ตอนที่ 12.แล้วเป็นตัวอะไรกัน

“ใช่นี่ทำจากเขาของทีโบน พวกมันได้ยินเสียงจะไม่กล้าหือกับเราแน่” ลิโป้เอาแตรมาเก็บเอาไว้ ทันทีและบอกว่า

“ข้ายังสั่งให้เอาหัวของเจ้าวากิวมาทำยอดธง ถ้ามันยังจะกล้าอีก ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด” แม้ว่าท่าทางยโสของลิโป้จะทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งอีกวีโต้เลยบอกว่า

“เจ้าชายโฮเซ่กับอูริกไปก็แล้วกัน ส่วนดูวัลกับเบอร์ตั้นคอยฝึกทหารและดูแลเมืองอยู่ที่นี่”เจ้าชายกับอูริกรับคำ ลิโป้นิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่บอกว่า

“แล้วมีข้อมูลของอาณาจักรนี้อีกหรือเปล่า”  วีโต้นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า

“ขอโทษนะ ตั้งแต่ตาตาบอด ข้าก็มิเคยไปที่นั่นอีกเลย แต่ก็พอจำได้ลาง ๆ ว่าที่นั่นเป็นป่าเขาเสียส่วนมาก มีมนุษย์อาศัยอยู่รวมกับอมนุษย์ ผู้ปกครองสูงสุดของที่นั่นไม่ใช่มนุษย์” เมื่อได้ยินเช่นนั่นลิโป้เลยถามต่อทันที

“แล้วเป็นตัวอะไรกัน” วีโต้เลยตอบว่า

 “ไปถึงที่นั่นอย่าไปเรียกเขาแบบนี้นะ ผู้ปกครองที่นั่นเรียกว่า กราโคนอซ[1]” ลิโป้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย โฮเซ่กับอูริกแอบขำ เซน่าเลยรีบอกว่า

“ภูตภูเขา เป็นผู้มีพลังอำนาจมากที่สุดแล้ว” ลิโป้พยักหน้ารับรู้ วีโต้เลยพูดต่อไปว่า

“เป็นแหล่งม้าศึกชั้นดี และมียูนิคอร์[2] กองทหารม้าของที่นี่จะเข้มแข็งมาก” ลิโป้ได้ยินคำว่าม้าศึกชั้นดีก็ยิ้มอย่างพอใจ ม้าศึกชั้นดีเป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่พอดี

ลิโป้เตรียมวางแผนการเดินทางกับโกดอนเขาย้ำว่าในสามวันนี้ทหารต้องพร้อม กองกำลังของลิโป้ตอนนี้มี โดวาฟ หนึ่งร้อยนาย และมิโนทอร์อีก ร้อยนาย แต่โกดอนยืนยันว่าโดวาฟมีทุกดินแดนสามารถนำมาร่วมทัพได้เรื่อย ๆ เซน่ามาพบกับลิโป้เขามองเธอก็นึกถึงตอนที่โดนตบความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่แก้ม เขาเลยแกล้งทำเป็นฝึกวิชาทวน เซน่าเลยพูดว่า

“ข้าขอติดตามเจ้าไปที่ไลท์บูลเมาเท่นด้วย” ลิโป้ชะงักหันมามองเธอแล้วพูดว่า

“ไม่มีจำเป็นอะไรที่ต้องพาเจ้าไปด้วย ข้าขอปฎิเสธ” เซน่าคิดไว้แล้วเขาต้องพูดแบบนี้ คนแบบลิโป้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนถึงจะยอมให้ความช่วยเหลือ

“พอไปถึงที่นั่นแล้ว ข้าสามารถหาม้าศึกดี ๆ ให้เจ้าได้” เซน่าพูด ลิโป้ดูท่าทางจะสนใจเรื่องที่เธอพูด

