บทที่ 2 หมดเวลาแห่งความสุข

ครืดดด~

โทรศัพท์เครื่องหรูส่งเสียงดังขึ้นทำให้ศรัณย์ที่ยืนพิงหน้าต่างห้องนอนบนชั้นสามของบ้านละสายตาจากภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่กำลังยืนคุยกันอย่างมีความสุขบริเวณลานจอดรถหน้าบ้าน

เดินไปหยิบโทรศัพท์บนเตียงที่กำลังแผดเสียงดังอย่างต่อเนื่องมาดู เมื่อเห็นเป็นเบอร์เพื่อนสนิทจึงกดรับสายพลางเดินกลับไปยืนพิงขอบหน้าต่างดังเดิม

"ว่าไง" ปากถามไถ่ปลายสาย แต่สายตาจ้องมองไปยังเบื้องล่างอีกครั้ง

(ไหนว่าคนจริงไง เมื่อวานได้ข่าวว่ายอมจ่ายตังหนึ่งล้านแลกกับของเดิมพันเลย) 

เสียงเพื่อนชายคนสนิทแซวมาตามสายทำเขาไม่ชอบใจนัก ตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่ต้องยุ่งเรื่องของกู" 

(ไอ้หะ...) 

และไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรที่ไม่เข้าหูอีกกดสายทิ้งทันที 

ดวงตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองยังคงจับจ้องไปยังคนทั้งสามที่ใครมองก็คิดว่าเป็นพ่อแม่ลูกเป็นครอบครัวสุขสันต์ แต่ความจริงที่คนอื่นไม่รู้มันโคตรจะบัดซบ

ผู้ชายวัยห้าสิบกลาง ๆ ที่กำลังยืนยิ้มร่าคือบิดาของเขา ส่วนผู้หญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ ที่กำลังกอดเด็กสาววัยยี่สิบคือแม่บ้านในบ้านที่ปัจจุบันถีบตัวเองขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งเมียใหม่ของบิดาหลังจากมารดาของเขาเสียชีวิตได้เพียงสองเดือน

เธอชื่อว่าเกสรทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่มาสิบสามปีแล้ว มีลูกติดหนึ่งคนก็คือดาริกาอายุน้อยกว่าเขาสี่ปี และที่น่าโกรธกว่านั่นคือตอนนี้ในท้องของผู้หญิงคนนั้นยังมีสายเลือดเดียวกับเขาอีกหนึ่ง

อายุครรภ์สองเดือนนั่นหมายความว่าบิดากับเธอน่าจะมีความสัมพันธ์กันมาก่อนที่มารดาจะเสีย เรื่องที่เกิดขึ้นมีหลายอย่างน่าสงสัยเขาจึงแอบสืบอย่างเงียบ ๆ จนได้รู้ว่า...

บิดากับเกสรแอบมีความสัมพันธ์กันลับ ๆ มานานแล้วตั้งแต่เขาบินไปเรียนต่อปริญญาตรีที่อเมริกา มารดาและทุกคนในบ้านรู้หมดแต่ไม่มีใครกล้าปริปากพูดเพราะถูกบิดาสั่งไว้ 

อีกทั้งมารดาก็ร่วมปกปิดด้วยกลัวจะทำให้เขาทุกข์ใจจนไม่เป็นอันเรียน แต่ท่านกลับแบกรับทุกอย่างไว้เอง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าท่านทนได้ยังไงกัน

ทุกคนในบ้านทำราวกับเขาเป็นคนโง่แม้กระทั่งหญิงสาวที่เขารักที่สุดอย่างดาริกา หนำซ้ำเธอยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนจะยินดีกับตำแหน่งคุณหนูของบ้านด้วยซ้ำ ทั้งที่มารดาของเขาดีแสนดีกับเธอมากถึงขั้นรับอุปการะด้วยความรักและเอ็นดู 

ส่งเสียเธอเรียนโรงเรียนดี ๆ ให้เธอพักอย่างสะดวกสบายอยู่บนตึกใหญ่ไม่ต่างจากลูกชายอย่างเขา ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ก็มีแต่ของดี ๆ เขามีอะไรเธอก็ได้เหมือนกันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นลูกคนใช้

แต่ดูสิ่งที่เธอตอบแทนมารดากับเขา...

