14- คิดว่าหนีพ้น?

@1 สัปดาห์ผ่านไป

[Part มิลิน]

          ฉันกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว นอกจากฉันจะกลับมาทำบุญให้กับพ่อที่ฉันรัก ฉันก็อยากจะหลบหน้าหนีคาร์เตอร์ด้วย

          และตลอดหนึ่งสัปดาห์ เขาก็โทรมาหาฉันตลอด บังคับให้ฉันกลับไปหาเขาตามสัญญา ไหนจะส่งข้อความมาข่มขู่ฉันทุกวัน

          “มิลิน…เธอต้องกลับมาหาฉันตามสัญญา” เสียงทุ้มของเขาแผ่วต่ำผ่านสายโทรศัพท์ แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกกดทับ

          “ฉะ..ฉันยังไม่พร้อมจะกลับไปหา” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ แต่พยายามยืนยันความตั้งใจของตัวเอง

          “หึ..เธอคิดว่าเธอจะรอดจากฉันงั้นเหรอ” เขาพูดติดตะกุกตะกักเล็กน้อย แต่สายตาที่ฉันจินตนาการในหัว…มันเย็นเฉียบและน่ากลัวจนทำให้ฉันกลืนน้ำลาย

          ฉันถอนหายใจหนัก รู้ว่าทุกคำพูดของฉันจะถูกเขาจดจำและฉันก็ไม่อาจบังคับให้ตัวเองกลับไปหาเขาตามสัญญาได้ ฉันจึงตัดสินใจ…ไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความของเขาอีกเลย จนเมื่อสามวันก่อน ข้อความสุดท้ายจากเขาส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของฉัน

          “นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอ…ที่เธอจะหันหลังให้กับฉัน…”

          และเขาก็ยังใจดีส่งคำขู่ทิ้งท้ายไว้ให้ฉันอีกนะ เฮ้อ...นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันที่ต้องมาเจอคนเลวแบบนี้  ซึ่งฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมเขาถึงส่งข้อความแบบนี้ออกมา ตอนแรกฉันก็กลัวเขาอยู่เหมือนกัน แต่หลังจากที่เราทะเลาะกัน จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่ติดต่อมาหาฉันอีกเลย สงสัย...เขาคงจะได้ของเล่นใหม่มาแทนฉันไปแล้วมั้ง

        โครม!!!

          “อ๊ะ!” ฉันที่กำลังทำขนมอยู่ในครัว สะดุ้งตกใจจนต้องรีบวิ่งตามไปยังเสียงที่ดังมาจากหน้าร้านคาเฟ่เล็กๆของแม่ แต่ฉันก็ต้องตกใจหนักกว่าเก่าที่ออกมาเจอชายฉกรรจ์ทั้งสามคน กำลังเอาไม้เบสบอลไล่ทุบข้าวของในร้านของแม่ฉันจนพังเสียหาย

          “นี่มันอะไรกัน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ฉันรีบวิ่งไปหาแม่และน้องสาวที่ยืนร้องไห้กอดกันอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านทันที

          “นี่ลูกคนโตที่อยู่กรุงเทพของมึงใช่ไหม ถ้าใช่ก็ดีส่วนมึงมาได้จังหวะเลย มึงเอาเงินมาใช้หนี้แทนแม่มึงเดี๋ยวนี้!!!” หนึ่งในชายฉกรรจ์ตะโกนสุดเสียงชี้หน้าใส่ฉันด้วยความโกรธจัด

          “อย่ายุ่งอะไรกับลูกฉันนะ” พุดซ้อนรีบเอ่ยปกป้องลูกสาว

          “หนี้อะไรกันคะแม่” ฉันที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกรีบหันมาถามแม่ตัวเอง

          “นี่มึงไม่รู้เหรอว่าแม่มึงอะ กู้เงินเสี่ยมาสองล้าน”

          “ห๊ะ!!! สองล้าน”

          “ไม่ใช่นะลิน แม่ยืมเสี่ยมันแค่ ห้าหมื่น ตอนนั้นที่ร้านเรามีปัญหา และ มินก็ต้องมอบตัวเข้ามหาลัยฯแม่เลยต้องยืมเสี่ยมาก่อน แต่แม่ส่งเงินใช้คืนมันตลอดนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมหนี้มันถึงทวีคูณเป็นสองล้านได้ ...”

