LOGINเหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบวันงานแต่งงานก็จะถูกจัดแต่แผนการของเจโรมยังไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ แม้ว่าเหมือนแพรจะใกล้ชิดกับบิดาของเขามากกว่าปกติแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้ศศิภัทรหึงหวงและถอยออกไปอย่างที่คิด เพราะหญิงสาวยังคงเชื่อใจบิดาของเขาและงานแต่งก็ยังคงจะเกิดขึ้นตามกำหนดเดิม
“คุณบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้เองนะซีซี” เจโรมพึมพำกับตนเองใบหน้าของเขาเวลานี่เต็มไปด้วยความโกรธ
ศศิภัทรทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนลูบคมและเธอคงมองออกแล้วว่าเหมือนแพรเป็นคนของเขาจึงไม่โกรธหรือทะเลาะกับบิดาของเขาแม้แต่ครั้งเดียว
เขาจึงโทรศัพท์ไปหาบิดาของเขาเพื่อแผนการสุดท้ายที่ต้องให้บิดามีส่วนร่วมโดยที่ท่านไม่มีทางรู้ว่าทุกอย่างเพียงเพื่อจะให้งานแต่งงานถูกยกเลิก
“มีอะไรถึงโทรหาพ่อแต่เช้า” คุณอนันต์ถามลูกชายด้วยความแปลกใจ
“ผมจะบอกพ่อว่าผมเห็นรูปถ่ายพรีเวดดิ้งของพ่อแล้วนะครับ”
“เป็นยังไงล่ะว่าที่เจ้าสาวของพ่อสวยไหม” เขาถามอย่างภาคภูมิใจ
“สวยครับ แต่ผมว่ารูปมันดูแข็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ พ่อน่าจะไปถ่ายนอกสตูดิโอนะครับ”
“พ่อก็อยากไปถ่ายที่ทะเลนะ แต่ซีซีเธอกลัวว่าพ่อจะเสียเวลา”
“พ่อครับ ผมรู้ว่าคุณซีซีเธอเป็นคนขี้เกรงใจคงไม่อยากรบกวนเวลางานของพ่อ แต่ถ้าพ่อเอ่ยปากชวนเธอเองเธอก็คงดีใจ”
“แกคิดอย่างนั้นเหรอ” คุณอนันต์ลืมคิดเรื่องนี้เพราะครั้งสุดท้ายที่แต่งงานก็จัดแค่งานเล็กๆ
“ครับ พ่อลองชวนเธอสิครับไปถ่ายทางใต้ก็ได้ทะเลช่วงนี้สวยมากๆ ถ้าพ่อจะไปผมจะจัดการเรื่องโรงแรมกับร้านพรีเวดดิ้งที่นั่นให้ ผมมีคนรู้จักทำธุรกิจนี้อยู่”
“ตอนแรกแกไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับเธอแต่ทำไมวันนี้ถึงสนับสนุนล่ะ”
“ก็ผมเห็นแล้วว่าเธอดีกับพ่อและดูจะรักพ่อมากๆ ผมอยากมอบสิ่งที่เป็นของขวัญให้พ่อครับเพราะผมมีงานที่ต้องรีบกลับไปจัดการ คงอยู่ร่วมงานแต่งงานขอพ่อไม่ได้”
“พ่อนึกว่าแกจะมาร่วมงานแต่งงานของพ่อ”
“ผมก็อยากไปแสดงความยินดีกับพ่อนะครับ แต่พอมาคิดดูดีๆ แล้วผมกลัวว่าคนอื่นจะนินทาว่าแม่เลี้ยงน่ะครับว่าเด็กกว่าลูกชาย ผมคิดว่าคุณซีซีคงต้องอึดอัดแน่ๆ”
“ขอบใจนะเจโรมที่นึกถึงความรู้สึกของซีซี”
“ตกลงพ่อจะทำตามที่ผมเสนอไหมครับ”
“อือ พ่อว่ามันเป็นความคิดที่ดีเลย พ่อจะเดินทางไปวันไหนจะให้เลขาโทรไปบอกนะ”
“ได้ครับพ่อ”
