All Chapters of ขังรักคลั่งเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

สองวันต่อมาเจโรมก็เดินทางมายังประเทศไทยโดยไม่ได้บอกให้บิดารู้ล่วงหน้า ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องเขาก็คิดแต่เรื่องของผู้หญิงที่บิดาจะแต่งงานด้วย เขาได้ชื่อและที่อยู่รวมถึงที่ทำงานของเธอมาแล้ว แต่ก่อนอื่นเจโรมต้องคุยกับบิดาก่อนที่จะไปเจอผู้หญิงคนนั้นเมื่อเครื่องบินแตะพื้นของสนามบินสุวรรณภูมิก็เรียกรถให้ไปส่งที่บ้านของบิดาทันที แท็กซี่จอดหน้ารั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ เจโรมกดออดและยืนรอไม่นานสาวใช้ก็วิ่งออกมา“มาหาใครคะ” ” สาวใช้ถามไปตามระเบียบ เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ยังไม่นานจึงไม่รู้ว่าคนที่คุยอยู่ด้วยนั้นคือลูกชายคนเดียวของคุณอนันต์“ฉันมาหาคุณอนันต์เขาอยู่บ้านหรือเปล่า”“อยู่ค่ะ คุณจะให้หนูเรียนคุณท่านว่าใครมาขอพบคะ”“ฉันเพิ่งรู้ว่าจะมาหาพ่อตัวเองก็ต้องนัดก่อน” เจโรมพูดอย่างหัวเสีย อากาศที่นี่มันร้อนจนเขาหงุดหงิด“มีอะไรหรือเปล่าลัดดา” คนขับรถเห็นว่าสาวใช้ยืนคุยกับใครอยู่นานก็ตะโกนถามแล้วเดินมาใกล้ๆ“อาวินัยมาก็พอดีเลย เปิดประตูให้ผมหน่อย” เจโรมตะโกนบอกคนขับรถของบิดาที่เขารู้จักดี“อ้าว...คุณเจโรมจะมาทำไมไม่โทรให้ผมไปรับ ลัดดาแกรีบไปเปิดประตูเลยนะ นั้นน่ะคุณเจโรมลูกชายคุณอนันต์”“หนูขอโทษค่ะ

เมื่อรู้ว่าบิดานัดเจอกับว่าที่เจ้าสาวที่โรงแรมของตนเองเจโรมก็มาดักรอก่อนเวลานัดเพราะเขาอยากเห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ถึงทำให้บิดาของเขาจริงจังกับการแต่งงานได้ถึงเพียงนี้เจโรมเดินมาสั่งพนักงานว่าให้พาผู้หญิงที่บิดานัดไว้มาเจอเขาก่อน จากนั้นชายหนุ่มก็ไปนั่งรอ ชายหนุ่มหวังว่าเธอจะมาก่อนเวลาและไม่เจอกับบิดาของเขาก่อนที่เขาจะได้คุยกับเธอก่อนถึงเวลานัดประมาณสิบนาทีเจโรมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและแจ้งกับพนักงานว่ามาตามนัดของคุณอนันต์“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานพาหญิงสาวมายังมุมหนึ่งหนึ่งของโรงแรมตามที่เจโรมสั่งไว้วันนี้ศศิภัทรสวมชุดเดรสยาวสีฟ้าอ่อนที่ดูเรียบง่ายแต่กลับโดดเด่น เธอปล่อยผมยาว ดูเรียบร้อยและอ่อนหวานอย่างที่บิดาของเขาพูดไว้จริงๆและนั่นเองที่ทำให้เจโรมรู้สึกว่าเธออันตรายมากกว่าที่คิด ถ้าเป็นผู้หญิงที่ดูร้ายกาจแต่แรก เขาจะจัดการได้ง่ายกว่านี้ แต่นี่คือผู้หญิงที่ดูใสซื่อจนน่ากลัว“คุณศศิภัทรใช่ไหมครับ” เจโรมทักทายด้วยรอยยิ้มที่พยายามจะเป็นมิตรมากที่สุดหญิงสาวหันไปตามเสียง เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทักทายทั้งที่เธอไม่เคยรู้จักเขาเลย“ใช่ค่ะ คุณรู้จักฉัน

