมันแค่นี้มันก็หยอดน้ำข้าวต้ม เสนอหน้ามาให้น้องแอนพี่เห็นไม่ได้เป็นเดือนแล้วมั้ง” ตัวหัวโจกหัวเราะลั่นขณะจ้องเด็กหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดูไม่ยี่หระที่สภาพแบบนั้นด้วยซ้ำ“มึงดูดิ๊ว่ามันเป็นไงบ้าง”“รากเลือดแล้ว”“สมน้ำหน้า”เสียงทุ้มห้วนไม่พอยังใช้เท้าเขี่ยต้นขาคนเจ็บแล้วเอียงคอมอง ก่อนเตะเข้าที่บั้นเอวอีกหลายครั้งราวประกาศศักดา ทำให้เด็กหนุ่มร่างบอบช้ำหงายหลังผึ่งแน่นิ่งไปทันที“มันนิ่งไปแล้วอะพี่”“ดูดิ๊ว่ามันตายยัง”“ยังๆ อย่าตายเลย ผมกลัว”หนึ่งในลูกสมุนรูปร่างอ้วนเตี้ยทรุดนั่งเอามืออวบอ้วนตบหน้าคนนอนจมกองเลือดเบาๆ แต่ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว“ไม่รู้ตายยัง”“เฮ้ย!”สมุนอีกคนนั่งยองๆ เอานิ้วอังจมูกที่เต็มไปด้วยเลือดของอีกฝ่ายแล้วถอนใจหนัก ก่อนลุกขึ้นยืนต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ผมว่าพามันไปหาหมอเหอะ”“เรื่องสิ”“แต่ผมได้ยินว่ามัน...”“มันเป็นลูกใคร ก็ไม่เกี่ยวกับกู” คนเป็นลูกพี่ยักไหล่บอก “ซ่าดีนัก ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”“แล้วถ้าเกิดมันตายล่ะลูกพี่”“ไม่ตายหรอก แต่ถึงมันตายแล้วใครจะเห็นวะ”สมุนสองคนรวมก
ขอรักเจ้าตัวร้าย 8 เข้าใจผิด
เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาย้ำอีกครั้งออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำเขาจ้องมองมาด้วยสายตาแทนความรู้สึก มันดูลึกล้ำ มีแววกังวลห่วงใยจนเห็นได้ชัด ทะเลเห็นแล้วใจกระตุกแทนที่เขาจะต้องเป็นห่วง กลับกลายเป็นเด็กคนนี้เสียเองที่ดูกังวลกว่าเขาทะเลมองจ้องจับไปยังสองคนที่พ่นควันจากปลายมวนบุหรี่สีแดงวาบ ทั้งสองคุยกันหลังจากคนเป็นลูกพี่วางสายจากเบอร์ปริศนา เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างคงไม่ทันได้สนใจ สักพักมันก็ดีดก้นบุหรี่ทิ้งลงข้างทางแล้วทิ้งร่างเด็กหนุ่มไว้ตามลำพังก่อนจะเดินหายไปในความมืด เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ส่งข้อความทันที “แจ้งเหตุครับ... คือว่า มี...” ไม่ทันได้บอกกล่าวสาเหตุให้ปลายสายรับรู้ ก็ถูกเด็กหนุ่มเอื้อมมือมาปัดโทรศัพท์จนกระเด็น “เฮ้ย! นั่นมันโทรศัพท์ผม” “บอกว่าอย่าแจ้งไง...” “เอ๊ะ! ทำไมล่ะ” “อยากหาเรื่องเดือดร้อนหรือไง”เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงจนทะเลหน้าเสีย เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้เขาแจ้งความอีก“งั้นไม่แจ้งความก็ได้ แต่เรียกรถพยาบาลละกัน” “ก็บอกไม่เป็นไร” “ไม่เ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 7 อันตราย!