คำพูดของลูกชายทำให้คุณอนันต์คิดว่าตอนนี้เจโรมยอมรับศศิภัทรในฐานะแม่เลี้ยงแล้วเขารู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก เมื่อถึงเวลาพักกลางวันเขาจึงโทรไปนัดเธอออกมาทานอาหารเย็น
วันนี้ศศิภัทรขับรถของเธอมายังร้านอาหารเองเพราะร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากหอพักของเธอเท่าไหร่
หญิงสาวมาถึงก่อนเวลานัดและสั่งอาหารโปรดไว้รอ ไม่นานนักคุณอนันต์ก็เดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณอา นั่งก่อนนะคะวันนี้ เหนื่อยไหม” หญิงสาวทักทายด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอไม่ได้ยกมือไหว้เขาเหมือนกับการเจอกันครั้งแรก เพราะคุณอนันต์ห้ามเอาไว้
“เห็นหน้าหนูอาก็หายเหนื่อย” เขาเดินมาจับมือเธอและจูบไปบนหลังมือเธอเบาๆ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งฝั่งตรงข้าม
“คุณอาปากหวานและใจดีกับซีซีตลอด ซีซีมีความสุขมากเลยค่ะ”
“อาก็มีความสุข อามีอะไรอยากจะบอกซีซีด้วยนะ”
“อะไรคะ”
“สุดสัปดาห์นี้อาพอมีเวลาว่าง อาว่าจะชวนซีซีไปเที่ยวภูเก็ตด้วยกันดีไหม อาอยากจะไปพักผ่อนสักหน่อย ซีซีลางานได้ไหม” เขาไม่บอกว่าจะไปถ่ายพรีเวดดิ้งเพราะอยากจะเซอร์ไพรส์
“ได้ค่ะ” ศศิภัทรตอบอย่างไม่ลังเล หญิงสาวอยากจะตามใจเขาให้มากที่สุด
“อาจะให้เลขาจัดการเองตั๋วเครื่องบินกับที่พักให้นะ พรุ่งนี้อาจะให้เขาโทรหาอีกที”
“ได้ค่ะ เอ่อ...คุณอาคะ ซีซีนอนคนละห้องกับคุณอาได้ไหมคะ”
“ได้สิ อาไม่ลืมเรื่องที่เราตกลงกันไว้หรอกนะ”
“ขอบคุณมากนะคะคุณอาที่เข้าใจซีซี แต่ถ้าแต่งงานแล้วซีซีจะทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของคุณอาค่ะ ซีซีอยากให้คืนเข้าหอของเราเป็นคืนที่มีความหมายมากที่สุดของเราสองคนค่ะ” หญิงสาวอ้อนเสียงหวาน
เรื่องนี้เธอตกลงกับคุณอนันต์ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่นอนกับเขาก่อนแต่งงานอย่างเด็ดขาดเพราะจะเก็บความสุขนั้นมอบให้เขาในคืนวันแต่งงาน
“อาเข้าใจนะ อาหารมาแล้วเรารีบทานกันเถอะ”
ตลอดมื้ออาหารศศิภัทรดูแลและเอาใจคุณอนันต์อย่างเต็มที่เพราะเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันงานแต่งงานก็จะถูกจัดขึ้น ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วจะรอก็แค่เวลาเท่านั้น
“เรื่องคลิปพรีเซ็นต์เตชั่นหนูซีซีจัดการแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ แต่ซีซีว่าคงต้องให้เพิ่มเติมอีกหน่อยค่ะ”
“มันยังขาดอะไรอีกเหรอแล้วคิดว่าจะทันไหม”
“ทันสิคะคุณอา ครั้งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันซีซีเลยว่าจะถ่ายรูปมาเพิ่มด้วยคุณอาว่าดีไหมคะ”
“ดีสิแต่อาว่าให้ร้านพรีเวดดิ้งช่วยทำอีกแรงดีไหม”
