ตอนที่ 3 มั่นใจว่าไม่พลาด

 

หลังจากผู้รับบริการคนสุดท้ายเดินออกจากแผนกตรวจสุขภาพศศิภัทรหรือซีซีก็จัดของใช้ต่างๆ ให้เข้าที่เพื่อพร้อมสำหรับต้อนรับผู้มารับบริการในวันรุ่งขึ้น

หญิงสาวเป็นพยาบาลที่ทำงานในแผนกตรวจสุขภาพมาได้หนึ่งปีแล้ว ก่อนหน้านั้นเธอก็เป็นพยาบาลที่ทำงานอยู่แผนกผู้ป่วยใน แต่พอแผนกตรวจสุขภาพขาดคน หัวหน้าพยาบาลเห็นว่าเธอเป็นคนมีอัธยาศัยดีรักในการบริการก็เลยให้เธอมาทำงานที่แผนกนี้

แต่ในช่วงวันหยุดหญิงสาวก็ไปรับเวรในแผนกผู้ป่วยในอยู่บ้างเพราะในแผนกที่เธอทำงานอยู่นั้นจะทำงานแค่เวลา 8 โมงเช้าถึงแค่ 4 โมงเย็นเท่านั้น

“พี่แคทคะพรุ่งนี้ซีหยุดนะคะ” หญิงสาวบอกกับรุ่นพี่ในแผนก

“อ้าวนี่ถึงวันหยุดอีกแล้วเหรอไวจัง แล้วจะไปเที่ยวไหนหรือเปล่าล่ะ”

“คงไม่ไปเที่ยวที่ไหนหรอกค่ะ พรุ่งนี้ซีมีนัดทานข้าวกับคนรู้จักตอนเย็นค่ะ”

“ทำมาเป็นเรียกว่าคนรู้จักพี่รู้นะว่าซีซีกับคุณอนันต์น่ะสนิทกันมากว่าคนรู้จัก มีอะไรที่พี่ไม่รู้หรือเปล่า”

“ไม่มีหรอกค่ะพี่แคท คุณอนันต์เขาก็แค่เอ็นดูและอยากปรึกษาเรื่องปัญหาสุขภาพ”

“แค่ปรึกษาก็ดีแต่อย่าไปสนิทกับเขามากนะ พี่รู้มาว่าเขาเจ้าชู้มาก ซื่อๆ อย่างซีซีตามเขาไม่ทันหรอก”

“พี่แคทคะซีกับเขาอายุห่างกันตั้งเยอะ เขาคงไม่คิดอะไรกับซีหรอกค่ะ

“ก็เพราะอายุห่างกันละพี่ก็เลยห่วง พวกผู้ชายวัยนี้ชอบเด็กสาวๆ แต่พวกเขาไม่คิดจะจริงจังกับใครหรอก ที่พี่เตือนไม่ใช่เพราะอิจฉาหรือกลัวว่าซีซีจะได้ดีกว่าพี่หรอกนะ พี่ก็แค่เป็นห่วงถ้าจะออกไปไหนกับเขาก็ระวังตัวด้วย” ดวงกมลเตือนรุ่นน้องด้วยความหวังดี

“ซีจะระวังตัวค่ะพี่แคท”

“พี่ไปก่อนนะเจอกันอีกทีวันมะรืน”

“บ๊ายบายค่ะพี่แคท” หญิงสาวโบกมือให้รุ่นพี่ก่อนที่ตนเองจะปิดไฟในแผนกแล้วเดินเอากุญแจไปฝากไว้ที่แผนกประชาสัมพันธ์เพราะพรุ่งนี้เช้าแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดก่อนจะเปิดให้บริการกับผู้มารับบริการ

หญิงสาวเดินมายังจุดสแกนหน้าเพื่อเลิกงานก็เห็นว่าตอนนี้เพื่อนสนิทของตัวเองที่ทำงานอยู่แผนกผู้ป่วยในกำลังเดินตรงมาทางนี้พอดี

เธอยิ้มและยืนรอให้เพื่อนสแกนหน้าเสร็จ

“ไม่ได้ลงเวรพร้อมกันนานแล้วนะดาว ทำงานที่เดียวกันแท้ๆ แต่เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย”

“นั่นสิ ไปหาอะไรกินกันไหมจะได้คุยกัน แกหิวหรือยังซีซี”

