Chapter 10  แฟนไม่ใช่ภรรยา3

"เย้! ผมดีใจที่สุดในโลกเลย! คุณตอบตกลงเป็นแฟนผมแล้วนะมารียา" กวินรู้สึกดีใจมาก เขารู้สึกคุ้มค่ากับช่วงเวลาเป็นปี สมกับที่ชายหนุ่มรอคอย ในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จจนได้ ชายหนุ่มวางดาราสาวลงที่เตียงอย่างเบามือ พร้อมกับนั่งลงข้างๆ แล้วฉีกยิ้มกว้างให้กับเธอ     

"คุณรู้ไหมหนึ่งเดือนที่ผมต้องไปดูงานที่อังกฤษ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมนั้นไม่คิดถึงคุณ วันนี้ขอนอนกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะที่รัก" กวินพูดพร้อมกับกุมมือของมารียาเอาไว้ ก่อนจะจุมพิตลงไปที่หลังมือของเธอเบาๆ จนดาราสาวรู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวจากความเขินอาย                     

"หยุดเลยนะ! ปล่อยมือได้แล้ว ฉันตกลงเป็นแฟนกับคุณในวันแรก ก็เปลืองตัวซะแล้ว บอกไว้ก่อนเลยนะ โน่น! ที่นอนของคุณ ฉันตอบตกลงเป็นแฟนไม่ใช่ภรรยา อย่าแม้แต่จะคิดทำอะไรบ้าๆ " มารียาชี้ไปที่โซฟา กวินไม่พูดโต้ตอบกลับเขาทำเพียงแค่อมยิ้ม แล้วเดินไปเก็บเสื้อผ้าออกจากกระเป๋ามาใส่ไม้แขวน แน่นอนนับจากนาทีนี้ ชีวิตของเขาจะเป็นชายเจ้าสำราญเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว                                                                       

เมื่อชายหนุ่มให้คำมั่นกับมารียา มันก็ถึงเวลาที่เขานั้นจะต้องเลือก ระหว่างผู้หญิงที่รักและตัดสินใจจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับเธอ ส่วนผู้หญิงที่มารดาหามาให้และบรรดาสาวๆ ที่อยู่ในสต็อกของเขา ท้ายที่สุดกวินก็ต้องเลือกดาราสาว ที่เขามั่นใจว่าเธอนั้นจะเป็นแม่ของลูกและภรรยาของเขาได้ดีที่สุดกว่าใคร ที่สำคัญหัวใจของเขามันมีแค่เธอเพียงคนเดียวนั่นคือมารียา

คืนแรกที่บ้านหลังนี้ และภายในห้องนี้ มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกคนนั้นคือกวิน ชายหนุ่มหน้ามึนที่ตามตื๊อเธอมาเป็นแรมปี ในที่สุดดาราสาวก็ยอมใจอ่อนลงจนได้ และที่สำคัญไม่คิดว่าเขานั้นจะจริงจังถึงขนาดขนข้าวของย้ายมาอยู่กับเธอ                                                                                         

"พรุ่งนี้คุณไปทำงานกี่โมง" เสียงทุ้มของกวินดังขึ้นหลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ และที่สำคัญเวลานี้เนื้อตัวของเขานั้น มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ หยดน้ำบนผิวกายของกวินบวกกับซิกแพคเป็นชั้นๆ กล้ามแขนเป็นมัดๆ มันช่างชวนให้น่ามอง จนสะกดสายตาดาราสาวเอาไว้ ให้โฟกัสไปที่ชายตรงหน้าจนแทบลืมหายใจ แม้จะเคยเข้าฉากกับพระเอกร่างกายกำยำมานับไม่ถ้วน แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันต่างกัน เมื่อชายตรงหน้าคือคนพิเศษ ที่เธอเพิ่งตกปากรับคำเป็นแฟนกับเขาเมื่อตอนหัวค่ำ                   

"ที่รัก! ผมถามทำไมไม่ตอบ ฮั่นแน่! มองตาไม่กะพริบเลยนะ" คำพูดของกวินทำให้มารียามีอาการลนลาน รีบมองออกไปที่หน้าต่างแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เมื่อเวลานี้หัวใจของเธอมันเต้นแรง และถี่ขึ้นเรื่อยๆ ดาราสาวไม่คิดมาก่อนเลยว่า เขาจะมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอมากได้ถึงเพียงนี้                                                         