“คุณอาไม่ไว้ใจซีซีเหรอคะ”
“ไว้ใจสิ แต่อากลัวหนูซีซีจะเหนื่อย”
“ไม่เลยค่ะ ซีซีเต็มใจทำและอยากให้แขกในงานประทับใจมากที่สุด”
“อาเห็นความตั้งใจของซีซีแล้วชักอยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลย” คุณอนันต์ไม่ได้สนใจเรื่องงานแต่งเท่าไหร่ สิ่งที่เขาต้องการและอยากให้เกิดขึ้นเร็วๆ ก็คือการได้เขาหอกับเธอต่างหาก
เขาไม่เคยรอคอยที่จะนอนกับใครสักคนนานขนาดนี้ แต่เพราะศศิภัทรตั้งเงื่อนไขไว้จึงยอมทำตามและคิดว่าถ้าถึงคืนนั้นเขาคงมีความสุขมากที่สุด ว่าที่เจ้าสาวของเขาสวย อ่อนหวานและดูน่าค้นหากว่าทุกคนที่ผ่านมา เขาไม่หวังให้เธอยังบริสุทธิ์ขอแค่ไม่ได้ผ่านอะไรมาอย่างโชกโชนก็พอ
กำหนดการเดินทางของศศิภัทรคือเย็นวันศุกร์รถของคุณอนันต์มาจอดรอที่หน้าหอพัก
สาธิตผู้ช่วยของเขาลงมาจากรถและช่วยหญิงสาวยกกระเป๋าไปเก็บพอเธอเข้ามาในรถก็ต้องแปลกใจเพราะไม่เห็นคุณอนันต์นั่งมาด้วย
ศศิภัทรยังไม่ทันถามเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น เธอรับรับสายเพราะคนที่โทรเข้ามาคืนคนที่เธอกำลังนึกถึง
“หนูซีซี สาธิตไปรับหนูหรือยัง”
“มาแล้วค่ะคุณอา ตอนนี้ซีซีอยู่บนรถค่ะ คุณอาล่ะคะ”
“อาขอโทษนะที่ไปพร้อมกับหนูไม่ได้ ให้หนูไปก่อนเลยนะพอไปถึงที่นั่นคนจากโรงแรมจะพาหนูไปที่พักเอง พอดีว่าลูกค้าคนสำคัญเลื่อนนัดมาทานข้าวเย็นนี้ ซีซีอย่างโกรธอานะ”
“ซีซีไม่โกรธหรอกค่ะ ซีซีเข้าใจแต่พรุ่งนี้คุณอาจะตามไปใช่ไหมคะ ซีซีไม่อยากเที่ยวคนเดียว” หญิงสาวโกรธที่ถูกทิ้งให้เดินทางตามลำพังแต่ก็เก็บอาการไว้
“พรุ่งนี้อาจะรีบตามไปแต่เช้าเลยนะ”
“ก็ได้ค่ะ อย่าให้ซีซีรอเก้อนะคะ”
“อาจะไปตามสัญญา แต่ตอนนี้อาขอไปคุยกับลูกค้าก่อนนะ”
“ได้ค่ะแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ” เมื่อวางสายแล้วเธอก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นเพราะรู้ว่าถ้าแสดงอาการไม่พอใจออกมาผู้ช่วยต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณอนันต์แน่ๆ
หลังจากทานอาหารกลางวันร่วมกันเสร็จแล้วเจโรมก็เป็นคนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับมารดาของหญิงสาวฟัง แต่เขาไม่ได้บอกว่านอนกับศศิภัทรไปแล้วเพราะรู้ว่าเรื่องนี้เธอไม่ต้องการให้ทางบ้านรู้คุณยุภาพรนั่งฟังอย่างตั้งใจเธอไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นหลักฐานที่ได้มาจากร้านจัดงานแต่งงานรวมถึงบัญชีเงินสดของน้องสาวที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนคุณยุภาพรก็เชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งหมด“พ่อผมฝากผมมาขอโทษคุณน้าและน้องสาวที่ทำให้ต้องอยู่กับความทุกข์ใจมานานหลายปี