“ยังไม่หิวเท่าไหร่แกละดาว”

“ฉันหิวมากเลย บ่ายนี้กินข้าวได้นิดเดียวคนไข้กดออดเรียกตลอด” พิมพ์ดาวพูดแล้วก็ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยเพราะตลอดทั้งวันหญิงสาวแทบไม่ได้นั่งพักเลย

“แล้วแกอยากกินอะไรล่ะ ต้องขึ้นเวรดึกต่อหรือเปล่า”

“ไม่หรอก วันนี้ขึ้นแค่เวรเช้า”

“ถ้างั้นไปกินส้มตำร้านประจำของเรากันไหมล่ะ แต่ต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนนะไม่อยากจะไปชุดนี้”

“ได้สิ ฉันเองก็อยากจะเปลี่ยนเหมือนกันใส่ชุดนี้ไปกินมันรู้สึกไม่ค่อยแซ่บเท่าไหร่” พูดแล้วก็พากันหัวเราะ

สองสาวเพื่อนสนิทเดินคุยกันมาจากนั้นก็เดินขึ้นหอพักที่อยู่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลห้องของทั้งสองคนก็อยู่ติดกัน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วศศิภัทรก็ขับรถยนต์คันเล็กที่ผ่อนยังไม่หมดของตนเองพาพิมพ์ดาวไปยังร้านอาหารอีสานที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ เมื่อสั่งอาหารโปรดของแต่ละคนแล้วพิมพ์ดาวก็มองหน้าศศิภัทรแล้วยิ้ม

“เป็นอะไร ทำไมแกเอาแต่จ้องหน้าฉัน อย่างนั้นล่ะดาว”

“นี่ฉันถามแกจริงๆ นะซีซี” พิมพ์ดาวมีท่าทางหนักใจกับเรื่องที่จะถามเพื่อน

“นี่แกเป็นอะไร ทำไมทำหน้าจริงจังกับฉันแบบนั้นล่ะ”

“แกเป็นผู้หญิงที่สวยมากนะซีซี หน้าที่การงานก็ถือว่าพอใช้ได้หุ่นก็ดีแล้วทำไมแกจะต้องตกลงแต่งงานกับผู้ชายแก่คราวพ่ออย่างคุณอนันต์ด้วยนะ” พิมพ์ดาวถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เธอนึกไม่ออกเลยว่าเพราะอะไรศศิภัทรถึงยอมตกลงแต่งงานกับผู้ชายอายุมากขนาดนั้น

“ก็คุณอนันต์เขาเป็นผู้ใหญ่ใจดีนี่” หญิงสาวตอบแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นเพราะไม่อยากจะสบตากับพิมพ์ดาว

“แต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น เรื่องนี้ฉันพยายามคิดอยู่นานเลยนะ แกไม่น่าจะชอบเขาได้เลยอายุแกกับเขาต่างกันสามสิบว่าปีเลยนะ แต่งงานไปไม่กี่ปีแกก็คงได้เป็นพยาบาลส่วนตัวของเขาแน่ๆ หรือที่เขาแต่งงานเพราะอยากได้พยาบาลส่วนตัวกันล่ะ”

“ไม่หรอกน่าดาวแกคิดมากเกินไปแล้วนะ”

“ทำไมแกถึงมั่นใจแบบนั้นล่ะ”

“เพราะมันจะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้นไงล่ะ” ศศิภัทรพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะหญิงสาววางแผนสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้ว

“แกพูดอะไรซีซีฉันงงไปหมดแล้ว แกมีแผนอะไรหรือเปล่าเล่าให้ฉันฟังเลยนะ ไม่ใช่คิดจะทำอะไรแผลงๆ อีกล่ะ”

“ที่ฉันบอกว่าจะแต่งงานกับเขา มันก็แค่หลอกให้เขาจัดงานแต่งงานน่ะ”

“แกจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไรฉันไม่เข้าใจ” คำตอบของเพื่อนยิ่งทำให้พิมพ์ดาวสงสัย

“ฉันมีเหตุผลของฉัน”

“เล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าเหตุผลของแกมันคืออะไร”

“แกจำน้าสาวฉันได้ไหมดาว”

“จำได้สิ”

“แล้วเรื่องที่แกจะแต่งงานมันเกี่ยวกับน้าของแกยังไงล่ะ”

