24: หาสมุนไพร [2]

หญิงสาวมองรอบป่าไผ่ไปสุดลูกหูลูกตา หน่อไม้ที่นี่มิได้เกิดขึ้นใกล้กอของมันเลย ทว่ามันกลับผุดขึ้นบนพื้นดินแพร่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ

ยามเห็นของกินก็ดันอดใจไม่ได้เป็นต้องปรี่เข้าไปเก็บ ถึงตอนนี้คิดไม่ออกจะเอาไปทำอะไรมากมาย ทว่านิสัยเสียดายของแก้ไม่หายสักที เก็บไว้ก่อนอย่างไรอยู่ในมิติวิเศษก็ไม่มีเน่าเสียมันต้องได้ใช้ประโยชน์ได้สักวัน

“เงินทั้งนั้นเก็บไปก่อนดีกว่า”

ทว่ายิ่งเก็บก็ยิ่งสนุกหน่อไม้ทั้งอ่อนและกรอบ ครู่เดียวก็ได้หน่อไม้กองโต หญิงสาวจัดการเก็บหน่อไม้ทั้งหมดเข้ามิติวิเศษ ก่อนจะออกเดินทางไปที่ลำธารหาสมุนไพรต่อ

เมื่อมาถึงจุดหมายไป๋เหลียนจึงได้มองหาหญ้าสมุนไพร กวาดตามองเพียงครู่ก็พบเข้ากับกลุ่มหญ้าเป้าหมาย ร่างบางนั่งลงพร้อมกับบรรจงถอนสมุนไพรที่เกิดปะปนกับหญ้าพิษและหญ้าชนิดอื่น ๆ โชคดีนักที่นางมีความสามารถพิเศษสามารถแยกแยะได้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่แคล้วจะถอนผิดต้นเช่นกัน ด้วยหน้าตาสมุนไพรมิได้ต่างจากหญ้าทั่วไปมากนัก

“เอ๊ะ ต้นอะไรน่ะ อย่างไรก็เป็นสมุนไพร เก็บไปก่อนประเดี๋ยวค่อยไปถามเถ้าแก่ป่าย” ตนหรือก็นึกว่าเป็นต้นผักชีล้อม คราแรกนึกว่าเป็นผักธรรมดาเสียอีกพอเห็นใกล้ ๆ กลับเป็นสมุนไพรเสียได้ โชคดีแล้วเราเก็บไปก่อนก็แล้วกัน

ทว่าเมื่อเดินหาหญ้าสมุนไพรต่อไปเรื่อย ๆ สายตาก็สะดุดเข้ากับพืชชนิดหนึ่ง นางไม่รู้หรอกว่าคืออะไรแต่ในหัวมันบอกว่าควรจะเก็บไปด้วย ซึ่งนางก็เชื่อว่าอย่างไรต้องเป็นของดี พรวิเศษไม่มีทางโกหกแน่นอน วันนี้โชคดีจริง ๆ นอกจากที่ต้องเก็บไปตามคำสั่งซื้อของเถ้าแก่ป่าย นางยังได้สมุนไพรชนิดอื่นไปด้วย

ไป๋เหลียนใช้พลั่วเล็กที่ติดตัวมาด้วยขุดลงไปจนถึงราก ไม่นานนักจากหนึ่งต้นก็กลายเป็นสอง จากสองกลายเป็นสามและสี่ สุดท้ายก็ได้มาเกือบห้าสิบต้น เรียกได้ว่าดวงการหาเงินของนางกำลังพุ่งสูง การเข้าป่าครั้งนี้ถือว่าไม่เสียเที่ยว

ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการเก็บสมุนไพร ร่างบางถึงกับผงะแข้งขาก้าวไม่ออก กว่าจะรู้ตัวก็ประจันหน้ากับงูเห่าตัวเขื่องกำลังแผ่แม่เบี้ยชูคอขู่ฟ่อ ๆ เตรียมฉกได้ทุกเมื่อหากมีใครเข้าใกล้มัน

หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไม่กล้าขยับเขยื้อน แม้จะอยู่รอคอยความตายจากน้ำมือพระรองในดวงใจ แต่ก่อนจะถึงวันนั้นนางก็ไม่อยากตายเพราะโดนงูพิษฉกหรอกนะ อุตส่าห์ได้มาเกิดใหม่ในที่ที่อยากมาแล้วแท้ ๆ เหตุไฉนถึงได้ดวงซวยนักเล่า

แต่แล้วเหมือนสวรรค์ได้ยินสิ่งที่นางคิด มิรู้ว่าก้อนหินบินมาจากไหน ถึงได้โดนเจ้างูจองหองแลบลิ้นแผล็บ ๆ ตัวนั้นเข้าพอดิบพอดี แม้ไม่ตายแต่ก็ทำให้มันกระเด็นห่างไปไกล ก่อนที่ตัวมันจะหายมึนจากการถูกฟาดด้วยก้อนหินแล้วเลื้อยหนีไปในที่สุด

ไป๋เหลียนมองหาทิศทางของหินก้อนนั้นเป็นการใหญ่ แต่ไม่ว่าจะเพ่งมองอย่างไรก็พบแต่ความว่างเปล่า คราแรกเกิดความกลัวเพราะสัตว์ร้าย ทว่าตอนนี้นางเริ่มกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นเสียแล้ว ภายในใจทั้งกลัวและหลอนเสียจนไม่กล้าอยู่ต่อ ตอนนี้รู้เพียงว่านางจะต้องรีบออกจากป่าเป็นการด่วน

หญิงสาวรีบเก็บสมุนไพรทั้งหมดลงกระบุง ดีที่มิติเศษสามารถปรากฏออกมาได้ทุกที่ที่นางต้องการ ดังนั้นตอนนี้มันจึงปรากฏอยู่ตรงก้นกระบุง นั่นก็เพื่อป้องกันสายตามิให้ผู้ใดสังเกตเห็น ถึงแม้ตอนนี้ตนจะอยู่คนเดียวแต่ก็ต้องระวังไว้ก่อนเป็นดีที่สุด ด้วยบางทีอาจมีใครโผล่มาเมื่อไรก็ได้

“จะเป็นอะไรก็แล้วแต่ขอบคุณที่ช่วย แต่ข้าไม่อนุญาตให้ตามมา!!”

หญิงสาวตะโกนเสียงดัง ยิ่งเป็นสิ่งลี้ลับด้วยแล้วก็ยิ่งไม่ยอมให้ตามไปด้วย ร่างบางสะพายกระบุงขึ้นหลังได้ก็รีบเปิดแน่บใส่แรงม้าเต็มสูบทันที ความเหน็ดเหนื่อยคืออะไรนางไม่รู้จัก รู้แต่ว่าตนไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป