บทที่ 4 เหยียบย่ำหัวใจ

กว่าดาริกาจะกลับถึงบ้านก็เกือบสองทุ่ม ทันทีที่เดินเข้ามาภายในบ้านก็พบกับคนใจร้ายที่นั่งไขว่ห้างก้มหน้าเล่นมือถืออยู่บนโซฟาในห้องโถง

เธอนึกโกรธแต่ก็ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้รีบก้าวเท้าเดินให้พ้นจากเขาเร็ว ๆ เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักกับเสียงห้วนกระด้างที่ดังตามหลังมา

"เดี๋ยว.." 

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก

"พะ.." ทำท่าจะเรียกแทนเขาว่าพี่เหมือนที่เคยเรียกในอดีต แต่ก็หยั่งปากได้ทัน

"คุณศรัณย์มีอะไรคะ" เรียกแทนว่าคุณออกไปแม้จะไม่ชินปากเท่าไรเพราะขืนเรียกเขาว่าพี่คงโดนต่อว่าเหมือนครั้งก่อน 

"ข้าวของของเธอฉันให้แม่บ้านย้ายไปไว้ที่ห้องพักแม่บ้านแล้ว หลังจากนี้ห้องของเธอคือห้องพักสำหรับแม่บ้านหลังตึกใหญ่เพราะห้องของเธอน้องแป้งว่าที่คู่หมั้นของฉันจะย้ายเข้ามาอยู่แทน"

ดวงตากลมที่กำลังจ้องมองใบหน้าคมเข้มพลันไหวระริกกับประโยคที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมา ขอบตาร้อนผ่าวรู้สึกเจ็บและจุกในอกเหมือนมีใครเอามีดมากรีด

แค่เขาย้ายของเธอไปไว้ห้องพักแม่บ้านไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดหรอก สำเนียตตัวเองเสมอว่าเธอเป็นแค่ลูกแม่บ้านที่ได้รับความเมตตาจากคุณหญิงลดาแม่ของชายหนุ่มผู้ล่วงลับไปแล้ว

แต่ที่เธอเจ็บปวดเพราะชายหนุ่มไล่เธอออกจากห้องด้วยเหตุผลว่าจะให้ว่าที่คู่หมั้นมาอยู่ เหมือนเขากำลังเหยียบย่ำหัวใจกันทั้งที่เมื่อก่อนเขาบอกว่ารักเธอ และจะแต่งงานกับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นจนถึงขั้นทะเลาะกับผู้เป็นพ่อเพราะเขาไม่ยอมหมั้นกับคุณแป้งผู้หญิงที่พ่อหาให้

"ไม่พอใจเหรอดาริกา" น้ำเสียงห้วนกระด้างเปล่งออกจากริมฝีปากหยักอีกครั้งพร้อมด้วยแววตาดุดัน 

แววตาที่เมื่อก่อนเคยมองเธอด้วยความอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็เปลี่ยนไปจนน่าใจหาย

เธอได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ปฏิเสธไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

"เปล่าค่ะ" 

หันหลังเดินออกจากตึกใหญ่พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ รินไหลออกจากดวงตาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอเดินมาแอบหลบมุมร้องไห้หลังตึกใหญ่ระบายความเจ็บช้ำในอกจนรู้สึกดีขึ้นจึงเดินไปหาป้าสีนวลแม่บ้านอาวุโส

"ป้านวลคะ ห้องพักหนูคือห้องไหนคะ"

"เดี๋ยวป้าพาไปจ้ะ" สีนวลมองหน้าเด็กสาวด้วยความสงสาร ก่อนจะเดินนำไปยังห้องพัก "นี่จ้ะห้องหนูดา"

"ค่ะ" ดาริกาฝืนยิ้มให้ป้าสีนวล แล้วเดินเข้าไปในห้องที่ความกว้างแค่เศษเสี้ยวของห้องบนตึกใหญ่ มีที่นอนเก่ากลางใหม่ โต๊ะเครื่องแป้ง และพัดลมหนึ่งตัวเท่านั้น

"อยู่ได้ใช่ไหม" เสียงของป้าสีนวลที่ยืนมองจากหน้าประตูดังขึ้นเธอจึงละสายตาจากการสำรวจห้องหันไปตอบ

"ได้ค่ะป้าสีนวล"

"งั้นป้าไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

หลังจากป้าสีนวลหายหลังไปเธอก็ปิดประตู แล้วเริ่มจัดข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกนำมาวางทิ้งสะเปะสะปะภายในห้อง

ดวงตากลมพลันไหวระริก รู้สึกเจ็บในอกขึ้นมาเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวใหญ่ ค่อย ๆ ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมากอดแนบแน่นสมองย้อนคิดถึงวันที่ได้ตุ๊กตาหมีตัวนี้มา 

ห้าปีก่อน...