อันที่จริงพ่อผมก็อยากมาเจอคุณน้าดีนะ ครับแต่ผมห้ามไว้เพราะกลัวว่าท่านอาจจะทำให้อาการของคุณน้าทรุดลง” เจโรมพุดอย่างจริงใจ เขารู้สึกเห็นใจครอบครัวของศศิภัทรมากที่ต้องดูแลน้ายุวดีหลังจากท่านผิดหวังจากบิดาของเขาจนต้องเข้ารีบการรักษาในโรงพยาบาล“คุณทำถูกแล้วล่ะคุณเจโรมตอนนี้น้องสาวของน้าก็ทำใจได้แล้วน้าคิดว่าไม่ให้เธอเจอกับคุณอนันต์น่าจะดีกว่า แล้วคุณก็ไม่ต้องไปพูดนะคะว่าเป็นลูกชายของคุณอนันต์น้าอยากให้วดีเธอลืมเรื่องราวทุกอย่าง ตอนนี้แค่อาการทางกายของเธอก็แย่มากแล้ว”“ผมเข้าใจครับคุณน้าถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ผมจะช่วยส่วนเ
เช้าวันเสาร์ศศิภัทรกับมารดาช่วยกันดูแลยุวดีให้ทานอาหารจากนั้นหญิงสาวก็ขอตัวมารดามายังร้านกาแฟ เธอเดินเข้ามาในร้านตอนนี้มีลูกค้าอยู่ไม่กี่โต๊ะ หญิงสาวเลือกโต๊ะที่ติดริมหน้าต่างเพราะคิดว่าถ้าพิมพ์ดาวเดินเข้ามาจะเห็นเธอได้ทันทีขณะที่กำลังก้มหน้าดูโทรศัพท์มือถือก็มีคนเดินเข้ามาในร้านแล้วมาหยุดตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องตกใจเพราะคนที่ยืนอยู่ตอนนี้ไม่ใช่พิมพ์ดาวหากแต่เขาคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอดหนึ่งเดือน“คุณเจโรม”“สวัสดีซีซีขอนั่งด้วยคนนะ”“ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางพยักหน้า“สบายดีไหมซีซี”“สบายดีค่ะ คุณล่ะ”“ร่างกายผมสบายใจดีแต่ไม่สบายใจเท่าไหร่ คิดถึงคุณอยากเจอคุณมากรู้ไหม คุณล่ะ”“ก็เรื่อยๆ ค่ะ” ศศิภัทรตอบพลางก้มหน้า เธอไม่กล้าจะสบตาของเจโรมเพราะกลัวเขาจะเห็นความดีใจในแววตานั้น“ผมถามว่าคิดถึงผมหรือเปล่า”“ถ้าบอกว่าไม่คิดถึงก็คงจะเป็นการโกหก ซีซีก็คิดถึงคุณค่ะ”“คิดถึงแล้วจะบล็อกเบอร์โทรผมล่ะ”“ซีซีคิดว่าเราไม่จำเป็นจะต้องติดต่อกันอีก”“แต่เราคุยกันแล้วนะซีซี ตอนนี้ก็ครบหนึ่งเดือนผมจะมาฟังคำตอบว่าระหว่างเราจะเป็นยังไงต่อและผมก็ตัดสินใจได้แล้วว่า ผมเจ้าขอคบกับคุณเป็นแฟน”“อะไรนะ”
“พ่อรู้มั้ยการแต่งงานไม่ได้ถูกยกเลิก เธอยังคงเดินหน้าจัดงานแต่งงานต่อแล้วก็เสียใจมากที่วันงานไม่มีเจ้าบ่าว เธอเสียใจและอายมากถึงขั้นฆ่าตัวตาย”“อะไรนะนี่วดีฆ่าตัวตายอย่างงั้นเหรอ”“ครับ แต่เธอฆ่าตัวตายไม่สำเร็จจากนั้นก็เกิดอาการซึมเศร้าสุดท้ายก็ไปจบลงที่โรงพยาบาลจิตเวช”“มันจะเป็นไปได้ยังไง พ่อว่าเขาคุยกับเธอแล้วนะเราตกลงกันด้วยดี เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอยังจะเดินหน้าจัดงานแต่งงานต่อ แกลองไปถามหนูซีซีอีกทีนะว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ถ้าได้เจอกับเธอพ่อฝากขอโทษเธอด้วย