          “นี่เสี่ยของพวกแก โกงแม่ฉันเหรอ”

          “นี่พูดให้ดีๆ หน่อยนะคนสวย ระวังพวกกูจะเอาของแข็งอุดปากมึง”

          “นี่พวกแกอย่ามาพูดจาน่าเกลียดกับลูกฉันนะ”

          “หุบปากไปเลยอีแก่”

          “อย่านะ!..ฉะ..ฉันขอทยอยใช้คืนได้ไหม” ฉันรีบเอ่ยห้ามเสียง เมื่อชายฉกรรจ์หนึ่งในนั้นตั้งท่าจะเข้ามาทำร้ายแม่ ฉันจึงดึงแม่และน้องสาวที่กำลังร้องไห้เนื้อตัวสั่นเทามาหลบอยู่ด้านหลัง 

          “ไม่!!! เสี่ยกูต้องการเงินก้อน จำนวนสองล้าน และ ต้องได้ภายในวันพรุ่งนี้”

          “พรุ่งนี้เหรอ? ใครจะไปหาให้พวกแกทัน”

          “ถ้าพรุ่งนี้พวกมึงไม่มีเงินมาใช้หนี้เสี่ย มึงอีแก่เตรียมขายลูกสาวใช้หนี้แทนได้เลย สองล้าน ก็สองคนพอดีว่ะ ฮ่า ๆ ฮ่าๆ”

          "....."

          “และกูจะคอยจับตาดูพวกมึง ถ้าพวกมึงคิดหนีกูจะจับลูกสาวทั้งสองคนทำเมียก่อนเสี่ยแน่! ไม่เชื่อก็ลองดู พวกเราไปเว้ย!!”

          “ฮึก ฮึก ฮือออออ” เสียงมินนี่น้องสาวของฉันที่ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเสียงดัง ยัยมินคงจะกลัวมากๆ ก็แน่นอนขนาดฉันที่โตกว่ายังกลัวพวกมันเลย 

          “มะ..แม่ขอโทษนะลิน นะมิน ฮือๆ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ หนูสองคนต้องรีบหนีไปนะ ”

          “ถ้ามินและพี่ลินหนีไปแล้วโดนมันจับได้ล่ะ มินไม่อยากโดนพวกมันข่มขืนนะแม่ ฮือๆ ”

          “ฮึก ฮึก แต่หนูก็อยู่ที่นี้ไม่ได้เหมือนกันนะลูก”

          “มินไม่ทิ้งแม่ไปหรอกนะ ถ้าจะหนีก็ต้องหนีด้วยกัน ฮือๆ ”

          “อึก..แม่ค่ะ มินด้วย ใจเย็นๆก่อนนะมันต้องมีทางออกสิ ” ฉันที่มองภาพตรงหน้าและฟังคำพูดอยู่นาน พานทำให้น้ำตาที่ฉันกลั้นเก็บไว้กำลังจะไหลออกมา เพราะตอนนี้พวกเราเหมือนไม่มีทางออกเลย เงินในบัญชีของฉันตอนนี้ก็มีแค่สองแสนกว่าบาท เงินที่ได้มาจากงานบริษัทของคุณคาร์เตอร์เท่านั้น...แต่เอ๊ะ!

          “คาร์เตอร์....”

          “อะไรคะ พี่ลิน”

          ฉันเผลออุทานชื่อคนที่ฉันพึ่งหนีมา ก่อนที่คำพูดของเขาจะผุดขึ้นมาในสมองของฉัน

        'นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอ ที่จะหันหลังให้กับฉัน..' 

          แต่ไม่ทันได้คิดนาน...เสียงข้อความในมือถือของฉันก็ดังขึ้น

          ติ้ง..

          “ไง.....มีอะไรให้ผัวช่วยไหม?”