“เจ้าจะหาม้าศึกให้ข้าได้ยังไงไหนลองว่ามาสิ” ลิโป้ถาม เซน่าจึงพูดต่อไปว่า

“แต่เดิมทีข้าเป็นชาวไลท์บูลเมาเท่น ตาของข้าเป็นเจ้าของฟาร์มม้าที่ใหญ่ที่สุดของดินแดนนั้นแล้ว คิดว่าจะหาม้าดี ๆ ให้เจ้าไม่ได้หรือไง แต่เจ้าต้องพาข้าไปด้วย ตาของข้าไม่ยอมยกม้าให้ใครง่าย ๆ หรอกนะ”       เซน่าพูด ลิโป้นิ่งไปพักใหญ่แล้วตอบว่า

“คงไม่ต้องให้เจ้าช่วยหรอกมั้ย เพราะว่า ถ้าไม่ยอมให้ ข้าจัดการได้ก็แล้วกัน” เซน่าเลยพูดสวนไปว่า

“ด้วยกำลังเหรอ เจ้าเนี่ยใช้สมองเป็นมั้ย อีกอย่าง ข้าก็ชำนาญทางที่นั่น ข้าช่วยเจ้าได้ก็แล้วกัน” เมื่อได้ยินเช่นลิโป้เลยพูดว่า

“บอกแบบนี้ตั้งแต่แรก ข้าก็ยอมให้ไปแล้ว เจ้าดูแลตัวเองดี ๆ ก็แล้วกัน ” ลิโป้บอก เซน่าพยักหน้าทำไมเขาต้องยอมให้ผู้หญิงผมสีแดงคนนี้ด้วย

สามวันต่อมา กองเรือออกเดินทาง เซน่ามายืนชมวิวอยู่ที่หัวเรือ มันนานมาแล้วนับตั้งแต่เธอจากบ้านเกิดมา เธออดคิดถึงตาของเธอกับพ่อไม่ได้ แต่ก่อนเซน่าเป็นเพียงลูกของนายพรานป่าเท่านั้น แต่หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตจากการล่าสัตว์ แม่ของเธอได้พบกับราชาโฮกัสพระองค์เองก็เพิ่งจะเสียราชินีย์ไปเหมือนกัน เมื่อทั้งสองตัดสินใจแต่งงานกัน เซน่าก็เลยต้องมาอยู่ที่ไวโอเล็ตโรส นี่เป็นครั้งแรกที่จะกลับบ้านแต่ว่าต้องนำสงครามมาด้วยเลยทำให้เธอไม่ค่อยสบายใจนัก เธอเห็นเรือกลุ่มใหญ่แล่นเข้ามามันเป็นเรือใบสีดำ หัวเรือเป็นรูปมังกร ! ถ้าเจอเรือหน้าตาแบบนี้ในทะเลรู้ได้ทันทีว่ามันคือ เรือไวกิ้ง

            “พวกไวกิ้ง อยู่ตรงหน้าแล้ว” เสียงของเซร่าตะโกน ลิโป้กับโกดอนออกมาดู เขายิ้มอย่างพอใจ

“พวกเราเตรียมพร้อมพุ่งเรือเข้าไปหาพวกมัน !” เมื่อยินเช่นนั้นโกดอนก็สะดุ้งสุดตัวและรีบบอกว่า

“จะบ้าหรือไงขอรับ ท่านลิโป้พวกเรามีแค่สี่ลำแถมไม่ใช่เรือรบเต็มอันตราศึก ความชำนาญทางน้ำก็ไม่มีเท่าพวกมัน ควรรีบเร่งเรือหนีต่างหากล่ะขอรับ” พูดจบลิโป้ก็ถีบหน้าของโกดอนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า

“บุกเข้าไปเดี๋ยวนี้คนอย่างลิโป้ไม่มีทางหนีหรอก ขืนพูดมากแกได้เป็นอาหารปลาแน่ ไอ้โกดอน”    โกดอนจำเป็นต้องทำตามที่ลิโป้สั่ง

พวกไวกิ้งเห็นแล้วก็ประหลาดใจมากที่กองเรือนี้ไม่หนี กลับพุ่งเข้าเหมือนเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

“ท่านโอลาฟครับ พวกมันไม่คิดหนีแต่กลับจะเผชิญหน้ากับเราขอรับ” ลูกน้องคนหนึ่งรายงานกับชายร่างสูงใหญ่วัยสามสิบเศษ ไว้หนวดเคราสีทอง เขามองไปยังกองเรือสี่กองแล้วเสยาะยิ้มเผยให้เห็นฟันที่เรียงกันไม่เป็นระเบียบในปาก