"น้องดาเก็บตุ๊กตาหมีตัวนี้ไว้ให้ดีนะครับมันเป็นตัวแทนของพี่ ยามที่น้องดาคิดถึงพี่ก็กอดตุ๊กตาหมีตัวนี้นะครับ" 

"พี่ศรัณย์ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ" 

"ไม่ได้หรอกครับพี่ต้องไปเรียน" 

"พี่ศรัณย์ไปแล้วน้องดาจะเล่นกับใครคะ ใครจะปั่นจักรยานพาน้องดาไปเที่ยว ใครจะพาน้องดาไปกินไอติม แล้วใครจะคอยปกป้องน้องดาเมื่อถูกเพื่อนผู้ชายรังแก" 

"พี่รู้ว่าน้องดาเก่ง และเข้มแข็งมากเพราะฉะนั้นน้องดาต้องดูแลตัวเองให้ดีเพื่อรอพี่กลับมานะครับ" 

"ค่ะ"

"พี่มีความจริงบางอย่างจะสารภาพกับน้องดาครับ" 

"อะไรเหรอคะ"

"พี่ชอบน้องดาครับ แบบผู้ชายผู้หญิงชอบกันไม่ใช่ชอบหรือรักแบบน้องสาว"

"..." 

"พี่แค่อยากบอกน้องดาให้รู้ก่อนที่จะไปเรียนต่อ ส่วนน้องดาไม่ต้องตอบอะไรพี่ก่อนก็ได้ครับ ไว้พี่จะมาเอาคำตอบในวันที่พี่เรียนจบกลับมานะครับ" 

"ได้ค่ะ" 

"ระหว่างที่พี่ไปเรียนต่อน้องดาอย่าเพิ่งมีใครนะครับ รอพี่กลับมาก่อนหากวันนั้นหัวใจเราตรงกันจริง ๆ เราแต่งงานกันนะครับ" 

"ค่ะ..น้องดาจะไม่มีใคร น้องดาจะรอจนกว่าพี่ศรัณย์จะกลับมา"  

"มาเกี่ยวก้อยทำสัญญากันค่ะ"

"ครับ" 

"น้องดารักพี่ศรันย์นะคะ"

"พี่ก็รักน้องดาครับ"

ตอนนั้นเธออายุสิบสี่ปี ส่วนชายหนุ่มอายุสิบแปดปี

เขาต้องบินไปเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ประเทศอเมริกาจึงมอบตุ๊กตาหมีชมพูตัวนี้ให้เธอไว้ดูต่างหน้ายามคิดถึง 

และวันนั้นเขายังสารภาพรักกับเธออีกด้วย แต่เธอไม่ได้ตอบรับหรือพูดอะไรเพราะยังเด็กเกินไปไม่ค่อยเข้าใจในความรู้สึกของตัวเองเท่าไร ที่ผ่านมาเธอมองเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีมาตลอด 

ซึ่งเขาก็ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบเพียงบอกให้เธอรอเขากลับมาอย่าเพิ่งมีใคร แน่นอนว่าเธอเชื่อฟังคำพูดของเขา

หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีใครยังคงตั้งหน้าตั้งตารอเขาคนเดียว และถามตัวเองตลอดว่ารู้สึกยังไงกับเขาจนในที่สุดก็ได้คำตอบว่าเธอรักเขาแบบที่หนุ่มสาวรักกันไม่ใช่รักแบบพี่น้อง

เมื่อได้คำตอบเธอก็โทรบอกเขาทันที เขาดีใจมากสัญญากันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าถ้าเธอเรียนจบจะแต่งงานสร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่นด้วยกัน

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอเหมือนจะเป็นไปด้วยดีกระทั่งเขามารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมารดากับพ่อของเขาหลังจากแม่ของเขาเสียชีวิตได้เพียงสองเดือน

"หนูดา"

เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด ลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพาตุ๊กตาหมีไปวางบนที่นอน แล้วเดินไปเปิดประตู

"ป้าสีนวลมีอะไรคะ"

"คุณศรัณย์ให้มาตามจ้ะ"

"ค่ะ" 

เธอขานรับ จากนั้นก็ก้าวออกจากห้องทำการปิดประตูแล้วเดินไปยังตึกใหญ่ มาถึงก็เห็นชายหนุ่มยังนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เดิม

"คุณศรัณย์มีอะไรจะใช้ฉันคะ" เดินไปหยุดตรงหน้าเขาแล้วถามไถ่

"พรุ่งนี้น้องแป้งจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ ฉันจะให้เธอเป็นคนดูแลน้องแป้ง" ศรัณย์เอ่ยทั้งที่สายตายังจดจ่อกับหน้าจอมือถือ นาทีต่อมาจึงเงยขึ้นมองหน้าร่างบางที่ยืนอยู่ด้วยแววตาเย็นชาใบหน้าเรียบนิ่ง

ต่างจากดาริาที่ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาจะแตกอยู่ร่อมร่อ แต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ไม่อยากให้คนใจร้ายเห็นความอ่อนแอ

"ค่ะ" ฝืนตอบรับทั้งที่ใจกำลังแตกสลาย มองสบสายตาเย็นชาเสี้ยวนาทีก่อนเอ่ยต่อ "ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ"

ไม่รอให้อีกคนอนุญาตรีบหันหลังเดินออกไปด้วยความเร็วก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาประจานความอ่อนแอ

กลับมาถึงห้องเธอก็ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้ากับที่นอนปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ก่อนหน้านี้ที่ถูกเขาพูดจาร้าย ๆ ใส่และถูกแกล้งเธอยังพอทนได้ แต่การที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านในห้องที่เธอเคยอยู่หัวใจเกินรับไหวจริง ๆ

นี่สินะศรัณย์เวอร์ชั่นที่เธอไม่เคยรู้จัก นี่สินะคือสิ่งที่เขาคิดจะทำ