"แค่กล้ามเนื้อมัดเล็กๆ ฉันไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด พระเอกที่เข้าฉากกับฉันทุกวัน ล้วนมีร่างกายที่กำยำและบึกบึนทั้งสิ้น อย่างคุณฉันนึกว่าจิ้งเหลนเดินได้ด้วยซ้ำ" มารียาทำหน้าเชิดขึ้น พร้อมกับพูดออกมา ขณะที่สายตาของเธอรีบโฟกัสมองไปทางอื่น เมื่อคำพูดของเธอมันกำลังสวนทางกับความเป็นจริง

"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! คุณเข้าใจเปรียบเทียบจังเลยนะ จิ้งเหลนที่ไหนจะมีกล้ามโตขนาดนี้ ที่สำคัญหน้าตาของผมยังหล่อไม่แพ้โอปปาเกาหลีเลยนะ คุณสายตาสั้นมองอะไรไม่ชัดหรือเปล่ามะลิ"

กวินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มารียา ทำให้สัญชาตญาณของเธอรับรู้ว่า ภัยกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ ในขณะที่หัวใจกลับไม่ต่อต้านเลยสักนิด หญิงสาวยังคงนั่งนิ่งไม่ต้องตอบโต้อะไรออกไป จนทำให้ชายหนุ่มได้ใจ นั่งลงข้างๆ พร้อมกับสวมกอดเธอไว้ โดยไม่ให้มารียาได้ตั้งตัว เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้                         

               "ปล่อยนะคุณกวิน เล่นบ้าอะไรเนี่ย"

มารียาโวยวายพร้อมกับดันเขาออก แต่ชายหนุ่มกลับกอดเธอรัดแน่นขึ้น พร้อมกับเอาคางมาเกยที่ไหล่ของดาราสาวเอาไว้ การกระทำของเขาไม่ต่างจากคู่รักที่กำลังออดอ้อนกันและกัน เพื่อให้อีกคนเห็นอกเห็นใจในสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งมารียารู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ มันจะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เมื่อความสัมพันธ์ของเขาและเธอยังไม่ชัดเจน                                                            

ขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถือของกวินก็ดังขึ้น จนทำให้ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งๆ ออกมา เพราะรู้สึกเสียดายกับครั้งแรกที่ได้สัมผัสใกล้ชิดดาราสาวแบบนี้                                                                             

"ถือว่าระฆังช่วยชีวิตนะครับคุณมะลิ! แต่ครั้งต่อไปคงไม่มีใครโทรมาขัดจังหวะแบบนี้แน่"

กวินหยิบมือถือขึ้นมารับ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะนั่นคือเบอร์ของมารดา ที่เขานั้นไม่อยากกดรับเลยสักนิด เมื่อรู้ถึงเหตุผลของผู้เป็นบุพการีที่โทรเข้ามาในตอนนี้                                          

"ฮัลโหลสวัสดีครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า" วันนี้กวินรู้ดีว่าเขาต้องโดนแม่บ่นจนหูชาแน่ เพราะไม่ได้เข้าประชุมมัวแต่ไปขนของเข้าบ้านมารียา                                                                                                              

"กวินแกจะให้ฉันจ้ำจี้จ้ำไชไปถึงไหน วันนี้ทำไมไม่เข้าประชุม แกรู้ไหมว่ามันสำคัญแค่ไหน ฉันอุตส่าห์จะแนะนำทุกคนให้รู้จักแกในฐานะรองประธานบริษัท โอ๊ย! แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ เมื่อไหร่จะโตสักที...แกอายุเท่าไหร่แล้วกวิน!"

นั่นคือเสียงของคุณนายวีณามารดาของกวิน ที่นางนั้นเหนื่อยใจกับลูกชายมาหลายปี ซึ่งไม่เคยช่วยงานบริษัทปล่อยให้บิดาบริหาร ส่วนตัวเขานั้นแค่ผลาญเงินเป็นอย่างเดียว                           

"แม่ครับพรุ่งนี้ผมจะเข้าบริษัท และจะตั้งใจทำงานผมสัญญา" กวินพยายามพูดจาอ่อนหวานออกไป ตามสไตล์ของเขาอย่างที่เคยพูดกับผู้เป็นมารดา