เข้าสู่ระบบธนิน หนุ่มหล่อลุคแด๊ดดี้ วัย 38 ปี สูง 180 เซนติเมตร มีเพื่อนสนิทชื่อมะลิ เขาแอบมองเดซี่น้องสาวเธออยู่เป็นประจำ เด็กคนนี้น่ามันน่ารัก แถมยังอ่อยเก่ง เดซี่ นักศึกษาปี 1 อายุ 19 สูง 160 เซนติเมตร เธอแอบชอบธนินมานานแล้ว ได้แต่แอบมองและส่งสายตาให้หนุ่มใหญ่อยู่ห่างๆเพราะกลัวพี่สาวรู้ ซึ่งพี่สาวเธอก็ดูจะชอบธนินอยู่ไม่น้อย *นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 20 ปี ควรได้รับคำแนะนำ ตัวละครในเรื่องไม่ได้พาดพิงถึงใครและอาชีพใดๆ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
ดูเพิ่มเติมเดซี่ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมานอนอยู่คอนโดได้ยังไง เพราะเมื่อคืนโดนจับกระแทกคาห้องน้ำในร้านเหล้า และถูกพามาต่อที่บ้านจนรู้สึกระบมไปหมด แถมยังปวดเมื่อยตัวจนแทบจะลุกไม่ขึ้น มือเรียวเอื้อมหยิบโทรศัพท์วางอยู่บนขอบเตียงขึ้นมาเช็ก ปรากฏว่ามีข้อความของเพื่อนทิ้งไว้ยาวเหยียดหลังจากไล่อ่านทุกข้อความจากเพื่อนสนิท เดซี่ก็ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา เธอนึกโกรธตัวเองที่ไม่ขัดขืนธนินให้มากกว่านี้ ดวงตากลมจ้องมองอีกหนึ่งแชตที่อยู่ข้างกัน จนเผลองับลงบนริมฝีปากตัวเองอย่างแรงจนขึ้นรอยจาง ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วแตะแป้นพิมพ์ตอบกลับเพื่อนสนิท เพราะกลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นห่วงแชต : จุ้บแจงเดซี่ : กลับมาถึงห้องแล้วหลังจากที่ข้อความถูกส่งไม่ถึงสามวิ ก็ขึ้นว่าฝ่ายตรงข้ามเปิดอ่านทันที ก่อนจะมีข้อความถูกส่งกลับมาอย่างรวดเร็วจุ้บแจง : กลับยังไง? กลับกับใคร? กลับตอนไหน?เดซี่ : ใจเย็นๆจุ้บแจง : จะให้กูใจเย็นได้ยังไง เมื่อคืนกูกับปริ๊นซ์ตามหาแทบตาย โทรไปเป็นสิบสายก็ไม่รับเดซี่ : เจอคุณธนินจุ้บแจง : ห้ะ! อย่าบอกนะว่ากลับไปคบกันเดซี่ : เปล่า กูจะไม่กลับไปจุ้บแจง : ฟังพี่มันบ้าง เขามาง้อขนาดนั้น ถ้าไม่รับฟังตอนนี้ สักวัน
มือแกร่งลากร่างเล็กยัดเข้าไปในห้องน้ำ หลังประตูปิดสนิท ธนินผลักเดซี่จนหลังชิดขอบผนัง ร่างของทั้งสองเบียดเสียดกัน จนรับรู้ถึงไอร้อนเป่ารดพวงแก้มนิ่ม ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้นแสดงความไม่พอใจ“พี่เตือนอะไรไปเคยฟังบ้างไหม! ทำไมต้องใกล้ชิดกับมันขนาดนั้น”เดซี่เบือนหน้าหนี ไม่เถียงอะไรตอบกลับ แค่รู้สึกว่าถ้าพูดอะไรไปตอนนี้ ก็เหมือนยิ่งเติมเชื้อเพลิงให้ฝ่ายตรงข้าม เธอจึงเลือกปิดปากเงียบ แต่มันยิ่งทำให้ธนินรู้สึกโกรธเคือง“พูดสิครับ เด็กดีของแด๊ดดี้ เงียบทำไม”“อย่าทำตัวเหมือนเจ้าของเดซี่ได้ไหมคะ ทั้งที่เราจบกันไปตั้งนานแล้ว”“หึ!”เสียงเย็นยะเยือกเค้นหัวเราะเบาๆในลำคอ สายตาคู่คมจ้องเขม็ง กัดฟันเข้าหากันแน่น อารมณ์ของเขาลุกโชนราวกับไฟกำลังโหมกระหน่ำ มือหนารั้งเอวบางเข้าหาตัว ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเขี่ยลงบนร่องนิ่ม แล้วบดคลึงอย่างรุนแรง“อ๊ะ~ จะทำอะไร เดี๋ยวคนเข้ามา อื้อ”ใบหน้าหล่อโน้มลงซุกไซร้ลำคอขาว ก่อนจะจับเธอหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ แล้วบังคับให้ร่างเล็กยกสะโพกขึ้นสูง มือแกร่งถกกระโปรงของเดซี่ขึ้นไปกองไว้บนเนินเอว ก่อนจะใช้ฝ่ามืออีกข้างของตัวเองรูดซิบกางเกงลงอย่างชำนาญ“อ๊ะ~ ยะ อย่า อื้อ”“อ