พ่อไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นแต่พ่อคิดว่าพ่อกับเธอคุยกันจบแล้วจึงไม่ได้ติดตามข่าวสารของเธออีกเลยเธอ คงเสียใจมาก ตอนนั้นพ่อเองก็เสียใจเหมือนกันที่เลิกกับเธอ เป็นเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าที่หนูซีซีถึงอยากจะแต่งงานกับพ่อ”“พอเดาถูกแล้วครับ ซีซีอยากจัดงานแต่งงานใหญ่โตกับพ่อให้พ่อเชิญแขกอีกมาเยอะๆ แล้วเธอจะทำให้พ่ออับอายเหมือนอย่างน้าสาวของเธอครับ แต่แผนของเธอก็ไม่สำเร็จเพราะผมเข้ามาแทรก”“เพราะแบบนี้เองหนูซีซีถึงยอมแต่งงานกับพ่อทั้งที่อายุห่างกันมากขนาดนี้ เธอมีแผนนี่เอง ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าหน้าตาใสซื่ออย่างนั้นจะคิดทำเรื่องใ
เมื่อครบหนึ่งเดือนเจโรมก็รีบบินมาเมืองไทย เขาลงจากเครื่องก็รีบให้คนขับรถพามาส่งที่หอพักของศศิภัทรทันที แต่เมื่อมาถึงก็ต้องผิดหวังคนดูแลหอพักแจ้งว่าหญิงสาวย้ายออกไปจากที่นี่นานแล้วชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติดเขาไม่รู้ว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวเพราะไม่ได้ตามสืบเรื่องราวของเธอต่อ เขาจึงโทรศัพท์ไปหาคุณสาธิตเพื่อขอที่อยู่ที่บ้านของหญิงสาวขณะที่เจโรมผมกำลังจะกลับขึ้นรถก็บังเอิญว่าเพื่อนของศศิภัทรเดินมาพอดี เขาจำเธอได้เพราะเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง“สวัสดีครับคุณพิมพ์ดาว”“สวัสดีค่ะ”“ผมชื่อเจโรม ผมเคยเจอตอนที่คุณมากับซีซี”“สวัสดีค่ะมีธุระอะไรเหรอคะ”“ผมมาหาซีซีแต่คนดูแลหอพักบอกว่าซีซีย้ายออกไปแล้ว คุณพอจะรู้มั้ยว่าซีซีย้ายไปอยู่ที่ไหน”“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ซีซีไม่ได้บอกที่อยู่ใหม่”“แต่คุณกับเธอเป็นเพื่อนสนิทกันนะครับ แปลกจังที่เธอไม่บอกคุณ”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไมซีซีถึงไม่บอก”“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปตามเธอที่บ้านก็ได้แม่ของเธอน่าจะรู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่ไหน”“ไม่ได้นะคะคุณจะไปบ้านซีซีไม่ได้เด็ดขาด” พิมพ์ดาวรีบร้องห้าม“ทำไมล่ะ
ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่ศศิภัทรกลับมาอยู่ที่บ้านเธอเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านและโรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลน้าสาวซึ่งตอนนี้เข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่แผนกอายุรกรรมของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งแม้จะได้รับยานอกบัญชีที่มีราคาแสนแพงแต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยตอนนี้สภาพจิตใจของน้าสาวเธอดีขึ้นมากและไม่พูดถึงคุณอนันต์อีกนั่นก็ทำให้ศศิภัทรและมารดาของเธอสบายใจมาก