52: เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่ง [1]

เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายกันไว้ก่อนออกปฏิบัติภารกิจ ซิงเยี่ยนและองครักษ์คู่กายออกจากที่ซ่อนตัว ตลอดเวลาที่รอไม่ได้ยินเสียงนกหวีดไม้ นั่นก็เท่ากับว่าทั้งสองคนได้ปฏิบัติภารกิจสำเร็จ เขาทั้งสองจึงมุ่งหน้ากลับโรงเตี๊ยมทันที

“เป็นเช่นไรบ้าง เรียบร้อยหรือไม่” ทันทีที่มาถึงซิงเยี่ยนถามถึงความคืบหน้า ทั้งก่อนออกมาเขาก็ทันได้เห็นอำมาตย์โส่วฮุ่ย คนทั้งสองจะต้องรู้จักกันเป็นแน่มิเช่นนั้นจะมาปรากฏตัวอยู่ในงานเลี้ยงได้อย่างไร

“เรียบร้อยขอรับ ของมีค่าพวกเราเอาออกมาหมดแล้ว ตอนนี้ของที่คณะทูตมีอยู่เป็นเพียงของปลอม ยกเว้นก็แต่ของจำพวกพืช สมุนไพรยังคงเป็นของเดิม พวกเราไม่ได้นำกลับมาด้วยขอรับ คราวนี้นอกจากจะถ่วงเวลาได้แล้ว เราก็ยังทำให้พวกมันเสียหน้าได้อีก”

“ของปลอมหรือ พวกเจ้าทำเช่นไรถึงได้มีของปลอมสับเปลี่ยน” ว่าด้วยเรื่องนำของทั้งหมดออกมาได้แปลกแล้ว การมีของปลอมด้วยนั้นยิ่งไม่อยากจะเชื่อเข้าไปใหญ่

สีหน้าไม่เชื่อของซิงเยี่ยน ทำเอาไป๋เหลียนต้องแสดงให้เห็นว่าหลี่มู่กวาพูดความจริง หญิงสาวทำทีล้วงกระเป๋าผ้าคู่กาย แล้วนำไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่ส่งให้ท่านอ๋อง เพื่อยืนยันว่าพวกตนไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

“ไข่มุกราตรีเจ้าค่ะ”

“เป็นไปได้หรือนี่ ช่างวิเศษนัก ข้าก็อยากจะถามเจ้าหรอกนะว่าทำได้อย่างไร แต่เจ้าบอกเป็นความลับถึงจะคาใจอยู่มาก แต่ก็ขอบคุณเจ้ามากไป๋เหลียน”

จิ้งกังที่อยู่ด้านหลังก็เอาแต่ยิ้มไม่หุบ เรื่องที่ทำให้หนักใจกันมาหลายเดือนบัดนี้มีทางออกเสียที นับว่ายังมีโอกาสปกป้องแผ่นดินไว้ให้ลูกหลานได้อยู่สืบไป

“มู่กวาข้าเห็นอำมาตย์โส่วมาที่จวนนายอำเภอ เจ้าว่าเรื่องนี้จะแปลกไปหรือไม่”

“ท่านอ๋องไว้ใจคนผู้นี้ไม่ได้นะเจ้าคะ”

ยังไม่ทันที่แม่ทัพหนุ่มจะเอ่ยปาก ไป๋เหลียนกลับทะลุกลางปล้อง โส่วฮุ่ยนี่แหละตัวดีเป็นคนของแคว้นฉู่ตั้งแต่แรก คอยยุยงเชื้อพระวงศ์ให้แตกคอกัน และยังเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการเจรจาแลกเปลี่ยนในครั้งนี้อีกด้วย

“เจ้ารู้อะไรมาเช่นนั้นหรือ” หลี่มู่กวาถึงกับหันขวับจ้องคนข้างกายไม่วางตา วันนี้นางยังมีเรื่องให้เขาประหลาดใจไม่พออีกหรือ “เจ้ามีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกพี่”

“นั่นสิข้าก็อยากรู้เช่นกัน”