“ไอ้คนคุมเรือคงจะเสียสติไปแล้วแน่ ๆ คิดว่าจะเอากองเรือแค่สี่ลำมาสู้กับกองเรือไวกิ้งห้าลำ เอาสงเคราะห์มันหน่อยโวย !” เรือไวกิ้งเร่งความเร็ว

ลิโป้เห็นเรือที่กำลังพุ่งมาเข้ามาเขาหันไปบอกโกดอนว่า

“เตรียมพร้อมต่อสู้ไว้ ข้าจะไปเดินเล่นหน่อย” ลิโป้พูดโกดอนทำหน้างง ๆ แต่ยังไม่ทันที่จะถามอะไรพบเรือมาถึงระยะใกล้ ลิโป้ก็กระโดดขึ้นไปบนเรือไวกิ้ง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ไม่คิดว่าลิโป้จะกล้าบ้าบิ่นเช่นนี้ เมื่อขึ้นไปบนเรือลิโป้เห็นว่าไวกิ้งทุกคนมีร่างกายกำยำล่ำสัน และอาวุธที่ใช้ก็เลยมีขนาดใหญ่ตามตัวไปด้วย เหล่าไวกิ้งเห็นเขากลับหัวเราะเยาะกันดังลั่นเรือ

“ไอ้นี่ท่าจะเสียสติว่ะ เป็นคนดี ๆ ไม่ชอบ ดันเป็นแต่งตัวเป็นกุ้ง” นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่มันจะได้พูดทวนของลิโป้แทงทะลุคอของมันแล้ว เขากระชากทวนออกมา และตั้งท่าเตรียมพร้อม

“เอาล่ะ ! ใครอยากตายก่อนก็เข้ามาเลย” ลิโป้ประกาศ โอลาฟได้ยินเช่นนั้นจึงตะโกนสั่งลูกน้องว่า

“มันอยากตายขนาดนั้นก็สงเคราะห์มันหน่อยสิ !”  ไวกิ้งทุกนายพร้อมอาวุธครบมือวิ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตลิโป้ แต่ว่าลิโปกระโดดตัวลอย

“ฟ้าหลังฝน” การโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรงทำให้เหล่าไวกิ้งกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ยังไม่ทันไรลิโป้ก็รวมพลังฟาดทวนไปอีกกระบวนท่า

“สายฟ้าฟาด” เหล่าไวกิ้งกระเด็นไปคนละทางอีก โอลาฟหยิบดาบกับโล่ขึ้นมา เคาะดาบกับโล่นี่เป็นสัญญาณให้เปิดทาง

[1] กราโคนอซ ภูตภูเขาตามตำนานของประเทศเช็ก ส่วนมากลักษณะจะเป็นชายชรา ร่างสูงใหญ่ ฉลาดหลักแหลม มีพลังอำนาจในการดูแลอาณาจักรแห่งป่าเขา สามารถสนทนากับสัตว์ป่า และควบคุมลมฟ้าอากาศได้ มีหน้าที่คอยดูแลภูเขา

[2] ยูนิคอร์ ม้ามีเขาในตำนานยุโรป  เป็นม้าที่มีรูปร่างงดงาม มีเขาบิดเกลียวที่หน้าผาก มีนิสัยก้าวร้าว ดุร้าย ว่ากันว่าช้างยังต้องกลัวมัน เขามีคุณสมบัติในการตรวจสอบพิษ วิธีการให้เขายูนิคอร์มีสองวิธีคือ ล่อให้มันวิ่งไล่ และไปยืนหลังต้นไม้ เมื่อมันวิ่งขนก็ให้หลบเขาจะปักคาต้นไม้ แล้วค่อยตัด สองเอาสาวพรหมจรรย์ไปล่อ ยูนิคอร์จะเอาหัวไปเกยที่ตักของหญิงสาว แม้จะถูกตัดเขาก็ไม่สนใจ