“ก็คุณอนันต์คือผู้ชายที่ทำให้น้าฉันเป็นแบบนั้นยังไงล่ะ ที่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าน้าถูกผู้ชายหลอกให้จัดงานแต่งงานแล้วพอถึงวันแต่งก็ไม่ไป น้าฉันอับอายผู้คนและเครียดจนฆ่าตัวตายไปครั้งหนึ่ง และตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช”

“แกก็เลยคิดจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อแก้แค้นแทนน้าสาวเหรอ”

“ใครบอกฉันจะเอาตัวเข้าแลกล่ะ ฉันก็แค่จะหลอกให้เขาจัดงานแต่งงาน ให้เชิญแขกมาเยอะๆ แล้วพอถึงวันแต่งงาน ฉันก็จะเอาประวัติและอาการเจ็บป่วยของน้าฉันเปิดให้แขกในงานดูให้แขกทุกคนรู้ว่าเขาทำอะไรกับน้าของฉันบ้าง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“แต่ฉันว่ามันเสี่ยงเกินไปนะแก เกิดก่อนจะถึงวันแต่งงานเขาจับแกปล้ำขึ้นมาล่ะแกจะทำยังไง ฉันว่าอย่าทำเลยนะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วอย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเลยนะซีซี”

“โอ้ย....แก้กลัวเกินไปเขาอายุห้าสิบกว่าแล้วนะ จะเอาแรงที่ไหนมาปล้ำฉันล่ะ” ศศิภัทรหัวเราะกับคำพูดของเพื่อน

“มันก็ไม่แน่นะแก”

“ฉันคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกน่า” หญิงสาวยังคงมองโลกในแง่ดีและคิดว่าคุณอนันต์ไม่มีทางทำแบบนั้น

“ถ้าฉันเป็นแม่แกนะฉันจะจับแกฉีดยาคุม เพราะถ้าพลาดท้องขึ้นมามันไม่คุ้มเอานะ”

“แกก็อย่ามองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นสิดาว”

“ฉันไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะแก เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน ถึงเขาจะอายุมากแล้วแต่เขาก็เป็นผู้ชายแกจะสู้แรงเขาได้เหรอ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะดาว ฉันจะไม่อยู่กับเขาตามลำพัง”

“แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี ฉันว่าเลิกคิดเรื่องนี้เหอะนะ แก้แค้นไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

“แต่ฉันรับปากน้าของฉันไว้แล้ว ว่าฉันจะทำให้เขาตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับน้า”

“แกจะทำหรือไม่ทำน้าแกก็ไม่รู้หรอกนะ”

“แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันทำสำเร็จอาการของน้าฉันอาจจะดีขึ้น”

“แกก็รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากมาก”

“แต่ฉันก็อยากทำนะเพื่อน้าสักครั้ง น้ากับฉันสนิทกันมาก แม่ฉันทำงานหนักตลอดก็มีน้านี่แหละที่คอยอยู่เป็นเพื่อนและคอยเลี้ยงฉันตอนฉันเด็กๆ อะไรที่ตอบแทนน้าได้ฉันก็อยากจะทำ” ศศิภัทรตอบอย่างมุ่งมั่น

“แกกำลังจะตอบแทนผิดวิธีนะ ทำไมไม่เลือกที่จะดูแลสุขภาพของน้าให้แข็งแรงและให้กำลังใจนะล่ะแบบนี้ฉันว่าไม่ดีเลย เชื่อฉันเถอะถอนตัวดีกว่า”

“ฉันก็ไม่ใช่คนดีที่ไหน เขาทำอะไรไว้ก็ต้องรับกรรมในสิ่งที่เขาทำสิ ภาพที่น้าฉันกรีดข้อมือจนเลือดไหลมันยังติดตาฉันอยู่เลยนะ”

“ฉันรู้ว่าฉันคงห้ามแกไม่ได้หรอกนะซีซีแต่ก็แค่อยากจะเตือนให้แก่คอยระวังตัว” พิมพ์ดาวรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนมาก

“ขอบใจนะดาวฉันจะระวังตัว” ศศิภัทรเชื่อว่าแผนของตนเองจะสำเร็จและจะไม่เปลืองตัวอย่างแน่นอน