ทะเลโยนถุงปาท่องโก๋ทิ้งถังขยะใกล้ๆ ประตู รีบย่ำเท้าออกมาหมายจะให้ถึงคอนโดมิเนียมให้ไวที่สุด แต่เพราะฝนกระหน่ำเมื่อบ่าย ทำให้ถนนเฉอะแฉะนองไปด้วยน้ำเป็นหลุมเป็นบ่อทะเลหลบหลุมไม่พ้นจึงเผลอเหยียบก้อนหินจนข้อเท้าพลิกอีกโธ่เว้ย!ด้วยความโมโห ทะเลจึงย่ำเท้าอีกข้างแรงๆ ประชดชีวิตหมายให้เป็นที่ระบายอารมณ์จนหนำใจจึงจะเดินต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เล่นๆ ทะเลรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าข้างที่พลิกจึงค่อยลดความห้าวลงเจ็บเป็นบ้า!ไอ้ทะเลคนงี่เง่าเอ๊ย!เขาได้แต่ตำหนิตัวเองก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินต่อด้วยความเจ็บ แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ แหวกบรรยากาศที่แสนจะเงียบเหงาวังเวงดังเข้าโสตประสาท ทะเลรู้สึกถึงอันตรายจนกระทั่ง...“ช่วย... ด้วย...”“ช่วย.. ด้วย...”นั่นใคร!!ทะเลชะงัก ผ่อนฝีเท้าลง มองซ้ายมองขวาเห็นเงาวูบวาบ ฉับพลันก็ขนลุกซู่ นั่นคนหรือผีกันนะ ทะเลเริ่มใจเสีย ชะงักดูทีหากเห็นท่าไม่ดีเขาจะหาทางหนีทีไล่ยังไง รู้งี้เดินกลับทางหน้าถนนใหญ่เสียก็ดีทะเลได้แต่นึกหวาดระแวงในใจ มือสั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแต่ทว่า... “เฮ้ย! พวกมึงสั่งสอนมันดิ๊!”เสียงคำรามดุ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 6 คนที่ทำให้ความยุ่งยากตามมาโดยไม่รู้ตัว
ทะเลแกล้งไขสือทั้งที่รู้อยู่ว่าเอราวัฒน์แกล้งมาทำหมาหยอกไก่กับเขาก็เพื่อหลอกใช้ทั้งที่ใจเขาชอบครูอีกคนอยู่ ดีที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย“เปล่าสักหน่อย ก็ที่ผมมขอแลกเวรกับครูเลคืนนี้เพราะรู้ว่าคุณว่างไงครับ”“แต่ครูคนอื่นก็มี”“แต่ครูเลอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด นะครับ ช่วยผมนะครับ” เอราวัฒน์ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อน “ผมมีธุระจริงๆ เนี่ยถ้าไม่ติดว่าครูณัฐต้องอยู่คนเดียว ผมคงไม่ขอครูเลช่วยหรอกครับ ผมก็เกรงใจ”“คุณว่าใครต้องอยู่คนเดียวนะครับ”“ก็ครูณัฐคนดังประจำโรงเรียนเราไงครับ ผมกลัวว่าครูณัฐจะคุมเด็กคนเดียวไม่ไหว ก็เลยเสนอครูเลเป็นผู้ช่วย”“แล้วเขาว่าไงครับ”“ครูณัฐพอรู้ก็ดีใจมากๆ นะครับ”ทะเลหูผึ่ง เพราะได้ยินว่าณัฐพลอยู่คนเดียว อย่างนี้เท่ากับว่าการแลกเวรดูเด็กซ้อมกิจกรรมต้อนรับผู้บริหารโรงเรียนชุดใหม่ก็ไม่เลว เพราะมีณัฐพล ครูพละสุดหล่อที่เขาแอบชอบอยู่โอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆ...“ถ้าครูเลไม่ว่างจริงๆ ก็...”“ว่าง! ว่างครับ ผมว่าง” ทะเลตอบรับหน้าชื่นตาบานทันที“แหม่ ขอบคุณนะครับครูเล”เอราวัฒน์คว้ามือทะเลมากุมไว้ทั้งสองมือแล้วแกว่งไปมาด้วยความยินดี จนทะเลเหลียวมองรอบๆ ด้วยความกระดากท่าม
บางทีคุณอาจจะชอบ
อุบัติเหตุรักมาเฟียร้าย(ท้องได้)
otata1.1K viewsนายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}
หย่งฟู่1.3K viewsPerfume's love โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม (PWP)
โฉมจันทรา261 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90
ต๋อง น่ะ903 viewsนิลคีรี อุรคแห่งผืนป่าต้องห้ามทิศใต้
สินปา388 viewsพี่ติวเตอร์ครับ...ช่วยสอนผมหน่อยนะครับ[PWP]
ระมุณณ์ มิโกะ355 viewsปลาซิวเด็กเสี่ยเข้
นรกสร้าง177 viewsอาเฟย
รวิวร, จุฑารัตน์443 views