เจโรมกลับมาที่โรงแรมและเริ่มคิดแผนอีกครั้งในเมื่อแผนการแรกไม่ได้ผลก็ต้องใช้แผนที่สอง และเมื่อแผนที่สองก็ยังไม่ได้ผล ก็ต้องใช้แผนที่สาม เขาคิดว่าศศิภัทรเป็นผู้หญิงที่เดาใจยากกว่าที่คิด เธอไม่ยอมแพ้แต่เขาก็จะทำให้เธอแพ้ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามเพราะเป็นคนชอบเอาชนะเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อได้มาเจอคู่แข่งแบบนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกท้าทายมากขึ้น เขาจะให้เวลาตัวเองได้เล่นเกมกับเธออีกสักหน่อยและถ้าวันไหนเบื่อที่จะเล่นเจโรมก็จะใช้แผนสุดท้ายที่คิดว่ายังไงศศิภัทรก็คงต้องแพ้อย่างแน่นอนเมื่อคิดแผนได้เจโรมโทรศัพท์หาเหมือนแพรทันทีเพื่อเริ่มแผนขั้นต่อไปในเย็นนี้ทันทีเจโรมให้เหมือนแพรขับรถไปใกล้บ้านบิดาของเขา จากนั้นก็แกล้งทำเป็นรถเสียกะเวลาให้รถของบิดาขับผ่านซึ่งเขาถามจากคนขับรถแล้วว่าท่านจะกลับบ้านเวลาไหนหลังจากประชุมตลอดบ่ายคุณอนันต์ก็นั่งรถออกจากบริษัทของตนเองเพื่อกลับมาที่บ้าน วันนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปทานข้าวข้างนอกกับศศิภัทรว่าที่ภรรยาสาว“ซีซีเข้าใจค่ะ วันนี้ซีซีเองก็เหนื่อยค่ะ คุณอารีบกลับบ้านไปพักผ่อนนะคะ” น้ำเสียงที่ตอบกลับทางโทรศัพท์อ่อนหวานและไม่เคยแสดงความโกรธหรือไม่พอใจเลย

ผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้วที่เจโรมพยายามจะทำให้บิดาและศศิภัทรยกเลิกงานแต่งงานแต่ดูเหมือนแผนของขามันจะดำเนินไปค่อนข้างช้าตอนนี้เหมือนแพรเข้าไปทำงานที่บริษัทของคุณอนันต์แต่ความสัมพันธ์ของบิดาและว่าที่เจ้าสาวยังไม่สั่นคลอนเลย คนของชายหนุ่มรายงานว่าศศิภัทรกับบิดาของเขาไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ส่วนใหญ่ก็จะมาทานข้าวที่บ้านวันนี้ก็เหมือนเช่นเดิมสาธิตโทรศัพท์มาบอกเขาว่าเย็นนี้บิดานัดศศิภัทรมาที่บ้านเพื่อคุยรายละเอียดเรื่องงานแต่งที่เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนเท่านั้นเจโรมรีบเคลียร์งานและขับรถไปยังบ้านของบิดาโดยไม่สนว่าจะได้รับเชิญหรือไม่“ทำอะไรอยู่เหรอครับพ่อ”“เจโรม นึกยังไงมาหาพ่อได้ล่ะ พ่อนึกว่ากลับสิงคโปร์ไปแล้วนะ”“รู้สึกว่าพ่ออยากให้ผมรีบกลับจังเลยนะครับ ไม่อยากให้ผมอยู่ร่วมงานแต่งงานเหรอ”“ปกติพ่อเห็นมาทำงานไม่กี่วันก็กลับ”“อย่าเพิ่งเบื่อผมเลย ผมคงอยู่อีกไม่กี่วันหรอกครับ ที่มาวันนี้ก็แค่อยากจะมากินข้าวกับพ่อสักมื้อ” เขาคุยกับบิดาขณะที่สายตาก็มองไปรอบๆ บ้านและยังไม่เห็นแม้แต่เงาของศศิภัทร“แกหิวหรือยังล่ะเจโรม”“ไม่เท่าไหร่ครับ พ่อล่ะ”“ถ้ายังไม่หิวก็รออีกหน่อยนะ”“ได้สิ ว

เช้าวันเสาร์คุณอนันต์รีบตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปยังสนามบินแต่ออกจากบ้านมาได้เพียงนิดเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของเหมือนแพรเขาจึงกดรับทันที“มีอะไรหรือเปล่าแพรผมกำลังจะไปสนามบินแล้ว”“คุณอนันต์คะ ช่วยมาหาแพรที่คอนโดหน่อยได้ไหมคะ”“เป็นอะไรเหรอแพรทำไมเสียงเป็นแบบนั้น”“แพรปวดท้องมากๆ ค่ะ คุณช่วยพาแพรไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมแพรไม่อยากเรียกรถพยาบาลให้มารับกลัวคนอื่นจะตกใจ”“แต่ผมต้องไปสนามบินนะ”“คุณเลื่อนไฟล์ทไปอีกนิดได้ไหมคะแพรไม่ไหวจริงๆ ค่ะ แล้วแพรก็ไม่รู้จะโทรหาใคร” หญิงสาวทำเสียงแผ่วเบาพยายามให้เขาเห็นใจและมาหาเธอก่อนจะไปภูเก็ต“เอาอย่างงั้นก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปหาคุณที่คอนโดก็แล้วกันนะ”เมื่อวางสายเขาก็สั่งให้คนขับรถพาไปยังคอนโดมิเนียมของเหมือนแพรที่เคยไปส่งเธออยู่หลายครั้ง“รอฉันอยู่ที่นี่นะวินัย ฉันขอขึ้นไปดูแพรก่อน เดี๋ยวอาจจะต้องพาเธอไปโรงพยาบาล” เขาสั่งคนขับรถจากนั้นก็รีบขึ้นไปด้านบนกดออดและรออยู่หน้าไม่นานประตูก็เปิดออก“คุณอนันต์ แพรดีใจจังที่คุณมา”“เป็นอะไรมากหรือเปล่าแพร หน้าเธอซีดมากๆ เลยนะ” เขาถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นเธอหน้าซีดใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ“ให