เพราะข้อความของธนินส่งมา ทำให้เดซี่ไม่อยากอยู่ในห้อง เธอกำลังกลัว กลัวใจตัวเองเวลาอยู่ใกล้ชิดกับเขา ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนโซฟา ปิดเปลือกตาลงเบาๆปล่อยให้จิตใจสงบแม้ธนินจะส่งแชตหาเป็นสิบกว่าข้อความ แต่เดซี่ก็ไม่คิดจะเปิดอ่านมันเลย เธอบอกกับตัวเองว่าไม่ควรใจอ่อนให้คนเจ้าเล่ห์อย่างเขาอีกเดซี่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา ปลายนิ้วเรียวแตะเข้าไปยังช่องแชตของเพื่อนสนิท ก่อนจะพิมพ์ข้อความชวนออกไปข้างนอกแชต : จุ้บแจงเดซี่ : ไปร้านเหล้ากันจุ้บแจง : ไหนบอกงด จุ้บแจง : สรุปยังไงเดซี่ : ไม่ไป?จุ้บแจง : เจอกันที่ร้านเดซี่ : รักมึงที่สุดRead…ร่างเล็กฉีกยิ้มให้หน้าจออย่างรู้สึกดี เพราะตั้งแต่ฟ้าย้ายไปเรียนต่างประเทศ เดซี่ก็ตัวติดกับจุ้บแจงตลอดจนแทบจะสิงร่างโทรศัพท์ราคาแพงถูกวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ โดยไม่สนใจว่าข้อความจากอีกคนจะเด้งขึ้นรัวๆ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด เดซี่จึงอยากดื่มให้เมาเต็มที่ โดยไม่ต้องคิดถึงผู้ชายใจร้าย ขณะคิดพลางขาเรียวก็ลุกไปเปิดตู้เย็นหาขนมกิน มือเล็กหยิบช็อกโกแลตออกมาสามสี่แท่ง ก่อนจะแกะกินเพื่อให้ใจเย็นขึ้นหลังจากแต่งตัวเสร็จได้ไม่นาน เดซี่ก็เรียกรถมายังคลับ โ
เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆเปิดขึ้น พร้อมกับความหนักอึ้งตามร่างกาย สายตาคู่สวยหลุบมองแขนแกร่งพาดบนเอวบางอย่างแนบแน่น ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความอับอาย นึกโกรธตัวเองที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจ เมื่อนึกถึงเซ็กส์อันเร่าร้อนในคืนที่ผ่านมา เดซี่รีบดันตัวให้ออกห่างจากคนร่างสูง เธอพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะรีบก้าวลงจากเตียง ทว่า ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อถูกฝ่ามือหนาดึงรวบเอาไว้ได้ทัน “ปะ ปล่อยนะคะ ตื่นแล้วก็รีบๆออกไป”“ใจร้ายจัง พอตื่นแล้วก็ไล่กลับ จะฟันแล้วทิ้งหรือไง”ร่างเล็กเม้มปากแน่น พลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น แถมยังถูกสายตาลามกจ้องสำรวจทุกซอกทุกมุมธนินกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธออายจนพวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจของเขากลับมาพองโตอีกครั้ง เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับเด็กเล็ก แม้จะมีโอกาสเพียงน้อยนิด แต่ธนินก็ยังหวังให้เธอรู้ความจริงและเข้าใจในสักวัน“บอกให้ออกไปไงคะ ไม่ได้ยินที่พูดหรอ?”“ไปทานข้าวกับพี่ก่อนสิ เดี๋ยวจะยอมไป”“ไม่ค่ะ แต่งตัวเสร็จก็รีบออกไปได้แล้ว”“งั้นพี่ก็จะนอนอยู่แบบนี้แหละ”“งั้นก็ตามใจเลยค่ะ”เดซี่สะบัดแขนออกจากคนร่