23: หาสมุนไพร [1]

หลังจากวันก่อนทำเงินจากการขายเครื่องสำอางได้ไม่น้อย คราวนี้ก็ได้เวลาต้องไปเก็บสมุนไพรส่งเถ้าแก่ป่าย ไป๋เหลียนเตรียมตัวเข้าป่าแต่เช้าตรู่ เวลาเหลือน้อยเข้าทุกทีนางจำต้องรีบหาเงินให้ได้มากที่สุด ร่างบางสะพายกระบุงขึ้นหลัง ปิดประตูรั้วบ้านให้แน่นหนา แล้วออกจากบ้านเดินทางเข้าป่าอย่างอารมณ์ดี

ไม่ให้อารมณ์ดีได้อย่างไร ในเมื่อนางสามารถทำให้คู่รักบ้านแตกได้สำเร็จ ข่าวเรื่องซูหนี่อึราดเหม็นหึ่งแพร่ไปทั่วหมู่บ้าน ผลจากการถูกล้อเลียนไม่หยุดหย่อน ทำให้วันต่อมาติงเฉิงประกาศขอยกเลิกการหมั้นทันที ด้วยรู้สึกอับอายเกินกว่าจะทนคบหาต่อไปได้อีก สองครอบครัวจึงแตกหักกันอย่างไม่สามารถต่อได้ติด ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีเสียนี่กระไร

ทว่าอารมณ์ดีได้ไม่นานก็ต้องพบกับเรื่องน่ารำคาญใจ เมื่อนางเหลียงซูตั้งใจเข้ามาหาเรื่อง พาลใส่ทั้งที่ไป๋เหลียนยังไม่ทันจะได้ทำอะไรด้วยซ้ำ

“ก็เหมาะสมกันดีนี่ มิน่าเล่าถึงได้ตัดกันไม่ขาดเสียที ที่แท้ก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ดีนะลูกข้าเป็นคนดีสวรรค์ถึงได้คุ้มครองช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งไม่ดีออกไป ส่วนสิ่งอัปมงคลก็สมควรแล้วที่จะอยู่ด้วยกัน เอ๊ะ! อะไรของเจ้าแม่พูดความจริง” นางเหลียงซูหิ้วตะกร้าสานห้อยศอก พร้อมกับชำเลืองมองคู่กรณี แต่ก็ต้องฮึดฮัดขัดใจเมื่อบุตรสาวเพียงคนเดียวเอาแต่กระตุกแขนยิก ๆ

“ท่านแม่พอเถอะเจ้าค่ะ” เรื่องเพิ่งซาไปคนจะลืมอยู่แล้ว ทว่ามารดากับเอาแต่พูดไม่หยุดน่าอายเกินไปแล้ว

“จะอายทำไมเป็นเจ้าที่ถูกมันรังแก พวกนั้นสิสมควรต้องอาย แม่ว่าต้องเป็นแผนของพวกมันเป็นแน่ หวังทำให้เจ้าต้องอับอาย” นางยังคงผูกใจเจ็บกับเรื่องฉาวที่เกิดขึ้น สหายแต่ละคนต่างก็หลีกหนีหาย แม้แต่สามีบัดนี้ยังมาบึ้งตึงใส่ ทั้งหมดนี้คงเป็นแผนของนังไป๋เหลียนตั้งใจทำให้ซูหนี่ถูกยกเลิกการหมั้น บุตรสาวตนต้องกลายเป็นสตรีมีเรื่องด่างพร้อยจนได้ เช่นนี้แล้วจะแต่งออกก็คงยากสินสอดที่ตั้งไว้ไม่พ้นถูกลดราคา

“กลิ่นอะไรเนี่ย แค่เดินผ่านก็โชยมาเชียว กลิ่นตุ ๆ เหมือนมีใครอึราดไม่มีผิดเลย” ไป๋เหลียนแสร้งทำทีปิดจมูกพร้อมกันนั้นทำหน้าล้อเลียนอีกฝ่าย ครั้นจะไม่ตอบโต้ก็สุดจะทนกับคำค่อนแคะของนางเหลียงซู ข้าไม่ใช่ไป๋เหลียนคนเดิมที่เอาแต่ก้มหน้ารับคำด่า อย่าหวังว่าจะยืนเฉย ๆ ให้เอาความไม่พอใจมาลงที่นางเด็ดขาด

“นี่เจ้า... เจ้า ท่านแม่ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ให้รีบไป เช่นนั้นท่านก็ไปซื้อของคนเดียวเถอะข้าจะกลับบ้าน” ซูหนี่กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ รีบเดินหนีกลับบ้านไม่สนใจมารดา

“คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าถูกขับออกจากหมู่บ้านให้ได้ ดูซิยังจะจองหองเช่นนี้ได้อีกหรือไม่” ก่อนแยกย้ายนางเหลียงซูยังมิวายหันมาคาดโทษเอากับสตรีรุ่นลูก ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวตามบุตรสาวไปอย่างทุลักทุเล

ไป๋เหลียนไม่เข้าใจเลยว่าครอบครัวนี้มีความแค้นอะไรต่อกัน ถึงได้เอาแต่จ้องจะทำร้ายถึงเพียงนี้ถึงขั้นคิดจะขับไล่ออกจากหมู่บ้าน จะญาติดีต่อกันไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือไร

กระนั้นว่าด้วยเรื่องความน่าหมั่นไส้ของตัวละครอย่างนางเหลียงซูและบุตรสาว นอกจากสองคนนั้นแล้วยังมีคนในหมู่บ้านที่ไม่ค่อยจะชอบไป๋เหลียนสักเท่าไรนัก จากที่ได้อ่านมาทั้งหมดไม่เท่ากับได้มาเจอเองกับตัว เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าของร่างถึงได้ลงมือข่มขืนแม่ทัพหลี่มู่กวา นั่นคงเพราะที่นี่ไม่มีที่ยืนให้ไป๋เหลียนแล้วนั่นเอง

หลังจากสองแม่ลูกจอมหาเรื่องจากไปแล้ว ไป๋เหลียนจึงมุ่งหน้าเข้าป่าเพื่อเก็บสมุนไพร จุดหมายปลายทางคือแถวลำธารที่นางเคยไปเมื่อคราวก่อน จำได้ว่ามีหญ้าสมุนไพรเกิดแถวนั้นเต็มไปหมด คาดว่าเก็บแค่ที่เดียวก็คงมากพอจะนำไปขายได้

หญิงสาวใช้เวลาเดินทางกว่าสองก้านธูป (30 นาที) ระหว่างทางก็เก็บของป่ากลับไปด้วย เรื่องอะไรนางจะปล่อยให้ของเหล่านี้เน่าเปื่อยไปโดยไร้ประโยชน์ แต่ละอย่างมีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น กว่าจะถึงลำธารกระบุงเล็กที่นำมาด้วยก็เต็มไปด้วยผักและเห็ดนานาชนิด

กว่าจะมาถึงเขตลำธารก็เสียเวลาไปมากโข ด้วยบังเอิญพบกับหน่อไม้อ่อนที่กำลังขึ้นเต็มผืนป่าไปหมด ครั้นจะไม่เก็บก็เสียดายจึงเสียเวลากับการเก็บหน่อไม้ไปไม่น้อย

“โอ้โห! ที่นี่หน่อไม้เกิดขึ้นเช่นนี้หรอกหรือ ข้าก็หลงคิดว่าจะขึ้นติดกอไผ่เสียอีก”