เขายืนมองจนบิดากับเกสรขึ้นรถแล้วออกไปจากบ้านจึงเดินลงไปหาหญิงสาวที่ยังคงยืนอยู่

"มีความสุขมากสินะดาริกา แต่เสียใจด้วยนับจากวินาทีนี้ไปฉันจะให้เธอ แม่ และพ่อของฉันได้ลิ้มรสชาติของความทุกข์บ้าง" 

น้ำเสียงแข็งกระด้างจากด้านหลังทำให้ดาริกาที่ยืนมองตามหลังรถมารดาสะดุ้ง นับตั้งแต่เกิดเรื่องการได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มถือเป็นสิ่งที่น่าหนักใจสำหรับเธอมาก ทั้งที่เมื่อก่อนการได้อยู่ข้างกายเขาเป็นสิ่งที่ชอบมากที่สุด

หลังจากเกิดเรื่องความสัมพันธ์อันดีระหว่างเขากับเธอก็จบลงไปด้วย ทุกครั้งที่เจอกันเขาไม่เคยจะพูดดีกับเธอเลย มีแต่พูดจาทำร้ายจิตใจและดูถูกดูแคลนกัน

เขาเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แต่เธอไม่โทษเขาเลยสักนิดที่เป็นแบบนี้เพราะทุกอย่างล้วนมีสาเหตุมาจากแม่ผู้บังเกิดเกล้าของเธอ

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเขา "คุณคิดจะทำอะไรอีกคะ"

ศรัณย์กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับก้าวเข้าประชิด พอเจ้าของร่างบอบบางทำท่าจะถอยหนีเขาก็ตวัดมือโอบรอบเอวคอดแล้วรั้งเข้าหาจนแนบชิด 

"ถ้าบอกก็ไม่สนุกสิ" โน้มริมฝีปากลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะผละมองใบหน้าจิ้มลิ้มต่อ มุมปากยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม

แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดาริการู้สึกว่าแฝงไปด้วยความอันตราย แววตาดูร้ายกาจจนเธอไม่อยากอยู่ใกล้แม้สักวินาทีเดียว

"ปล่อยนะคุณศรัณย์" เธอยกมือทั้งสองขึ้นดันอกแกร่งสุดแรงหวังผลักคนตัวโตออกห่าง กลับยิ่งถูกเขากอดรัดรอบเอวแน่นกว่าเดิม

"ทำไม..พอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นคุณหนูของบ้านพิทักษ์ธรานนท์ฉันกอดนิดกอดหน่อยไม่ได้แล้วเหรอ"

"เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้วค่ะ" ดวงตากลมมองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวด้วยความรู้สึกจุกในอก ทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ดีแก่ใจว่าทำไมทุกอย่างถึงไม่เหมือนเดิม

เมื่อก่อนเธอกับเขากอดกันด้วยความรัก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ในใจของเขามีแต่ความโกรธความแค้น ทุกอย่างที่เขาทำล้วนทำด้วยอารมณ์ไม่ใช่ความรู้สึกแล้วแบบนี้จะให้เธอยินดีหรือ

"ใช่..เพราะฉะนั้นเธอเตรียมรับมือกับศรัณย์อีกเวอร์ชั่นให้ดีล่ะ" ศรัณย์เอ่ยทิ้งบอมแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไป

ดาริกามองตามหลังร่างสูงด้วยความกังวล เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็แย่มากแล้วเขายังจะทำให้มันแย่ลงกว่านี้หรือ เธอไม่สามารถคาดเดาได้จริง ๆ ว่าต่อจากนี้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ 

ที่แย่ไปกว่านั้นคือตอนนี้ไม่มีคนคอยปกป้องเธอแล้วเพราะมารดากับเกรียงศักดิ์เดินทางไปต่างประเทศไม่มีกำหนดกลับ ก่อนหน้านี้เวลามีปัญหากับเขาท่านทั้งสองจะเข้ามาช่วยตลอด

เขาคงจะใช้โอกาสนี้กลั่นแกล้งเธอให้เต็มที่สินะ..