13- ท้ายทายอำนาจ

@ห้องทำงานคาร์เตอร์

          “คุณคาร์เตอร์ฉันขอกลับห้องได้ไหม พอดีว่าฉันจะต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด....” 

          หลังจากที่คาร์เตอร์คุยงานกับดีนเสร็จ มิลินก็ตัดสินใจพูดความต้องการของตัวเอง เธอรู้สึกไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอจะต้องมานั่งขออนุญาตเรื่องการกลับบ้านของตัวเองด้วย

          “........” 

          “คือมันสำคัญมากๆ ฉันนัดกับแม่ไว้แล้วว่าจะไปทำบุญให้กับพ่อ...” มิลินเผลอส่งสายตาเศร้าไปยังมาเฟียหนุ่มเมื่อเธอพูดถึงพ่อที่เธอรักซึ่งได้จากพวกเธอไปแล้ว

          “เฮ้อ....กี่วัน?”

          “สามวันค่ะ”

          “รีบกลับ”

          “อ๊ะ...คุณอนุญาตแล้วใช่ไหมคะ”

          มิลินดีใจจนเธอเผลอยิ้มกว้างออกมา ทำให้ตาคมจ้องมองไปยังรอยยิ้มสดใสนั่น นี่คงจะเป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่ที่เธออยู่กับเขามา

          “อืม...แต่ถ้าฉันสั่งให้เธอกลับมาเมื่อไร เธอก็ต้องกลับมา อย่าคิดหนี หรือ แข็งข้อกับฉัน และอย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น ฉันไม่ชอบสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงไม่เชื่อง เข้าใจไหม?” คาร์เตอร์เอ่ยสั่งหญิงสาวเสียงเข้ม

          “ค่ะๆ ” มิลินตอบอย่างขอไปที ถึงแม้จะไม่ชอบใจในคำพูดของมาเฟียหนุ่มมากนัก แต่เธอก็เลือกที่จะสงบปากสงบคำไว้ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมาเฟียหนุ่มอีก  เพื่อที่เธอ...จะได้หลุดพ้นจากตรงนี้สักที

          “ไปส่งเธอ” คาร์เตอร์ออกคำสั่งเสียงเรียบไปยังเจมส์ ก่อนที่เจมส์จะก้มหน้ารับคำสั่งของผู้เป็นนาย

          “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับห้องเองได้” มิลินรีบโพล่งขึ้นเสียงดัง เธอไม่อยากให้พวกเขารู้ที่อยู่ของเธอ

          “หรือจะให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านแทน? ”

          “ไม่ค่ะๆ คุณให้คนส่งฉันที่คอนโดก็พอ....” 

          “ไปส่งเธอ”

          “ครับ เชิญครับคุณมิลิน”

          “อ๊ะ อื้อออ!” มิลินที่กำลังตั้งท่าจะลุกออกจากหน้าตักของมาเฟียหนุ่ม ก็ถูกมือหนากระชากตัวกลับมานั่งยังที่เดิมและประกบจูบปากแนบชิดอย่างดูดดื่ม ต่อหน้าลูกน้องของเขาที่อยู่ในห้อง ทำให้ดีนและเจมส์ต้องก้มหน้าลงอย่างรู้งาน

          มิลินทำหน้ามุ่ยใส่มาเฟียหนุ่มทันทีเมื่อเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากหน้าตักแกร่งอีกครั้ง จำใจเดินตามเจมส์ลูกน้องมือซ้ายของคาร์เตอร์ที่เดินนำเธอออกไป

          “ปล่อยไปแบบนั้น จะดีหรือครับนาย” ดีนที่มองดูเหตุการณ์เงียบๆเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มขึ้นมา

          “กูจะให้เวลาเธอ...ให้เธอได้เล่น ได้ใช้ชีวิตที่อิสระอีกสักนิด ก่อนที่เธอ...จะต้องเข้ามาอยู่ในกรงทองของกูแบบตลอดไป”

          "....."

          “และนี่ คือโอกาสสุดท้ายของเธอ ที่จะเดินหันหลังให้กู”

          “นายกำลังคิดที่จะทำอะไรครับ”

          “หึ เดี๋ยวเธอก็ร้องไห้ซมซานกลับมาหากูเองแหละ”

          คาร์เตอร์กล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองไปยังประตูที่มิลินใช้เดินออกอย่างคนใช้ความคิด ดีนเห็นแววตาที่ยากจะคาดเดาของมาเฟียหนุ่ม ก็อดนึกสงสารและรู้สึกเห็นใจมิลินที่เธอดันเดินกลับมาเจอกับเจ้านายของเขาอีกครั้ง

@คอนโดมิลิน

          “นี่! จะเดินตามเข้ามาทำไม ที่นี่ไม่ให้คนภายนอกเข้ามา น...นะ..”