แต่สิ่งที่เป็นกังวลตอนนี้ก็เป็นสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมไปเรื่อยๆ คุณหมอบอกให้ทั้งสองคนทำใจว่าอีกไม่นานคนไข้ก็คงจะต้องจากไป“ซีซีพรุ่งนี้วันหยุดของแม่ แม่จะมาดูแลน้าวดีเองนะ หนูพักผ่อนอยู่บ้านเถอะ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ หนูไม่ได้เหนื่อยอะไรมากเรามาอยู่กับน้าสองคนก็ได้นะคะ น้าวดีจะได้ไม่เหงา ดีมั้ยคะน้า” หญิงสาวหันไปถามยุวดีที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง“ขอบใจนะซีซี” ยุวดีพยายามฝืนยิ้ม“ซีซีแล้วเมื่อไหร่หนูจะกลับไปทำงานน่ะลูก ลางานมานานเป็นเดือนแบบนี้ทางโรงพยาบาลเขาจะไม่ว่าเอาเหรอ”“แม่คะอันที่จริงหนูลาออกแล้ว”“อะไรนะลูก ทำไมถึงลาออกล่ะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”“เปล่าหรอกค่ะแม่ที่หนูลาออกเพราะหนูจะไปสมัครทำงานที่โรงพยาบาลแห่งใหม่ แต่พอดีแม่บอกว่าน้าป่วยหนูก็เลยยังไม่เป
“คุณไปไหนมาเหรอซีซี” เจโรมเริ่มถามเมื่อศศิภัทรขึ้นมานั่งบนรถ“ออกไปกินข้าวกับเพื่อนค่ะ แล้วคุณล่ะ”“ผมตั้งใจมาหาคุณ อันที่จริงอยากจะมาหาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่เคลียร์งานอยู่”“แล้ววันนี้งานเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”“เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมคิดถึงคุณมากนะซีซี” ชายหนุ่มจับมือถือไว้อยากจะกอดเธอมาก่อนแต่ก็รู้สึกเกรงใจเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น“คุณมาที่นี่เพื่อที่จะบอกว่าคิดถึงแค่นั้นเหรอคะ”“เปล่าผมอยากมาเห็นหน้าคุณด้วย ผมนอนไม่หลับเลยนะซีซีตั้งแต่ไม่มีคุณอยู่ด้วยมันทรมานมากๆ”“คุณเจโรมคะเราคุยกันแล้ว ซีซีเชื่อว่าเวลาจะทำให้เราสองคนลืมเรื่องทุกอย่างได้”“คุณคิดว่าจะลืมมันได้จริงๆ เหรอ”“ซีซีก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ก็จะพยายามให้มาก เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณเข้าใจใช่ไหม”“ผมเข้าใจแต่ผมอยากให้เวลาซีซีลองทบทวนความรู้สึกของตัวเองนะ ว่าที่ผ่านมาเราสองคนรู้สึกยังไงแล้วผมจะมาฟังคำตอบหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน”“เอางั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบไปอย่างมั่นใจเพราะคิดว่าระยะเวลาหนึ่งเดือนเธอน่าจะลืมเขาได้“ขอบคุณครับที่ให้โอกาส”“แต่ระหว่างนี้คุณอย่าติดต่อซีซีมาได้ไหม ถ้าครบหนึ่งเดือนซีซีจะให้คำตอบกับ