“ข้าด้วยขอรับ ฮูหยินพูดเหมือนรู้ทุกอย่างมาก่อนแล้วเลยนะขอรับ”

ทุกคนต่างรู้สึกคลางแคลงใจไม่น้อย ไป๋เหลียนผู้นี้เป็นเพียงสตรีชาวบ้านธรรมดา ภูมิหลังของนางพวกเขารู้หมดแล้ว ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับผู้มีอำนาจหรือแม้แต่ศัตรูฝ่ายตรงข้าม แล้วเหตุใดนางจึงได้รู้เรื่องราวต่าง ๆ เสียยิ่งกว่าพวกเขาที่มีส่วนเกี่ยวข้อง

“คือ...คือว่า ทุกท่านลองคิดดูสิเจ้าคะ อำมาตย์โส่วฮุ่ยเป็นเพียงผู้ช่วยในการเตรียมงานต้อนรับคณะทูตแคว้นฉู่ แต่ว่าเขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก่อนเวลา ทั้งยังมีท่าทีสนิทสนมกับฝ่ายนั้นด้วย ทั้งที่อำมาตย์โส่วไม่เคยรู้จักกับคนแคว้นฉู่แท้ ๆ ใครก็เดาออกว่าไม่น่าไว้ใจเจ้าค่ะ” เรียกได้ว่านางแถเสียจนสีข้างถลอกไปหมดแล้ว ทว่าไป๋เหลียนกลับไม่รู้ตัวเลยว่ากิริยาล่อกแล่กของตน ยิ่งชวนให้ไม่น่าเชื่อถือ

“แม่นางไป๋เหลียน เจ้าเห็นว่าข้าผู้เป็นถึงชินอ๋องเป็นคนโง่เขลาเช่นนั้นหรือ ข้ายังไม่เคยพูดเลยว่าพวกเขามีท่าทีสนิทสนมกัน ถ้าเจ้ายังไม่ยอมบอกความจริงเราก็คงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้” คราวนี้ซิงเยี่ยนเปลี่ยนท่าทีไปโดยปริยาย ข้อมูลเหล่านี้เป็นเรื่องที่แม้แต่พวกเขาก็เพิ่งจะทราบไม่กี่วัน แต่ไฉนไป๋เหลียนจึงได้พูดมันออกมาเป็นฉาก ๆ ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว ทั้งยังมีหลายสิ่งที่นางเข้ามามีส่วนร่วมในหลายเหตุการณ์เข้าพอดี มีความเสี่ยงอย่างมากที่นางจะกลายเป็นสายลับให้กับฝั่งนั้น

“คือข้า... คือว่าข้า”

“น้องหญิงเจ้าพูดความจริงมาเถอะ พวกเราจะไม่ทำอะไรเจ้าทั้งนั้น ขอเพียงแค่เจ้าพูดความจริงออกมา เรื่องความสามารถของเจ้าพวกเราจะไม่บังคับให้เจ้าพูด แต่เรื่องที่เจ้ารู้มันสำคัญยิ่ง”

“ท่านพี่ ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยนะเจ้าคะ ข้ากลัวบอกพวกท่านไปแล้วจะหัวเราะเยาะไม่เชื่อเจ้าค่ะ กลัวจะคิดว่าข้าเป็นสตรีบ้าเหมือนคนในหมู่บ้านชอบล้อกัน” ไป๋เหลียนทำหน้าหงอย บอกไปใครจะเชื่อว่านี่คือโลกของนิยายเล่า มิใช่เป็นเรื่องตลกขบขันหรอกหรือ

 “เจ้าพูดมาเถอะ ใครกล้าหัวเราะเจ้าข้าจะเป็นคนตบปากมันเอง” หลี่มู่กวาปรายตาไปที่จิ้งกัง ในที่นี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เส้นตื้น คนผู้นี้หากไม่เพราะฝีมือดีทำงานรวดเร็วไม่มีวันได้อยู่ข้างกายท่านอ๋องอย่างเช่นทุกวันนี้