        ติ๊ด....

          มิลินอ้าปากค้างที่เห็นลูกน้องของคาร์เตอร์มีคีย์การ์ดเข้าออกคอนโดของเธอ ถึงแม้คอนโดที่เธออยู่จะไม่ได้หรูหราราคาแพง แต่ความปลอดภัยของที่นี่ก็ถือว่าค่อนข้างดีเลยทีเดียว

          “เชิญครับ”

          มิลินเดินตามเจมส์เข้าไปในคอนโดแบบงงๆ เมื่อเขาเดินนำเธอไปเข้ายังลิฟต์และพาเธอมาถึงที่ห้อง โดยที่เธอไม่ได้บอกกล่าวสักคำ กว่าที่เธอจะหาเสียงของตัวเองเจอก็ถึงหน้าห้องของตัวเองแล้ว

          “นี่นาย...รู้จักที่อยู่คอนโด และห้องของฉันได้ยังไง?”

          “.....”

          “นี่ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!” มิลินรู้สึกโมโหทุกครั้งที่ถามคำถามมากมาย แต่ได้รับความเงียบเป็นคำตอบ

          “วันนี้ผมได้รับคำสั่งจากนาย ให้มาส่งคุณมิลินจนถึงห้องพักแค่นั้นครับ”

          “อ่อ...ฉันลืมไปว่าคุณคาร์เตอร์  เขาเป็นมาเฟีย~ คงจะสืบเรื่องของฉันมาหมดแล้วใช่ไหม ถึงไม่ต้องถามทางมาคอนโดฉันเลยสักคำ มาเฟียเนี่ยคิดจะทำอะไร ฉุดใคร ฆ่าใครก็ได้เลยใช่ไหม?” มิลินกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

          “ระวังคำพูดของคุณด้วยนะครับ นายไม่ได้ใจดีกับคนที่รู้ความลับของนาย คุณอาจเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่นายที่นายยกเว้น”

          “.....”

          “เชิญคุณมิลินเข้าห้องครับ ผมจะได้ขอตัวกลับ”

        ปัง!!!

          มิลินจงใจปิดประตูเสียงดังใส่หน้าลูกน้องของคาร์เตอร์ เธอรู้สึกไม่พอใจที่พวกเขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอ ก่อนที่เธอรีบสลัดความขุ่นเคืองใจ และรีบควานหาโทรศัพท์ที่พึ่งจะได้คืนตอนที่รถยนต์คันหรูมาจอดเทียบหน้าคอนโดมิเนียม

          มิลินรีบเปิดเครื่องทันที ก่อนจะพบข้อความการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันหนึ่ง ที่มีบทสนทนาระหว่างวาโย และคิวเด้งขึ้น หญิงสาวไม่ได้สนใจกดเข้าไปดู เธอเลือกที่จะกดหารายชื่อโทรหาพริบพราวก่อน

        ตู้ดด ตู๊ดด ตู๊ดด ติ๊ด!

          “ยัยพราวแกเป็นยังไงบ้าง!!” / “ยัยลินแกเป็นยังไงบ้าง!!”

          สองสาวเพื่อนรักต่างตะโกนถามออกมาในประโยคเดียวกัน เพราะทั้งคู่ต่างเป็นห่วงซึ่งกันแหละเป็นอย่างมาก ทำให้มิลินต้องเล่าเรื่องราวที่ตัวเองเจอให้กับเพื่อนรักฟังทั้งน้ำตา และทำให้มิลินรู้ว่าคาร์เตอร์และเพื่อนของเขาเป็นกลุ่มมาเฟียอย่างที่พวกเธอคิดไว้จริงๆ เมื่อพริบพราวได้ไปรู้ความลับอะไรบางอย่างมา

          “แล้วแก...กินยาคุมฉุกเฉินรึยังยัยลิน”

          “อ๊ะ...ฉันลืมไปเลยแก เดี๋ยวฉันรีบไปซื้อที่ร้านขายยาก่อนนะ”

          “เออๆ แกรีบไปเลยนะ ถ้าท้องขึ้นมาคราวนี้ละแย่เลยนะ”

           ประโยคนั้นทำให้มิลินกัดริมฝีปากแน่น น้ำเสียงของเพื่อนเตือนสติเธอว่า เรื่องครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ความคิดถึงคาร์เตอร์ยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่เธอรู้ดีว่าต้องรีบจัดการ ไม่ให้สถานการณ์ล่วงเลย

           “ฉันไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองท้องกับคนเลว ๆ แบบนั้นแน่นอน”

           มิลินย้ำกับตัวเองทั้งที่ใจยังเต้นแรง เธอรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งหวาดกลัว แต่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่ ที่จะปกป้องตัวเองให้ได้มากที่สุด…นี่คือครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความเข้มแข็งของตัวเองในเรื่องนี้.